نقش جنبش دانشجويي در انتخابات مجلس نهممحمدصادق شهبازي*30 بهمن 90

واضح آرشیو وب فارسی:الف: نقش جنبش دانشجويي در انتخابات مجلس نهممحمدصادق شهبازي*30 بهمن 90
مجلس نهم؛ چه بايد كرد؟
جايگاه جنبش دانشجويي در انتخابات
طبيعتاً همان گونه كه مقام معظم رهبري در دانشگاه علم و صنعت اشاره كردند، جنبش دانشجويي يك جريان اجتماعي غير معطوف به قدرت است، كار اصلي آن هم گفتمان سازي و بلند كردن شاخص ها و افق هست. كار دوجانبه ي گفتمان سازي در سطح نخبگي براي تغييرات كلان و تخصصي و واقعي كردن فضا و آوردن كانديداها و فعالين انتخاباتي به روي نقاط اصلي مشكل كشور و مطالبات و آرمان هاي اصلي انقلاب است. يك سطح هم فضاسازي و گفتمان سازي براي عموم مردم است. جنبش دانشجويي به مثابه ي يك روشن فكر به تعبير معارف سياسي نه علمي (كه به معناي كسي است كه مسائل عيني جامعه را مي بيند و به دنبال حل آن هاست)، به تعبير مرحوم جلال آل احمد بايد هميشه حرفي داشته باشد. اين حرف يا با مردم است، يا با رسانه ها، يا با دانشجوها يا با مسئولين و كساني كه در معرض قرار گرفتن در مسئوليت ها هستند مثل كانديداها.

تبيين جايگاه نماينده براي مردم، دانشجو، رسانه و افراد در معرض نمايندگي!
انتخابات در اولين گام فرصتي براي تبيين جايگاه نماينده و مجلس است. بايد براي دانشجو و مردم تبيين كرد چرا مجلس هم امور و بالاترين مقامات است، كارهاي مهمي كه يك نماينده به تنهايي مي تواند بكند، مثل طرح سؤال و درخواست تحقيق و تفحص و دادن طرح و... چيست و اثرش در كشور چيست؟ در طول تاريخ كشور همين موارد چگونه جريان ساز شده است؟ نمايندگان چگونه مي توانند به نهادها نظارت كنند؟ مجلس يك نهاد نظارتي دارد به اسم ديوان محاسبات كه پر قدرت ترين نهاد نظارتي كشور است، تنها نهاد نظارتي است كه در آن مي شود حكم صادر كرد و بار قضايي و حقوقي مستقيم دارد؟ حالا كارنامه ي همين نهاد چيست؟ مركز پژوهش هاي مجلس، نهادي بسيار مهم است، كه گزارش هاي مختلف از وضعيت كشور و جهان و حوزه هاي تخصصي بايد بدهد. كميت و كيفيت و اولويت گذاري اين مركز چيست و چه بايد باشد و كارنامه ي عملكرد آن در اين سال ها چه بوده است؟ نماينده هاي مجلس براي نظارت بر صدا و سيما و مطبوعات و... نماينده تعيين مي كنند. اين نماينده ها كجا هستند و كارنامه ي آن ها چه بوده است؟ خلاصه تبيين وظايف نماينده و جايگاه مجلس يك محور جدي است، كه اگر صورت بگيرد هم انتخابات مجلس رونق مي گيرد هم براي مردم و نخبگان مهم مي شود و اساساً با درك اين اهميت سؤال جدي صورت مي گيرد. حالا همين ها را بايد برد در مساجد و خوابگاه ها و كارخانه ها و ... لازمه اش اين است مثل اول انقلاب جنبش دانشجويي احساس كند كه تكليف دارد. منتظر اين كه كسي از بالا به او بگويد چه بكند نباشد. بيش تر سخنران هاي اول انقلاب سنشان از آدم هايي كه پاي منبرشان بودند كم تر بود. اصلا اين طور نبود كه منتظر باشند تريبوني برايشان ايجاد شود. خودشان ميرفتند و آدم ها را توجيه مي كردند و صحبت مي كردند. ما يكي دو دوره ي كوتاه چنين فضايي را در كشور داشتيم يكي اش سال ۸۲ سر قضيه ي جنبش دفاع از استقلال بود بچه ها چند روزه كل كشور را گشتند و تشكل ها و آدم ها را سر خط كردند و هر جا مي رفتند با رايزني صحبت مي كردند و چند روزه يك شعار ساده ي دانشجويي كه با لحن طنز ادا شده بود، شعار ملي شد كه «انرژي هسته اي، حق مسلم ماست»

پرسش از كانديداها
مسئله ي مهمّ بعدي پرسش از كانديداهاست. بايد مشخص شود، آيا افراد صلاحيت دارند؟ آيا علاوه بر صلاحيت، اصلحيت هم دارند؟ اين كي معلوم مي شود؟ وقتي مورد سؤال واقع شوند. با چه توانمندي هايي آمده اند، تفاوتشان با بقيه در حوزه ي انتخابيه شان چيست؟ در كدام كميسيون هاي مجلس مي خواهند بروند؟ آن جا چه مي خواهند بكنند؟ برنامه ي عملياتي شان چيست؟ وگرنه كل كار جنبش دانشجويي تبديل مي شود به برگزاري چند مناظره - بخوانيد رينگ بوكس سياسي در سالن هاي آكادميك - كه به افشاگري عليه هم و زنده باد و مرده باد عليه و له كانديداها بدل مي شود.
بررسي عملكرد كانديداها و نمايندگان فعلي

يك مسئله ي مهم، بررسي عملكرد كانديدها و نمايندگان فعلي است. تعداد نطق هاي پيش از دستور و ميان دستور، پيشنهاد طرح ها و نظرات در لوايح و طرح ها و موافقت ها و مخالفت ها و سؤال از وزير، پيشنهاد تحقيق و تفحص، و درخواست پژوهش هاي تخصصي از مركز پژوهش ها، تأخيرها، غيبت ها، تذكرات و...بسيار ساده هم از مشروح مذاكرات مجلس قابل برداشت است. الآن اين ها در سايت مجلس هم هست. انتخابات قبلي بچه ها اين اطلاعات را از روزنامه ي رسمي و جاهاي ديگر بيرون مي كشيدند. معنا ندارد يك نماينده در مجلس فقط به واسطه ي روحاني بودن، استاد بودن، محبوب بودن، سياسي و جناحي بودن يا هر مورد ديگري در مجلس باشد، اما فعاليتي نكند، حالا اين آدم اخلاقي ترين آدم روي كره ي زمين هم باشد، وقتي كار ويژه ي نمايندگي را ندارد. از چمران پرسيدند: تعهد بهتر است يا تخصص؟ گفت: «مي گويند تقوا از تخصص لازم تر است، آن را مي پذيرم. اما مي گويم آن كس كه تخصص ندارد و كاري را مي پذيرد بي تقواست» اين ها را چه كسي مي تواند بيرون بكشد، طبعاً كار جريان هاي اجتماعي و مردمي و دانشجويي و رسانه اي است. نمونه ي موفقش هم كه در مجلس هشتم به وسيله ي بچه هاي جنبش عدالتخواه تقسيم شد در استان هاي مختلف بين بچه هاي همان استان ها انجام شد و منتشر شد. وقتي اين مطالبات نيست، نماينده اي بدون غيبت و با كم ترين تأخير و بيشترين سؤال و طرح مثل حسن سبحاني حذف مي شود، بعد يك عده فقط چون در ليست جبهه ي متحد اصول گرايان و فلان ليست و فلان ليست بوده اند، مي روند مجلس! اين را ما بايد اصلاح كنيم و فرهنگ سياسي جامعه را رشد دهيم. غير از اين عملكرد نماينده ا را در برهه هاي حساس و سرنوشت ساز يا جاهايي كه جاي منافق و مؤمن مشخص شده پي گيري كنيم، فتنه ي ۸۸، دانشگاه آزاد، مذاكره با آمريكا، طرح نظارت بر نمايندگان، نوع تعامل با دولت و... مواردي است كه بايد رويش دست گذاشت. مثلاً آن ۲۲۰ نفري كه از جاسبي حمايت كردند و نامه نوشتند، چه كساني بودند كه خيلي راحت، از خبرگزاري ها يا نمايندگان مجلس، قابل يافتن است.
عيني كردن شاخص ها يك مسئله ي مهم

كافي نيست، فقط همان شاخص هاي امام و آقا را كلي صرفاً دوباره منتشر كنيم بايد آن ها را ريز كرد و قابل سنجش و براي مردم و دانشجو رسانه و... روشن كرد و توضيح داد. اصلح بودن را بايد ريز كنيم. مثلاً تخصص داشتن نماينده را بايد باز كرد. يعني چه، مردمي بودن را هم چنين و... مثلاً نماينده بايد از نظر تحصيلات يا از نظر مطالعات يا از نظر تجربيات شخصي و كاري و مسئوليتي و... در حوزه ي اي خبره باشد يعني صرفاً يك سياسي حرفه اي كه يك سري پست عوض كرده نباشد، يا صرفاً به خاطر مدرك يا ليست يا رانت يا... بالا نيامده باشد. اين را هم از شرح حال و سوابق طرف، مي توان فهميد، هم از برنامه هايش. مثلاً كسي كه مي آيد مي گويد برنامه ي من، كم كردن تورم يا افزايش اشتغال است، معلوم است تخصص ندارد، به ويژه اگر رشته و سوابقش اقتصادي نباشد. چرا كه بايد راهكارش را بگويد و به جايگاه نمايندگي هم واقف باشد. يا كسي كه مي گويد ترويج ارزش ها معلوم است، يك حرف كلي بي مبنا دارد مي زند. بايد مشخص كند كه مي خواهد در حوزه ي فرهنگي چه چيز را پي گيري كند. اصلا بايد ديد چنين آدمي مي خواهد در مجلس، به چه كميسيوني برود؟ اساس برنامه ي عيني داشتن يكي از حوزه هاي تخصص است. برنامه نبايد كلي گويي باشد، خيلي ها خوب بلدند قصه و كليات بگويند، بايد اين ها را در راهكارهايشان بيرون كشيد و مشخص كرد. يك شاخص هم اين است كه طرف، اگر برنامه ي واقعي و تخصص و تجربه داشته باشد مشكلات عرصه ي اجرا را مي داند، صرفاً كليات ابوالبقا نمي گويد. يك شاخص همين است كه طرف، بداند قرار است در مجلس قرار است چه كار كند؟ همين اشخاصي كه فقط سلبي مي گويند ديگران نباشند، فتنه و انحراف و ساكتين فتنه يا ساكتين انحراف ته حرفشان است، مشخص است تخصص ندارند، برنامه ندارند، فقط مي خواهند صندلي ها را اشغال كنند. . از اين طرف فقط رشته ي تحصيلي ملاك نيست، مثلاً طرف متخصص فلان حوزه ي فني يا پزشكي يا حتي علوم انساني حتي رشته هايي عيني مثل مديريت و اقتصاد يا حوزه اي بينابيني مثل جامعه شناسي است ولو هزار تا كتاب تخصصي هم داشته باشد اگر حرف عيني نداشته باشد جايش مجلس نيست. فقط سابقه ي اجرايي هم مهم نيست، مجلس جاي آدم هايي است كه ذهن برنامه ريز و عيني داشته باشند، بايد طرف بتواند قانون و قانون نويسي و بودجه نويسي را بفهمد. يا مثلاً در مورد مردمي بودن: اول وضع زندگي و گذشته ي خود طرف است، زندگي اشرافي و ماشين و خانه و حقوق آن چناني و عدم حضور در جمع هاي مردمي ازش مردمي بودن در نمي آيد. امام سه بار متذكر مي شوند افراد از اقشار بالا نمي توانند در جمهوري اسلامي مسئوليتي داشته باشند. البته ممكن است يكي از قشر مستضعف نباشد از اقشار بالا هم نباشد - كه البته اين خودش يك شاخص است- اما در بين مردم هست يا نه مهم است. نگاه طرف به مردم چيست، نه اين كه بيايد سخنراني كند بگويد مردم ما خيلي مهم و خوب و... هستند، اين كه به جمهوريت چطور نگاه مي كند، را بايد از فحواي عملكردش بيرون كشيد. غير از سخنراني به صورت واقعي نگاهش به راي و حضور مردم چيست، به صورت استراتژيك مثل امام و آقا جمهوريت را ذيل اسلاميت مي بيند، حرف و نظر مردم در چارچوب شريعت برايش مهم هست يا نه نگاهش اين است اگر مردم زياد بيايند ممكن است ما راي نياوريم و همين كفريات سنتي جناح راستي را مي گويد؟ همين كه طرف سال ها در يك استان بوده، نگاه مردم بهش چيست، مي گويند خودش را گرفته است يا نه، معتمد مردم هست يا نه، قاطي مردم زندگي كرده يا صرفاً در چارديواري خودش بوده و... اين ها را بايد عيني كرد و به مردم و رسانه ها ياد داد. همين كه اين ها را عيني كنيد. خود به خود احزاب و گروه ها دست و پايشان را جمع مي كنند. البته بايد توجه كنيم ما با معصومين سر و كار نداريم با آدم هاي عادي سر و كار داريم كه بين آن ها بايد به صورت نسبي نگاه كرد، به تفاوت خوب و خوب تر و فاسد و افسد توجه كرد و به صورت نسبي دنبال آدم ها بود. اگر كسي همه ي ويژگي ها را داشت كه مي برديم رييس جمهورش مي كرديم! اما بايد اين اصلح بودن در آدم ها نمود پيدا كند. (مجمع مطالبه ي مردمي مشهد مقدس، ليست خوبي از بعضي از تفاوت ها در گفتمان نماينده ها منتشر كرده است)

جنگ با تئوري هاي غير شيعي و موارد بي مبنا و تهديد محوري و دشمن فرضي
يك مورد جدي همين مقابله با تهديد محوري انتخابات و راضي كردن مردم و حزب الله به ملاك هاي حداقلي است، يك «خرزوخواني» مي سازند كه اگر اين ها بيايند خطر وجود دارد و بياييد به اين گزينه هاي حداقلي كه ما مي گوييم راي بدهيد! جناح راست، بيست سال است از مردم اين جوري راي مي گيرد! بعد بچه هاي اصلح را كنار مي گذارند. ما با اين تفكر معتزلي اولويت داشتن صالح مقبول به اصلح نا مقبول جنگيديم و بايد هميشه بجنگيم. تفكر شيعي مي گويد كنار اصلح ولو نامقبول بايست و برايش كار كن تا مقبول شود، ولو حكومت به تو نرسد. ولو علي ۲۵ سال خانه نشين شود، اما كنار علي بايست. تفكر معتزله مي گويد، از اگر افضل نبود ياراي نياورد برو سراغ آدم فاضلي كه راي دارد. در تفكر شيعي پايبندي به اصول مهم است. اما در تفكر جناح راست، از ترس «دشمن فرضي» مي خواهد حزب الله و مردم را به آدم هاي بي صلاحيت راضي كند. ما در سه تير با همين تفكر جنگيديم. آن موقع همين آقايان بعضاً تصريح مي كردند كانديداي شما اصلح است ولي راي نمي آورد، ما مي گفتيم مأمور به تكليفيم نه به نتيجه. به تعبير رهبري خدا هم وعده كرده آدم ها اگر با همه ي توان به صحنه بيايند، آن ها را نصرت مي كند ً وَ لَيَنْصُرَنَّ اللَّهُ مَنْ يَنْصُرُهُ إِنَّ اللَّهَ لَقَوِيٌّ عَزيزٌ (الحج ۴۰) يك عده روي همان گفتمان ايستادند، خودشان هم باور نمي كردند. جناح راست مي گفت بياييد به كانديداي شوراي هماهنگي نيروهاي انقلاب راي بدهيد. طيف به قول خودشان اجتماعي اصول گرايان مثل ايثارگران مي گفتند بياييد به صالح مقبولي كه نظرسنجي ها مي گويند راي بدهيد، اما فارغ از جهت گيري ارزشي عملكرد پيروز انتخابات در دوره ي حضور در قدرت، خدا هم نصرت كرد و نتيجه بر خلاف انتظار همه رقم خورد.

تخصصي كردن: كميسيون ها را بايد از زير آب بيرون كشيد
يك مسئله ي مهم تخصصي كردن انتخابات است. ائتلاف هاي انتخاباتي و كانديداها بايد مشخص كنند. در هر حوزه جه برنامه ي عيني را مي خواهند پي بگيرند. هر نماينده مي تواند عضو دو كميسيون باشد، به كدام كميسيون مي خواهند بروند و برنامه شان براي آن جا چيست؟ اولويت هاي آن حوزه را چه مي بينند و مشكلات كشور را چه مي بينند. غير از ديوان محاسبات و مركز پژوهش ها كميسيون ها را بايد از زير آب بيرون كشيد. كميسيون اصل نود، بهداشت و درمان، عمران، فرهنگي، قضايي و حقوقي، كشاورزي، صنايع و معادن، آموزش و تحقيقات، اجتماعي، اقتصادي، امنيت ملي، سياست خارجي، انرژي، تلفيق، تدوين آيين نامه و... بايد نوع فعاليت سياسي يك دانشكده ي فني با يك دانشكده ي پزشكي و علوم انساني فرق كند. مثلاً كميسيون هاي عمران و صنايع و معادن را چه كسي بايد مورد مطالبه قرار دهد؟ كارنامه ي كميسيون را بايد در آورد و ديد چه جايگاهي داشته چه كاري كرده است؟ الآن هم ليست ها مي خواهند در اين حوزه چه كنند؟ اصلا آدم هاي شاخصشان براي اين كميسيون ها كيست؟ آيا تركيب ليستشان مناسب اين كميسيون ها هست؟ در آوردن سؤال تخصصي هم كاري ندارد. كافي است در هر حوزه سراغ يك سري از اساتيد اصلي آن حوزه و نمايندگان فعلي و قبلي مجلس رفت، ظرف يكي دو روز با ۷- ۸ تا جلسه و تماس تلفني سؤال هاي اصلي قابل احصاست. بعد ليست هايي كه تنها دغدغه شان دفاع از دولت، يا مقابله با فتنه و انحراف يا ساكتين فتنه و انحراف است برنامه نداشته باشند كه ندارند، هم دست و پايشان را جمع مي كنند، مجبور مي شوند حرفي بزنند، اگر هم حرف نداشته باشند توليد كنند و بعد همين ها را مي شود ازشان مطالبه كرد، اگر پشتوانه نداشته باشد، سر بزنگاه، پقي مي زند بيرون!. به جاي اين كه صرفاً دو تا چهره ي تكراري دعوت شوند و افشاگري كنند، بيانيه ي رسمي بدهيم همين سؤال ها را بپرسيم، يا اين گونه از ليست ها نماينده دعوت كنيم يا از طيف هاي مختلف در هر كميسيون فعلي آدم بكشيم بيرون! (بيانيهي مجمع مطالبه تحت عنوان انتخاب اگاهانه، سرخط هاي خوبي دارد)

پرسش از رسانه ها و اساتيد و...
بايد از رسانه ها پرسش كرد؟ بايد از آن ها هم خواست كه چه بخواهند. فقط به صورت رانت چند ليست در تلويزيون تبليغ نشود، شبكه هاي استاني مي توانند به صورت موثر، نقش ايفا كنند. اما به بهانه ي اين كه تعداد كانديداها بالاست كلاً صورت مسئله را پاك مي كنند. چند برنامه ي تكراري برگزار مي كنند و مي رود؟ خب چه كسي جز جنبش دانشجويي مي تواند مطالبه كند؟ اصلا آقاي ضرغامي در دانشگاه امام صادق ادعا كرد ۹۰ سياسي برگزار كنيد ما مي آييم پخش مي كنيم. نود سياسي برگزار شود، منتها نه فقط برنامه هاي افشاگرانه برنامه ي هاي تخصصي نامه هم زده بشود، آقاي ضرغامي و شبكه هاي استاني مدعي اين هم كار تخصصي شما كجاييد؟ بايد حضوري و در قالب نامه هاي سرگشاده نخبگان حزب اللهي و فرهنگي و تريبون هاي نماز جمعه، شبكه هاي استاني، چهره هاي بارز اخلاقي در جامعه، را وارد صحنه كرد، جناح راستي ها از ترس «يك سر و دو گوش» ما و آن ها را ساكت كرده اند، هي فرياد مي زند، «يك سر و دو گوش آمده» از ترس اين «خرزو خوان ها» به ما راي بدهيد. اصلا انتخابات فرصت تريبون درست كردن براي بحث هاي مبنايي تري نيز در فقه سياسي و فلسفه ي سياسي و هم چنين ساختار مديريت و اداره ي كشور است. رهبري اين همه مي گويند كرسي آزاد انديشي الآن كه دغدغه هست مي شود از اين كارها كرد، خود رهبري هم كه با وجود اين كه مخالف نظام پارلمانتاريستي هستند و شخصاً در مذاكرات بازنگري قانون اساسي فصل مشبعي در جلسه ي ششم عليه آن صحبت كرده اند (كه در سايت شوراي نگهبان قابل دست يابي است) براي باز كردن ذهن نخبگان همين را به عنوان يك مسئله اي كه مي شود رويش فكر كرد مطرح نمودند. كرسي آزاد انديشي در قالب تريبون آزاد دانشجويي يا استادي بگذاريم، جايگاه مردم در نظام اسلامي، آسيب شناسي نظام انتخابات، آسيب هاي مجلس و ...

آسيب شناسي ها
يك فرصت مهم و موثر براي آسيب شناسي ها هم هست. وقتي مي گوييم نماينده و مجلس و انتخابات جه بايد باشد، در كنارش چه نبايد كردها و چه نبايد به اشدها را هم بايد تبيين كنيم. اين كه نماينده نبايد نگاه منطقه اي داشته باشد و وعده ي عمراني بدهد و هو كردن آدم هاي اين چنيني، عدم نظارت بر نماينده ها و عدم نظارت نماينده ها و ايفاي وظايف خودشان، گلوگاه هاي فساد در مجلس مثل رانت اطلاعاتي، توصيه نامه ها و استفاده از نفوذ، روابط قدرت و ثروت و نقش شهرام جزايري ها و سياسيون و احزاب دولت ساخته ي بي نشان و با نشان، امكانات و حقوقي كه نمايندگان براي خودشان تصويب مي كنند. در مقايسه با مجلس اول كه تعداد زيادي حاضر نبودند حتي پول از نمايندگي بگيرند و آقاي طالقاني كه در مجلس خبرگان قانون اساسي حاضر نبود در پشت صندلي اشرافي اي بنشيند كه نمايندگان مجلس سناي شاه مي نشستند و روي زمين مي نشست و علي قائمي هم كنارش! اين ها را هم بايد گفت.

طرد آدم هاي ناصالح و كيف هاي انگليسي
اين كه امام توصيه به جمع كردن تمام قوا براي جلوگيري از ورود بازيگرها، طرد و معرفي به مردم طرفداران اسلام آمريكايي (اسلام سرمايه داري، مستكبرين، مرفهين بي درد، منافقي، راحت طلبان، فرصت طلبان)، جديت با تمام قو براي ندادن سرنوشت اسلام و مسلمين به غير لايق، به انزوا كشيدن ملي گرايان پيوسته به آمريكا و مواظبت تشكل هاي اسلامي به خوب انجام گرفتن و خود را خوب جا زدن اشخاص ناباب موضع داشته باشند را چه كسي قرار است عيني كند؟ اين كه رهبري مي گيوند كساني كه دهان مردم را براي نمايندگي چرب مي كنند شايسته ي نمايندگي نيستند را كه بايد پي بگيريد؟ كارهاي ساده اي مي شود كرد، راه اندازي سايت و وبلاگ و معرفي اين آدم ها و نامه ي سرگشاده و در صورت لزوم محرمانه درخواست ز شوراي نگهبان براي جلوگيري از حضور اين ها در انتخابات، مطابق امر آقا. خيلي راحت هم قابل شاخص بندي است، اكبر جوجه اصغر جوجه دهنده ها و پول خرج كن ها و تبليغات پرخرج، اين ها را بايد افشا كرد با اسم و داغ ننگ به صورتشان زد، به تعبير امام كساني كه حريم اسلامي و مالي را در تبليغات رعايت نمي كنند، قطعاً نمي توانند در مجلس نقش آفريني پاك داشته باشند، ولو ليست جبهه كذا و كذا باشند. بايد پرسش از محل هزينه هاي ليست ها كرد؟ كسي كه حاضر نيست بگويد يا نمي داند هزينه ي تبليغاتش از كجا آمده، آماده است كيف انگليسي قبول كند.

ضرورت دفاع از آدم هاي صالح
نمي شود صرفاً نظري و منتقد بود، مشكل علماي شيعه در طول تاريخ هميشه همين بود، همه چيز را انجام مي دادند در لحظه ي ميوه چيني به خانه ها مي رفتند مردم هم به تبع علما، هزينه ي تنباكو و نهضت ملي و مشروطه را علما پرداخت كردند، ميوه اش را ديگران بردند. انقلاب اسلامي اولين باري بود كه علما و مردم ايستادند و ميوه ي انقلاب را هم دين برد. كنار اين كارها آدم بردن لازم و موثر است، اصلا اگر هي شعار بگوييم بدون عيني كردن كه هنري نيست. حالا بسيج رسماً نمي تواند حمايت كند. دست بسيجي ها كه به عنوان جمع و فرد بسته نيست، تشكل هاي ديگر كه اين مشكلات را ندارند. بالاخره مي شود از بين آدم ها به صورت نسبي يك سري را پيدا كرد و كنارشان ايستاد. خيلي وقت ها هم مخصوصاً در شهرستان ها بچه هاي حزب اللهي خوبي را سراغ داريم كه اين ها در ليستي هم نمي روند، مي شود جدي كنارشان ايستاد. مخصوصاً در شهرهاي كوچك امكان بردن آدم داخل مجلس بيشتر است. كما اين كه ايستادن مقابل مفاسد و طرح منحرفان هم راحت تر است. يك خبر و يك اعلام سريع در همه ي شهر مي پيچد. حتي در شهرهاي بزرگ هم مي شود جدي نقش آفريني كرد. گسترده فضاي مساجد و حتي مدارس را فعال كرد. دانش آموز راي ندارد اما قدرت اقناع خانواده ها را دارد، جزو مؤثرترين و در جاهايي مؤثرترين قشر حاضر در انقلاب و جنگ دانش آموزها با بينش سياسي شان بوده اند. (يكي از فضاهاي مهم اين است كه بر اساس كدام كار كارشناسي سن شركت در انتخابات بايد بالا برود، فرصت سياسي شدن نوجوان بالغ شده كه در فضاي سياسي و اينترنت و رسانه هاي امروز از همه چيز خبر دارد، را از حق راي محروم كرد؟) فضاهاي مردم محروم را مي شود در صحنه آورد، هيئت ها و تشكل هاي شهري، حتي در جمع هاي خانم ها، جلسات مذهبي به صورت گسترده قابليت سازماندهي دارند و...

مزيت نسبي هاي دانشجوي حزب اللهي و بسيجي
دانشجوي حزب اللهي و بسيجي به تبع شرايط سني و محيط دانشگاهي، شرايطي را دارد كه بسياري افراد ديگر ندارند. امكان و توانايي توليد محتوا، ارتباط با فعالان اصلي مسجدي و تأثير پذيري آن ها از فعالان بسيجي و حزب اللهي دانشجو، وجود نيروهايي كه رايگان حاضرند وقت بگذارند براي انقلاب مزيت هويت چندگانه مردمي- نخبگي- دانشجويي، مزيت علمي، قابليت ارتباط با اساتيد و آماده بودن اساتيد و نمايندگان و ... براي حضور در جمع ها و...، قابليت كار با رسانه ها و شبكه هاي اجتماعي و محيط هاي تعاملي مجازي، قابليت تريبون مستضعفين و مجرمين شدن و... اين ها بايد اثرش را در نوع برنامه ريزي هاي ما بگذارد. وگرنه احزاب و ائتلاف ها كه فقط به دنبال آدم راي بده و تبليغ بزن به ديوار و ماكزيمم كساني هستند كه برايشان سالن جهت سخنراني و ميتينگ سياسي بگيرند. ما اگر فعال عمل كنيم، آن ها مجبور مي شوند در چارچوب ما بازي كنند. بعضاً در انتخابات هاي قبلي مثلاً ستاد اصول گرايان اصلاح طلبان براي تبليغ در كوي دانشگاه براي هر بلوك پول هاي چند ده و چند صد هزار توماني مي دادند، بچه هاي ما چون تكليف شرعي دارند اگر برسند به اصلح بودن و تكليف شرعي قربة الي الله به صحنه مي آيند. اين فرصت است، اگر برايش برنامه نريزيم ديگراني مي آيند با همين حرف هاي حداقلي و تهديد محوري تكليف شرعي سازي مي كنند، پتانسيل هاي بچه ها را مي سوزانند.

مشاركت
مهم ترين استراتژي ما فارغ از همه ي اين موارد، بالا بردن مشاركت است. بايد ابزارهايش را بررسي كنيم. يكي اش همين بالا بردن شور انتخاباتي است. از فضاي خود دانشگاه و جلسه و تريبون آزاد و كرسي آزاد انديشي و گعده در دانشگاه و خوابگاه گذاشتن، تا محيط مردمي و شهري و ... بچه ها در مشهد موقعي مي رفتند سر چهارراه فقط جملات امام و آقا و كاريكاتورهاي بيژني و شاخص هاي نمايندگي را بزرگ دستشان مي گرفتند با ملت حرف مي زدند. اين هم يك راه است. يك موقعي برنامه ها نمي گرفت، رفتيم پيش يكي از اساتيد يك ايده داد، گفت سازمان منافقين اول انقلاب صبح ها سر چهارراه ها هماهنگ كرده بودند، يك ساعت مشخصي سر هر چهار راهي مي رفتي يك عضو اين ها عمدتاً هم نوجوان نشريه ي مجاهد را دستشان مي گرفتند هيچ هم نمي گفتند ولي سر هر چهارراهي مي رفتي بودند، اين خيلي فرق دارد تا تبليغ را بزني به ديوار. ما همان نوع ادب از بي ادبان آموختيم رفتيم براي غزه و كشيدن دانشجوها به كارها اين مدل را پياده سازي كرديم. بعضاً هم جواب گرفتيم! حالا اين يك نمونه است، رفتن سراغ مسجدها درخواست سخنراني، ديدار با فعالان اصلي مساجد و توجيه آن ها رفتن سراغ بچه حزب اللهي ها و حتي مردم عادي در اصناف و بازار و... خودش يك راه است. با ليست هاي حداقلي موجود خيلي فرق ندارد اين آدم و آن يكي برود در مجلس، بچه هاي حزب اللهي كه كم در صحنه هستند، اما بالا رفتن مشاركت انقلاب را بيمه مي كند. ما به عنوان دانشجوي بسيجي بايد براي فضاي عمومي مردم و رسانه ها و دانشجوها چنين فرصت هايي ايجاد كنيم. اصلا چه رويداد رسان هاي مي توانيم طراحي كنيم كه خبرساز شود. مثلاً يك نمونه اش انتخابات نهم رياست جمهوري نهم رفتن خانه ي كانديداها بود براي بررسي ساده زيستي، سر چهارراه رفتن يك مدل ديگر و...، بايد با استفاده از فضاهاي فرهنگي و هنري و ادبي قالب هاي جديد خلق كرد. (به صورت نمونه الگوي قالب هاي جنبش عدالت خواه دانشجويي) ضد انقلاب هم مانور اصليشان در سايت هايشان رفته روي همين قضيه كه انتخابات فرمايشي است! خب نقطهي اصلي كه دشمن هم هدف گرفته طبق همهي ۳۳ سال گذشته پايين آوردن مشاركت است، بايد روي اين نقطهي مهم پايداري و ايستادگي كرد.

فرداي انتخابات
فرداي انتخابات مهم تر از دوره تبليغات است وگرنه بعد از انتخابات كه ما عادت كرده ايم به خانه هاي مان برويم، تا انتخابات بعدي بعد هم صدا و سيما دوپينگي دو هفته يادش بيفتد انتخابات و مجلس مهم است، يا يك هفته در سال فلسطين مهم بشود تا راهپيمايي يا يك هفته انقلاب و دستاوردهايش و آرمان ها و تاريخش مهم بشود كه ملت بيايند راهپيمايي! البته ما بايد اين انحرافي كه بازرگان در نظام نهادينه كرده كه گفت مردم انقلاب شد به خانه هاي تان برويد كه ما حكومت را اداره كنيم را عوض كنيم. امام حتي مي گفتند مردم بايد نمايندگاني كه خارج از وظايفشان عمل مي كنند را عزل كنند به بقيه هم تنبه بدهند كه در صورت عدم عمل به وظايفشان دوره ي بعد انتخاب نخواهند شد، اين چه جوري محقق مي شود با نظارت و حضور در صحنه و نظارت بر نماينده ها شدني است. نماينده و مجلسي كه هي ازش مطالبه و عملكردش رصد بشود، مجبور است در چارچوب بماند. وگرنه ماهم در مورد انحراف مسئولين مسئوليم. امام علي مي فرمايند مردم اصلاح نمي شوند مگر با اصلاح و پي گيري مسئولين و مسئولين اصلاح نمي شوند مگر با استقامت مردم. فَلَيْسَتْ تَصْلُحُ الرَّعِيَّةُ إِلَّا به صلاحِ الْوُلَاةِ وَ لَا تَصْلُحُ الْوُلَاةُ إِلَّا بِاسْتِقَامَةِ الرَّعِيَّةِ فَإِذَا أَدَّتْ الرَّعِيَّةُ إِلَي الْوَالِي حَقَّهُ وَ أَدَّي الْوَالِي إِلَيْهَا حق ها عَزَّ الْحَقُّ بَيْنَهُمْ وَ قَامَتْ مَنَاهِجُ الدِّينِ وَ اعْتَدَلَتْ مَعَالِمُ الْعَدْلِ وَ جَرَتْ عَلَي أَذْلَالِهَا السُّنَنُ فَصَلَحَ به ذلكَ الزَّمَانُ وَ طُمِعَ فِي بَقَاءِ الدَّوْلَةِ وَ يَئِسَتْ مَطَامِعُ الْأَعْدَاء اگر گفتمان سازي كنيم و فرداي انتخابات هم شكست بخوريم كشور روي پاست. بني صدر آمد ولي چون اما روشن بيني داشت و حزب الله را به اهميت مجلس آگاه كرده بود، مجلس او را حذف كرد آب از آب تكان نخورد، ديگر بدتر از مجلس ششم نداريم كه. همين مجلس ششم باعث شد حزب الله و مردم بيدار شوند و گفتمان بسازند. منتها الآن ما در وضعيتي هستيم كه مي توانيم كاري كنيم مجلس نهم اگر مجلس اول نمي شود، حداقل مجلس پنجم تا هشتم نباشد! يك گام بالاتر بيايد. مردم هم مي فهمند و خيلي بيش تر از روزهاي پيش متوجه خط ها هستند. خيلي خط بندي هاي سياسي سر كاري است مي گويند زمان مشروطه كه جامعه به دو دست هي مشروطه و مستبدي تقسيم شده بود يكي را داشت مي دويد گرفتندش گفتند مشروطه اي هستي يا مستبدي گفت من عيالوارم. مسئله ي اصلي مردم هم خدمت و سازندگي و آباداني كشور وعدالت و دين داري است نه اين ليست بندي ها. ما بايد به تحقق اين مسئله كمك كنيم!

* اين بحث در اردوي انتخاباتي خواهران بسيج دانشجويي دانشگاه صنعتي شريف در روز جمعه ۱۴ بهمن ۱۳۹۰ در مسجد دانشگاه صنعتي شريف با دو محور بررسي سوابق نقش آفريني جنبش دانشجويي در انتخابات مجلس و نحوه ي نقش آفريني در انتخابات، ايراد شده است.

يکشنبه|ا|30|ا|بهمن|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: الف]

[مشاهده در: www.alef.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 67]