واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: حضرت عباس(ع) در دوران كودكي تربيت يافته مكتب دانش، زهد، تقوا، ايثار، عبادت و شجاعت پدر ش علي بود در وجود اين شخص دو گونه شجاعت نمايان بود شجاعت هاشمي و علوي كه ارجمندتر و والاتر كه از جانب پدرش سرور اوصيا به او رسيده است و شجاعت عادي كه از جانب مادرش ام البنين (س) به ارث برده است. اين حضرت داراي القاب گوناگوني بود از جمله باب الحوائج كه بر اثر بروز كرامات و برآورده شدن حاجات متوسلين به او در السنه و افواه عامه و خاصه به اين لقب مشهور شد؛سقا كه در روزهايي كه اهل كوفه آب را بر روي اهل بيت امام حسين(ع) بستند، قمر بني هاشم(ع) (از نظر زيبايي ممتاز )براي آنها آب آورد. همچنين سپهسالار به بزرگترين شخصيت فرماندهي و ستاد نظامي لقب داده مي شود و آن حضرت را نيز به سبب اينكه فرمانده نيروهاي مسلح امام حسين(ع) در روز عاشورا بود و رهبري نظامي سپاه ايشان را بر عهده داشت سپهسالار ناميده اند. اطلس يعني شجاعت است و چون آن حضرت شجاع بوده و از كثرت شجاعت صفوف دشمن را مي شكافته است، به وي اطلس مي گفتند، پرچمدار و حامل اللواء است، زيرا ايشان ارزنده ترين پرچم ها، پرچم سرور آزادگان امام حسين(ع) را در دست داشتند حضرت به دليل توانايي هاي نظامي فوق العاده در برابر خود، از ميان ياران خود، پرچم را تنها به ايشان سپردند. طيار يعني پرواز كننده در فضاي قدس و درجات و مقامات عالي بهشت، المستجار يعني منجي و نجات دهنده و حامي الضعيفه به معني حامي بانوان است به خصوص در نقشي كه در دفاع از بانوان حرم و اهل بيت نبوت بر عهده داشت به اين القاب مشهور شد. حضرت عباس(ع) داراي ادب و تربيت سازنده اي بود تا انجايي كه روايت شده است كه ايشان بدون اجازه در كنار امام حسين(ع) نمي نشست و پس از كسب اجازه مانند عبدي خاضع دو زانو در برابر مولايش مي نشست و هرگز به خود اجازه نداد امام حسين (ع ) را برادر خطاب نمايد مگر در لحظه شهادت كه فرمود اي برادر مرا درياب. وفاداري از ديگر خصيصه هاي اين حضرت نسبت به اهل بيت(ع)است كه به خاطر علاقه و وفاداري به برادرش و اهل بيت آن راهي دشت نينوا شد همچنين دلاوري و وفاداري اش در صفين كه افراد زيادي را كشت و حيرت همگان را از آن دلاوري برانگيخت. حضرت عباس (ع) رزم آوري بود كه در ستيز با دشمن مردانه و شجاعانه جنگيد و زماني كه دست هايش قطع شد و تير به چشم و مشك آب او رسيد ايشان باجهاد نفس با لب تشنه، آب را تا نزديك دهان آورد. آن گاه از لب تشنه ي برادر و كودكان تشنه اش ياد كرد و آب را بر روي شريعه ريخت. حضرت ابوالفضل، يك انسان كامل و مردي حماسه آفرين از نظر اخلاقي و اجتماعي است كه پرچم دار لشكر اخلاص و شهادت، مظهر دلدادگي به معبود، ايثار و خودگذشته است. امام سجاد (ع) كه در كربلا شاهد فداكاري هاي عمويش بود، درباره ي حضرت عباس مي فرمايد: خداوند، عمويم عباس را رحمت كند كه با ايثار و جانبازي، در راه برادرش جانبازي كرد تا آن كه دست هايش قطع شد و خداوند به جاي آن، دو بال به او داد كه با آن ها به همراه فرشتگان در بهشت پرواز كند؛ همان گونه كه براي جعفربن ابوطالب قرار داده شد. عباس را در پيشگاه خداوند منزلتي است كه در روز قيامت، همه ي شهدا به آن غبطه مي خورند. امام صادق (ع) پيشواي پنجم شيعيان نيز در اين خصوص مي فرمايد: عمويم؛ عباس، بصيرتي نافذ و ايماني محكم داشت. او به همراه برادرش حسين عليه السلام جهاد كرد و به افتخار شهادت رسيد. همچنين در جاي ديگري علي(ع)درباره ي دانش اندوزي عباس مي فرمايد: همانا فرزندم عباس، در كودكي علم آموخت و به سان فرزند كبوتر كه از مادرش، آب و غذا مي گيرد، معارف را از من فرا گرفت. ك/4 /7406/ 550
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 316]