واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: به گزارش ايرنا، براي تهيه و توليد نان در چهارمين كشور فقير دنيا كه 10 تا 13 ميليون نفر جمعيت آن، نياز به كمك غذايي موسسه هاي خيريه داخلي و خارجي دارند، يارانه تعلق نمي گيرد. جمعيت اين كشور 26 تا 36 ميليون نفر تخمين زده مي شود كه از اين تعداد، پنج ميليون آنان در مهاجرت بسر مي برند. اقتصاد افغانستان بر اساس قانون اساسي كه در سال 1382خورشيدي توسط لويه جرگه (مجلس بزرگان و اقوام) اين كشور تهيه و تنظيم شد، مبتني بر بازار آزاد است و مطابق قانون، دولت بابت تهيه و توليد هيچ كالايي يارانه پرداخت نمي كند. در اين كشور اما بابت تحصيل در مراكز آموزشي از مقطع ابتدايي تا پايان كارشناسي و نيز مراجعه به مراكز بهداشتي و درماني وجهي از افغان ها دريافت نمي شود. اصولا توليد نان در افغانستان تا حدود زيادي تابع فرهنگ و سنن 16 قوم بزرگي است كه در اين كشور زندگي مي كنند. نان توليدي در اغلب شهرهاي بزرگ همچون كابل، پلخمري، هرات، مزار شريف، چاريكار، محمود راقي و جلال آباد،خاصه نام دارد كه تا حدودي شبيه نان بربري توليدي در ايران است كه به شكلهاي مختلف پخت مي شود. هر قرص نان خاصه كه از يك چانه خمير 270 گرمي تهيه مي شود، 10 افغان (هر افغان معادل 220 ريال ايران ) به فروش مي رسد كه به صورت ساده و روغني پخت مي شود. اغلب افغان ها، نان خاصه روغني را هنگام صبحانه صرف مي كنند. در هر نانوايي به سفارش مشتري نان توليد مي شود كه مي توان به نان پركي (شبيه نان لواش) اشاره كرد كه اغلب در محافل و مجالس عمومي هنگام نهار و شام مصرف مي شود. همچنين در واحدهاي اقامتي و پذيرايي نوعي نان كه پراته نام دارد به شكل دايره پهن و نازك است، در روغن مايع پخت و هنگام صبحانه همراه با شير تازه صرف مي شود. در مناطق شمالي افغانستان كه اغلب جمعيت آن ازبك ها، تركمن ها، قرقيزها و ايماق ها از نژاد زرد هستند، نوعي نان كه اصطلاحا ازبكي نام دارد، پخت مي شود كه به شكل گرد و ضخيم است. علاوه بر نانواييهاي سنتي در سطح شهرها، انواع نان صنعتي هم توليد مي شود كه عمدتا شهروندان خارجي در افغانستان آنها را مصرف مي كنند. افغانستان كه قبل از آغاز جنگ هاي داخلي در 31 سال قبل، صادركننده گندم و برنج بود در حال حاضر به يك كشور وارد كننده اين دو ماده غذايي تبديل شده است. به گفته عتيقي الله يك شهروند افغان، 31 سال قبل، گندم و برنج از افغانستان به هند صادر مي شد، اما امروز به علت سه دهه جنگ داخلي و تخريب اغلب مزارع، آبراهه هاي كشاورزي، چشم انتظار كمكهاي اين كشور و موسسه هاي خارجي هستيم. هم اكنون حدود 30 درصد جمعيت افغانستان در 385 شهر زندگي مي كنند كه تعدادي از آنان نان مورد نياز خود را از نانواييها و كارگاههاي صنعتي توليد كننده اين فراورده غذايي تامين مي كنند. بر پايه آمارهاي غيررسمي حدود 40 درصد جمعيت شهرهاي افغانستان نان مورد نيازشان را در تنورهاي خانگي محلات خود پخت مي كنند كه بابت هر قرص نان، چهار افغان مي پردازند. نانهاي خانگي از كيفيت بالايي برخوردار است به همين علت ميزان ضايعات آن كمتر از پنج درصد است. از آنجا كه بر اساس قانون در افغانستان ، يارانه به نان تعلق نمي گيرد، خبازيها تلاش دارند، براي جلب مشتري بيشتر نان با كيفيت بهتري را عرضه كنند و به همين دليل ميزان ضايعات نان كمتر از ده درصد است. خبازيها، زير نظر شهرداريها كه اصطلاحا مردم به اين نهاد شاروالي مي گويند، فعاليت دارند. اين واحدهاي توليدي تمام نيازهاي خود ازجمله آرد، سوخت، خميرمايه و غيره را به قيمت بازار آزاد تهيه مي كنند. در هر نانوايي هشت تا 10 كارگر مشغول كار هستند، كارگران بيمه نيستند، علت آن نابودي زيرساختهاي صنعت بيمه در كشور طي سه دهه جنگهاي داخلي است. هم اكنون پنج شركت بيمه در افغانستان فعاليت دارند، فعاليت اين نهاد اجتماعي در حال گسترش است. آرد مورد نياز خبازيهاي افغانستان عمدتا از طريق واردات تامين مي شود، آرد مصرفي در نانواييهاي كابل از طريق قزاقستان و پاكستان، آرد نانواييهاي استانهاي غربي مانند، غور، هرات، فراه، و نيمروز از ايران و شمال كشور نيز از قزاقستان، ازبكستان و تركمنستان تهيه مي شود. در حال حاضر متصديان خبازيها هر كيسه 50 كيلو گرمي آرد را يكهزار و 300 افغان از بازار كابل كه به آن مندوي مي گويند، تهيه مي كنند و مبلغ 50 افغان هم بابت حمل هر كيسه آرد تا محل نانوايي پرداخت مي شود. يكي از نانواهاي منطقه وزير اكبرخان كابل روز شنبه به خبرنگار ايرنا، گفت: اقتصاد افغانستان مبتني بر بازار آزاد است، قيمت آرد و سوخت تابع قانون عرضه و تقاضا است. وي افزود: از سوي شهرداري براي فروش هر قرص نان، 5/2 افغان دستمزد در نظر گرفته شده است. به گفته وي ساعت كار، شاغلين نانوانيها از پنج تا 20 تعيين شده است كه دو و نيم ساعت آن به استراحت، نماز و نهار اختصاص دارد. اغلب افغانها در كابل براي خريد نان مصرفي روزانه خود به نانوايي ها پول نقد مي پردازند، اما تعدادي از خانواده ها، موسسات داخلي و خارجي از يك قطعه چوب استفاده مي كنند كه اصطلاحا به آن چوب خط مي گويند. شيوه خريد نان با چوب خط بر اعتماد متقابل ميان نانوا و مشتري و بر اساس توافق طرفين براي حك نشان روي چوب استوار است. شماري از متصديان نانواييها براي هر قرض نان يك نشان، برخي ها براي پنج قرص يك نشان و تعدادي هم براي ده قرص نان يك علامت در نظر مي گيرند و حك نشان روي چوب براي تحويل نان قراردادي است. آساق**332**1577
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 315]