تبلیغات
تبلیغات متنی
محبوبترینها
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1834982954
پرونده تئاتر سیاسی در ایران بسته شده است
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > تئاتر - تئاتر در کشور ما هیچ وقت در اندازه‌های ایده‌آل رخ نمی‌دهد و پرونده تئاتر سیاسی بسته شده، اما خب وقتی تئاتر یک داستان را روایت می‌کند از مناسباتی حکایت می‌کند که مردم جامعه به آن مبتلا هستند. طیبه نهانی: سیامک صفری به باور بسیاری اینک در 47 سالگی به پختگی لازم در تاتر دست یافته است به گونه ای که طی سالهای اخیر همواره حضور موفقی را در نمایش‌های مختلف تجربه کرده است. صفری این روزها با نمایش «منهای دو» به کارگردانی داوود رشیدی در مجموعه تاتر شهر حضور داد، در حاشیه اجرای نمایش و اندکی قبل از اینکه صفری به اتاق گریم وارد شود دعوت ما را برای مصاحبه پذیرفت و بیش از آنکه از نمایش «منهای دو» سخن بگوید از دغدغه‌ها و نگرانی های خود و اهالی تئاتر در مورد فضای حاکم بر تاتر کشور سخن به میان آورد. او در این نمایش همچون کارهای چند سال اخیر خود، درخشش قابل توجهی داشته است.سیامک صفری روزهای پر کاری را در تئاتر سپری می کند، گویا پرکاری روال سالهای اخیر شماست.وضعیت تئاتر برای کسانی که در آن تمرکز دارند، دشوار است، اهالی تئاتردر حالی که تمام تمرکزشان بر این کار است نمی‌توانند اعتماد لازم را نسبت به کارشان پیدا کنند و این گونه ما تئاتر حرفهای نخواهیم داشت. در سالهای اخیر پر کار بوده‌ام اما کارهای را که انجام داده ام، دوست دارم. به عبارت دیگر پرکاری به معنای حضور درهرکاری نبوده است. البته به علت حرفه ای نبودن، بسیاری از اهالی تئاتر مجبورند فعالیت‌های دیگری را نیز انجام دهند و خب تمرکز من در تئاتر بوده است. آیا همین حرفه ای نبودن باعث می شود که مثلا بازیگر تئاتر ما در حین اجرای یک نمایش به محض ارائه یک پیشنهاد تلویزیونی یا سینمایی کار را رها کند؟ بله! همینطور است. خودم تا وقتی که با یک گروه قرارداد دارم به کار پای بندم. البته صادقانه بگویم که تا حالا اتفاق اینجوری برایم رخ نداده شاید چنانچه من هم در حین اجرای یک نمایش پیشنهاد چشمگیری داشته باشم، به پیشنهاد بهتر فکر کنم. در هر حال معتقدم در شرایط کنونی تئاتر اگر هنرپیشه‌ای پیشنهاد خوبی داشت و مثلا کار سینمایی را ترجیح داد باید به تصمیمش احترام گذاشت. در مقام مقایسه با نسل قبل شاید بتوان گفت بسیاری از جوانان، تئاتر را پلی برای رسیدن به سینما و تلویزیون می‌دانند.به عنوان کسی که 25 سال با تئاتر مانوس هستم با اطمینان می گویم که در تئاتر یک بازیگر برای حضور در سینما و تلویزیون دیده نمی‌شود. یعنی اینطور نیست که از تئاتر بتوانند بروند به کار تصویر ملحق شوند. مسیر تصویر، مسیر دیگری است. حتی بازیگرانی که از تئاتر به سینما و یا تلویزیون می روند، تازه از نو شروع می کنند. اینطور نیست که تصویر ادامه تئاتر باشد. اما خود شما کارهای تلویزیونی و سینمایی داشته اید، خب شما در تئاتر دیده شدید دیگر!بعد از این همه سال فعالیت در تئاتر، آمدند مرا در نقش آغا محمد خان در شکار روباه دیدند و البته تعجب کردند! چون تئاتر در کشور ما هیچ وقت در اندازه‌های ایده آل رخ نمی‌دهد و روزمرگی در تئاتر بیداد می کند، وقتی کاری در این سطح اتفاق می افتد، متوجه می شوند که قواره بازیگر تئاتر، چقدر است! کار شکار روباه را دیدند و بعد از مدتی به من پیشنهاد کار تصویری دادند. من هم رفتم اما برنامه ام ماندگاری در آن عرصه‌ها نبود. اصلا تئاتر برای من ارزش دیگری دارد. البته گاهی با بچه هایی که فیلم کوتاه کار می کنند همکاری می کنم، دلیلش شرافتی است که احساس می کنم در این کار وجود دارد. از صحبت های شما ممکن است اینطور برداشت شود که اطمینان ندارید موفقیت‌هایی را که در تئاتر داشتید در سینماو تلویزیون هم تکرار کنید، همین طور است؟نه واقعا اینطور نیست. کار تصویر روحیه خاص خود را می طلبد. اعتقاد شخصی من این است که شعور در تئاتر وجود دارد نه کار تصویر! شاید شما فکر کنید که اغراق می کنم اما من اعتقاد قلبی دارم که حتی اجراهای متوسط تئاتر از بهترین کارهای تلویزیونی جذابیت بیشتری دارد. شعور بیشتری هم در آن موج می زند. یازی‌ها را در کارهای تلویزیونی چگونه می بینید؟دوست ندارم. به نظرم در سینما و بخصوص تلویزیون بازیگر چندان مهم نیست. مولفه های دیگری مهم است، در تلویزیون فرهنگ و هنر در اختیار تجارت است؛ هنر ماشینی است. یک چیزی تولید می شود، همین! اما نقل قولی را از شما دیدم که گفته بودید در کار تصویر آرامش بیشتری دارم و به همین دلیل دوست دارم در این عرصه بیشتر تجربه کنم...بله این حرف را زدم و البته اشتباه زیادی بود! انسان گاهی حرف‌هایی می زند اما تجربه چیزهای دیگری را به وی می‌نمایاند. من به خاستگاه خود بازگشتم و خوشحالم. چندی پیش در مراسم روز بازیگز یکی از پیشکسوت‌های تئاتر با اشاره به اینکه در حال حاضر بسیاری از بازیگران جوان تئاتر، امکان بازی پیدا نمی کنند و همزمان برخی بازیگران دوکار روی صحنه دارند از آنها خواست برای کمک به بازیگران جوان، ایثار کنند، شما از بازیگران پرکار تئاتر هستید. حاضرید ایثار کنید؟این حرف را غیر منطقی می دانم؛ مگر یک بازیگر تئاتر در یک سال چند کار می تواند انجام دهد؟ من اگر با تمام توان کار کنم حداکثر می توانم پنج کار روی صحنه داشته باشم. خب اگر می توانم این کاررا انجام دهم، بگذارند کارم را بکنم. کار تئاتر که کار گل نیست؛ هنر است. این حرف یعنی اینکه من بجای پنج تئاتر، در یک تئاتر بازی کنم و کارهای دیگر را بازی نکنم تا بلکه چهار نفر شانس بازی داشته باشند! این درست نیست. جای من چه کسی می خواهد کار کند؟ به نظرم آن چهار نفر باید شغل خود را پیدا کنند. از نظر کیفیت کار، این پرکاری به بازی شما لطمه نمی زند؟ من توان این کار را دارم. زندگی من در تئاتر خلاصه شده است. وقتی کار شکار روباه را انجام می دادم فقط روی همان کار تمرکز کرده بودم و پنج شش ماه هم بیکار بودم. در قبال آن کار دستمزد ناچیزی هم گرفتم. بعد از آن نمایش رمولوس کبیر کار برهانی مرند و نمایش جن گیر را به طور همزمان کار کردم و به گواه بسیاری کارهای موفقی بود. پس من ثابت کردم که می توانم دو کار را بطور همزمان انجام دهم. کار تئاتر یک فعالیت هنری است، یک تلاش خلاقه که در سرتاسر آن تخیل جریان دارد. بنابراین وقتی بازیگری توان انجام کار همزمان را دارد نباید با حرفهای غیر منطقی جلوی خلاقیت او را گرفت. با این تفاسیر نباید رویش جدیدی را در تئاتر انتظار بکشیم.این مشکل بازیگر نیست. به عملکرد متولیان و مدیران فرهنگی کشور باز می گردد. هه بضاعت تئاتر ما خلاصه شده در همین مجموعه تئاتر شهر. سالن حرفه ای و استاندارد نداریم. همین تئاتر شهر را داریم و تالار وحدت که البته دراختیار تئاتر نیست. همه‌اش سخنرانی و میزگرد و سمینار و...اگر هم تئاتری در سال در تالار وحدت برگزار شود، هزارجور داستان داریم که مسئولان ریز و درشت اجازه دهند تا بلکه در تالار وحدت که برای تئاتر است یک نمایش روی صحنه برود. مشکل تئاتر به سوء مدیریت، نبود بودجه مناسب و بی برنامگی برمی گردد. وگرنه کلانشهر تهران را با این جمعیت عظیم اگر مقایسه کنیم با نیازهایش، امکاناتی برای تئاترندارد. در حالیکه مردم واقعا تئاتر را دوست دارند. فکرمی کنید با این خیل مشتاقان تئاتر ما چقدر بازیگر تئاتر داریم؟ می توان گفت هیچ! سالن هم اگر بگوییم نداریم، راحت تریم، با این اوصاف چه انتظاری می توان داشت؟ رویش جدید که چه عرض کنم، باید امیدوار بود همین بضاعت اندک باقی بماند. امکانات به جای خود، چقدر رابطه و باند بازی را در تئاتر دخیل می دانید؟ قبول کنید همه چیز به استعداد و توانایی نیست، پارامترهای دیگری هم می توان تصور کرد.من نه پدرم نمایشنامه نویس بود نه مادرم کارگردان! هیچ یک از فامیل بنده هم در این کار فعالیت نمی‌کنند. از نوجوانی تئاتر بازی می کردم، در دبیرستان ادامه دادم و در دانشگاه هم این رشته را انتخاب کردم و ادامه دادم تا الآن که 47 ساله‌ام. تازه بعد از 25 سال فعالیت در تئاتر ، آمدند یک کار را دیدند و به قول خودشان مرا آنجا کشف کردند! چه بگویم؟ شرایط امروز تئاتر ما این گونه است دیگر ... البته در پس این حرف‌ها حقیقتی نهفته است. مثل همه جای دیگر احتمالا در تئاتر هم زد و بند و و دوست و رفیق بازی حکمفرماست. به هر حال در شرایط امروز جامعه ما رابطه بر ضابطه می‌چربد. همین گروه های موجود هم در سال یک کار اگر بتوانند روی صحنه ببرند با گروه خود کار می کنند. به هر حال تعداد معدودی دور هم جمع شده اند و با هم راحت ترند. تئاتر به حال خود رها شده است. شما فکر می کنید اصلا برای مدیران تئاتر ما مهم است که مثلا سیامک صفری بازی کند یا نه؟ هیچ اهمیتی ندارد، مطمئن باشید! یعنی شما می گوئید برای مدیران فرهنگی ما، تئاتر بی اهمیت است؟ نسبت به سینما و تلویزیون که این گونه است. من فقط می توانم نصیحت کنم که تئاتر را مهم تلقی کنند. آنها اشتباه می کنند! در همه جای دنیا تئاتر از ابزارهای فرهنگ به شمار می رود. سیاست مداران ما حتما در سفرهای خارجی تجربه کرده اند که بالاترین مقامات سیاسی در معرفی مفاخرشان حتما به تئاتر ملی‌شان اشاره می کنند. مثلا اگر یک هیئت بلندپایه سیاسی ما به شهر برلین سفر کند بدون تردید مقامات آلمانی ارکستر فیلارمونیک برلین را به هیئت ایرانی معرفی می کند. من دیده ام، واقعا این کار را می کنند. ما باید به مدیران فرهنگی خود بقبولانیم که تئاتر یکی ار پارامترهای پیشرفت و مدنیت یک جامعه است. وقتی در یک کشور تئاتر پویاست یعنی در آنجا برای فرهنگ، مدنیت و در یک کلام برای انسان ارزش قائلند. البته استقبال از تئاتر در آنجا با کشور ما قابل مقایسه نیست...من اگر بخواهم از تجربیات خود بگویم، واقعا مردم ما تئاتر را دوست دارند. مثلا نمایش عروسی خون یا شکار روباه، واقعا شاهد بودم که اقشار مختلف مردم آمده بودند. شما اگر تلویزیون را ببینید یک وسیله ای است که در کنج خانه ها جا خوش کرده، جزیی از روزمرگی هاست. برای وقت گذرانی یا پر کردن اوقات فراغت یا ... اما تئاتر یک فضای خاص است. من تماشاچی هایی داشتم که از مناطق مختلف تهران، کرج و حتی شهرستان ها برای دیدن کارهایم آمده اند و متعلق به قشر خاصی هم نبودند. تئاتر یک هنر متعالی است که مخاطبان خود را تقسیم بندی نمی کند. چون ارزش‌های انسانی در تئاتر موج می زند و این ارزش‌ها در بین همه طبقات جامعه مشترک است. چقدر فضای سیاسی جامعه را در گرایش به تئاتر موثر می دانید؟این هنر ارتباط خیلی ارگانیکی با جامعه دارد و از شرایط جامعه تاثیر می پذیرد و چون در لحظه اتفاق می افتد طبیعی است که با فضای روحی و روانی که تماشاگر دارد پیوند بخورد. در عین حال معتقدم تئاتر کار سیاسی نمی کند. این هنر اصلا به سمت کنش سیاسی نمی‌رود. در کشورهای اروپایی تئاترهای خیابانی هست که عمدتا جوانان و دانشجویان برگزار می کنند و ماهیت سیاسی دارد. مثلا معترض یک موضوع هستند و بر مبنای آن یک اتفاق ایجاد می کنند تا افکار عمومی را حساس کنند. در ایران چنین تئاتری نداریم. پرونده تئاتر سیاسی در ایران بسته شده است. اما خب وقتی تئاتر یک داستان را روایت می کند، از مناسباتی حکایت می کند که مردم جامعه به آن مبتلا هستند. اگر جامعه خسته است، تئاتر هم خسته است. اگر مردم ناامیدند، در تئاتر هم ناامیدی موج می زند. البته اینها فرق می کند با برخی تکه پرانی های سیاسی که به اعتقاد من عوامانه است و هنری نیست. به دل‌مشغولی‌های این‌روزهایتان بپردازیم، در گیر نمایش منهای دو هستید، این کار را چطور می بینید؟این کار را دوست دارم. به نظرم در شرایط کنونی کار قشنگی است. البته بازیگران خوبی هم در این نمایش حضور دارند. انعطاف و بداهه‌گویی‌های شما چشم‌گیر و گاهی تکاندهنده است. با توجه به دیسیپلین خاص آقای رشیدی که کارگردانی کار را بر عهده دارد، مشکلی در ایفای نقش نداشتید؟ مشکل خاصی نداشته ام. اما به هر حال آقای رشیدی به بداهه اعتقاد چندانی ندارد. در طول اجرا پیش آمده که مثلا متنی را به صورت بداهه گفته ام بعد از نمایش ایشان گفته اند که دیگر فلان جمله را نگو یا آن جمله را اینطوری ادا کن. به هر حال این مسائل طبیعی است. به عنوان بازیگر چه وجوهی از نمایش منهای دو برایتان جذاب بود؟ یکی از ویژگی های جذاب کار اتفاقاتی است که برای شخصیت‌های اصلی نمایش یعنی دو پیرمرد داستان رخ می دهد. آنها با اینکه شخصیت‌های تراژیکی هستند در موقعیتهای کمیک قرار می گیرند و همین تضادها بر جذابیت کار می افزاید. موقعیت های کمیک در نمایشنامه اصلی بود یا به کار اضافه شد؟درنمایش اصلی کار ساموئل بنشتریت، موقعیتهای طنز قابل توجهی وجود دارد و بخش‌هایی هم البته به کار اضافه شد. با این حال کلیت کار به وجه خوبی حفظ شد. آقای رشیدی هم به نمایشنامه اصلی وفاداراست و کلیت کار به نظرم قابل دفاع می آید. ضمن اینکه خوشبختانه نمایشنامه منهای دو به فارسی برگردانده و چاپ شده و در اختیار علاقه مندان است.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 506]
-
گوناگون
پربازدیدترینها