تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1837394681
يونيکس چهل ساله
واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
يونيکس چهل ساله مترجم: کيومرث سلطاني گذشته، حال و آينده يک سيستم عامل انقلابي آگوست 2009 با چهل سالگي يونيکس مصادف است. شايد زماني که تامسون جوان تصميم گرفت يک ماه از وقتش را به ساخت سيستمي اختصاص دهد که همواره رؤيايش را در سر مي پروراند، هرگز تصور نمي کرد پروژه اي که آغاز کرده است به يکي از مهم ترين نرم افزارهاي تمام تاريخ تبديل مي شود. لحظه اي را تصور کنيد که تامسون بعد از چند هفته از ساخت سيستم عامل مورد نظرش نااميد مي شد و دست از کار مي کشيد يا اين که همسر و فرزندش مسافرت يک ماهه خود را که فرصت خلق يونيکس را به تامسون داد، لغو مي کردند! تنها مي توان گفت که جامعه نرم افزاري بسيار خوشبخت است که اين اتفاقات به وقوع نپيوست. در طول سال هاي بعد از پيدايش يونيکس افراد خوش فکر بسياري به اين پروژه اضافه شدند که شايد در صدر آن ها بتوان به دنيس ريچي اشاره کرد. يونيکس از يک سيستم عامل خام به سيستمي بالغ و سپس يک فلسفه توسعه نرم افزار تبديل شد.حتي ايجاد محدوديت هاي سخت گيرانه AT&T در سال 1984 (چه سال جالبي!) نيز نتوانست يونيکس را متوقف سازد، بلکه تنها اتحاد کاربران آن را محکم تر کرد. اتحادي که تا زمان حاضر ادامه پيدا کرده است. ممکن است يونيکس به بعضي از اصول اوليه خود پشت پا زده باشد، ممکن است نتوانسته باشد خود را با دنياي مدرن وفق دهد يا ديگر آن سيستم عامل محبوب گذشته نباشد، اما در هر حال، يونيکس، يونيکس است و همواره احترام و جايگاهش محفوظ خواهند ماند. بايد اعتراف کرد، هر چقدر هم که دنياي نرم افزار دگرگون شود، هيچ کس تابستان سال 1969 را از خاطر نخواهد برد، زيرا تاريخي است که دنياي نرم افزار براي هميشه متحول شد. امروز، پس از گذشت چهار دهه آينده اين سيستم عامل به نظر مبهم مي آيد، اما ميراث آن همچنان پا بر جا خواهد ماند. در آغاز چهل سال پيش، در چنين تابستاني يک برنامه نويس تصميم به نوشتن برنامه اي گرفت که دنيا را متحول کرد. وي در عرض يک ماه کاري را به انجام رساند که بعدها به عنوان يکي از مهم ترين نرم افزارهاي تمام زمان ها مطرح شد. در آگوست 1969، کن تامسون که به عنوان برنامه نويس در آزمايشگاه هاي بل متعلق به AT&T کار مي کرد، مسافرت يک ماهه همسر و فرزندش را به عنوان فرصتي براي عملي کردن ايده هايش در مورد يک سيستم عامل جديد تلقي کرد. وي اولين نسخه از يونيکس را به زبان اسمبلي و براي ميني کامپيوتر بسيار ضعيف PDP-7 محصول شرکت DEC نوشت. تامسون روي هرکدام از بخش هاي سيستم عامل، يعني يک شل، يک اديتور و اسمبلر يک هفته وقت صرف کرد. تامسون و همکارش دنيس ريچي بعد از آن که آزمايشگاه هاي بل در همان سال از پروژه پردردسري که به توسعه يک سيستم اشتراک زماني (Time Sharing) به نام Multics (سر نام Multiplexed Information and Computing Service) منجر مي شد، دست کشيده بود احساس بي هدفي و سردرگمي، مي کردند. آن ها هيچ علاقه اي نداشتند که با هيچ کدام از آن سيستم عامل هايي که در آن زمان بر بازار مسلط بودند، کار کنند و البته هيچ کدام نيز نمي خواستند چيزي مانند Multics به وجود آورند. زيرا آن ها اين سيستم را بي تناسب، متناقض و سنگين مي دانستند. بعد از سر و کله زدن با چندين ايده، در نهايت تامسون اولين نسخه يونيکس را نوشت. توسعه اين سيستم عامل در سال بعد از آن با کمک همکارانش داگ مکيلروي، جو اُسانا و رود کانادي ادامه يافت. بعضي از اصول Multics به سيستم عامل جديد منتقل شدند، اما زيبايي يونيکس در آن زمان (و شايد امروز) در فلسفه ميني ماليستي «هرچه کمتر، بهتر» منحصر آن بود. تامسون و ريچي پنج سال بعد در ژورنال انجمن ماشين هاي محاسباتي با عنوان CACM (سرنام Communication of the ACM) نوشتند: «يک سيستم عامل قدرتمند براي استفاده تعاملي نبايد پرهزينه باشد، چه از نظر تجهيزات و چه ميزان تلاش انسان... [ما اميدواريم که] کاربران يونيکس مهم ترين خصيصه اين سيستم را سادگي، ظرافت و استفاده آسان آن بدانند. و آشکارا چنين نيز شد. يونيکس به يکي از سنگ بناهاي IT تبديل شد و به طور گسترده در سرورها و ايستگاه هاي کاري دانشگاه ها، تاسيسات دولتي و شرکت ها مورد استفاده قرار گرفت و تاثير آن حتي از گسترش فيزيکي اش پا فراتر نهاد و همان طور که ACM در هنگام اهداي بالاترين جايزه اش به ريچي و تامسون، يعني جايزه تورينگ در سال 1983 اشاره مي کند: «مدل سيستم يونيکس باعث شد تا يک نسل از طراحان نرم افزار به سمت راه هاي جديدي براي تفکر در زمينه برنامه نويسي هدايت شوند.»
گام هاي نخستين البته موفقيت يونيکس يک شبه حاصل نشد. در سال 1971 اين سيستم به ميني کامپيوتر PDP-11 انتقال يافت. پلتفرمي قدرتمندتر از PDP-7 که يونيکس در ابتدا براي آن نوشته شده بود. برنامه هاي قالب بندي و ويرايش متن به آن اضافه شدند و به اين ترتيب يونيکس مورد استفاده بعضي از تايپيست هاي دپارتمان حق امتياز آزمايشگاه هاي بل نيز قرار گرفت. در واقع آن ها اولين کاربران خارج از گروه توسعه اين سيستم بودند. در سال 1972، ريچي زبان برنامه نويسي سطح بالاي C را نوشت (براساس زبان B که قبل تر توسط تامسون نوشته شده بود). در ادامه، تامسون يونيکس را با C بازنويسي کرد که اين امر باعث شد تا قابليت انتقال سيستم ميان محيط هاي محاسباتي مختلف، به طرز قابل توجهي افزايش يابد. در همين ميان، آن ها نام Unics (سرنام Uniplexed Information and Computing Service) را براي سيستم خود برگزيدند که يک بازي کلامي با Multics بود. تلفظ اين نام به زودي باعث تغيير آن به Unix شد. اکنون زمان آن فرا رسيده بود که اين واژه گسترش يابد. مقاله ريچي و تامسون در CACM در ژوئيه سال 1974 با عنوان «سيستم به اشتراک گذاري زمان در يونيکس» دنياي IT را دگرگون کرد. تا آن زمان يونيکس به عده انگشت شماري از افراد آزمايشگاه هاي بل محدود مي شد. اما با پشتيباني ACM از آن (که يکي از دبيران آن يونيکس را «با ظرافت» خوانده بود) يونيکس در يک نقطه تحول قرار گرفته بود. پيتر سالوس تاريخ شناس حوزه IT، در کتابش با عنوان «اهريمن، گنو و پنگوئن» مي نويسد:« مقاله CACM تاثيري فوق العاده بر جا گذاشت. کن [تامسون] به سرعت با حجم انبوهي از تقاضا براي يونيکس مواجه شد.» بهشت هکرها تامسون و ريچي در واقع حد اعلاي کساني هستند که در دنياي کامپيوتر به عنوان «هکر» شناخته مي شوند. اصطلاحي که به فردي با خلاقيت تلفيقي غير معمول، هوشي سرشار و پرقدرت و پشتکاري مثال زدني اشاره دارد که مي تواند مشکلات نرم افزاري اي را که ديگران حتي به ندرت از وجود آن آگاهند، حل کند. راهبرد آن ها و همچنين کدهايي که نوشته بودند، به شدت توجه برنامه نويسان دانشگاه ها را به خود جلب کرد و بعدها شرکت هاي تازه تاسيسي که بودجه هاي کلان آي بي ام، اچ پي و مايکروسافت را نداشتند نيز به اين جمع پيوستند. يونيکس تمام آن چيزي بود که بقيه هکرها مانند بيلي جوي در دانشگاه کاليفرنيا، ريک رشيد در کارنگي ملون و سپس ديويد کورن در آزمايشگاه هاي بل مي توانستند آرزو کنند. تامسون و ريچي در مقاله CACM خود مي نويسند: «تقريباً از همان ابتدا سيستم قادر بود از خود نگهداري کند و اين کار را نيز انجام داد. ... از آنجا که تمام سورس کد برنامه ها هميشه در دسترس بود و به راحتي به صورت آنلاين تغيير مي کرد، ما قادر بوديم تا با اختراع، کشف و توصيه ايده هاي جديد توسط ديگران سيستم و نرم افزارهاي آن را بازبيني و بازنويسي کنيم.» کورن که امروزه يکي از کارکنان AT&T است، در دهه 1970 به عنوان برنامه نويس در آزمايشگاه هاي بل کار مي کرد. وي به ياد مي آورد: «يکي از خصوصيات ويژه يونيکس اين بود که ابزارها مي توانستند بازنويسي شوند و با ابزارهاي بهتر جايگزين شوند». او ادامه مي دهد: «يونيکس يک سيستم يکپارچه نبود که در آن مجبور باشيد با هر چيزي کنار بياييد. شما در حقيقت مي توانستيد نسخه هاي بهتري را توسعه دهيد.» وي Korn Shell را توسعه داد که به يکي از تاثيرگذارترين بخش هاي يونيکس تبديل شد؛ زبان برنامه نويسي که مي توانست عمليات يونيکس را هدايت کند. اين نرم افزار هم اکنون به صورت اپن سورس در دسترس است. سالوس نيز به ياد مي آورد که در دهه 70 به عنوان پروفسور دانشگاه تورنتو با زبان برنامه نويسي APL، روي مين فريم IBM System/360 کار مي کرد. وي در توصيف آن زمان مي گويد: «کارها به خوبي پيش نمي رفت.» تا اين که يک روز بعد از کريسمس 1978، دوستي در دانشگاه کلمبيا نمايشي از اجراي يونيکس را روي يک ميني کامپيوتر در اختيار وي قرار داد. سالوس مي گويد: «من گفتم " واي خداي من! و من مطلقاً به آن ايمان آورده بودم!"». وي مي گويد مزيت کليدي يونيکس براي او ويژگي «Pipe» آن بوده است که در سال 1973 معرفي شده بود و فرستادن خروجي يک برنامه به برنامه ديگر را آسان مي کرد. مفهوم Pipeline که توسط مکيلروي در آزمايشگاه هاي بل اختراع شده بود، در ادامه توسط بسياري از سيستم عامل ها کپي شد، از جمله تمام انواع يونيکس، لينوکس، داس و ويندوز. يکي ديگر از مزيت هاي يونيکس- يا آن طور که سالوس بيان مي کند، دومين «واي!»- اين بود که به يک مين فريم چند ميليون دلاري براي اجرا نيازي نداشت. اين سيستم براي ميني کامپيوتر کوچک و اوليه DED PDP-7 نوشته بود، زيرا اين دستگاه چيزي بود که تامسون و ريچي در سال 1969 در اختيار داشتند. سالوس اشاره مي کند: « PDP-7 تقريباً از انجام هر کاري عاجز بود. من واقعاً جذب يونيکس شده بودم.» بسياري ديگر نيز به همين ترتيب جذب شده بودند. محققان دانشگاهي به سمت يونيکس هجوم آوردند، زيرا به نسبت ساده بود و به راحتي تغيير مي يافت، منابع مورد نياز آن پرهزينه نبود و سورس کد آن اساساً رايگان بود. شرکت هاي تازه تاسيسي مانند سان مايکروسيستمز و شرکت هاي متخصص در محاسبات علمي- گروهي که هم اکنون منقرض شده اند- مانند Multiflow Computer - با دلايلي مشابه اين سيستم عامل را انتخاب کردند.
فرزندان يونيکس يونيکس به عنوان يک سيستم عامل غيراختصاصي رشد کرد، زيرا در سال 1956 ميلادي، AT&T توسط دادگاه فدرال ملزم شده بود تا از حوزه فعاليت خود يعني فراهم ساختن سرويس هاي تلفني، منحرف نشود. البته، توسعه يک نرم افزار و حتي اعطاي مجوز استفاده از آن با يک قيمت «منطقي» مشکلي نداشت، اما اين شرکت از وارد شدن به حوزه کسب و کار کامپيوتر منع شده بود. يونيکس که بدون هيچ گونه ترغيبي از طرف مديريت توسعه داده مي شد، در ابتدا توسط AT&T به عنوان چيزي ميان يک کنجکاوي و يک دردسر حقوقي در نظر گرفته مي شد. اما در اواخر دهه 1970 ميلادي، اين شرکت دريافت که چيزي در دستانش است که مي تواند از نظر تجاري بسيار ارزشمند باشد. به اين ترتيب، وکلاي اين شرکت شروع به تفسير دلخواه خود از حکم قانوني سال 1956 کردند تا به دنبال راهي براي محافظت از يونيکس به عنوان يک راز تجارتي (محصولاتي که مزيت رقابتي براي شرکت دارند) بگردند. از سال 1979 و با عرضه نسخه 7، مجوز يونيکس استفاده دانشگاه ها از سورس کد يونيکس را براي مطالعه در دروس ممنوع اعلام کرد. اما آندرو تنن باوم پروفسور علوم کامپيوتر که از Unix V6 در دانشگاه Virje آمستردام استفاده مي کرد، جواب جالبي براي اين موضوع داشت: مشکلي نيست! در سال 1987 وي يک سيستم عامل مشابه با يونيکس را براي کلاس هاي درسي طراحي کرد. اين سيستم عامل اپن سورس که روي ريزپردازنده هاي اينتل 80286 اجرا مي شد Minix نام گرفت. سالوس مي گويد: «مينيکس تمام ايده هاي يونيکس را درون خود جا داده بود و يک کار درخشان محسوب مي شد.» وي ادامه مي دهد: «تنها يک برنامه نويس درجه يک و کسي که توانسته باشد عميقاً مفاهيم دروني سيستم عامل را درک کند، مي توانست چنين کاري را انجام دهد.» مينيکس بعدها به يک نقطه شروع براي لينوس توروالدز تبديل شد تا در سال 1991 لينوکس را به وجود آورد. سيستم عاملي که اگر نتوانيم به طور دقيق آن را يک کپي برابر با اصل از يونيکس بناميم، قطعاً چيزي شبيه آن است. نزديک به يک دهه قبل از تمام اين داستان ها و در دهه 70 ميلادي، بيلي جوي که دانشجوي تحصيلات تکميلي و همچنين يک برنامه نويس در دانشگاه برکلي بود يک کپي از يونيکس Bell Labs را به دست آورد و با بررسي آن متوجه شد که اين سيستم عامل پلتفرم خوبي براي کارهاي او در زمينه کامپايلر پاسکال و ويرايشگر متن است. تغييرات و الحاقاتي که وي و ديگر افراد در دانشگاه برکلي روي يونيکس اعمال کردند، باعث شد تا دومين شاخه مهم يونيکس به وجود آيد. اين شاخه Berkeley Software Distribution يونيکس يا به اختصار BSD يونيکس ناميده شد. در مارس 1978 جوي کپي هايي از 1BSD را با قيمت پنجاه دلار عرضه کرد. به همين ترتيب تا سال 1980 دو انشعاب اساسي در يونيکس به وجود آمد. يکي در برکلي و ديگري در AT&T و صحنه براي رويارويي بزرگي که با نام جنگ يونيکس ها شناخته مي شد، آماده شد. خبر خوب اين بود که توسعه دهندگان نرم افزار در هر جايي مي توانستند سورس کد يونيکس را تهيه کنند و آن را مطابق با نياز و سليقه خود تغيير دهند. اما خبر بد اين بود که آن ها همين کار را نيز انجام دادند. يونيکس گسترش يافت و انواع مختلف آن به دليل عدم يک استاندارد مشخص از يکديگر فاصله گرفت و انشعاب يافت. در سال 1982، جوي به همراه سه فارغ التحصيل استنفورد (از جمله اسکات مک نلي) سان مايکروسيستم را تاسيس کرد و ايستگاه کاري با نام Sun-1 را ارائه کرد که نسخه اي از BSD با نام SunOS را اجرا مي کرد (سولاريس تقريباً يک دهه بعد به صحنه آمد). سال بعد از آن، AT&T اولين نسخه UnixSystem V را معرفي کرد؛ سيستم عامل تاثيرگذاري که بعدها به پايه AIX شرکت آي بي ام و HP-UX شرکت اچ پي تبديل شد. جنگ يونيکس ها در ميانه دهه 1980 ميلادي، کاربران از جمله دولت فدرال ابراز نارضايتي مي کردند که در تئوري قرار بود يونيکس يک سيستم عامل واحد و قابل حمل باشد، اما در واقع هر چيزي است به غير از اين ها. فروشندگان نيز اگرچه در ظاهر با تملق نسبت به اين شکايت ها برخورد مي کردند، اما در حقيقت شب و روز کار مي کردند تا مشتريان را به يونيکسي با خصوصيات و API هاي خاص عادت دهند و آن ها را نسبت به آن وابسته سازند. در سال 1987 آزمايشگاه هاي سيستم يونيکس که در آن زمان بخشي از Bell Labs محسوب مي شد، شروع به همکاري با سان براي توليد سيستمي کرد تا دو شاخه اصلي يونيکس را متحد سازد. نتيجه همکاري اين دو Unix System V Release 4.0 نام گرفت که دو سال بعد عرضه شد و ويژگي هايي از SunOS، BSD، System V Release 3 و Xenix مايکروسافت را ترکيب کرده بود. ديگر فروشندگان يونيکس از اتحاد AT&T و سان وحشت زده شدند. به همين ترتيب، انشعاب هاي مختلف استانداردهاي رقيبي را با نام هايي مانند Open Software Foundation، X/Open Unix International و Corporation for Open Systems تشکيل دادند. استدلال ها، مقابله ها و دستاوردهاي اين گروه ها مي تواند صفحات يک کتاب را پر کند، اما آن ها همگي ادعا مي کردند که به دنبال شاهراهي براي رسيدن به يک يونيکس واحد هستند، در حالي که خودشان به سمت يکديگر تيرهاي تصادفي شليک مي کردند. گوردن بل يکي از پيشگامان ميني کامپيوترها در يک مقاله منتشر نشده در سال 1988 درباره بنياد نرم افزار باز (OSF) که در آن زمان به تازگي تشکيل شده بود و شامل آي بي ام، اچ پي، DEC و ديگر متحداني مي شد که عليه همکاري AT&T و سان جبهه گرفته بودند، چنين مي گويد: «OSF راهي براي فقراي يونيکسي است تا در عين حالي که موزه هاي کد سودآورشان را حفظ مي کنند، بتوانند وارد اين بازار در حال رشد شوند.» جنگ يونيکس ها نتوانست تفاوت ها را مشخص کند يا استانداردي حقيقي براي اين سيستم عامل به وجود آورد. اما در 1993، جامعه يونيکس با اعلام مايکروسافت مبني بر ارائه ويندوز NT از خواب غفلت بيدار شد؛ ويندوزي در کلاس سازماني و با پشتيباني از پردازنده هاي 32 بيتي. ويندوز NT که يک نرم افزار اختصاصي بود دقيقاً يونيکس را هدف گرفته بود و قصد داشت تا سلطه مايکروسافت را در زمينه کامپيوترهاي روميزي به مراکز داده و ديگر حوزه هايي که توسط سيستم هايي از قبيل سرورهاي سان پشتيباني مي شد، گسترش دهد. با اين اقدام، کاربران مايکروسافت لب به تحسين گشودند و همزمان فروشندگان يونيکس مضطرب شدند. تمام شاخه هاي رقيب يونيکس تحت اتحادي با نام Common Open Software Environment متحد شدند و تقريباً يک سال بعد تمام آن ها با ادغام گروه بين المللي يونيکس که AT&T و سان از آن پشتيباني مي کردند و بنياد نرم افزار باز، سلاح هاي خود را بر زمين گذاشتند. اين ائتلاف که امروزه با نام The Open Group شناخته مي شود، گواهي دهنده سيستم هاي يونيکسي و مالک مشخصات واحد يونيکس يا SUS (سر نام Single Unix Specification) محسوب مي شود که در حال حاضر تعريف رسمي يونيکس است. بايد اشاره کرد که اگرچه در عمل اين پيشرفت ها با در نظر گرفتن عادت هاي رقابتي فروشندگان، توانست يونيکس را تا حد ممکن استاندارد سازد، اما به نظر مي رسد که آن ها ديرتر از آن به صحنه آمدند که بتوانند جلوي موج خروشاني را که لينوکس ناميده مي شد، بگيرند؛ سيستم عامل اپن سورسي که بر پايه مينيکس پروفسور تنن باوم بنا شده بود.
در حقيقت چه چيزي يونيکس است؟ به طور معمول، افراد يونيکس را سيستم عاملي مي دانند که دهه ها قبل در Bell Labs شرکت AT&T و متاخران آن نوشته شده است. نسخه هاي اصلي يونيکس امروزه از درختي با دو تنه مشتق مي شوند: يکي از آن ها به طور مستقيم از AT&T مشتق مي شود و ديگري توأمان از AT&T و دانشگاه برکلي. مهم ترين شاخه هاي يونيکس امروزه AIX آي بي ام، HP-UX و سولاريس سان هستند. به هر ترتيب Open Group که مالک نشان تجاري يونيکس است، يونيکس را به عنوان هر سيستم عاملي که تطابق آن با SUS تصديق شود، تعريف مي کند. اين تعريف، سيستم عامل هايي را که معمولاً به عنوان يونيکس شناخته نمي شوند نيز در بر مي گيرد. به عنوان مثال، مي توان به Mac OS X Leopard (که از نوادگان يونيکس BSD و Mach است) و نيز IBM z/OS (که از فرزندان سيستم عامل مين فرم MVS است) اشاره کرد که با توجه به تطابق آن ها با SUS و پشتيباني از APIهاي SUS در تعريف يونيکس قرار مي گيرند. به عبارت ديگر، ايده اصلي اين است که اگر چيزي يونيکس است مانند يونيکس رفتار مي کند و اين مستقل از کدي است که در پشت آن نهفته است. اما يک تعريف گسترده تر از يونيکس شامل تمام سيستم عامل هايي مي شود که شبيه به يونيکس هستند- که کلوني هاي يونيکس يا مشابه هاي آن نيز ناميده مي شوند- و ايده هاي بسياري را از آن کپي کرده اند، اما به طور مستقيم کدهاي يونيکس را به کار نبرده اند. نمونه بارز اين سيستم ها لينوکس است. در نهايت، اگرچه منطقي تر است که يونيکس را يک سيستم عامل بناميم، اما در عمل چيزي بيشتر از آن است. در کنار هسته سيستم عامل، پياده سازي هاي يونيکس به طور معمول ابزارهايي مانند ويرايش گرهاي خط فرمان، رابط هاي برنامه هاي کاربردي، محيط هاي توسعه، کتابخانه ها و مستندات را نيز در بر مي گيرند. آينده يونيکس نظرسنجي انجام شده توسط موسسه گارتنر نشان مي دهد که فقدان قابل حمل بودن کامل يونيکس در ميان نسخه هاي رقيب، مزيت قيمت لينوکس و ويندوزهايي است که روي پردازنده هاي x86 اجرا مي شوند. اين امر باعث مي شود تا سازمان هاي IT به سمت مهاجرت از يونيکس پيش بروند. گزارش اين نظرسنجي که در فوريه 2009 منتشر شد، مي گويد: «نتايج، ادامه اشتياق به لينوکس به عنوان يک پلتفرم سرور ميزبان را تاييد مي کند. ويندوز نيز به همين ترتيب به رشد خود ادامه مي دهد. اما يونيکس مدتي طولاني است که به طور تدريجي به سمت انحطاط مي رود.» جورج ويس تحليل گر گارتنر، مي گويد: «يونيکس گذشته طولاني و با نشاطي داشته است، اما تا زماني که از بازار بيرون نرود، تحت فشار فزاينده اي باقي خواهد ماند.» وي مي افزايد: «لينوکس جايگزين استراتژيک يونيکس است.» اگرچه لينوکس پيشينه بلندمدت پيشرفت و توسعه را ندارد و بهسازي ها و تست هاي فشاري را که يونيکس گذرانده، تجربه نکرده است، اما در حال نزديک شدن است و به زودي همان کارايي، قابليت اطمينان و مقياس پذيري يونيکس را دارا خواهد بود. به عقيده ويس مهاجرت به پردازنده هاي x86 به دليل مزاياي مرتبط با هزينه هاي سخت افزاري شتاب خواهد يافت. وي مي گويد: «معماري مقياس پذير و افقي، خوشه بندي، محاسبات ابري، مجازي سازي روي x86؛ وقتي شما همه اين موضوعات را کنار هم مي گذاريد متوجه مي شويد که سيستم عامل منتخب بايد از ميان لينوکس و ويندوز برگزيده شود.» ويس مي افزايد: «به عنوان مثال، در اعلام اخير سيسکو براي معماري محاسبات يگانه اش، کاربر شبکه، ذخيره سازي، محاسبه و اتصال حافظه را در يک کالبد در اختيار دارد و به يونيکس نيازي نخواهد داشت. شما مي توانيد روي x86 ، لينوکس يا ويندوز آن را اجرا کنيد. پس، اينتل از طريق لينوکس جنگ را از يونيکس مي برد.» Open Group، مالک SUS و گواهي دهنده سيستم هاي يونيکس، به لينوکس اهميت چنداني نمي دهد و يونيکس را انتخابي با «ويژگي هاي پيشرفته، مقياس پذيري و کارايي براي کاربردهاي حساس و خطير» مي نامد. آن ها لينوکس را استانداردي مي دانند که عموماً براي کاربردهاي با درصد حساسيت کمتر مناسب است. کورن يکي از آن هايي است که همچنان سرسختانه از يونيکس پشتيباني مي کنند. کورن مي گويد، يکي از توانمندي هاي يونيکس در طي اين سال ها که از سال 1973 و با اضافه شدن pipe آغاز شد، اين است که مي تواند به سادگي به قطعه هاي کوچک تر تقسيم شده و پخش شود. اين موضوع يونيکس را جلو نگه مي دارد. وي مي گويد: «فلسفه pipelining به خوبي در محاسبات ابري جواب مي دهد، يعني به جاي اين که يک برنامه بزرگ يکپارچه داشته باشيد، شما قطعه هايي کوچک و با قابليت استفاده دوباره مي سازيد.» ميراث UNIX جدا از سرنوشت آينده يونيکس، سيستم عاملي که چهل سال قبل در Bell Labs متولد شد، ميراثي را به همراه داشت که تا دهه ها پابرجا خواهند ماند. از اين دسته مي توان به فهرست بلندي از سيستم عامل هاي يونيکس عرضه شده توسط آي بي ام، اچ پي و سان، Mac OS X و لينوکس اشاره کرد. همچنين سيستم هايي نيز وجود داشتند که ريشه هاي آن ها در يونيکس است. مانند ويندوز NT و نسخه هاي آي بي ام و مايکروسافت داس. يونيکس با فراهم ساختن پلتفرمي ارزان امکان موفقيت را براي بسياري از شرکت هاي تازه تاسيس به ارمغان آورد. اين سيستم عامل بدنه اصلي اينترنت را تشکيل داد و قلب تپنده مخابرات امروزي است. بسياري از ايده هاي مهم معماري سيستم عامل ها مانند pipelining محصول توسعه يونيکس هستند. همچنين Mach که يکي از مشتقات يونيکس است تاثير شگرفي بر محاسبات علمي، توزيع يافته و چند پردازنده اي داشته است. شايد ACM به بهترين روش اين موضوع را بيان کرده است. آن ها هنگام اهداي جايزه Turing سال 1983 به عملکرد تامسون و ريچي در زمينه يونيکس اين گونه اشاره مي کنند: «نبوغ سيستم يونيکس در فريم ورک آن است، که برنامه نويسان را قادر مي سازد از کارهاي ديگران به بهترين شکل استفاده کنند.» منبع: نشريه شبکه- ش 102 /ج
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[مشاهده در: www.rasekhoon.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 453]
-
گوناگون
پربازدیدترینها