محبوبترینها
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان میشوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستورانها و کافهها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیههای کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
سه برند برتر کلید و پریز خارجی، لگراند، ویکو و اشنایدر
مراحل قانونی انحصار وراثت در یک نگاه: از کجا شروع کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1824998622
نمیخواستند جواب بدهند؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > سینما - سازمان میراث فرهنگی سال گذشته طی قانونی فیلمبرداری از اماکن تاریخی را نیازمند پرداخت هزینه دانسته بود. علی اناری: در پی تداوم پاسخگو نبودن سازمان میراث فرهنگی در برابر اعتراض مستندسازان نسبت به دریافت هزینههای سنگین توسط این سازمان جهت صدور مجوز فیلمبرداری در اماکن تاریخی، «انجمن مستندسازان ایران» در اقدامی که کمتر کسی انتظارش را داشت از سازمان میراث فرهنگی به کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی شکایت کرد. اواخر سال گذشته اعتراض مستندسازان نسبت به این عمل سازمان میراث فرهنگی، منجر به انتشار نامهای سرگشاده و شکوهآمیز از سوی انجمن مستندسازان در رسانههای گروهی شد. در این نامه سیاستهای سازمان میراث فرهنگی و گردشگری در امر صدور اجازه فیلمبرداری از اماکن تاریخی شدیداً مورد حمله قرار گرفت و انجمن مستندسازان تمام مسئولین مرتبط با موضوع و هر کسی را که کاری از دستش ساخته است برای مقابله با مشی کاسبکارانه سازمان میراث فرهنگی در برخورد با مستندسازان به یاری طلبید. در بخشی از این نامه آمده بود: «خطاب این نامه، نه فقط مسئولان سازمان میراث فرهنگی، که هر مقام مسئول در ارتباط با موضوع است؛ هر کس کاری از دستش ساخته است و میتواند کاری کند. چراکه عملکرد مسئولان این سازمان تا به حال آن گونه بوده که نمیخواهیم راه طی شده از سوی دیگران را دوباره طی کنیم. پس این حرفها را در اختیار رسانهها میگذاریم؛ دست کم برای گفته شدن، و شاید به گوش کسی رسیدن.» البته انجمن مستندسازان در این شکواییه به کلیگویی بسنده نکرده و در قسمتی دیگر از نامه به شکل مستقیم سر اصل مطلب میرود؛ آنجا که میگوید: «انجمن مستندسازان سینمایی ایران، مراتب اعتراض و البته تأسف خود را از عملکرد غیرفرهنگی و غیرکارشناسانه سازمان میراث فرهنگی مبنی بر دریافت وجه از مستندسازان به منظور صدور اجازه تصویربرداری از مکانهای تحت پوشش این سازمان اعلام میدارد.» با اینکه انتظار میرفت انتشار این نامه، دفاعیه توجیهی و یا حداقل توضیحی سازمان میراث فرهنگی را به دنبال داشته باشد، در کمال تعجب هیچ جوابی از سوی سازمان صادر نشد و این یعنی: 1- میراث جواب نداد چون نمیخواست جواب بدهد. 2- میراث جواب نداد چون اصولاً جوابی نداشت که بدهد. با توجه به پیشینهای که از سازمان میراث فرهنگی در دوره فعالیت دولت نهم سراغ داریم میتوان هر دو گزینه را محتمل دانست. حال با توجه به جدیدترین اقدام انجمن در شکایت بردن به درگاه کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی تصمیم گرفتیم بقیه داستان را از زبان سرمنشأ دنبال کنیم. مجتبی میرطهماسب رئیس هیأت مدیره انجمن مستندسازان در گفت و گو با خبرنگار روزنامه خبر ضمن تأیید شکایت انجمن از سازمان میراث نزد کمیسیون اصل نود مجلس گفت: «اواسط بهمن ماه سال گذشته نامهای به شخص آقای مشایی نوشتیم که این نامه علیرغم همه پیگیریها تا اواخر فروردین ماه بیجواب ماند. به همین دلیل حدوداً ده روز پیش انجمن تصمیم گرفت این مسئله را از طریق کمیسیون اصل نود مجلس پیگیری کند و به این ترتیب نامه را به همراه مستنداتی که داشتیم به کمیسیون اصل نود ارائه دادیم.» عملیات انتحاری میرطهماسب آنجا که زبان به طعن میگشاید نارضایتی عمیق خود را از بیتوجهی میراث به نامه دادخواهانه مستندسازان به نمایش میگذارد. میگوید: «چاره دیگری نداشتیم. عملیات انتحاری که نمیتوانیم انجام بدهیم. البته این را هم بگویم که شاید سازمان میراث فرهنگی آنچنان هم در این قضیه مقصر نباشد. در واقع مدتهاست که این سازمان خود را درگیر مسائلی کلانتر و مهمتر از حفظ میراث و فرهنگ کشور کرده است. من به دلیل همین وقایع اخیراً مدتی است خبرهای مربوط به سازمان میراث فرهنگی را دنبال میکنم و متوجه شدهام میراث در واقع همه کار میکند جز آن کاری که در حیطه وظایف سازمانیاش است.» سازنده مستند «بانوی گل سرخ» در ادامه حرفهایش از مؤسسهای به نام «کانون اتومبیلرانی» نام میبرد که وظیفه صدور مجوز و دریافت وجه از گروههای متقاضی فیلمبرداری را بر عهده دارد. «ظاهراً در راستای بحث خصوصیسازی اختیار اماکن تاریخی تحت نفوذ سازمان میراث به این کانون تفویض شده است که در واقع مشکل از همین جا هم شروع میشود. جالب است که سازمان از هرگونه دریافت وجه جهت فیلمبرداری اظهار بیاطلاعی میکند اما واقعیت این است که کانون اتومبیلرانی این پولها را دریافت میکند.» میرطهماسب خوب میداند که مشکل او و دیگر مستندسازان کانون نیست. وی میگوید: «با همه این اوصاف کانون مسئله ما نیست و تنها سازمان میراث فرهنگی باید جوابگوی این مشکل باشد چون هر طور که حساب کنید کانون زیرمجموعه سازمان است. تصور ما این است که در تفویض اختیار اماکن تاریخی به کانون اتومبیلرانی روابطی خارج از ضوابط و قواعد معمول اعمال شده است.» در خصوص مبالغ دریافتی میپرسیم. اینطور که میگوید ظاهراً هیچ حساب و کتاب مشخصی ندارد. «فرض کنید کسی قصد دارد در تهران یا خارج از تهران روی یکی از ابنیه تاریخی کار کند. قیمتی که مطالبه میشود هیچ حساب و کتابی ندارد و از 500 هزار تومان تا یک میلیون تومان در نوسان است. اصلاً برایشان فرقی نمیکند آدمی که قرار است این کار را بکند کی هست و از کجا آمده.معاون فرهنگی آقای مشایی یک بار گفته بود: «شما میدان تره بار هم که میروید قیمتها متفاوت است.» یعنی دوستان در واقع با ملاکهای میدان بار رفتار میکنند و برایشان مهم نیست که چه کسی خریدارشان است. فقط میخواهند جنسشان را بفروشند. اصلاً نمیدانند این آدمی که آمده با چه انگیزه و دلیلی آمده و قرار است چه اتفاقی را موجب شود. تقصیری هم ندارند چون این دوستان همه را به شکل اسکناس میبینند.» دیوار کوتاه مستندسازاندل پر رئیس هیأت مدیره انجمن مستندسازان تشویقمان کرد تا با یکی دیگر از مستندسازان جوان کشور تماس بگیریم و در خصوص این حرکت سازمان میراث فرهنگی نظرش را بپرسیم. مهرداد اسکویی مسافرت بود. پیروز کلانتری به بیانیههای انجمن مستند سازان ارجاعمان داد و محمد شیروانی از روزه سکوتش گفت. دیگر داشتیم نا امید میشدیم که جواد مزدآبادی لب به سخن باز کرد. «ساخت فیلم و به تصویر کشیدن میراث فرهنگی کشور جدا از اینکه یک سند تاریخی - تصویری ماندگار به دست ما میدهد، در بخش جذب توریست نیز میتواند راهگشا باشد. به انتهای ماجرا که نگاه میکنیم متوجه میشویم بازخورد همه این فعالیتها در نهایت به نفع سازمان میراث فرهنگی است و نهایت کجسلیقگی است اگر در این مورد خاص به جای حمایت سنگاندازی مضاعف را شاهد باشیم.»مزدآبادی به گذشتههای نه چندان دور اشاره میکند و از جشنواره «یادگار» و «ایران زمین» حرف میزند. «در سالهای پیش از این جشنوارههای خوبی داشتیم مانند جشنواره «یادگار» یا جشنواره «ایران زمین» که سازمان هم از برگزاریشان حمایت میکرد. همه این جشنوارهها عامل تشویق مستندسازان برای ساخت فیلم بودند. ایران به لحاظ پیشینه تاریخی، فرهنگ غنی و اقوام گوناگونش از لحاظ گردشگری مانند چاه نفتی است که هنوز استخراج نشده و ما همچنان باید سالهای سال هزینه کنیم تا این ذخایر را قبل از همه به مردم خودمان بشناسانیم. اما متأسفانه مسئولین جدید سازمان میراث دیگر نیازی به حمایت از این جشنوارهها نمیدیدند و به این ترتیب همه تعطیل شدند.» البته کارگردان مستند «دست سیاه، نان سفید» حق درآمدزایی را برای سازمان میراث محفوظ میداند و میگوید: «قبول دارم که بودجه سازمان میراث کفاف نگهداری از ابنیه تاریخی را نمیدهد و به همین خاطر باید به نوعی درآمدزایی داشته باشند. راههای زیادی برای درآمدزایی وجود دارد اما ظاهراً سازمان میراث دیواری کوتاهتر از دیوار مستندسازان پیدا نکرده است.» و در آخر صحبتهایش جدیترین هشدارش را میدهد. «تعداد کارگردانهایی که دغدغه کار مستند راجع به ابنیه تاریخی دارند خیلی محدود است. اگر قرار باشد با این تنگ نظریها و سخت گرفتنها مانع کار این افراد بشویم همین تعداد معدود هم پا پس میکشند و دیگر به سراغ این موضوع نمیروند.» واقعاً نمیدانیم هشدار جواد مزدآبادی چقدر برای رئیس سازمان میراث فرهنگی و معاونانش مهم است. یادمان باشد آنها هنوز به خواستهها و گلایههای انجمن مستندسازان که در قالب یک نامه ابراز شده بود جواب ندادهاند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 563]
-
گوناگون
پربازدیدترینها