واضح آرشیو وب فارسی:راسخون:
انيميشن ايراني نويسنده: بهرام بيضايي وضعيت توليد و بازار انيميشن ما قدمت انيميشن ايران به بيش از پنجاه سال پيش بر مي گردد. نام هايي مانند جعفر تجارتچي، اسفنديار احمديه، نورالدين زرين کلک، زنده ياد نفيسه رياحي، علي اکبر صادقي، پرويزنادري وتعداد ديگري از اين هنرمندان بر تارو پودهنر انيميشن ايران نقش بسته است. در اين سالها انيميشن ايران با فراز و نشيب هاي زيادي روبه روبوده است. دوران طلايي انيميشن ايران به توليداين گونه فيلم ها پيش از انقلاب و چند سال هم پس از آن در کانون پرورش فکري کودکان ونوجوانان بر مي گردد. توليد انيميشن در ايران به گونه هاي مختلفي تقسيم مي شود:1- انيميشن هاي تلويزيوني ( کوتاه، نيمه بلند، بلند و سريال)2- انيميشن هاي تبليغاتي3- انيميشن هاي جشنواره اي 4- انيميشن هاي سينمايياز سال 1370 به بعد که کامپيوتر به کمک توليد انيميشن آمده، گروه هاي کوچک و بزرگ زيادي رو به توليد انيميشن آوردند. در اين چند سال انيميشن تلويزيوني بيش ترين رشد را از نظر کمي داشته است. سال هاست که مخاطبان ايراني و به ويژه کودکان، هر روز در کنار چند انيميشن خارجي دست کم يک انيميشن ايراني را نيز در تلويزيون تماشا مي کنند واين تا حدي اميدوار کننده است. البته هنوز جاي گلايه وجود دارد که چرا بيش تر انيميشن هاي توليد شده در کشور که براي کودکان ساخته شده، از نظر کيفي در سطح بالايي نيستند و جذابيت آثار خارجي ندارند که بدون شک در دراز مدت اين کيفيت نامطلوب باعث دل زدگي مخاطب نسبت به انيميشن ايراني مي شود.تا چند سال پيش يکي از بزرگترين مشکلات توليد انيميشن در ايران، عدم سفارش به توليد کنندگان بود ولي امروزه بزرگ ترين مشکل، سفارش بيش از حد به گروه هايي است که کارشان کيفيت مطلوب ندارد و جالب اين است که سفارش دهنده نظارتي هم بر کار آن ها نمي کند، و اين گونه است که گاهي در تلويزيون آثاري از انيميشن ايران را مي بينيم که بجز خجالت و سرافکندگي، حاصل ديگري ندارد. از ويژگي هاي اين نوع آثار، فيلم نامه ضعيف، عدم تحرک شخصيت ها، دکوپاژ بسيار بد ومشکلات پايه اي ديگر است و فقط به لطف دوبله مناسب و گاهي هم موسيقي خوبي که ساخته شده، بيننده مي تواند کمي فيلم را تحمل کند.در بخش آثار تبليغاتي کارها به مراتب کيفيت بهتري دارند و رقابت در اين بخش در بين توليد کنندگان بسيار داغ است، هر چند که گاهي سازندگان برخي از اين تيزرها متهم به کپي برداري از روي نمونه هاي خارجي مي شوند، ولي بايد اين را در نظر گرفت که کپي برداري از روي آثار پيچيده تبليغاتي خارجي و اجراي صحيح آن، در آينده راه را براي توليد انيميشن هاي با کيفيت و جذاب تر هموار مي کند. البته بسياري از اين نوع آثار کپي شده به دستور خود سفارش دهنده توليد مي شوند؛ اوست که ريسک نمي کند وکم ترين بهره را از خلاقيت هنرمند ايراني مي برد.در انيميشن هاي جشنواره اي به طور حتم بيشترين پيشرفت را از نظر موضوعي و تکنيکي داشته ايم، هر چند اين نوع انيميشن مختلف عام ندارد ولي دنيا انيميشن ايران را با آثار جشنواره اي و کوتاه مي شناسد. از طرف ديگر جشنواره معتبري همچون دو سالانه بين المللي انيميشن کانون پرورش فکري کودکان و نوجوانان، اعتبار خاصي به اين گونه انيميشن ها بخشيده است. همين که هر دو سال يک بار بهترين انيميشن هاي دنيا در اين جشنواره به نمايش در مي آيد و حتي بزرگان انيميشن جهان نيز به اين جشنواره دعوت مي شوند و با هنرمندان ايراني ارتباط برقرار مي کنند باعث رشد قابل توجه اين گونه انيميشن در کشور شده است. بيش ترين آمار دريافت جوايز جهاني انيميشن از جشنواره هاي خارجي نيز در دست هنرمندان فيلم کوتاه است. پيش کسوتان و بزرگان هنر انيميشن ايران هم توليد کننده فيلم هاي کوتاه جشنواره اي بوده اند.و اما انيميشن سينمايي، اگر فيلم هاي خورشيد مصر و جمشيد و خورشيد ساخته برادران يغماييان و يکي دو نمونه ديگر در کشور توليد نمي شد يا در دست تهيه نبود، به جرات مي توانستيم بگوييم که محصولي به عنوان انيميشن سينمايي در کشور وجود ندارد، هر چند که هنوز هم هيچ انيميشني در ايران نتوانسته اکراني مناسب داشته باشد و آن يکي دو نمونه هم که اکران شدند نتوانستند مخاطب قابل قبولي رابه سينما بکشانند. البته همه اميدوارند با اکران مناسب جمشيد و خورشيد و همين طور قلب سيمرغ (وحيد نصيريان ) اين طلسم نيز بشکند. اين که چرا ساخت انيميشن سينمايي اين قدر در ايران محدود است، دلايل بسيار زيادي دارد که مهم ترين آن ها، عدم اعتماد تهيه کنندگان به هنرمندان و هزينه بسيار بالاي ساخت يک انيميشن بلند است. امروز حداقل هزينه يک انيميشن سينمايي با درجه خوب و نه عالي، بيش از يک ميليارد تومان است. برادران يغماييان توانستند با هزينه شخصي، فيلم هاي شان را توليد کنند و وحيد نصيريان نيز با رقمي بسيار پايين تر از يک ميليارد و با بودجه مرکز گسترش سينمايي مستند و تجربي توليد فيلمش را آغاز کرده و مطمئناً تا پايان کار اگر بر مبلغ قراردادش اضافه نشود يا اسپانسر نگيرد، کارش با مشکل روبه رو خواهد شد.امروز همه شاهديم که در فهرست ده فيلم برتر و پر فروش هر سال جهان دست کم نام سه انيميشن هست. بي شک مقايسه سينماي انيميشن ما با آمريکا و اورپا و حتي بعضي از کشورهاي آسيايي مانند ژاپن و کره، مقايسه اي بيهوده است ولي با توجه به هجوم انيميشن هاي خارجي و تاثير فرهنگي گاه نامطلوبي که بر نگرش کودکان و جوانان ما دارند، جاي تعجب است که حمايت دولتي براي توليد انيميشن هاي سينمايي فقط درحد حرف است. هنوز مديران دولتي و بخش خصوصي به هنرمندان عرصه انيميشن اعتماد ندارند و هزينه کردن براي اين هنر را دور ريختن پول مي دانند. از طرفي چون عمر مديريت در کشور ما کوتاه است و توليد يک کار سينمايي انيميشن دست کم دو سال طول مي کشد، در اين سال ها بسياري از مديران مااز ترس اين که کار را آنها شروع کنند و نتيجه به نام مدير ديگري ثبت شود، ترجيح داده اند سراغ انيميشن سينمايي نروند، تا پول بيت المال دور ريخته نشود! با اين حال بنده و بسياري ديگر از دست و اندر کاران انيميشن ايران، اين قول را به مردم عزيزمان مي دهيم که با توليد انيميشن هاي فاخر و کار شده، آن ها را به سينما بکشانيم تا از ديدن انيميشن ايراني با محتوايي مناسب و سرگرم کننده لذت ببرند. منبع:ماهنامه سينمايي فيلم 406/ن
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: راسخون]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 974]