واضح آرشیو وب فارسی:سایت ریسک: ایرنا-دانشمندان انگليسي و سوئيسي موفق شدند در آزمايشگاه حس جدا شدن از بدن را در داوطلبان ايجاد كنند. به گزارش پايگاه خبري بيبيسي ، اين آزمايشها، كه جزييات آن در نشريه "ساينس" چاپ شده است ، توضيحي علمي براي پديدهاي است كه از هر ۱۰نفر يك نفر آن را تجربه ميكند. دو تيم از دانشمندان با استفاده از عينكهاي واقعيت مجازي، مغز را دچار اين توهم كردند كه تن در جاي ديگري قرار دارد. اين توهم تصويري، همراه با اين احساس كه بدن واقعي آنها لمس ميشود، داوطلبان را دچار اين تصور كرد كه از جسم فيزيكي خود فاصله گرفتهاند. محققان ميگويند يافتههاي آنها ميتواند داراي كاربردهاي عملي باشد، از جمله كمك به ارتقاي بازيهاي ويديويي به يك سطح بالاتر مجازي، به طوري كه بازيگر احساس كند عملا در محيط بازي قرار گرفته است. براي برخي، تجربه جدايي از تن به صورت خودجوش روي ميدهد، درحالي كه براي ديگران در شرايط فوقالعاده خطرناك، مانند قرار گرفتن در آستانه مرگ، يا در يك وضعيت خواب آلوده يا استفاده از الكل و مواد مخدر روي ميدهد. يك نظريه ميگويد كه اين امر به چگونگي برداشت هر فرد از بدن خود مربوط ميشود، افراد غمزده يا كساني كه كمتر با بدن خود در تماس هستند بيشتر دچار حالت جدايي از تن ميشوند. اما دو تيم دانشمندان از "دانشگاه كالج لندن" در و موسسه فدرال فناوري در لوزان سوئيس معتقدند يك توضيح عصب شناختي براي اين پديده وجود دارد. مطالعه آنها حاكي از اين است كه قطع ارتباط ميان مدارهاي مغزي كه مسئول پردازش اطلاعات ديداري و لمسي هستند، ممكن است عامل احساس جدايي از تن باشد. در آزمايشي كه در سوئيس انجام شد، محققان از داوطلبان خواستند درحالي كه عينكهاي نمايشدهنده تصاوير ويديويي به چشم زده بودند، مقابل يك دوربين بايستند. از طريق اين عينكهاي ويژه، داوطلبان ميتوانستند تصوير ويديويي از پشت خود را ببينند - يك "جسم خود مجازي" سه بعدي كه انگار روبروي آنها ايستاده بود. وقتي محققان پشت داوطلبان را با يك قلم لمس كردند، داوطلب ميتوانست پشت مجازي خود را در حالي كه لمس ميشد بطور هم زمان يا با تاخير ببيند. داوطلبان گفتند اين تجربه طوري بوده كه انگار اين حس در اثر تماس قلم با پشت مجازي آنها ايجاد شده و نه تماس با پشت واقعي آنها، كه آنها را دچار اين احساس كرد كه جسم مجازي متعلق به آنهاست، نه اينكه تنها يك تصوير (هولوگرام) باشد. حتي وقتي كه دوربين طوري تنظيم شد كه به جاي پشت داوطلب، از يك آدمك كه پشت آن درحال لمس شدن بود فيلم بگيرد، داوطلبان باز هم گزارش دادند كه احساس كردهاند كه انگار جسم آدمك، جسم خود آنها بوده است. جالب اينكه وقتي محققان عينكهاي نمايشدهنده ويديو را خاموش كردند و داوطلبان را چند قدم به سوي عقب هدايت نمودند و سپس از آنها خواستند به جاي اول بازگردند، داوطلبان از جاي اوليه جلوتر رفتند و نزديكتر به نقطهاي كه "خود مجازي" آنها قرار داشت ايستادند. دكتر "هنريك ارسون" كه تحقيقات دانشگاه كالج لندن را هدايت كرد، با استفاده از آزمايشهاي مشابه دريافت داوطلبان وقتي احساس كردند خود مجازي آنها تهديد ميشود، يعني وقتي به نظر ميرسد هدف ضربات چكش قرار ميگيرد، واكنشي رواني نشان دادند كه در اين مورد افزايش تعريق بود. ارسون گفت: "اين آزمايش نشان داد چشم انداز اول شخص اهميتي حياتي براي تجربه يكي بودن با تن دارد. به عبارت ديگر، احساس ميكنيم كه تن ما همان جايي است كه چشم ميبيند." دكتر "سوزان بلكمور"، روان شناس و استاد مهمان در دانشگاه غرب انگلستان گفت: "اين مطالعه بالاخره تجربه جدايي از تن را در آزمايشگاه خلق كرده است و يكي از تئوريهاي عمده درباره چگونگي وقوع آن را محك زده است." وي افزود: "دانشمندان از قديم گمان ميكردند سرنخ اين تجربههاي خارقالعاده و گاه دگرگونكننده ، در به هم زدن توهم عادي ما از قرار داشتن خود در پشت چشم و جايگزين كردن آنها با يك ديدگاه تازه از بالا يا از عقب قرار دارد."
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سایت ریسک]
[مشاهده در: www.ri3k.eu]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 127]