تور لحظه آخری
امروز : یکشنبه ، 9 دی 1403    احادیث و روایات:  پیامبر اکرم (ص):نادان كسى است كه نافرمانى خدا كند، اگر چه زيبا چهره و داراى موقعيتى بزرگ باشد.
سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون شرکت ها

تبلیغات

تبلیغات متنی

صرافی ارکی چنج

صرافی rkchange

سایبان ماشین

دزدگیر منزل

اجاره سند در شیراز

armanekasbokar

armanetejarat

صندوق تضمین

Future Innovate Tech

پی جو مشاغل برتر شیراز

خرید یخچال خارجی

موسسه خیریه

واردات از چین

حمية السكري النوع الثاني

ناب مووی

دانلود فیلم

بانک کتاب

دریافت دیه موتورسیکلت از بیمه

طراحی سایت تهران سایت

irspeedy

درج اگهی ویژه

تعمیرات مک بوک

دانلود فیلم هندی

قیمت فرش

درب فریم لس

خرید بلیط هواپیما

بلیط اتوبوس پایانه

تعمیرات پکیج کرج

لیست قیمت گوشی شیائومی

خرید فالوور

پوستر آنلاین

بهترین وکیل کرج

بهترین وکیل تهران

خرید از چین

خرید از چین

تجهیزات کافی شاپ

کاشت ابرو طبیعی و‌ سریع

قیمت بالابر هیدرولیکی

قیمت بالابر هیدرولیکی

قیمت بالابر هیدرولیکی

لوله و اتصالات آذین

قرص گلوریا

نمایندگی دوو در کرج

دوره آموزش باریستا

مهاجرت به آلمان

بهترین قالیشویی تهران

بورس کارتریج پرینتر در تهران

تشریفات روناک

نوار اخطار زرد رنگ

ثبت شرکت فوری

تابلو برق

خودارزیابی چیست

فروشگاه مخازن پلی اتیلن

قیمت و خرید تخت برقی پزشکی

کلینیک زخم تهران

خرید بیت کوین

خرید شب یلدا

پرچم تشریفات با کیفیت بالا و قیمت ارزان

کاشت ابرو طبیعی

پرواز از نگاه دکتر ماکان آریا پارسا

پارتیشن شیشه ای

اقامت یونان

خرید غذای گربه

رزرو هتل خارجی

تولید کننده تخت زیبایی

مشاوره تخصصی تولید محتوا

سی پی کالاف

دوره باریستا فنی حرفه ای

چاکرا

استند تسلیت

 






آمار وبسایت

 تعداد کل بازدیدها : 1846410783




هواشناسی

نرخ طلا سکه و  ارز

قیمت خودرو

فال حافظ

تعبیر خواب

فال انبیاء

متن قرآن



اضافه به علاقمنديها ارسال اين مطلب به دوستان آرشيو تمام مطالب
archive  refresh

چرا ملاصدرا را صدرالمتألهین نامیده­اند؟


واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > اعوانی، غلام رضا  - حدود چهار قرن است که ملاصدرا را باین اسم می­خوانیم: «صدرالمتألهین». ولی سؤال نکرده­ایم که چرا اصلاً ملاصدرا را «صدرالمتألهین» گفته­اند؟  اول باید ببینیم معنای تأله چیست آیا تأله معنای خاصی دارد؟ آیا نوع خاصی از حکمت است؟ خصوصیات حکمتی که به اسم حکمت تألهی معروف است چیست؟ بعد از اینکه خصوصیات حکمت تألهی را در عالم اسلام و عالم غرب و جایگاه آن را در جهان معاصر نشان بدهیم و بالاخره بگوییم جایگاه صدرالمتألهین در این سیر حکمت تألهی کجاست؟ بعضی گمان کرده­اند چون صدرالمتألهین به مسائل علم الهی پرداخته است وی را صدرالمتألهین گفته­اند. این گمان هم درست است و هم نادرست. درست نیست به این دلیل که افراد زیادی به مسائل علم الهی پرداخته­اند اما لقب متأله نگرفته­اند بعنوان مثال ابن­سینا حکیمی بزرگوار و یکی از بزرگترین فیلسوفان اسلامی است وی واقعاً حکیم است و ما نباید این اسم را از او دریغ کنیم ولی هیچکس او را متأله نگفته است.  برای اینکه بمعنای تأله پی ببریم باید بدانیم که برای اولین بار بطور جدّی سهروردی مسئله تأله را مطرح می­کند و بنوع خاصی از حکمت بنام تأله قائل می­شود که با نوع دیگری از حکمت که آن را حکمت بحثی می­نامد تفاوت دارد. او در واقع حکمت را به دو نوع تقسیم می­کند: نوع عالی حکمت را تأله یا حکمت ذوقی و نوع دیگر را حکمت بحثی می­نامد و تمام حکما و طالبان حکمت را بر حسب اینکه متوغّل در تأله یا متوغّل در حکمت بحثی باشند و یا در آن متوسط یا ضعیف باشند به درجاتی تقسیم می­کند که بالاترین درجه آن حکیمی است که متوغّل در تأله و متوغّل در بحث است تا آخرین درجه حکیم که حکیم بحاث عدیم­التأله هست یعنی حکمت بحثی دارد امّا فاقد حکمت ذوقی است که امثال یا نمونه حکیم بحاث عدیم­التأله ارسطو، ابن­سینا و فارابی هستند. پس، این تقسیم در نزد سهروردی بسیار دقیق و مهم است. بنظر سهرودی در فلسفه یونان آنکه جامع حکمت ذوقی و بحثی بوده افلاطون بود که او را امام­الحکما و رئیس آنها می­خواند و اعتقاد دارد که تحت تأثیر او این حکمت که جامع بین حکمت تأله و حکمت بحثی است در عالم اسلام ظاهر شد. اما بنظر سهروردی این حکمت فقط به یونان اختصاص ندارد بلکه هیچ جای عالم از جمله ایران از حکیم متأله خالی نبوده است و اگر زمانی باشد که عالم از تأله و حکمت خالی باشد آن زمان، زمانی ظلمانی است. پس تأله همیشه در عالم بوده و نور حکمت و چراغ حکمت فروزان بوده است. پیش از این گفته شد ایران هم جایگاه حکمت بوده و این نوع متألهان در ایران هم وجود داشته­اند. در این میان سهروردی حتی از حکمت خسروانی در نزد خسروانی مانند جاماسب و دیگران نام می­برد؛ یعنی آنچه افلاطون آرزوی تحقق آن را داشت در حکمت خسروانی ایران تحقق یافته بود. سهروردی از کسان دیگری در شرق مانند بوذاسف یعنی بودا نیز نام می­برد که او هم حکیم متأله بود و جالب این است که از نظر او عرفای اسلام هم متأله بودند، یعنی دارای این حکمت ذوقی و تألهی بودند مانند جنید، ابوسهل تستری، بایزید بسطامی و خیلی از عرفای دیگر. سهروردی عرفان را تأله می­داند. وی در خوابی که دیده بود از ارسطو درباره عرفان می­پرسد. ارسطو جواب می­دهد که مبادا عرفا را تحقیر بکنی، و یا موجب فروکاستن قدر و ارزش اندیشه آنها بشوی؛ آنها حکیم بمعنای حقیقی کلمه هستند. بنابرین یکی از دستاوردهای بزرگ سهروردی ارائه تفسیر دیگری از حکمت تأله بود بطوریکه براساس آن اگر چه عرفان محض در اسم، عرفان است اما عین حکمت تأله است. ولی بنظر او ارسطو حکیم بحاث و عدیم­التأله است. باید ببینیم خصوصیات حکمت تألهی که در صدرالمتألهین به کمال رسیده است چیست؟ من در اینجا افلاطون را با ملاصدرا و سهروردی مقایسه کردم تا مشخص شود چرا ملاصدرا، صدرالمتألهین است؟ زیرا از نظر هر دو فیلسوف یعنی سهروردی و ملاصدرا، افلاطون حکیمی الهی و متأله است. همچنانکه سهروردی او را امام­الحکما در یونان می­داند ملاصدرا هم در بسیاری از موارد مثلاً در نظریه مُثل و در حرکت جوهری، خود را احیا کننده نظر افلاطون می­داند و ارزش بسیاری برای او قائل است. من به چند نکته اشاره می­کنم: یکی اینکه دو نوع حکمت، یعنی حکمت بحثی و حکمت ذوقی، مبتنی بر دو نوع معرفت است البته نه دو معرفت متباین بلکه دو درجه از معرفت که یکی فوق دیگری است. در تمثیل خط منقسم افلاطون این دو نوع معرفت دو نام دارند اگرچه از یک ریشه­اند. افلاطون در تمثیل خط منقسم در کتاب جمهوری حکمت بحثی و علم بحثی را دیانویا و عیم یا علم برتر یعنی آن علم الهی و علم تألهی را نوئزیس می­خواند. یعنی این دو نوع علم در تمثیل خط منقسم که درجات علم در آن طولی است، مراتب طولی علم، و نه مراتب عرضی آن، را تشکیل می­دهند. در میان این دو معرفت نوئزیس برتر است. از نظر افلاطون حکیم باید دارای این علم یعنی حکمت بحثی باشد. از نظر او حکمت بحثی اصلاً بمعنای دقیق کلمه حکمت نیست حکیم متأله باید دارای مرتبه­ای باشد که از طریق دیالکتیک افلاطون یعنی عروج روحانی و معنوی به طرف عالم بالا به دست می­آید. نکته دوم اینکه حکمت تألهی روشی خاص دارد که من خصوصیات آن را در افلاطون، ملاصدرا و سهروردی بررسی می­کنم. اولاً، حکمت تألهی از تخلق آغاز می­شود و به تحقق می­انجامد یعنی صرفاً حکمتی تصوری و تصدیقی نیست در حالیکه حکمت بحثی بیشتر بر مبنای تصور و تصدیق است. چنانکه از لفظ دیانویای یونانی برمی­آید لفظ «دیا» بمعنای واسطه است. دیانویا یعنی علم بواسطه، و واسطه آن تصور و تصدیقی نیست بلکه از تخلق آغاز می­شود و به تحقق می­انجامد. اما منظور از این تعبیر چیست؟ بنظر افلاطون در فلسفه سه راه مکمل یکدیگر وجود دارد که شرط اساسی حکمت تألهی هستند. این سه راه مباین یکدیگر نیستند بلکه لوازم حکمت الهی و حکمت تألهی­اند. در افلاطون از این سه راه، براه مرگ، راه عشق و راه معرفت تعبیر می­شود. راه مرگ در تعبیری که در رساله فایدون آمده راه فضایل است حکمت الهی بدون فضیلت اصلاً امکان وجود ندارد. بنابرین نخستین قدم در حکمت تخلق به اخلاق الهی است که در رساله فایدون از آن بمرگ تعبیر می­کند. برای اینکه انسان متخلق بشود باید از راه نفسانیات بمیرد و از وجود مادی و شهوانی و نفسانی بگذرد تا به آن مرتبه فضیلت حقیقی برسد. دوم، راه عشق است. راه عشق یا راه اروس در رساله مهمانی در واقع اساس است. در ملاصدرا و سهروردی نیز راه معرفت، از راه فضیلت و راه عشق و محبت آغاز می­شود. چگونگی این راه را افلاطون در رساله تئتتوس، ملاصدرا در اسفار و رسائلش و سهروردی در آثارش بخوبی شرح داده­اند. اصلاً عشق از نظر ملاصدرا صفت وجود است وجود در واقع سریان عشق است و عشق از حضرت حق به سراسر موجودات و به ذرات وجود راه دارد و حکیم باید این راه را از طریق محبت و عشق طی کند. در دین هم چنین است. و بالاخره راه سوم راه معرفت است. فلسفه راه معرفتی است که از راه فضیلت و از راه عشق و محبت آغاز می­شود و به معرفت می­انجامد. این نظریه­ای است که در نزد عرفا و حکمای الهی در تمام ادیان وجود داشته است عرفای ما از این سه راه براه مخافت و راه محبت و راه معرفت تعبیر کرده­اند. این شرط عرفان است. شرط حکمت تألهی هم دقیقاً از نظر افلاطون و ملاصدرا و همه حکما همین است؛ یعنی اولاً معرفت این نیست که فقط از راه تصور و تصدیق به آن برسیم بلکه حکمتی است که از طریق تحقق حاصل می­شود. دوم اینکه از نظر اینها فلسفه فقط نوشتنی نیست. ما فلسفه را بیشتر چه می­دانیم؟ آن چیزی که بیان می­کنیم یا لفظی که بیان می­کنیم. اما فلسفه آن چیزی است که در حکیم متحقق هست. بنابرین حکمت مکتوب و حکمت ملفوظ نوعی از حکمت است. افلاطون نظریه­ای دارد که می­گوید نوشتن حکمت، حکمت دقیقی نیست و در واقع وقتی ما حکمت را می­نویسیم این نوعی تنزل حکمت است. حکمت آن چیزی است که در وجود هرکسی متحقق است حکمت متعالیه آن تعالیی بوده که ملاصدرا به آن رسیده و در او متحقق شده و البته در کتابهای او هم آمده است. چنانچه شاعر می­گوید: چونکه گل رفت و گلستان شد خراب بوی گل را از که جویم از گلاب وقتی که او نیست این حکمت را از چه کسی باید خواست؟ حکمت متعالیه آن حکمتی بوده که در امثال ملاصدرا، حکیم سبزواری و پیروان او تحقق یافته بود. افلاطون می­گوید حکمت مثل اخگری است که در نفس مستعد در می­گیرد و شعله­ای را مشتعل می­کند و آتشی در وجود او می­افکند. البته همه انسانها استعداد حکمت تألهی ندارند. او در نامه هفتم خطاب به شاگردانش حکمت را اینگونه تعریف می­کند می­گوید اخگری است که در نفس شعله­ای ایجاد می­کند و نفس طالب را مشتعل می­کند و وجود او را فانی می­کند. پس این هم از لوازم است. نکته دیگر اینکه در حکمت الهی نسبت بین شاگرد و استاد مثل نسبت میان مرید و مراد است. این را من مخصوصاً از افلاطون می­گویم چون اگر از حکمای اسلامی نقل کنم می­گویند این عرفان است. نه این شرط حکمت است. برای فراگیری حکمت الهی باید پیش استاد نشست. افلاطون می­گوید حکمت الهی بعد از زمان طولانی و رنج بسیار به دست می­آید؛ چیزی نیست که آسان به دست بیاید. او در نامه هفتم می­گوید لازم است استاد و شاگرد برای مدت بسیار طولانی با یکدیگر زندگی کنند و نهایت همّ و کوشش خود را مصروف این کار کنند، زیرا حکمت الهی اینطور اقتضا می­کند. نکته دیگر اینکه ما در آثار ملاصدرا از حکمت دو تعریف داریم یکی تعریف حکمت بحثی و دیگری تعریف حکمت تأله است. ملاصدرا در اسفار (1/20) می­گوید: إعلم أن الفلسفه استکمال النفس الانسانیه بمعرفه حقائق الموجودات علی ما هی علیها والحکم بوجودها تحقیقاً بالبراهین لا اخذاً بالظّن و التقلید. این تعریف مناسب حکمت بحثی است. یعنی با تصوّر و تصدیق و برهان انسان مضاهی با عالم هستی می­شود امّا در ادامه می­گوید: «لیحصل التشبّه بالباری تعالی» یعنی این حکمت بحثی در نهایت به تشبه به خدا منتهی می­شود. این تشبّه به خداوند تعریف حکمت تخلق به اخلاق الهی و تشبه به خداوند است. بطور خلاصه به چند مورد از سخنان افلاطون اشاره می­کنم. در افلاطون حکمت تئوسیس است، تأله است. در افلاطون فیلسوف تئوآیدس است. در رساله فایدون تئوآیدس یعنی صورت الهی دارد. آیدس در یونانی از ریشه­ای بمعنی علم می­آید یعنی کسی که علم او علم الهی است. یعنی شاخه­ای از علم لدنی است. در حکمت تألهی اگر صفات ما صفات الهی باشد که هست و صفات کمالیه موجودات و موجودات بنا بر یک نظر دقّی فلسفی و حکمی است تجلی صفات خداوند باشد در آن صورت علم انسان هم می­تواند علم الهی باشد و حکیم دققیقاً آن کسی است که تئوآیدس است؛ اگر به این مرتبه رسید متأله است. در رساله جمهور، افلاطون حکیم را تئوفیلس می­گوید یعنی دوستدار خداوند یا کسی که تا آنجا که ممکن است تشبّه به خدا پیدا کرده است. این معنا در سهروردی و در عرفان نیز مورد قبول است. این اتّصاف باسماء الهی و تحقق صفات الهی تشبّه است. البته از نظر افلاطون فلسفه راه است یعنی سیر عروجی و سیر نزولی دارد. در آغاز اسفار پیش از آنکه اصلاً ملاصدرا بحث خود را آغاز کند مسئله اسفار عقلیه اربعه را مطرح می­کند، یعنی اسفار عقلیه اربعه را شرط می­داند این چهار سفر شرط حکمت متعالیه است یعنی حکمت متعالیه بدون این سفر معنوی، قابل حصول نیست. البته این سیر حکمت تألهی در شرق و غرب فرق دارد و ما باید به این نکته توجه کینم که اولاً سهروردی درباره سیر فلسفه نظری دارد که با نظر غربیها و با نظر ارسطو کلاً تفاوت دارد. از نظر ارسطو و غربیها که بیشتر از ارسطو گرفته­اند یونان جایگاه فلسفه است، شرق فلسفه ندارد غیریونانیها بربرند فاقد فلسفه­اند. اما از دیدگاه ملاصدرا اینطور نیست شرق همیشه مهد حکمت تألهی بوده است. وجود ملاصدرا در چهار قرن پیش این مطلب را اثبات می­کند. در غرب، در همان یونان، در فاصله میان استاد و شاگرد یعنی افلاطون و ارسطو فلسفه دچار تغییر ناگهانی می­شود، یعنی حکمت تألهی افلاطون به حکمت بحثی تبدیل می­شود. غرب تفسیر ابن­رشدی از ارسطو را برگرفت و جهان اسلام تفسیر ابن­سینایی را که حکمت مشرقی او باز شدن روزنه­ای به حکمت تألهی است. در جهان اسلام حکمت تألهی از دو راه ادامه پیدا کرد: یکی در مکتب شیراز از قطب­الدین شیرازی که شرح حکمت اشراق را نوشت که جامع حکمت اشراق و حکمت بحثی بود. همچنین امثال دوّانی، غیاث­الدین دشتکی و غیره که اینها هم در حکمت اشراق و حکمت بحثی وارد بودند. راه دیگر در مکتب ابن­عربی و از طریق شارحان او بوده است. شارحان ابن­عربی امثال قیصری کاشانی و ابن­ترکه بیشتر مدرس حکمت ابن­سینا بودند و پس از مدرسی در حکمت ابن­سینا به مکتب ابن­عربی گرویدند و حکمت ذوقی و حکمت بحثی را با هم جمع کردند. تا اینکه این دو راه به ملاصدرا رسید. اما در غرب امروز اساساً حکمت تألهی وجود ندارد و نمی­توانیم به کسی اشاره کنیم و بگوییم که این حکیم متأله است؛ البته آنها فلسفه دارند و در بعضی از آنها عناصری از حکمت هست اما اگر بخواهیم در دوره بعد از دکارت تا به امروز به یک نفر کانت باشد یا هگل یا هر کس دیگر اشاره کنیم و بگوییم همه این شرایطی که اینجا برای حکمت تألهی بیان کردیم در او هست واقعاً چنین کسی نمی­یابیم. پس بطور خلاصه می­توان گفت ملاصدرا به این دلیل صدرالمتألهین نامیده شد که جامع حکمت بحثی و حکمت ذوقی بوده است. او نه تنها در مسائل بحثی تسلط داشت بلکه آن را به کمال رسانده بود. اگر حکمت بحثی او را درباره وجود با سهروردی مقایسه کنید می­بینید که آن را به کمال رسانده است. در حکمت ذوقی و حکمت الهی و تألهی هم سرآمد حکمای ماست. او توانسته به کمال حکمت یعنی جمع میان حکمت ذوقی و حکمت بحثی برسد. امروزه گمان بسیار خطایی وجود دارد و بسیار تکرار می­شود و آن اینکه می­گویند میان حکمت تألهی و حکمت بحثی منافات هست. در حالیکه هیچ منافاتی نیست و ملاصدرا یکی از نوادر و اعجوبه­های زمان بوده است که مانند توماس آکویناس در فلسفه مسیحی به بهترین وجه و بلکه با یک اوج بیشتر توانست بین حکمت تأله و حکمت بحثی جمع کند؛ یعنی مسائل حکمت تألهی را استدلالی بکند.    منبع: فصلنامه خردنامه صدرا، شماره 42




این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 538]

bt

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب







-


گوناگون

پربازدیدترینها
طراحی وب>


صفحه اول | تمام مطالب | RSS | ارتباط با ما
1390© تمامی حقوق این سایت متعلق به سایت واضح می باشد.
این سایت در ستاد ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است و پیرو قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد. لطفا در صورت برخورد با مطالب و صفحات خلاف قوانین در سایت آن را به ما اطلاع دهید
پایگاه خبری واضح کاری از شرکت طراحی سایت اینتن