محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1831018822
نواحى دوردست جنوب
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: kasmos7726th August 2008, 06:21 PMمنطقه فرهنگ جنوبى – نواحى دوردست جنوب ( نقشه۷ ۳۳ كيلو بايت) - را مى توان يك تركيب جغرافيايى از باورها، رفتارها، الگوها، عادت ها و سازمان ها تلقى كرد. بسيارى از الگوهاى اوليه و تغييرات فعلى به وضوح جغرافيايى هستند؛ بسيارى ديگر عواقب جغرافيايى به دنبال دارند. در جنوب، تفاوت هاى عمده اى وجود دارد. ساحل خليج مكزيك، جنوب كوهستان ها، پيدمون جورجيا و كاروليناى شمالى و جنوبى، و بسيارى از قسمت هاى شمالى بخش جنوب هر كدام صاحب تعبير و تفسيرات خود از فرهنگ جنوبى هستند. اما در باره "جنوبى بودن" آنچه كه در آن سهيم هستند، اختلافى ندارند. ميراث اولين اقدامات مهاجرتى اروپائيان، جنبه تجارتى و بهره بردارى داشت و دشت جنوب خليج دلور، به ويژه جنوب خليج چيزاپيك شامل نواحى بسيارى مى شد كه براى بهره بردارى كشاورزى ايده آل به نظر مى رسيد. تابستان هاى طولانى و گرم، باران هاى منظم و زمستان هاى ملايم به مهاجر نشين ها اجازه مى داد علاوه بر آن چه كه در شمال اروپا كشت مى شد محصولات اضافى ديگرى نيز به عمل آورند. تعداد زياد رودخانه هايى كه از جلگه جنوب مى گذشت، و حداقل با قايق هاى كوچك قابل استفاده بود، اين امكان را فراهم مى ساخت كه كلنى هاى بين رودخانه جيمز در ويرجينيا و رودخانه آلتاماها در جورجيا به راحتى گسترش يابد. در بيشتر نواحى اين منطقه تراكم جمعيت كم بود و نقاط تمركز شهرى كه بزرگتر از يك دهكده بود، محدود به شهرهاى بندرى بود (نورفولك، ويرجينيا؛ ويلمينگتون، كاروليناى شمالي؛ چارلستون، كاروليناى جنوبي؛ ساوانا، جورجيا)، يا نقاط شروع كشتى رانى در رودخانه هاى اصلى (ريچموند، ويرجينيا و بعدأ كلمبيا، كاروليناى جنوبى، و آگوستا، جورجيا ) را در بر مى گرفت. عناصر پرقدرت روستايى و وابسته به زمين در فرهنگ جنوبى، الگويى به وجود آوردند كه تا پس از نيمه دوم قرن بيستم از اهميت برخوردار بود. مهمترين نتيجه تلاش هاى اروپائيان در جريان استقرار در زمين هاى پست جنوبى مجاور اقيانوس اطلس، كاشت محصولاتى بود كه پول نقد عايدشان مى ساخت. ساختار زراعى به تدريج بر اقتصاد مستعمره نشين هاى جنوبى مسلط شد. توليد تنباكو در طول رودخانه جيمز و در مسير جنوب، در شمال شرقى كاروليناى جنوبى و توليد برنج و نيل در داخل و اطراف مرداب هاى فراوان كاروليناى شمالى و جنوبى و جورجيا، از سال ۱۶۹۵ به اين طرف از اهميت برخوردار بوده است. توليد پنبه تا حدود سال ۱۸۰۰ به آهستگى رشد مى كرد و از اين زمان بود كه از محل هاى تمركز اوليه آن در "سى آيلندز" بين چارلستون و قسمت اسپانيايى فلوريدا به سرعت گسترش يافت . اگر چه تعداد مزارع خصوصى كوچك فراوان بود، تشكيل سازمان هاى زراعى آن قدر موفق بود كه بتواند در خلال نيمه اول قرن نوزدهم، همزمان با توليد پنبه به غرب گسترش يابد و به مسلط ترين فرم خود در جورجيا، آلاباما، ميسى سى پى و لوئيزيانا برسد. كشت تنباكو نيز به همين شكل توسط مهاجران اهل ويرجينيا و كاروليناى شمالى به طرف غرب و داخل كنتاكى و تنسى گسترش يافت. ساختار واسطه اى جنوب از توسعه ضعيفى برخوردار بود، بدين معنى كه مراكز كوچك بازار به عنوان نقاط جمع آورى و ارسال عمل مى كردند؛ تعداد شهرهاى بزرگتر كه داراى فعاليت هاى مختلف اقتصادى بودند، محدود بود. شبكه حمل و نقل همراه با اين الگو چيزى بود كه تنها اجازه مى داد محصولات توليدى داخلى به مراكز صادراتى ساحلى حمل شود، و ارتباط بين بازارهاى كوچكتر در حد كمى وجود داشت. يك پيامد مهم اين وضعيت، انزواى روستايى براى بيشتر جمعيت اين منطقه بود. تاسيس سازمان هاى زراعى بزرگ مستلزم سرمايه گذارى قابل توجه سالانه بود، و قسمت مهم اين سرمايه گذارى به صورت كار برده هايى بود كه از آفريقا آورده شده بودند. هنگامى كه اين وضعيت تثبيت شد، مهاجرت جمعيت را محدود كرد زيرا مهاجران بالقوه و كارگران روستايى فرصت هاى آزادانه ترى را در شمال مى يافتند. بنابراين، از اوايل قرن نوزدهم نسبت جنوبى هايى كه در خارج به دنيا آمده بودند، از هر نقطه ديگر مملكت كمتر بود. و بدليل آنكه تا سال هاى دهه ۱۸۴۰، به جز انگليس، از كشورهاى ديگر مهاجرت مهمى به آمريكا صورت نگرفت، اكثريت قاطع سفيدهاى جنوب، اصليت انگليسى دارند. جمعيت هايى كه از قديم در جنوب ساكن بوده اند، و اجدادشان نه انگليسى و نه آفريقايى است عبارتند از: كاژون هاى جنوب لوئيزيانا و چندين گروه سرخ پوستى. كاژون ها كه كاتوليك و فرانسه زبان هستند فرزندان فرانسوى هاى تبعيدى كانادا هستند. جمعيت روستايى كاژون در جنوب لوئيزيانا مستقر شد، و با وجود جذب بقيه مردم ايالت در فرهنگ نقاط دوردست جنوب، از نظر فرهنگى مختصات خود را حفظ كرد. بيشتر گروه هاى سرخ پوستى با همان روش بى رحمانه و در همان زمانى از جنوب رانده شدند كه از غرب ميانه، اما اينجا استثناهاى مهمى وجود دارد. بزرگترين آنها عبارتند از لامبى ها در جنوب شرقى كاروليناى شمالى، كه باقى مانده قبيله چروكى هستند كه زمانى در جنوب غربى كاروليناى شمالى قدرت فراوان داشتند، و چوكتاها در مركز ميسى سى پى، و سمينول ها در جنوب فلوريدا. يك عنصر پرقدرت در فرهنگ نقاط دوردست جنوب در جوامع زمين دار و مزارع ريشه دواند. جمعيت جنوب از مدتها قبل با وابستگى به كليساهاى انجيلى پروتستان مشخص شده است. هنوز ساختمان هاى كوچك و بى تكلف كليساها در نقاط مختلف خارج از شهر به چشم مى خورند كه هر يكشنبه مرتبأ پيروانشان را از بين جمعيت هاى روستايى در شهرهاى كوچك به خود جلب مى كنند. جماعات پيروان مذهب متوديست، اسقفى و ساير جماعات پروتستان در سراسر منطقه بسيارند. اما اين باپتسيت ها هستند كه داراى اكثريتند. استفاده گسترده از برده ها در مستعمره نشين هاى جنوب در معماى دشوار اين دو عنصر اضافى فرهنگ جنوب نهفته است. يكى از اثرات آن، انتقال بسيارى از عناصر فرهنگ هاى آفريقايى به منطقه و آميزش اين عناصر با عناصر متعلق به جمعيت هاى سفيد پوست بود. نخستين آفريقايى ها در سال ۱۶۱۹ يعنى تنها ده سال پس از تاسيس مستعمره نشين اوليه رودخانه جيمز، وارد ويرجينيا شدند. گرچه تا اوايل قرن هجدهم بردگان به تعداد زياد آورده نمى شدند، سياهان در منطقه حضور داشتند و از همان ابتدا قسمتى از تشكيلات و محيط اجتماعى آن بودند. اثر آن بر روش هاى سخن گفتن، غذا و موزيك در جنوب غير قابل انكار است. عواقب غير قابل انكار ديگر حضور بردگان كمتر صورت مثبت دارد. براى توجيه به بردگى گرفتن انسان هاى ديگر لازم است كه گروه بردگان حقير تصور شود. قبول اين ديدگاه نسبت به سياهان از طرف سفيد پوست هاى جنوبى، تفاوتى با ديدگاه غالب در اروپا تا اواخر قرن هجدهم نداشت. اگر چه در آغاز قرن نوزدهم، مخالفت با بردگى در نقاطى كه اين مسئله در آن اهميت كمترى داشت قوت گرفته بود. همزمان با فشار از خارج براى محو آن، توجيه بردگى در منطقه شدت بيشترى مى گرفت و جنوبى ها بيش از پيش خود را انسانه اى بهترى مى ديدند. در آغاز جنگ داخلى در سال هاى دهه ۱۸۶۰، كه در آن برده دارى يك موضوع ضمنى بود كه شمال را به جنگ با جنوب كشاند، الگوى جمعيتى و اسكان جغرافيايى و همچنين تشكيلات اقتصادى جنوب نسبت به آغاز دوره مستعمراتى آن به نحو بارزى تغيير كرده بود؛ اما هنوز هم اين الگو به شدت روستايى بود و محدود به تعدادى از روستا و شهرهاى كوچك بود، و تقريبأ همه شهرهاى بزرگتر در ساحل يا در نقاط مهم انتقال در طول راههاى آبى داخلى قرار داشتند و شبكه هاى حمل و نقل و ارتباطات پراكنده بود. توليد مزارع پنبه چنان موفقيت آميز بود، كه اقتصاد منطقه تحت تسلط همين يك قلم محصول بود. ساير محصولات هم كشت مى شدند – مثلأ تنباكو، برنج، نيشكر و كنف – اما عمدتأ يا ذخيره غذايى بودند يا راه ديگرى براى بدست آوردن پول نقد تلقى مى شدند. در سال ۱۸۶۰ پنبه نه تنها اقتصاد جنوب را قبضه كرده بود، بلكه حداقل از لحاظ درآمد صادراتى، براى همه مملكت چنين وضعى را داشت. بيش از۶۰ درصد مجموع ارزش كالاهاى صادراتى ايالات متحده در طول اين سال از پنبه تأمين شده بود. در حال حاضر پنبه كه از خارج از مناطق جنوب به مقدار فراوان توليد مى شود هنوز هم اهميت دارد و در سال ۱۹۹۶ در بين صادرات كشاورزى ايالات متحده از لحاظ ارزش مقام پنجم را داشته است. با شكست در جنگ داخلى مبانى اقتصاد جنوب به شدت آسيب ديد. خطوط راه آهن گسسته شدند و تجهيزات آن مصادره شد، ترمينال هاى كشتى رانى در هم شكست و بيشتر مبانى اقتصاد پراكنده و ويران شد. پول رايج و اوراق قرضه كنفدراسيون جنوب ارزش خود را از دست داد. عدل هاى پنبه كه در انبارها و بنادر نگهدارى شده بودند تا پس از جنگ به فروش برسند توسط نيروهاى شمال مصادره شد. مزارع و كشت زارها احتياج به تعمير داشتند و ابزارها و گله ها اغلب به سرقت مى رفتند يا گم مى شدند. استفاده از نيروى بردگان رسمأ حذف شده بود و زمين هاى بزرگ تقسيم شده يا ماليات هاى كلانى به آن تعلق گرفته بود. پيامد ها پنجاه سال اول پس از جنگ داخلى دوره تطبيق مجدد براى جنوب بود. سفيد پوستان در برابر رها كردن جمعيت عظيم سياهپوست از قيد بندگى عكس العمل متفاوتى نشان دادند و سرانجام به نهادينه كردن جدايى نژادى رضايت دادند. سياهان به سهم خود تغييراتى در فرصت هاى زندگى خود تجربه كردند كه تا بيش از ۵۰ سال پس از جنگ عمدتأ خارج از كنترل آنها بود. اين همچنين دوره اى بود كه طى آن رفتارها و احساس جدايى جنوبى ها نسبت به ساير كشور حتى غير قابل انعطاف تر شد. از هم پاشيدگى ساختار اقتصادى قبل از جنگ داخلى، در طول دوره ۱۲ ساله بازسازى (۱۸۶۵-۱۸۷۷) پس از جنگ داخلى، براى بيشتر جمعيت جنوب اوضاع سختى را پيش آورد. انهدام ظرفيت هاى حمل و نقل و صنعت كاملأ به كنار، اقتصاد كشاورزى از سخت گيرى ها و تكيه بيش از حد به نيروى كار بردگان خود را كنار كشيده بود. پس از جنگ ادامه بهره بردارى شديد براى پرداخت ماليات هاى سنگين و ساير مخارج بازسازى لازم بود. منبعى كه براى ادامه بهره بردارى در اختيار بود همان زمين بود. بنابراين توليد پنبه همچنان مقام خود را در اقتصاد محل حفظ كرد. اگر چه ساير عوامل لازم براى توليد به ميزان بسيار كمترى در دسترس بود، سرمايه محلى بسيار كم و قسمت اعظم آن صرف مصارف جنگ شد و يا آن كه بعد از جنگ به صورت ماليات توسط شمال گرفته شد. نرخ بهره به شدت بالا مى رفت و كشاورزان پيوسته در قرض به سر مى بردند. اين وضع به وابستگى هميشگى جنوب به كشاورزى كمك كرد. در شهر هاى كوچك فرصت اشتغال بسيار كمى وجود داشت بنابراين بسيارى از سياه پوستان مجبور بودند، با صاحبان سفيد املاك سفيد پوست كه باقى مانده بودند، با هر شرايطى بسازند. كشاورزى مشترك- كه در آن ابزار كار، بذر، محل زيست و غذا به عوض سهم كشاورز براى كار در زمين ديگرى در اختيار او قرار مى گرفت – وسيله ارتزاق و گذران زندگى بود، درست همانطور كه بسيارى از سفيد پوستان كه زمين خود را از دست داده بودند چنين مى كردند. هنگامى كه اين روش تثبيت شد، "قوانين سياهان" كه جابجايى سياه پوستان را در خارج از مناطق كشاورزى محدود مى كرد و فرصت هاى آموزشى آنها را همچنان در سطح پائينى نگاه مى داشت، به اجرا درآمد. كشاورزان سياه پوست، حتى هنگامى كه صاحب زمين نيز بودند، مشكلات فراوانى داشتند زيرا به طور كامل به اعتبار دسترسى نداشتند. اندازه زمين آنها كوچكتر از آن بود كه محصول فراوان عايدشان كند و فرهنگ محيط هم داراى جنبه هاى ضد سياه پوستى بود. در حدود سال ۱۸۸۰ شرايط براى فرصت هاى اقتصادى در جنوب، وارد مرحله جديدى شد. در طول اين دهه صنعت دچار تحولات سريعى شد كه مهمترين آن رشد صنعت پارچه بافى بود. در سال ۱۹۲۹ پنجاه و هفت درصد ماشين هاى بافندگى پارچه هاى پنبه اى آمريكا در جنوب قرار داشتند، كه اين مقدار ۲/۵ برابر بيش از آن چيزى بود كه در سال ۱۸۹۰ وجود داشت. ماشين هاى ريسندگى نخ هاى طبيعى و سنتتيك، براى توليد مواد خام مورد نياز كارخانجات پنبه بافى و پارچه هاى سنتتيك، در منطقه ظاهر شد و صنايع بافندگى پارچه هاى مورد نياز بازار لباس را تأمين مى كردند. با استفاده از امتياز مجاورت، رشد در صنايع پارچه بافى و توليد لباس در تمام كوهپايه هاى كارولينا و شمال جورجيا، افزايش تعداد و سود صنايع بافندگى را به دنبال داشت. بافت پارچه هاى پنبه اى تنها منبع فرصت هاى صنعتى نبود. بازسازى راه آهن هاى منطقه و ساير سازندگى هاى عمومى باعث تشويق سرمايه گذاران و توسعه شهرهايى شد كه به راه آهن دسترسى داشت. صنايع سيگار سازى توجه خود را به مناطق كشت تنباكو در كاروليناى شمالى و ويرجينيا معطوف كرد. با تصويب قوانين فدرال در مورد زمين و تقويت شبكه راه آهن، بهره بردارى از منابع بزرگ چوب جنوب شروع شد. قسمت اعظم اين چوب به صورت يك ماده خام به ساير ايالات برده مى شد، اما در سراسر جنوب كارخانجات مبل سازى در كاروليناى شمالى و ويرجينيا و (پس از سال ۱۹۳۶) كارخانجات خمير كاغذ و كاغذ سازى نيز همزمان با اين بهره بردارى ها رشد كردد. اين صنايع هنوز هم اهميت خود را حفظ كرده است. همچنين در طول ربع آخر قرن نوزدهم، پيشرفت هاى فنى در صنايع ذوب آهن به ظهور چاتانوگا در ايالت تنسى به عنوان يك مركز مهم توليد آهن كمك كرد. در همان زمان يك ذخيره غنى زغال كوك نزديك بيرمنگهام در آلاباما كشف شد و بهره بردارى از رگه هاى آن قبل از پايان دهه آغاز شد. در داخل و حومه هاى بيرمنگهام و چاتانوگا كمپانى هاى متعدد توليد آهن و صنايعى كه آهن و فولاد مصرف مى كنند متمركز شده است. اين دو شهر به همراه صنايع حمل و نقل و شاخه هاى فرعى آن در آتلانتا، جورجيا در پايان قرن يك مثلث صنعتى مهم به وجود آورده اند. اين تحولات در جغرافياى اقتصادى جنوب داراى اهميت بود زيرا توليد آهن و فولاد صنايع ديگر را كه مصرف كننده آن هستند به خود جذب مى كند. صنايعى كه بر خلاف صنايع بافندگى و توليد سيگار به كارگران كم مهارت و كم مزد نياز ندارد. همچنين اين منطقه مركزى توسعه اقتصاد غير كشاورزى، مى تواند به طور كلى براى جنوب يك نقطه تمركز صنعتى به حساب آيد كه مهارت هاى شغلى، سطح در آمدها و رفاه اقتصادى عمومى را از طريق ارتباط هر شهر با ساير مراكز شهرى مهم تأمين مى كند. اين كار تا حدى صورت گرفت، اما نرخ هاى تبعيض آميز حمل و نقل با كشتى كه بر محصولات ساخت بيرمنگهام تحميل شده بود، اثرات سود آور آن را تا حد زيادى از بين برد. اگر چه اين قيمت گذارى سرانجام غير قانونى اعلام شد و متوقف گرديد، اين سياست قدرت رقابت فولاد آلاباما را در زمينه قيمت در طول دهه هاى رشد سريع اقتصادى در اوايل قرن بيستم شديدأ محدود كرد و عاملى بود براى كندى رشد اقتصاد جنوب. در اواخر سال هاى دهه ۱۸۸۰ و نيز دهه ۱۸۹۰، قوانين محدود كننده اى در هر كدام از ايالات جنوبى به تصويب رسيد كه به موجب آن، هر چه بيشتر جدايى نژادى در جنبه هاى زندگى جنوبى به اجرا در مى آمد. جدايى رسمى بيان جغرافيايى فراوانى داشت. دو نوع مدرسه بوجود آمد. لازم بود دو نوع رستوران، محل تفريح، نيمكت در پارك، آبخورى و دستشويى ساخته و نگهدارى شود تا در اين موارد و ساير جاهاى تماس بالقوه، بين سياهان و سفيد پوستان جدايى باشد. در خانه سازى، محل هاى مسكونى به دو بخش سياه پوست نشين و سفيد پوست نشين تقسيم شده بود. اشتغال به بعضى از كارها محدود بود و بر سر راه تلاش سياهان براى شركت در انتخابات موانع آشكار و پنهان وجود داشت. براى تقريبأ ۵۰ سال پس از پايان جنگ داخلى، روند بسيار كند مهاجرت سياه پوستان از جنوب، افزايش بسيار كمى داشت. بدين معنى كه در سال۱۸۷۰،۹۱/۵ % همه سياه پوستان آمريكا در جنوب زندگى مى كردند و در سال ۱۹۱۰ اين ميزان ۸۹ % بود. اگر چه در طى دهه بعد تعداد مهاجران سياه پوست به شدت افزايش يافت و اين به علت فشار ناشى از قوانين محدود كننده، خشونت و شرايط اقتصادى مشكل بود. همچنين جنگ جهانى اول منجر به كوشش هاى زيادى از طرف شمال گرديد كه سياهان (و سفيد پوستان فقير) را از جنوب به سوى خود جذب كند. قبل از سال ۱۹۱۴، گسترش صنايع كشور براى برآوردن نياز شديد خود به نيروى كار، به ميليون ها مهاجر اروپايى متكى بود. در سال ۱۹۱۰ بيش از يك سوم جمعيت ايالات متحده زاده خارج بودند يا حداقل يكى از والدين آنها در خارج از كشور به دنيا آمده بودند. هنگامى كه جنگ اين منبع تأمين نيروى انسانى را مسدود كرد، جاى آن را تعداد كثير بيكاران جنوب و آنهايى گرفتند كه نسبت به شغل خود در جنوب از درآمد كافى بهره مند نبودند. اگر كسانى كه مهاجرت كردند افراد برگزيده نبودند، شايد اقتصاد جنوب از مهاجرت سياه پوستان لطمه نمى ديد. بيشتر سياه پوستانى كه جنوب را ترك كردند بين ۱۸ تا ۳۵ سال داشتند. اين گروه كه در جنوب پرورش يافته بودند، از نظر اقتصادى سازنده ترين سال هاى عمر خود را در خارج از اين منطقه سپرى كردند. بسيارى از كسانى كه باقى مانده بودند در سال هاى آخر سازندگى عمر خود بودند، بازنشسته شده بودند، يا هنوز وارد بازار كار نشده بودند. محدوديت هاى نژادى در مورد فرصت هاى اشتغال به از دست دادن كار آمد ترين جوانان جنوب نيز منجر شد. يكى از عواقب ديگر جنگ داخلى شدت گرفتن عقايد جدايى نژادى بود كه قبلأ در منطقه احساس مى شد. جنوب تنها قسمت ايالات متحده است كه عواقب اشغال توسط يك ارتش اشغالگر را تجربه كرده است، و بيش از يك قرن وقت و كوشش هاى اقتصادى فراوانى صرف شده تا تلخى ناشى از اشغال را از بين ببرد. جنگ داخلى و دوران بازسازى همچنين وسيله اى بود براى متحد كردن سفيد پوستان جنوب آمريكا. عبارت "جنوب مستحكم" بيانگر آن بود كه تمامى منطقه به عنوان يك واحد سياسى يكپارچه راى مى دهد و اغلب جهت آن مستقيمأ برخلاف جريانات سياسى ملى بود. جنگ و دوران سازندگى وابسته به شمال و حزب جمهورى خواه بودند، بنا براين سفيد پوستان به دموكرات هاى يكدنده و مخالفى تبديل شدند. هنگامى كه سفيد پوستان جنوب ديگر نتوانستند ارتباط هاى ايدئولوژيك خود را با حزب دموكرات تحمل كنند، برچسب منطقه گرا و صريح "دموكرات هاى جنوب" معمول شد. امروزه تغييرات سياسى ملى و تغييرات فرهنگى جنوب باعث شده كه جنوب ديگر به طور يك پارچه طرفدار حزب دموكرات نباشد. در بين مقامات منتخب جنوب همه طيف هاى سياسى نمايندگى مى شود، اگر چه اكثريت بدان تمايل دارند كه بعضى از گرايشات سنتى خود را همچنان ادامه دهند. آغاز تغيير ويژگى هاى متفاوت و منطقه اى "جنوب جديد" New South بر الگوهايى بنا شده كه در طى دهها سال، و بعضى اوقات، قرن ها شكل گرفته است. مهمترين عامل تغييراتى كه تازه روى داده در از دادن تدريجى انزواى منطقه اى نهفته است. تا قبل از اواسط قرن بيستم، به نظر مى رسيد كه بيشتر جمعيت جنوب، و مطمئنأ رهبريت آن، طورى نسبت به حوادث عكس العمل نشان مى دهند كه گويى جنوب يك كشور جداگانه است و عليرغم ميل باطنى، بايد با همسايه شمالى خود معامله كند. اگرچه از اواخر سال هاى دهه ۱۹۳۰ و به خصوص اواخر دهه ۱۹۴۰ تمايلات و فشارهاى خارجى وارد شده بر جنوب اثر خود را بخشيد و منجر به ايجاد شكاف در انزواى اين منطقه شد. اقتصاد جنوب در سال هاى دهه ۱۹۳۰ تفاوت كمى با وضع موجود در۱۸۷۰ داشت: آنجا هنوز ناحيه اى بود عمدتأ وابسته به زمين دارى و كشاورزى، توليد كننده محصولات خام كشاورزى كه عمدتأ صادر مى شد، مواجه با كمبود سرمايه، استفاده كننده نيروى حيوانات و كار دستى در سطح وسيع. مزارع آن از طريق كار مشترك و قراردادهاى اجاره اداره مى شد و از نظر سيستم گرو گذاشتن محصولات متمايز بود. صنايع موجود آن بيشتر آنهايى بود كه دستمزدهاى پائينى مى پرداختند يا براى بازارهاى كوچك محلى مناسب بودند. ساختار شهرى اين منطقه شامل بازارهاى كوچك، شهرك هاى وابسته به راه آهن، شهرك هاى بافندگى و مراكز بخش كه معرف حالت روستايى فراگير در جنوب بود، همچنان اين وضعيت را منعكس مى كرد. در۵۰ سال بعدى تغييرات بسيار شگرفى روى داد. در اوايل سال هاى دهه ۱۹۵۰، بيش از نيمى از نيروى كار منطقه در حرفه هاى شهرى و غير كشاورزى به كار اشتغال داشتند؛ نسبت كار در فعاليت هاى كشاورزى همچنان سير نزولى خود را طى مى كرد. اين جريان به موازات افزايش سريع در روند اشتغال در كارخانجات و مشاغل خدماتى بود. علاوه بر آن صنايع مختلف در جنوب داراى يك روند قوى نسبت به تنوع و فراگير بودن است؛ ديگر فعاليت كارخانجات جنوب به توليد مواد خام و مراحل اوليه توليد محدود نيست. در بخش كشاورزى نيز اين تنوع فعاليت روى داده است. پنبه همچنان مهمترين محصول تجارتى اين ناحيه است؛ ساير محصولات عبارتند از تنباكو، نيشكر، بادام زمينى و برنج. اما زمينى كه در آن پنبه به عمل مى آيد تنها به اصطلاح سايه اى از اندازه سابق آن محسوب مى شود. اين كاهش اندازه با از بين رفتن كارخانجات قديمى ريسندگى در بخش هايى از محل هاى سابق توليد نيز همراه است. در همان حال كه از تسلط پنبه بر بازار كاسته شد، صنايع دامپرورى و توليد محصولات ديگر از قبيل سويا، به شدت رونق گرفت. هنگامى كه كشاورزان با توليد علوفه و خوراك دام بهتر و مصرف بيشتر كودهاى شيميايى، وضع چراگاه ها را بهبود بخشيدند، توليد گوشت به مقدار قابل ملاحظه اى افزايش يافت. در همان زمان نژادهاى جديد دامى مقاوم در برابر گرماى زياد و رطوبت جنوب بوجود آمد. توليد جوجه و مرغدارى در سطح ملى، در طول ۳۰ سال گذشته تبديل به يك صنعت شده و در جنوب تمركز يافته است. يك تحول مهم شايان توجه نيز، تغيير وسائل توليد كشاورزى است. در مراحل توليد هر جا امكان داشته از ماشين استفاده شده و كشاورزى منطقه اكنون بسيار كارآمد تر از گذشته است. از اواسط سالهاى دهه ۱۹۳۰، سيستم كشاورزى مشترك تقريبأ از بين رفته است و اندازه متوسط مزرعه هاى جنوب به شدت افزايش يافته است. مهاجرت جمعيت روستايى به مناطق شهرى در جنوب، افزايش بسيارى داشت و دليل آن سهيم بودن اقتصاد اين ناحيه در گسترش اقتصادى پس از دوران "كسادى بزرگ"، و در اواخر � سایت ما را در گوگل محبوب کنید با کلیک روی دکمه ای که در سمت چپ این منو با عنوان +1 قرار داده شده شما به این سایت مهر تأیید میزنید و به دوستانتان در صفحه جستجوی گوگل دیدن این سایت را پیشنهاد میکنید که این امر خود باعث افزایش رتبه سایت در گوگل میشود
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 719]
-
گوناگون
پربازدیدترینها