تبلیغات
تبلیغات متنی
پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان
پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا
دکتر علی پرند فوق تخصص جراحی پلاستیک
تجهیزات و دستگاه های کلینیک زیبایی
محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1849893278
هنر هاي سنتي
واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: amir_20007th February 2007, 04:52 PMهنرهاي سنتي : ايران يكي از قديمي ترين كشورهاي جهان است كه صنعت بافندگي كهني داشته است . ايرانيان قديم براي تهيه بافتني ها از ابزارهاي دستي و ابتدايي استفاده مي كردند . در گذشته بافندگي بين اقوام مختلف با دست صورت مي گرفته است . الياف درختان و نخهاي بلند را به چارچوب مي كشيدند و نخ هاي كوتاه پود را بي هيچ وسيله اي و فقط به مدد دست از ميان تارهايي مي گذراندند به تدريج سوزن هاي استخواني و سنگي و فلزي به صورت ماكو در آمد و جاي دست را گرفت . اصطلاح دستباف بر بافته هايي اطلاق مي شود كه خواه مانند قالي گره بخورد . خواه مانند گليم و جاجيم با انواع پود بافته شده باشد . زنان و دختران استان با بافتني ابزار و ساير وسايل زندگي خود را تهيه مي كردند و هنر سازندگي را از نسلي به نسل ديگر منتقل مي كنند . خمير ماية روح هنريشان كه از طبيعت الهام مي گيرد ، در چارچوب محيط خانه قالب ريزي مي شود و به اين ترتيب از هنر اصيل نياكان خود پاسداري مي كنند . قالي : قالي بافي در اراك و ديگر شهرهاي استان : قالي در اراك به گفته سيسيل ادوارز زماني از اهميت و اعتبار و فراواني برخوردار بود و رقيب قالي كرمان بود ، از نقوش زيباي بافته شده ، لچك ترنج ، شاه عباسي ، گل ماهي گرفته تا نقوش چشم نواز مستوفي و خشتي همه و همه از اهميتي والا و ظرافتي قابل ستايش برخوردار است كه با نوك سرانگشتان روستائيان نقش زده و برگ هاي هندو افتخار اين مملكت را ورق مي زند . در شرايط توليد بافت از مشخصه هايي چون مواد اوليه با استفاده از پشم و رنگ بكار رفته شده چون آبي فراهاني ، نيلي و روناس مشك آباد ، يا قرمز دو نخي ساروق و رنگ هاي سفتي روناس قرمز داته ، برگ بو ، پوست انار و پوست گردو و …. اشاره نمود . قالي ليليان از توابع خمين داراي پنج رنگ اصلي ازجمله گلي ، حنايي ، مشكي ، قهوه ايي ، سفيد و عباسي بوده كه در سطح استان زبان زد و شناخته شده است . از نقوش رايج در استان مي توان به : نقش مستوفي ، ماهي پر ، لچك ترنج ، محرمات اشاره كرد . قالي در خنداب اراك نيز هنر بسيار ارزنده است و قالي هاي اينجا شهرت زيادي دارد . قالي بافي در ساوه از نوع ابريشم يا پشم ديده مي شود از زيباترين كارهاي بافت كه به لطافت و زيبايي همتا ندارد ، فرش بافته شده ابريشمي است كه در روستاها دور و نزديك در ساوه توليد مي شود . از قالي بافي در گذشته خرسك ( قالي پهن و درشت بافت ) كه براي مصرف در منزل مي بافتند . گليم : از جمله رشته هاي هنرهاي سنتي در قسمت بافت است كه در مناطق ساوه همچون مأمونيه ، زاويه ، نوبران به چشم مي خورد استفاده از رنگ هاي بجا و طرح هاي زيبا ساوه ، گليمي بافته مي شود كه در استان شناخته شده و مطرح مي باشد روستاي نورعلي بيگ در بخش مركزي شهرستان ساوه از جمله روستاهايي است كه بافت گليم در آن مشهود است . از انواع گليم ها ، خورجين گاله يا به اصطلاح ساوه اي ها گووالا و غيره تهيه مي شود . گاله اغلب در كودكشي مورد استفاده قرار مي گيرد . سفره آرد يا به قول محلي ها اون سفرا از ديگر دست بافت هاي مردم اين ديار است . سفره آرد نوعي گليم است كه ظريف و از نخ پنبه ساخته مي شود كه معمولاً در نان پزي مورد استفاده قرار مي گيرد . گبه : گبه در ميلاجرد شمال غربي اراك توليد مي شود . گبه نوعي قالي گره بافته است با پرز بسيار بلند و پود فراوان . در گبه استفاده از خطوط و نقوش لازمه كار بوده اشكال هندسي از انسان ها ، پرندگان ، حيوانات ، گياهان و درختان از مشخصه هاي اصلي گبه به شمار مي رود . جاجيم : در گذشته جاجيم بافي در شهرستان خمين مرسوم و رايج بوده در حال حاضر به جز يك يا دو روستا آن هم در دهستان آشناخي بافت جاجيم متداول نيست . موارد مصرفي جاجيم در روكش صحاف و روانداز و همچنين پوشش كف اتاق استفاده مي شود . طرح هاي جاجيم عباتند از : تخته طلا ، قيچي ، هزارپيشه ، گل قاصدك . در روستاي آوه در شرق ساوه بافت جاجيم تنها توسط مهاجراني است كه از مشهد ( خراسان ) به اين روستا كوچ نموده اند . طرح ها ساده و بدون نقش بافته مي شود و طبق نظريه استادكار رنگ قرمز و سياه از مشخصه هاي اصلي رنگ بندي به شمار مي رود . خوشنويسي : خوشنويسي از جمله هنر قابل ارزشي است كه در استان مركزي بسيار مورد توجه قرار گرفته و علاقمندان زيادي را به خود جلب نموده است . هنگامي كه از خوشنويسي در استان سخن به ميان مي آيد روستاي واشقان و مردم خوب و صميمي آن در ذهن تداعي مي شود . كه از اين روستاي هنر پرور استادان به نامي چون استاد فتحعلي واشقاني و محمد واشقاني از استادان طراز اول و مطرح در كشور و در صحنه بين المللي برخاسته اند . سفالگري : كمتر پژوهشگري است كه با شنيدن نام ساوه از سفال آن نام و خاطره ايي در ذهن نداشته باشد . از سفال هاي كله دشت كه قدمتي بيش از چهار هزار سال دارد اين نتيجه را مي توان گرفت كه روزگاري ساوه يكي از مراكز مهم توليد و ساخت سفال بوده است . اتاد نادعلي كوزه فروش از استادان به نام ساوه بوده كه به غير از شهر ساوه در اكثر روستا شناخته شده و پس از ايشان فرزندشان عباس شايان پور اين حرفه را ارائه مي دهند . لري جان روستايي است كه در هشت كيلومتري مشرق محلات واقع است . در شهر محلات بدليل رشد گل هاي متعدد و پرورش انواع گل ساخت گلدان سفالي مرسوم بوده است . در لري جان تنها كارگاه فعال و ساخت سفال اعم از گلدان ، كوزه و اشياء تزئيني متداول است كه از رونق بسيار بالايي برخوردار است . در مجموع صنايع دستي و هنرهاي سنتي از گذشته و حال كه در اين استان معمول بوده در نوع خود شهره آفاق هستند همچون : قالي ، جاجيم ، سفره آرد ، جوراب ، دستكش ، شال گردن پشمي ، بند تنبان ، كيسه توتون ، كيسه حمام ، سبد از ساقه گندم ، انواع گلدان و سفال و غيره .... را مي توان نام برد . amojoghde12310th December 2007, 09:04 PMضمن تشکر از اطلاعات خوبی که در اختیار همه قرار دادید لازم دیدم نکاتی رو گوشزد کنم 1- منطقه ای که از آن به "آشناخی" نام برده شد در واقع "آشناخور" نام دارد 2- از نقوش معروف قالی در خمین قالی "بند ریحان" است که نقشی شناخته شده است و حتی برخی زنان گذشته این نقشه را بدون وجود نقشه هم می بافتند(به علت تکرر تعداد بافت). تعدادی از اصطلاحات را در مورد مردم شناسی و زبانها در جای خود خواهم گفت. nazi4842nd September 2009, 05:22 PMصنعت كاشی‌سازی و كاشی‌كاری كه بیش از همه در تزیین معماری سرزمین ایران، و به طور اخص بناهای مذهبی به كار گرفته شده، همانند سفالگری دارای ویژگی‌های خاصی است. صنعت كاشی سازی و كاشی كاری كه بیش از همه در تزیین معماری سرزمین ایران، و به طوراخص بناهای مذهبی به كار گرفته شده، همانند سفالگری دارای ویژگی‌های خاصی است. این هنر و صنعت از گذشته‌ی بسیار دور در نتیجه مهارت، ذوق و سلیقه كاشی ساز در مقام شیئی تركیبی متجلی گردیده، بدین ترتیب كه هنرمند كاشیكار یا موزاییك ساز با كاربرد و تركیب رنگ‌های گوناگون و یا در كنار هم قرار دادن قطعات ریزی از سنگهای رنگین و بر طبق نقشه ای از قبل طرح گردیده، به اشكالی متفاوت و موزون از تزیینات بنا دست یافته است. طرح‌های ساده هندسی، خط منحنی، نیم دایره، مثلث، و خطوط متوازی كه خط عمودی دیگری بر روی آنها رسم شده از تصاویری هستند كه بر یافته‌های دوره‌های قدیمی‌تر جای دارند، كه به مرور نقش‌های متنوع هندسی، گل و برگ، گیاه و حیوانات كه با الهام و تأثیر پذیری از طبیعت شكل گرفته اند پدیدار می‌گردند، و در همه حال مهارت هنرمند و صنعت كار در نقش دادن به طرح‌ها و هماهنگ ساختن آنها، بارزترین موضوع مورد توجه است. این نكته را باید یادآور شد كه مراد كاشی گر و كاشی‌ساز از خلق چنین آثار هنری هرگز رفع احتیاجات عمومی و روزمره نبوده، بلكه شناخت هنرمند از زیبایی و ارضای تمایلات عالی انسانی و مذهبی، مایه اصلی كارش بوده است. مخصوصاً اگر به یاد آوریم كه هنرهای كاربردی بیشتر جنبه ی كاربرد مادی دارد، حال آن كه خلق آثار هنری نمایانگر روح تلطیف یافته انسان می‌باشد، همچنان كه «پوپ» پس از دیدن كاشی كاری مسجد شیخ لطف الله (کاربران ثبت نام کرده قادر به مشاهده لینک می باشند) در «بررسی هنر ایران» می‌نویسد، «خلق چنین آثار هنری جز از راه ایمان به خدا و مذهب نمی‌تواند به وجود آید». هنر موزاییك سازی و كاشی كاری معرق، تركیبی از خصایص تجریدی و انفرادی اشیاء و رنگ‌هاست، كه بیننده را به تحسین ذوق و سلیقه و اعتبار كار هنرمند در تلفیق و تركیب پدیده‌های مختلف وادار می‌سازد. تزیینات كاشی بر روی ستون‌های معبدالعبید در بین النهرین باقی مانده از سال‌های نیمه‌ی دوم هزاره‌ی دوم ق.م. نشانگر اولین كار برد هنركاشی كاری در معماری است. این شیوه تزیینی كه با تركیب سنگ‌هایی الوان و قرار دادن آنها در كنار یكدیگر و با نظم و تزیینی خاص هم چنین با استفاده از اشیاء رنگین مانند صدف، استخوان و ... ترتیب یافته، بیشتر شبیه به شیوه‌ی موزاییك سازی است تا كاشی كاری، كه به هر حال اولین تلفیق اشیاء الوان تزیینی است كه با نقوش مختلف هندسی زینت بخش نمای بنا شده، و پایه ای جهت تداوم هنر كاشی كاری به خصوص نوع معرق آن در آینده گردیده است. هم چنین اولین تزیینات آجرهای لعابدار و منقوش نیز بر دیواره‌های كاخ‌های آشور و بابل به كار گرفته شده است. در ایران مراوده فرهنگی، اجتماعی، نظامی، داد و ستدهای اقتصادی و رابطه صنعتی، گذشته از ممالك همجوار، با ممالك دور دست نیزسابقه تاریخی داشته است. این روابط تأثیر متقابل فرهنگی را در بسیاری از شئون صنعتی و هنری به ویژه هنر كاشی كاری و كاشی سازی و موزاییك به همراه داشته، كه اولین آثار و مظاهر این هنر در اواخر هزاره ی دوم ق.م. جلوه گر میشود. در كاوش‌های باستان شناسی چغازنبیل، شوش و سایر نقاط باستانی ایران، علاوه بر لعاب روی سفال، خشت‌های لعابدار نیز یافته شده است. فن و صنعت موزاییك سازی یعنی تركیب سنگهای رنگی كوچك و طبق طرح‌های هندسی و با نقوش مختلف زیبا در این زمان به اوج ترقی و پیشرفت خود رسیده كه ساغر بدست آمده از حفریات مارلیك را می‌توان نمونه عالی و كامل آن دانست. این جام موزاییكی كه از تركیب سنگهای رنگین به شیوه‌ی دو جداره ساخته شده از نظر اصطلاح فنی به «هزار گل» معروف است و از لحاظ كیفیت كار در ردیف منبت قرار دارد. تزیینات به جای مانده از زمان هخامنشیان حكایت از كاربرد آجرهای لعابدار رنگین و منقوش و تركیب آنها دارد، بدنه‌ی ساختمان‌های شوش و تخت جمشید با چنین تلفیقی آرایش شده اند، دو نمونه جالب توجه از این نوع كاشی‌كاری در شوش به دست آمده كه به «شیران و تیراندازان» معروف است. علاوه بر موزون بودن و رعایت تناسب كه در تركیب اجزاء طرح‌ها به كار رفته، نقش اصلی همچنان حكایت از وضعیت و هویت واقعی سربازان دارد. چنان كه چهره‌ها از سفید تا تیره و بالاخره سیاه رنگ است، وسایل زینتی مانند گوشواره و دستبندهایی از طلا در بردارند و یا كفش‌هایی از چرم زرد رنگ به پا دارند. از تزیینات كاشی هم چنین برای آرایش كتیبه‌ها نیز استفاده شده است. رنگ متن، اصلی كاشی‌های دوره ی هخامنشیان اغلب زرد، سبز و قهوه ای می‌باشد و لعاب روی آجرها از گچ و خاك پخته تشكیل شده است. نمونه‌های دیگری از این نوع كاشی‌های لعابدار مصور به نقش حیوانات خیالی مانند «سیمرغ» و یا «گریفن» دارای شاخ گاو، سر و پای شیر و چنگال پرندگان نیز طی حفریات چندی به دست آمده است. قطعاتی از قسمتهای مختلف كاشی كاری متنوع زمان هخامنشیان در حال حاضر در مجموعه‌ی موزه لوور و سایر موزه‌های معروف جهان قرار دارد. در دوره‌ی اشكانیان صنعت لعاب دهی پیشرفت قابل ملاحظه ای كرد، و به خصوص استفاده از لعاب یكرنگ برای پوشش جدار داخلی و سطح خارجی ظروف سفالین معمول گردید، و هم چنین غالباً قشر ضخیمی از لعاب بر روی تابوت‌های دفن اجساد كشیده می‌شده است. در این دوره به تدریج استفاده از لعاب‌هایی به رنگ‌های سبز روشن و آبی فیروزه‌ای رونق پیدا كرد. بنا به اعتقاد عده ای از محققان، صنعت لعاب سازی در زمان اشكانیان در نتیجه ارتباط تجاری و سیاسی بین ایران و خاور دور به چین راه یافته، و سفالگران چین در زمان سلسله هان (206ق م –220 میلادی) از فنون لعاب دهی رایج در ایران برای پوشش ظروف سفالین استفاده می‌كرده اند. با وجود توسعه فن لعاب دهی به علت ناشناخته ماندن معماری دوره اشكانی در ایران، گمان می‌رود در این دوره هنرمندان استفاده چندانی از لعاب برای پوشش خشت و آجر نكرده و نقاشی دیواری را برای تزیین بناها ترجیح داده اند. دیوار نگاره‌های كاخ آشور و كوه خواجه سیستان یادآور اهمیت و رونق نقاشی دیواری در این دوره است. طرح‌های تزیینی این دوره از نقش‌های گل و گیاه، نخل‌های كوچك، برگ‌های شبیه گل «لوتوس» و تزیینات انسانی و حیوانی است، كه در آرایش دوبنای یاد شده نیز به كار رفته است. امید است در كاوش‌های آینده در نقاط مختلف كاشی‌های بیشتری از دوره اشكانیان یافت شود كه امكان مطالعه و بررسی دقیق در این زمینه را فراهم آورد. در عصر ساسانیان هنر و صنعت دوره‌ی هخامنشیان مانند سایر رشته‌های هنری ادامه پیدا كرد، و ساخت كاشی‌های زمان هخامنشیان با همان شیوه و با لعاب ضخیم تر رایج گردید. نمونه‌های متعددی از این نوع كاشی‌ها كه ضخامت لعاب آنها به قطر یك سانتیمتر می‌رسد در كاوش‌های فیروز آباد و بیشابور به دست آمده است. در دوره ساسانیان علاوه بر هنر كاشی سازی هنر موازییك سازی نیز متداول گردید. مخصوصاً پوشش دو ایوان شرقی و غربی بیشابور از موزاییك به رنگ‌های گوناگون وتزیینات گل و گیاه و نقوشی از اشكال پرندگان و انسان را در بر می‌گیرد. كیفیت نقوش موزاییك‌های مكشوفه در بیشابور گویای ادامه سبك و روش هنری است كه در دوره‌ی اسلامی‌به شیوه معرق در كاشی سازی و كاشی كاری تجلی نموده است. رنگ آمیزی‌های متناسب، ایجاد هماهنگی و رعایت تناسب از ویژگی‌های كاشی كاری‌های این دوره می‌باشد. پس از گسترش اسلام، به مرور هنر كاشی‌كاری یكی از مهمترین عوامل تزیین و پوشش برای استحكام بناهای گوناگون به ویژه بناهای مذهبی گردید. یكی از زیباترین انواع كاشی كاری را در مقدس ترین بنای مذهبی یعنی قبةالصخره به تاریخ قرن اول هجری می‌توان مشاهده كرد. از اوایل دوره ی اسلامی كاشی كاران و كاشی سازان ایرانی مانند دیگر هنرمندان ایرانی پیشقدم بوده و طبق گفته ی مورخین اسلامی شیوه‌های گوناگون هنر كاشی كاری رابا خود تا دورترین نقاط ممالك تسخیر شده- یعنی اسپانیا- نیز برده اند. هنرمندان ایرانی از تركیب كاشی‌های با رنگ‌های مختلف به شیوه موزاییك، نوع كاشی‌های «معرق» را به وجود آوردند و خشت‌های كاشی‌های ساده و یكرنگ دوره‌ی قبل از اسلام را به رنگ‌های متنوع آمیخته و نوع كاشی «هفت رنگ» را ساختند. همچنین ازتركیب كاشی‌های ساده با تلفیق آجر و گچ، نوع كاشی‌های «معقلی» را پدید آوردند. و به این ترتیب از قرن پنجم هجری به بعد كمتر بنایی را می‌توان مشاهده كرد كه با یكی از روش‌های سه گانه فوق و یا كاشی‌های گوناگون رنگین تزیین نشده باشد. nazi4842nd September 2009, 05:24 PMفیروزه كوبی یكی از معدود رشته های صنایع دستی است كه زیبایی و گیرایی یك فرآورده‌ی خوب صنایع دستی را با خود دارد، بطوریكه گفته میشود قدمت این صنعت به حدود شصت سال قبل می‌رسد، در آنزمان شخصی بنام یوسف حكمیان معروف به محمد رضا در مشهد كار فیروزه كوبی بر روی زینت آلاتی مانند دستبند، گل سینه، گوشواره و …. را شروع نمود و حدود بیست سال بعد این صنعت توسط صنعتگر دیگری بنام حاج داداش از مشهد به اصفهان برده شد. در اصفهان فیروزه كوبی بغیر از جواهرات در ظروفی مانند بشقاب، لیوان، گل آبپاش و …. نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد و تعدادی كارگر در كارگاه حاج داداش و پسران در این رشته بكار مشغولند حتی قسمتهائی از كار ( چیدن فیروزه بر روی كار) توسط كارگران و صنعتگران زن انجام می‌گردد. یكی از كارهای جنبی صنعت فیروزه كوبی كار تهیه‌ی زیر ساخت است كه در كارگاه زرگری و بطور جداگانه انجام میشود. دو تن از صنعتگران زرگری كه كار تهیه‌ی زیرساخت برای كارگاه حاج داداش را بعهده داشته اند بتدریج وارد كار فیروزه كوبی هم شده اند و در حال حاضر نیز به كار فیروزه كوبی اشتغال دارند. در حال حاضر صنعت دستی فیروزه كوبی فقط در اصفهان رایج و صنعتگران شاغل در این رشته محدود و منحصر به تعدادی انگشت شمار میشود. مراحل ساخت و تولید فیروزه كوب یك فرآورده‌ی فیروزه كوب اعم از زیروآلات و یا ظروف عبارت از شیئی است مسی برنجی، نقره‌یی، ورشویی و یا برنزی كه ذرات و قطعات ریز سنگ فیروزه بر قسمتهایی از سطوح آن به فرم موزائیك در كنار هم نشانده شده و باین ترتیب جلوه‌یی خاص بآن بخشیده میشود. ساخت و پرداخت چنین فرآورده یی شامل دو مرحله ی كلی است: الف – زرگری: زرگری عبارت از ساخت و آماده سازی شیء مورد نظر است با یكی از فلزاتی كه فوقاً به آن اشاره شد. این كار بوسیله ی صنعتگران زرگر یا سازنده ی فلزات بوسیله‌ی دست، پرس و یا به كمك هر دو انجام می‌گردد. پس از ساخته شدن فرم كلی شیء اعم از ظرف یا زیور آلات قسمتی را كه باید فیروزه كوب گردد مشخص نموده و اطراف آن را یك رشته باریك فلزی (از نوع فلز خود شیء) بنام «كندن» قرار داده و لحیم می‌نمایند به قسمتی كه اطراف فرم مورد نظر باصطلاح دیواره‌یی بارتفاع دو تا سه میلی متر از سطح ظرف پیدا نماید اینكار معمولاً بوسیله‌ی زرگر و گاهی بوسیله‌ی خود صنعتگر فیروزه كوب انجام میشود. در صورتیكه قسمت آماده شده برای فیروزه كوبی سطح زیادی را اشغال نماید و زمینه‌ی آن خالی به نظر برسد با رشته‌هایی از همان فلز نقوشی جزیی‌تر كوچكتر به شكل تزئینی (گل و بوته و غیره) داخل آن قرار داده مجدداً لحیم كاری می‌كنند. این عمل علاوه بر زیباتر شدن فرم كار به سطح فیروزه كوبی شده استحكام بیشتری هم می‌بخشد. ب – فیروزه كوبی: قبل از هر چیز صنعتگر فیروزه‌كوب خرده سنگهای فیروزه‌ی غیر قابل استفاده را از كارگاههای فیروزه تراشی و یا معادن فیروزه‌ی مشهد، نیشابور و دامغان خریداری می‌نماید. از آنجا كه این خرده سنگها با مقادیری خاك و خرده سنگهای معمولی همراه می‌باشد ابتدا آنها را از ضایعات دیگر جدا و تمیز می‌نمایند. سپس خرده سنگهای فیرروزه را بر حسب اندازه از یكدیگر تفكیك و باصطلاح دانه بندی می‌كنند تا در ساخت هر محصول فیروزه كوب از قطعه فیروزه‌یی متناسب‌تر با سطح كار فیروزه كوبی استفاده بعمل آید. در مرحله‌ی بعد شیئی مورد نظر را گرم كرده (در حدود 30 درجه C) و ضمن حرارت دادن روی قسمتهایی كه باید فیروزه كوبی گردد «لاك گردوئی» می‌پاشند بقسمتی كه پودر لاك تقریباً ذوب شده و سطح قسمت مربوطه را بپوشاند. در حالیكه هنوز لاك بر سطح شیئی نرم و مذاب بوده و حالت چسبندگی دارد مقداری از خرده سنگهای فیروزه كه بر حسب اندازه‌ی لازم از قبل آماده شده روی كار قرار میدهند. سنگها باید طوری در كنار هم قرار گیرند كه حتی الامكان فاصله‌یی بین آنها باقی نماند. به منظور پر كردن فواصل احتمالی بین سنگهای فیروزه ، حرارت را كمی افزایش میدهند ( حدود 40 درجه C ) و مقدار دیگری پودر لاك بر روی سنگها می‌پاشند تا زمانیكه لایه‌ی لاكی بصورت مذاب در آمده و سپس با افزودن سنگهای ریزتر سعی می‌كنند تا سنگها كاملاً در كار جای گرفته و باصطلاح بر آن بنشینند این عمل را معمولاً با كمك دست انجام میدهند. باین ترتیب كه با دست بر سطح فیروزه‌ها فشار می‌آورند تا بخوبی به سطح كار بچسبند. پس از سرد شدن شیء قسمتهای لاك بصورت سخت و سفت در می‌آیند. بعد از این مرحله قسمتهای پوشیده شده از لاك و سنگ فیروزه را به وسیله سنگ سمباده «آب ساب» می‌نمایند تا قسمتهای اضافی لاك و برجستگی‌های جزئی سنگها سائیده و صیقلی گردد. در اینجا است كه سنگهای فیروزه برنگ فیروزه‌یی و لاك به رنگ تقریباً سیاه ( قهوه‌یی تیره) در بین فواصل سنگها نمایان میشود. پس از اتمام این مرحله چنانچه در قسمتهایی از سطح كار باز به هم ریختگی وجود داشته باشد مجدداً شیئی را حرارت داده و بوسیله‌ی سنگهای ریز و پودر لاك قسمتهای ریخته را مرمت می‌نمایند و پس از آن سطح كار را سمباده زده و صیقل می‌نمایند. گاهی عمل مرمت را بوسیله‌ی نوعی بتونه‌ی فیروزه‌یی رنگ كه با گل «مل» روغن و رنگ لاجورد تهیه شده انجام میدهند. آخرین مرحله‌ی كار فیروزه كوبی پرداخت كاری است كه در دو مرحله انجام میشود. مرحله‌ی اول پرداخت قسمتهای فلزی است كه در كارگاه زرگری یا چرخكاری انجام شده و لایه‌ی كدر و تیره رنگی را كه بر روی قسمتهای فلزی در حین عمل فیروزه كوبی ایجاد گردیده بوسیله‌ی ابزارهای دستی و یا تیغه‌ی چرخكاری از روی آن می‌زدایند و سپس این قسمتهای فلزی را پولیش می‌كنند تا شفاف شود و حالتی صیقلی پیدا كند. مرحله‌ی دوم پرداخت محصول فیروزه كوبی شده است كه پس از پولیش قسمتهای فلزی شیئی مجدداً بكارگاه صنعتگر فیروزه كوب بازگشت داده میشود و در آنجا سطوح فیروزه كوبی شده را بوسیله‌ی روغن زیتون یا روغن كنجد پولیش می‌نمایند تا این قسمتها نیز شفاف و درخشان گردد. صنعتگر تولید كننده‌ی فیروزه كوب در مراحل كار از ابزار كار و وسایلی نیز بهره می‌گیرد كه عمدتاً شامل قالب، چكش، دریل، چراغ گاز، چراغ بنزینی، گاز انبر، انبردست، پنس، منقاش لوله‌های مختلف فلزی، سوهان و سنگ سمباده می‌باشد. نكته حائز اهمیت در فیروزه كوبی در درجه اول نصب صحیح فیروزه بر روی فلز است، بگونه‌یی كه دارای قدرت كافی بوده و هنگام پرداخت قطعات فیروزه از آن جدا نشود و دیگر اینكه هر چه ظرف فیروزه كوبی شده پركارتر باشد و قطعات سنگ منظم تر در كنار یكدیگر نصب شده باشد و فاصله‌ی زیادی در بین قطعات فیروزه دیده نشود كار دارای ارزش هنری بیشتری است. e-resaneh.com raminnx6th October 2009, 01:53 AMبا سپاس از دوست خوبمون این نکته رو میخواستم اینجا بگم که در اراک تا اونجایی که من خبر دارم و خودم هم تا یه جایی دستم تو کاره هنر قلم سایت ما را در گوگل محبوب کنید با کلیک روی دکمه ای که در سمت چپ این منو با عنوان +1 قرار داده شده شما به این سایت مهر تأیید میزنید و به دوستانتان در صفحه جستجوی گوگل دیدن این سایت را پیشنهاد میکنید که این امر خود باعث افزایش رتبه سایت در گوگل میشود
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 1487]
-
گوناگون
پربازدیدترینها