محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1832799213
سیر تا پیاز جشنواره بیست و هشتم فیلم فجر
واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: آن چه این روزها از زبان برخی سینماگران ما شنیده میشود، نشان دهنده بیتفاوتیشان نسبت به جشنواره ای است که بزرگترین و معتبرترین رویداد هنری و سینمایی کشور لقب گرفته است. البته این بی‌میلی... جشنواره ای با چاشنی انتقاد و گلایه «تمایلی به شرکت فیلمم در جشنواره ندارم.» این جمله را در چند روز اخیر زیاد شنیده ایم. جمله ای که از جانب کارگردان‌ها و تهیه کننده‌ها مطرح میشود و کاهش اعتبار و اهمیت جشنواره فیلم فجر را، به مدیرانش گوشزد می‌کند. این روزها اگر یک بار دیگر فیلم «میکس» اثر داریوش مهرجویی را ببینیم شاید اتفاقاتش برایمان خنده دار باشد. این که یک کارگردان (با بازی زنده یاد خسرو شکیبایی) برای رساندن فیلمش به جشنواره، خودش را به آب و آتش می‌زند، شب زنده‌داری می‌کند و دست آخر دوان دوان، نگاتیوها را به دفتر جشنواره می‌رساند. البته شاید برای آن کارگردان خود جشنواره هم مهم نبود. چون فیلم در شرایطی ساخته شد که حضور فیلم‌ها در جشنواره، شرط قطعی اکران عمومی‌آن‌ها بود. آن چه این روزها از زبان برخی سینماگران ما شنیده میشود، نشان دهنده بیتفاوتیشان نسبت به جشنواره ای است که بزرگترین و معتبرترین رویداد هنری و سینمایی کشور لقب گرفته است. البته این بی‌میلی محدود به جشنواره امسال نیست و نشانه‌هایش را می‌شد در جشنواره یکی دو سال گذشته هم مشاهده کرد. در روزهای گذشته کارگردان‌های فیلم‌های «زندگی با چشمان بسته» (رسول صدرعاملی)، «فرزند صبح» (بهروز افخمی)، «بیداری» (فرزاد موتمن) و... اعلام کرده اند که عجله ای برای به پایان رساندن فیلم‌هایشان ندارند و ترجیح می‌دهند در فرصت بعد از جشنواره، سر فرصت مراحل ساخت را بگذرانند. با این حساب این چند فیلم مطرح را باید غایبان بزرگ جشنواره امسال دانست. هم چنین چند تن از کارگردان‌ها نسبت به حضور فیلم‌هایشان در بخش‌های مختلف مسابقه اعتراض کردند. رضا کریمی کارگردان «آدمکش» به نشانه اعتراض، این فیلم را از بخش خارج از مسابقه بیرون کشید. محسن عبدالوهاب کارگردان فیلم «لطفا مزاحم نشوید» هم گفت تمایلی ندارد که فیلمش، در بخش مسابقه فیلم‌های اول و دوم به نمایش درآید. در این میان تندترین اعتراض‌ها متعلق به سیدضیاء‌هاشمی تهیه کننده «زمهریر» بود که نسبت به راه نیافتن فیلمش به جشنواره، واکنش نشان داد. او در یادداشتی ارائه این فیلم به جشنواره را اشتباه خود خواند و نوشت: «بانگ برمی‌آورم که اشتباه کرده ام.» اهمیت فیلم «زمهریر» به کارگردانش برمی‌گردد که فیلم پرسر و صدای «دلشکسته» را در کارنامه دارد. زمانی برای دیده شدن توقیفی‌ها در بین فهرست فیلم‌های امسال نام سه فیلم توقیفی به چشم می‌خورد که چند سال پیش ساخته شده اند و حضورشان در جشنواره فجر امسال، مایه امیدواری است. تسویه حساب (تهمینه میلانی)، به رنگ ارغوان (ابراهیم حاتمی‌کیا) و صد سال به این سال‌ها (سامان مقدم) جزو فیلمهایی هستند که طلسم توقیفشان شکسته شده است و اجازه حضور در جشنواره را پیدا کرده اند. رفع توقیف این فیلم‌ها این سوال را ایجاد می‌کند که آیا تصمیم اولیه مبنی بر ممیزی شان درست بوده است یا تصمیم بعدی مبنی بر نمایش دادنشان؟ اگر تصمیم اول درست بوده است پس چرا این فیلم‌ها این همه مدت خاک خورده اند. اگر هم فیلم‌های مشکل داری هستند، پس چرا قصد دارند نمایششان دهند؟این سوال را می‌توان برای سایر فیلم‌های رفع توقیف شده (دایره زنگی، کتاب قانون و...) نیز پرسید. در بین آثار امسال از فیلم‌های پاداش (کمال تبریزی)، آتشکار (محسن امیریوسفی) وهیچ (عبدالرضا کاهانی) نیز خبری نیست. دو فیلم اول، جزو کارهای توقیف شده سال‌های قبل هستند که هم چنان پشت درهای بسته مانده اند. فیلم سوم هم متعلق به کارگردانی است که در دو فیلم قبلیاش (بیست، آدم) نشان داده فیلم ساز کاربلدی است و فیلم‌هایش دست کم استحقاق حضور در یکی از بخش‌های جشنواره را دارند.در بین همه این فیلم‌ها عطش و هیجان برای تماشای «به رنگ ارغوان» از همه بیشتر است. به خاطر این که ۶ سال منتظر نمایشش بوده ایم و طعم شیرین بازی لذت بخش فرخ نژاد در فیلم «ارتفاع پست» (حاتمی‌کیا) هنوز از یادمان نرفته است. جشنواره مهم تر است یا اکران عمومی؟ کاهانی به تازگی در یکی از مصاحبه‌هایش گفته است که بودن یا نبودن فیلمش در جشنواره، برایش اهمیتی ندارد و مهم وضعیت فیلم در مرحله اکران عمومی است. شبیه این سخن را چند ماه پیش «ابوالحسن داوودی» نیز گفته و به این نکته اشاره کرده بود که حاضر است ش را پس بدهد اما در عوض، فیلم «زادبوم» اکران شود. وقتی که یک کارگردان گرفته «اکران عمومی» را به «جشنواره» ترجیح می‌دهد، شنیدن این حرف از یک کارگردان غایب جشنواره امسال چندان عجیب نیست. پایان تفکیک بخش بین الملل، دوسال پافشاری بر اشتباه پس از دو سال آزمون و خطا، سرانجام شیوه برگزاری بخش بین الملل جشنواره فیلم فجر به حالت قبلی برگشت. یعنی امسال هم قرار است مثل جشنواره بیست و پنجم به قبل، فیلم‌های خارجی در کنار فیلم‌های ایرانی نمایش داده شوند. در جشنواره بیست و ششم و بیست و هفتم، مسئولان ۵- 4روز اول را به نمایش فیلم‌های بخش بین الملل اختصاص دادند. این تمهید با هدف گرم‌تر کردن بخش بین الملل و در معرض توجه قرار دادن این فیلم‌ها صورت گرفت. اما منجر به افت شدید مخاطبان جشنواره شد و چند روز اول جشنواره را، به حالت نیمه تعطیل کشاند.چرا که این فیلم‌ها بیشترشان تازگی چندانی نداشتند و مردم ترجیح می‌دادند در شرایط راحت‌تر نسخه دی وی دی این فیلم‌ها را، در خانه‌هایشان ببینند. جشنواره فیلم فجر عنوان بین المللی را یدک می‌کشد و نباید خودش را، محدود به نمایش فیلم‌های داخلی کند، آن هم در شرایطی که فیلم‌های ایرانی در ترافیک نمایش جشنواره معطل می‌مانند و بعضی‌هایشان، در شرایط نامطلوب اکران می‌شوند. با منتفی شدن اجرای بخش بین‌الملل به شکل تفکیکی، مشخص میشود که مدیران جشنواره به ناموفق بودن این طرح پی برده اند و می‌خواهند دوباره، به همان نقطه پیشین بازگردند. این طرح در همان سال اول با مخالفت شدید مطبوعات مواجه شد اما مسئولان جشنواره هم چنان بر اشتباهشان پافشاری کردند و این طرح را، سال بعد هم اجرا کردند. کاخ نصفه و نیمه و اجاره ای جشنواره در طول سال‌های برگزاری جشنواره فیلم فجر، کارشناسان سینمایی همواره از این که چرا جشنواره کاخ اختصاصی ندارد گلایه می‌کردند. امسال جشنواره فجر صاحب یک کاخ نصفه و نیمه و اجاره ای شده است.«برج میلاد» مکانی است که برای فیلم دیدن منتقدان، خبرنگاران، مهمانان خارجی و سایر اصناف سینمایی، در نظر گرفته شده است. در حال حاضر همان کارشناسان به گونه ای تلویحی می‌گویند که ما عطای کاخ را به لقایش بخشیدیم. چون مسیر برج میلاد آن قدر به مرکز شهر دور است که تمام توان خبرنگاران و منتقدان، صرف رفت و آمد میشود و رمقی برای فیلم دیدن و نقد نوشتن نمی‌ماند. البته یکی از فواید برگزاری جشنواره در یک مکان متمرکز، این است که «برخورد از نوع نزدیک» منتقدان و سینماگران اتفاق می‌افتد و احتمالا رابطه بین این دو قشر، کمی مهربانانه میشود. چون همه کنار هم فیلم می‌بینند و دیگر کسی خودش را صاحب خانه یا میهمان نمی‌داند. تجربه «برج میلاد» هم از آن آزمون و خطاهایی است که باید امتحان و نتایجش دیده شود. خلاصه اگر سال بعد شنیدید جشنواره دیگر در برج میلاد برگزار نمی‌شود تعجب نکنید. پروانه موقتی که شاید تبدیل به دائمی شود امسال فیلم‌ها پروانه موقت می‌گیرند. یعنی اگر فیلمی را در جشنواره دیدید نمی‌توانید تماشای آن را به دوستانتان در اکران عمومی توصیه کنید. چون فیلم مورد نظر شما برای این که بتواند در چرخه اکران عمومی قرار گیرد، باید هفت خان رستم را پشت سر بگذارد و علاوه بر پروانه موقت، یک پروانه دائمی هم برای خودش دست و پا کند. آن هم برای تهیه کننده ای که با هزار زحمت فیلم نامه اش را به تصویب رسانده، پول‌هایش را جمع و جور کرده، پروانه ساخت گرفته، فیلم را به جشنواره فرستاده، احتمالا جایزه گرفته است و...سال‌های گذشته کارگردان‌های فیلمهایی که در جشنواره پذیرفته شده بودند، انتظار داشتند که فیلمشان حتی در طول سال بعد اکران شود (مثل سنتوری).اما امسال مسئولان گفته اند که اصلا از این خبرها نیست. ما یک بار فیلم تان را با عجله می‌بینیم و به جشنواره می‌فرستیم. بعد از آن سر فرصت مو را از ماست بیرون می‌کشیم، تا اگر فیلم‌هایتان بدآموزی نداشت، آن را به مخاطبان عام نشان دهیم. اگر هم بدآموزی داشت همان پروانه موقت را هم پس می‌گیریم! ستاره‌ها با دست پر می‌آیند با حذف و اضافه‌های فیلم‌های بخش مسابقه جشنواره فجر، بیش از هر چیز کارنامه بازیگران دستخوش تغییر و تحول میشود. هوادارانی که برای دیدن فیلم‌های بازیگران محبوبشان برنامه ریزی کرده اند، با حذف ناگهانی یک فیلم ناکام می‌شوند. هم چنین برخی بازیگرانی که در طول سال پرکار بوده اند یک باره چشم باز می‌کنند و می‌بینند فیلمی در بخش مسابقه ندارند. امسال در فهرست فیلم‌ها نام کارگردان‌های مطرح زیاد به چشم نمی‌خورد. اما ستاره‌ها، حضور پررنگی دارند. چون کار آنها هیچ وقت تعطیلی ندارد. امین حیایی، ایفاگر نقش برادر شهید هواداران امین حیایی امسال از او فیلم «بیداری رویاها» (محمدعلی باشه آهنگر) را خواهند دید. آن هم در نقشی که تهیه کننده اش مدعی شده، متفاوت‌ترین نقش امین حیایی است. این بازیگر در این فیلم نقش یک برادر شهید را ایفا می‌کند. نقشی که حال و هوایی جدی و رسمی‌د ارد و طبیعتا خیلی نمی‌تواند کمدی باشد. او در این فیلم با هنگامه قاضیانی، سارا خوئینی‌ها و حمید فرخ نژاد همبازی است. پرویز پرستویی، مهمانی که فقط یک فیلم دارد امسال از «آشپزباشی» سریال دوشنبه شب‌ها، فیلم «صدسال به این سال‌ها» (سامان مقدم) را در بخش خارج از مسابقه خواهیم دید. فیلمی که قرار بود در جشنواره بیست و ششم نمایش داده شود اما گرفتار توقیف و ممیزی شد و از ماراتن جشنواره جا ماند. امسال قرار است طلسم این فیلم شکسته شود و در بخش خارج از مسابقه جشنواره فجر به نمایش درآید. سال گذشته هم فقط فیلم «بیست» با بازی او در جشنواره حضور داشت. فیلم دیگرش یعنی «کتاب قانون» هم کنار گذاشته شد و سرانجام پس از کلی حرف و حدیث، سال جاری اجازه اکران عمومی پیدا کرد. لیلا حاتمی، بخت آزمایی دوباره دارنده لیلا حاتمی امسال با دو فیلم «چهل سالگی» (رئیسیان) و پرسه در مه (بهرام توکلی)، به ماراتن جشنواره آمده است. نکته کنجکاوی برانگیز فیلم اول گروه بازیگران آن است. استاد عزت ا... انتظامی، لیلا حاتمی و محمدرضا فروتن برای نخستین بار است که در کنار یکدیگر قرار گرفته اند. دارنده بلورین بهترین بازیگر زن جشنواره سال گذشته، در فیلم «ایستگاه متروک» یک تجربه همکاری دیگر هم با «رئیسیان» (کارگردان فیلم‌های «ریحانه» و «سفر») دارد. مضمون فیلم «چهل سالگی» اجتماعی است و از کتابی به همین نام اقتباس شده است. چهل سالگی آغاز میانسالی است. خیلی‌ها در این دوره یاد گذشته می‌کنند و عشق‌های قدیمی‌شان را به یاد می‌آورند. قصه‌هایشان را مرور می‌کنند و شاید برای بچه‌هایشان بخوانند. در خلاصه داستان فیلم چهل سالگی آمده است: روزی پادشاهی در میان مردم، چشمش به دختر جوانی افتاد و عاشق او شد. پادشاه تا دختر را به قصرش آورد، دختر بیمار شد. هیچ کدام از طبیب‌های شهر نتوانستند بیماری دختر را تشخیص دهند. پادشاه دست به دعا برداشت و در خواب طبیب پیری را دید. پرسه در مه (بهرام توکلی) هم مضمونی اجتماعی و فلسفی دارد و ساخته کارگردانی است که یک فیلم موفق معناگرا (پابرهنه در بهشت) در کارنامه دارد. یادمان باشد که معمولا کم پیش می‌آید دو سال پشت سر هم، را به یک بازیگر بدهند. حمید فرخ نژاد و شانس بالای تصاحب چند هفته پیش خبری منتشر شد مبنی بر این که حمید فرخ نژاد پرکارترین بازیگر جشنواره امسال است. در آن خبر نوشته شده بود که او هفت فیلم در جشنواره دارد. اما از این هفت تا شش تایش برای حضور در جشنواره پذیرفته شده اند. «آتشکار» فیلمی است که به فهرست نهایی راه پیدا نکرد. با این حساب امسال فیلم‌های «شب واقعه»، «بیداری رویاها»، «همبازی»، «شکلات داغ»، «به رنگ ارغوان» و «دموکراسی در روز روشن» را از فرخ نژاد خواهیم دید. فرخ نژاد امسال چهار فیلم در بخش مسابقه دارد و یک فیلم (همبازی) در بخش مهمان. وی هم چنین به عنوان کارگردان، فیلم «سفر سرخ» را در جشنواره دارد. مصطفی زمانی پاداش سکوت بازی در سریال حضرت یوسف(ع)، برای بازیگر نقش «یوزارسیف» خیلی خوش یمن بود. چون او یک نابازیگر بود که یک شبه راه صد ساله را طی کرد پس از پایان سریال هم به عنوان یک بازیگر نقش اول محبوب جلوی دوربین چند فیلم سینمایی رفت.او با سه فیلم «کیفر» (حسن فتحی)، «آل» (بهرام بهرامیان) و «مرا ببخش مادر» (مهدی نادری) یکی از پرکارترین بازیگران امسال است. هر سه فیلم او در بخش مسابقه حضور دارند و شانس خوبی برای دریافت های جشنواره دارند. تهیه کننده «کیفر» سعید سعدی است که پارسال با فیلم «تردید» دست پر از جشنواره بیرون آمد. «آل» جزو معدود فیلمهایی است که در ژانر وحشت ساخته شده است و احتمالا مورد توجه قرار می‌گیرد فیلم «مرا ببخش مادر» هم فیلمی درباره اشغال عراق توسط نیروهای آمریکایی است. «زمانی» به مدت چند سال از طرف کارگردان سریال حضرت یوسف(ع)، از بازی در فیلم‌های سینمایی و تلویزیونی منع شده بود. الناز شاکردوست دور از دسترس سی مرغ چند ماه پیش در مطلبی به این نکته اشاره کردیم که اوپرکارترین بازیگر زن است. چون در طول ۵ سال در ۲۵ فیلم بازی کرده است. ظاهرا او چشم خورده است. چون دو تا از فیلم‌هایش هر دو با هم از بخش مسابقه بازماندند و راهی بخش میهمان شدند. او امسال با فیلم‌های «فاصله» به کارگردانی «کامران قدکچیان»، «ناسپاس» ساخته حسن هدایت و «چراغ قرمز» به کارگردانی علی غفاری در جشنواره فجر حاضر میشود. فرامرز قریبیان، پژمان بازغی، کتانه افشار و باران زمانی، از دیگر بازیگران «فاصله» هستند. شاکردوست در فیلم «از ما بهتران» (مهرداد فرید) هم بازی کرده بود که به جشنواره نرسید. با این حساب، نام او را باید از فهرست شانس‌های خارج کرد.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 625]
-
گوناگون
پربازدیدترینها