شهادت حضرت زهرا (س)، مصيبت جانكاه شيفتگان اهل بيت عصمت و طهارت (ع)

واضح آرشیو وب فارسی:ايرنا: شهادت حضرت زهرا (س)، مصيبت جانكاه شيفتگان اهل بيت عصمت و طهارت (ع)
سوم جمادي الثاني هر سال ياد آور يكي از تلخ‌ترين روزهاي تاريخ يعني سالروز شهادت ام ابيها حضرت فاطمه زهرا (س) است، او كه الگوي تمام نماي پاكدامني، تقوا و عشق و وفاداري به مكتب اسلام بود.

آن زمان كه نابخردان روزگار حضرت زهراي اطهر (س) را به شهادت رساندند تا به خيال خام خود از گسترش نور ولايت جلوگيري كنند، نمي‌دانستند روز به روز بر عزت و عظمت اهل بيت عصمت و طهارت (ع) و مادر باتقواي تشيع در جهان اسلام افزوده مي‌شود.

فلك و عرش نيز در غم عظماي شهادت حضرت فاطمه زهرا (س) به لرزه درآمده و داغدار است و ملكوتيان نيز مانند ارادتمندان آن حضرت در عزا و ماتم فرو رفتند و مصايب يگانه دخت پيامبراسلام (ص) دلهاي آسمانيشان را مي‌لرزاند.

حضرت علي (ع) با قلبي دردناك و با اشك‌هاي فرزندان معصومش، حامي ولايت و امامت و دختر پيامبر نور و رحمت (ص) را غسل مي‌دهد و او را در كفن عشق و معرفت مي‌پيچد.

آري، هنگامي كه دست علي (ع) بر بازوي كبود فاطمه (س) ناشي از قساوت و نابخردي نابكاران روزگار مي‌خورد، آهي از غم و اندوه از دل مي‌كشد، چون او ديگر صديقه كبري (س) را نخواهد ديد تا شاهد مظلوميتش باشد.

ديگر كسي نيست تا در برابر ظلم و جور غاصبان ولايت از حق و حقيقت حمايت و اشك‌هاي معصوم علي (ع) را در اوج تنهايي‌ها از صورت پرجلايش پاك كند.

پس از رحلت پيامبر (ص) مصيبت‌هاي گوناگوني قلب حضرت فاطمه (س) را مي‌فشرد كه در اين ميان فقدان پدر براي او كه به ايشان عشق مي‌ورزيد و هرگز تحمل فراق و دوريش را نداشت بسيار دردناك بود.

به دليل اين رنجها و ساير مصيبتهايي كه در دل تاريخ نهفته است، كوثر ولايت و ياس كبود نبي پس از پيامبر (ص) همواره اندوهگين بود و سرانجام اندوه طاقت فرسا و صدماتي كه بر آن حضرت در پاسداري از حريم ولايت وارد آمد، وي را از پاي درآورد و رنجور و بيمار ساخت.

حضرت صديقه كبري (س) در جود و بخشش و بلند نظري و حسن تربيت وارث مادر و در سجاياي ملكوتي وارث پدر و همسري دلسوز براي شوهرش علي (ع) بود.

شخصيت بي‌بديل حضرت صديقه كبري (س) آن چنان است كه پس از قرن‌ها هنوز كسي نتواسته به معناي واقعي بزرگي منزلت آن حضرت را بيان و توصيف كند.

حضرت فاطمه(س) چنان در اوج كمال انسانيت قرار داشت كه حضرت رسول (ص) با آن عظمت و مقام رفيع به وي "ام ابيها" لقب دادند تا از اين رهگذر بخشي از سيماي تكامل يافته زهراي اطهر(س) را بيان كنند.

زندگي حضرت زهراي مرضيه (س) در طول قرون و اعصار متمادي نمونه‌اي ارزنده و پرارزش از زهد و پاكدامني براي زنان مومن و خداجو است.

حضرت فاطمه زهرا(س) درسال پنجم بعثت در روز بيستم‌جمادي الثاني در حالي كه ‪ ۴۵‬سال از ولادت پيامبراسلام (ص)مي‌گذشت، در مكه ديده به جهان گشود.

نام مبارك آن حضرت ، فاطمه و القاب مبارك ايشان زهرا، صديقه ، طاهره ، راضيه ، مرضيه، مباركه، عذرا، بتول ، سيده النسا، سيده نساء‌العالمين و خيرالنساء است و از جمله كنيه‌هاي آن حضرت نيز مي‌توان به ام الحسن،ام الحسين ،ام المحسن ، ام الائمه ،ام ابيها كه هر يك نشانه‌اي از شخصيت والاي او است، اشاره كرد.

حضرت فاطمه زهرا (س) ‪ ۹‬سال در خانه پرصفاي پدر و مادر و ‪ ۹‬سال پاياني عمر بابركتش را در كنار شوهر گرانقدرش امام اول شيعيان جهان علي (ع) در راه گسترش تعاليم آسماني اسلام و تربيت فرزنداني معصوم سپري كرد.

در مورد مدت زمان زندگي حضرت صديقه كبري (س) بعد از رحلت پيامبر گرامي اسلام (ص) بين مورخان و راويان اختلاف نظر است.

بيشترين زماني كه در اين ارتباط بيان شده شش ماه و كمترين وقت چهل روز است و معروفترين نظريه آن است كه حضرت زهراي مرضيه (س) در سيزدهم جمادي الاولي و ياسوم جمادي الثاني سال يازدهم هجري يعني ‪ ۷۵‬روز و يا ‪ ۹۵‬روز پس از رحلت رسول گرامي اسلام (ص)، با شهادت خود قلب شيعيان را براي هميشه اندوهگين كرد.ك/‪۴‬

تصاوير مرتبط
جمعه 17 خرداد 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 192]