واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: امام حسين(ع) در سوم شعبان سال چهارم هجري در مدينه ديده به جهان گشود. نام بزرگوار ايشان حسين و القاب اين امام همام سيد الشهداء، الشهيد السعيد، الامام الثالث، رشيد، طيب، وفي، مبارك، سبط، تابع لمرضاه الله (پيرو خشنودي خدا)، الدليل علي ذات الله (راهنما به ذات خدا) و زكي مي باشد. كنيه مبارك امام سوم شيعيان ابوعبدالله و ابوعلي است. پدر ايشان حضرت علي(ع) اولين امام شيعيان و مادر عاليقدر شان حضرت فاطمه(س) سرور زنان عالم بود. سيدالشهداء در دامان پرمهر حضرت فاطمه(س) و آغوش با محبت علي ابن ابيطالب(ع) رشد يافت، از همان دوران كودكي در كنار رسول نبي(ص) از سرچشمه زلال معرفت بهره برد و اين چنين بود كه درس هاي اساسي پيرامون نوع زندگي و ارزشمندترين فضيلت هاي اخلاقي را آموخت. هنوز آن چنان از بركات وجود رسول اكرم(ص) و حضرت زهرا(س) بهره مند نشده بود كه در غم فراق اين دو بزرگوار نشست. پس از آن ياري بخش پدر براي احقاق حق مسلمانان شد و دوشادوش آن حضرت در جنگ هاي جمل، صفين و نهروان به نبرد با دشمنان اسلام پرداخت. تمامي صفات نيكوي انساني همچون شرافت، فضيلت، شهامت، شجاعت و استقامت در وجود مبارك ابوعبدالله بود. رسول اكرم(ص) درباره شجاعت ايشان فرمودند:حسين، شجاعت را از من به ارث برده است. امام حسين(ع) در راه هدف خويش كه همانا عزت و حميت، حفظ ناموس و حقوق ديگران، دستگيري از بينوايان، احقاق حق مستمندان و طرفداري از حق و حقيقت بود، هرگز تسليم ستمگران زمان خويش نشد و در برابر ظلم و جور آنان ايستادگي و براي حفظ اساس حكومت اسلامي و جلوگيري از پراكندگي صفوف مسلمانان تلاش كرد. حضرت مهدي(عج) امام حسين(ع) را اينگونه وصف فرمودند: حسين براي رسول خدا(ص)، فرزند؛ براي قرآن، سند و براي امت بازوئي بود، در اطاعت خداوند، تلاشگر؛ نسبت به عهد و پيمان، حافظ و مراقب و از راه فاسقان، سربر مي تافت، آه مي كشيد، او زاهد پارساي دنيا بود، ... امامت ايشان با شهادت امام حسن(ع) در سال 50 هجري قمري آغاز شد. در اين زمان انحراف از اصول و موازين اسلام به اوج خود رسيده و معاويه با اعمال و رفتار ستمگرانه خود حكومتي استبدادي تشكيل داده و بناي حكومت خود را بر تخريب اساس جامعه اسلامي و قوانين الهي گذارده بود، در اين شرايط امام حسين(ع) در مقابل معاويه سرسختانه ايستادگي كرد و ياري بخش مسلمانان در برابر ستم و جنايات او شد. معاويه با هدف وارد كردن ضربه به اسلام و مسلمين تلاش كرد كه خلافت اسلامي را به سلطنت استبدادي موروثي تبديل كند، بدين منظور يزيد را جانشين خود معرفي كرد و پس از مرگ معاويه وي به حكومت رسيد و از امام حسين (ع) خواست كه با او بيعت كند اما ايشان به دليل شناختي كه از شخصيت يزيد داشت، از اين بيعت امتناع كرد و زمامداري او بر جامعه اسلامي را نپذيرفت. بدين سبب ايشان از مدينه به مكه هجرت كرد و براي نجات اسلام از سلطه يزيد و محو دين؛ به مبارزه با او پرداخت. سپس هشتم ذيحجه سال 60 هجري قمري در پي درخواست كوفيان از ايشان و بعد از بيعت آنان با مسلم ابن عقيل، امام حسين(ع) به سوي عراق حركت كرد. در پي آگاهي حكومت از هجرت امام(ع) به سوي كوفه عبيدالله بن زياد، دست نشانده يزيد، براي مقابله با اين بيعت، كوفيان را تهديد كرد و مسلم ابن عقيل را به شهادت رساند، همچنين لشكريان يزيد براي مقابله با امام حسين(ع) آماده شدند و سرانجام امام سوم شيعيان همراه با ياران باوفايش پيش از رسيدن به كوفه درسرزمين كربلا در محاصره سپاهيان حكومت قرار گرفت، اما امام حسين(ع) صحنه را ترك نكردند و تن به بيعت با يزديان ندادند. در فاصله كوتاهي كربلا شاهد صحنه نبرد حق عليه باطل شد. مسلمان با رشادت هاي فراوان خويش در اين پيكار دين نوپاي اسلام را حياتي جاودانه بخشيدند و با شهادت، ارادت به جهاد و آزادگي را به جهانيان آموختند. امام حسين(ع) درباره منزلت و جايگاه اصحاب و اهل بيت خويش فرمود: من اصحابي از اصحاب خودم بهتر و با وفاتر و خانداني نيكوتر و پاي بندتر از خاندانم سراغ ندارم. سر انجام امام حسين(ع) پس از 11 سال امامت در دهم محرم سال 61 هجري قمري در كربلا توسط لشگريان يزيد به مقام سيدالشهدايي رسيد و در سرزمين كربلا حماسه اي ماندگار را به خاطره ها هديه كرد و اين چنين بود كه با معنا كردن عشق، اراده، صبر و فداكاري، احياگر عظمت اسلام و سبب بقاي حيات اجتماعي مسلمين براي تمام اعصار و نماد پاسداري از مكتب مترقي اسلام ناب محمدي شد. روز تولد نورچشمان خاندان نبي اكرم (ص) كه زيارت حرم مطهرش را برابر با زيارت خداوند در عرش، توصيف كردند بر آزاد انديشان و حق جويان عرصه عشق ولايت، گرامي باد. ك/2
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 456]