کاربردهاي بهداشتي - درماني هنر نمايش ناديده گرفته شده اند

واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: دکتر شهرام خرازي ها روز دوشنبه در گفت وگو با خبرنگار فرهنگي ايرنا ضمن تاکيد بر نقش کمکي تئاتر در پيشگيري از بروز بيماري هاي رواني و روان تني و درمان اين بيماري ها اظهار داشت: از هنر نمايش به دو شيوه سايکودرام (روان نمايشگري) و دراماتراپي(تئاتر درماني)براي درمان بيماران رواني مي توان بهره جست. وي در ادامه افزود: در شيوه نخست يک روانپزشک يا روانشناس و در مواردي حتي يک تيم روان درمانگر از بيماران روان نژند مي خواهند تا مشکلات و نابساماني هاي زندگي خويش را در قالب نمايش اجرا کنند و بدين ترتيب زواياي پنهان روان بيماران در حرکات، ژست ها، مونولوگ ها(تک گوي ها) و ديالوگ هاي(گفت وگو هاي) في البداهه شان بازتاب يافته و توسط روان درمانگر کشف مي شوند و بيمار نيز حين و پس از اتمام نمايش احساس تخليه(کاتارسيس) و سبکي رواني مي کند. خرازي ها گفت: در اواسط دهه هفتاد، داوود ميرباقري در تئاتر عشق آباد و يدالله صمدي در بخش هايي از فيلم کمدي معجزه خنده بصورت جسته و گريخته به روش سايکودرام پرداخته بودند. مدير گروه سلامت روان دانشگاه علوم پزشکي تهران افزود: در شيوه دوم، متن نمايش را از قبل به قصد تاثيرگذاري بر بينندگان مبتلا به مشکلات رواني مي نويسند، اين متن که بر اساس شرح حال باليني بيماران به نگارش در آمده توسط بازيگران تئاتر اجرا مي شود و مخاطبان در جريان نمايش با بخشي از زندگي و لحظات در هم ريخته و پر درد و تنش خويش مواجه مي گردند و در مي يابند که اين فقط آنها نيستند که با ناملايمات روزگار دست به گريبانند بدين ترتيب مي کوشند تا به مشکلات از زاويه اي جديد نگاه کنند و راهکار هايي را که نمايش پيشنهاد مي دهد و پيش پاي آنها مي گذارد ، بکار بندند. به گفته خرازي ها، از مشهور ترين و شناخته شده ترين نمونه هاي تقريبي دراماتراپي مي توان به باز نمايش مرگ پدر هملت در تراژدي هملت شاهکار جاودانه ويليام شکسپير اشاره کرد. وي افزود: متاسفانه در ايران نه روانپزشکان و نه روانشناسان و حتي حرفه اي هاي عرصه نمايش يا از اين قابليت هاي شگرف تئاتر بي خبرند و يا آنکه امکانات اجراي سايکودرام و دراماتراپي براي آنها آماده نيست. دکتر خرازي ها گفت: در معاونت سلامت دانشگاه علوم پزشکي تهران، تلاش هاي زيادي براي شناساندن پتانسيل هاي بهداشتي – درماني رسانه و هنر و ايجاد مشارکت بين نظام رسانه و نظام سلامت روان کرده ايم اما تلاش هاي ما کافي نيست و سازمان ها و نهادهاي متولي و مسوول، هنرمندان و استادان و دانش آموختگان علوم رفتاري و رواني نيز بايد به حوزه هاي کمتر کار شده و پنهان نظير روان نمايشگري و تئاتردرماني ورود کنند.

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ایرنا]

[مشاهده در: www.irna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 209]