محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1847197589
چهرهها و فیلمهای مطرح این دوره مراسم اسکار ()
واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: «گنجه درد» كه در كشور اردن فیلم‌برداری شده، قصه گروهی از نظامیان امریكایی را پس از حمله امریكا به خاك عراق به تصویر می‌كشد. بیگلو در فیلم ضدجنگ خود تلاش كرده نگاهی صادقانه و بی‌طرفانه به جنگ بیندازد... آكادمی اسكار اسامی نامزدهای رشته‌های مختلف هشتاد و پنجمین دوره خود را اعلام كرده است امسال فیلم های مهم و مطرحی در بخش‌های اصلی آن- بهترین فیلم، انیمیشن و فیلم خارجی سال- وجود دارد. دو فیلم «آواتار» و «گنجه درد» برای دریافت دو جایزه اسكار بهترین فیلم و كارگردان رقابت سختی با یكدیگر دارند. فیلم اول با قصه و تكنیك‌های پیشرفته كامپیوتری خود حرف تازه‌ای را در صنعت سینما مطرح می‌كند و فیلم دوم هم درامی ضد جنگ است كه نگاهی انتقادی به جنگ عراق دارد. در بخش بهترین فیلم خارجی همگان پیش‌بینی می‌كنند «روبان سفید»، فیلم پرسروصدای میشائیل هانكه، جایزه اسكار را از آن خود كند. در بین فیلمهای انیمیشن (پویانمایی) هم «بالا» شانس بیشتری برای دریافت جایزه دارد. انیمیشن سنتی «شاهزاده خانم و قورباغه» هم یكی از نامزدهای این رشته است. «دوچرخه» قبل از این به بررسی فیلمهای انیمیشن حاضر در مراسم اسكار پرداخته است و در گزارش پیشرو، نگاهی به چهرهها و فیلمهای مطرح زنده این دوره مراسم دارد. گفت‌وگوهای این گزارش از پایگاه‌های مختلف اینترنتی ترجمه شده است.گفت‌وگو با كاترین بیگلو، كارگردان «گنجه درد»؛ بهترین و دردناك‌ترین تجربه سینماییكاترین بیگلو، سازنده «گنجه درد» اولین فیلمساز زن تاریخ سینما است كه موفق شد جایزه بهترین كارگردان سال را از اتحادیه كارگردانان سینمای امریكا بگیرد. زمانی كه دو هفته قبل این جایزه به وی داده شد، بسیاری پیش‌بینی كردند كه در مراسم اسكار 2010 هم او جایزه بهترین كارگردان را دریافت خواهد كرد. تا به حال سه انجمن منتقدان سینما، او را به عنوان بهترین كارگردان سال انتخاب كرده‌اند. رقیب او جیمز كامرون با فیلم «آواتار» است.« گنجه درد» كه در كشور اردن فیلم‌برداری شده، قصه گروهی از نظامیان امریكایی را پس از حمله امریكا به خاك عراق به تصویر می‌كشد. بیگلو در فیلم ضدجنگ خود تلاش كرده نگاهی صادقانه و بی‌طرفانه به جنگ بیندازد. بیگلو از سال 2002 كه درام اكشن «كی 19» را با بازی هریسون فورد ساخت، فیلم دیگری را كارگردانی نكرده و با «گنجه درد» به صورت یك چهره مطرح در آمد.• پروژه «گنجه درد» چگونه به مرحله عمل رسید؟برای كار نگارش فیلم‌نامه تحقیق زیادی كردم. نمی‌خواستم قبل از تحقیقات كامل، كار نوشتن آن را شروع كنم. فیلمهای خبری زیادی از شبكه‌های تلویزیونی دیده بودم و اخبار مربوط به جنگ را به‌طور دقیق از طریق روزنامه‌ها پیگیری می‌كردم. بعد از این تحقیقات بود كه كار نوشتن فیلم‌نامه را با همكاری دو تن از همكارانم شروع كردم. • آیا آدم‌های قصه فیلم واقعی هستند؟خیر. آنها شخصیت‌هایی هستند كه توسط ما خلق شده‌اند، اما می‌توان مشابه آنها را در جنگ عراق پیدا كرد. قصه «گنجه درد» یك قصه خیالی است كه براساس واقعیت‌های جنگ نوشته شده است. جرمی رنر در «گنجه درد»• چه عاملی باعث شد تا تصمیم بگیرید «گنجه درد» را برای كارگردانی انتخاب كنید؟خب، قصه‌های زیادی در باره مسائل مختلف جنگ شنیده بودم. كار بر روی «گنجه درد» برایم فرصت‌های جدیدی را به همراه می‌آورد تا بتوانم در باره یك سری چیزهای مهم صحبت كنم. اما همه تلاشم این بود كه آنها را به زبانی دراماتیك بیان كنم. حالا می‌توانم بگویم این فیلم یكی از بهترین و در عین حال دردناك‌ترین تجربه‌های سینمایی است كه تا به حال داشته‌ام. • در باره مسائل نظامی فیلم هم تحقیقاتی داشتید؟بله، حتی به چند مركز نظامی هم سرزدم. البته از آنجا كه در بغداد نبودم و نمی‌توانستم به آنجا سفر كنم، به كویت رفتم و از نزدیك با وضعیت گروه‌های نظامی آشنا شدم. در آنجا متوجه نوع زندگی و فعالیتی كه داشتند شدم. این آشنایی كمك خیلی زیادی كرد تا بتوانم شخصیت‌های قصه را به شكل قابل لمس‌تری به تصویر بكشم. • بازیگران اصلی فیلم دوره نظامی هم دیدند؟بله، مجبور بودند كه ببینند! آنها در فیلم نقش چند تا آدم نظامی را بازی می‌كنند، پس باید می‌دانستند چه كارهایی باید انجام دهند. برای درك بهتر نقش، لازم بود كه این كار صورت بگیرد. به خصوص جرمی‌رنر دوره تخصصی خوبی دید و این باعث شد یك بازی كاملاً طبیعی جلوی دوربین ارائه دهد. • تا به امروز اكثریت فیلم‌هایی كه در باره جنگ عراق ساخته شده‌اند، نتوانسته‌اند ارتباط خوبی با تماشاگران برقرار كنند. فكر می‌كنید چرا؟ آیا به این دلیل است كه ما می‌ترسیم نگاهی واقع گرایانه به خودمان بیندازیم؟خب، اول از همه باید به این نكته اشاره كنم كه ما هنوز از این جنگ فاصله زیادی نگرفته‌ایم و تعداد زیادی هم فیلم در این باره ساخته نشده است. از سوی دیگر جنگ همیشه حال و هوایی دردناك دارد و فیلمهای این نوع (ژانر)، شبیه دیگر نوع‌های سینمایی نیستند. اما فكر می‌كنم در آینده، تماشاگران استقبال بهتری از این نوع فیلم‌ها بكنند. میشائیل هانكه از «روبان سفید» می‌گوید؛ نگاه انتقادی به نظام آموزشی«روبان سفید» كار جدید میشائیل هانكه یكی از امیدهای اصلی اسكار در رشته بهترین فیلم خارجی سال است. در دو ماه گذشته اكثر انجمن‌های منتقدان سینما، این فیلم را به عنوان بهترین اثر خارجی سال انتخاب كرده‌اند. قصه فیلم در سال 1913 و در یك دهكده كوچك آلمانی اتفاق می‌افتد. بچه‌های مدرسه‌ای محلی، شخصیت‌های اصلی قصه فیلم هستند. اتفاقات عجیب و غریبی در سطح دهكده رخ میدهد كه نمی‌توان به آسانی آنها را توضیح داد. بحث مهم فیلم در باره تنبیه بدنی و نتیجه‌های منفی آن است.هانكه می‌گوید: «ترس و تقصیر دو مضمون اصلی فیلمهای من است كه در «روبان سفید» خودش را به شكل تازه‌ای به نمایش می‌گذارد. سایه روشن‌های شخصیت آدم‌ها را در این فیلم بررسی كرده‌ام. این فیلم مثل آینه‌ای است كه روبه‌روی تماشاچی قرار می‌گیرد. این بار بر روی بچه‌ها تمركز كرده‌ام. بچه‌ها هم موجوداتی مثل من و شما هستند، نه بدتر و نه بهتر. تصورم این نیست كه قصه فیلم آنها را به صورت آدم‌هایی بد نشان میدهد. اما اگر شما بخواهید به واقعیت‌ها و پیچیدگی‌های زندگی نزدیك شوید، مجبورید كه نگاه عمیق‌تری به مسائل داشته باشید.»به گفته این فیلمساز، او در «روبان سفید» از شخصیت‌هایی بهره گرفته كه تنها به واسطه بعضی بزرگ‌ترها (معلم مدرسه، پدر و مادر و بعضی از اهالی محل) شناخته میشوند. با این كار وی تلاش كرده تا جامعه آلمان در دوران جنگ جهانی اول را زیر ذره بین قرار دهد. یك نسل بعد در زمان جنگ جهانی دوم، این نسل به صورت طرفدار حزب نازی در می‌آید و هانكه اعتقاد دارد كه رفتارهای خشونت‌آمیزی كه در این دهكده اعمال میشود، می‌تواند زمینه‌ساز ظهور فاشیسم در آلمان باشد. به این ترتیب او نگاهی انتقادی به نظام آموزشی و تربیتی آلمان در دهه‌های 1920 و 1930 میلادی می‌اندازد.هانكه در ادامه چنین می‌گوید: «آنچه كه فیلم تلاش دارد نشان دهد، شرایطی است كه مردم عادی در آن قرار دارند و براساس آن آمادگی‌اش را دارند كه از یك وضعیت فكری پیروی كنند. در این شرایط، دیگر اهمیتی ندارد كه از كدام ایدئولوژی پیروی میشود. آنچه در این شرایط برایم اهمیت پیدا می‌كند تا در باره‌اش صحبت كنم، آن موقعیت درد‌آور انسانی است كه برخی آدم‌ها در آن قرار می‌گیرند. این ناامیدی كه آنها درگیر آن هستند تا كجا ادامه خواهد یافت و تلاش آنها برای رهایی از آن چه‌قدر طول خواهد كشید، در این شرایط دیگر مهم نیست كه طرف شما فاشیست است یا چیز دیگر. مثال در مورد آلمان فاشیست ساده‌ترین مثال است، زیرا همه با آن آشنایی دارند. من هم برای همین آن را انتخاب كردم.» صحنه‌ای از «روبان سفید» هانكه در فیلمهای قبلی خود مثل «معلم پیانو» و «پنهان» به شكلی روشن این پیام را داد كه دلیل ادامه خشونت‌های تاریخی و تكرار آن، این است كه آدم‌ها از اشتباهات گذشته خود درس‌های لازم را نمی‌گیرند. او برای بیان این موضوع اغلب سوژه‌هایی تلخ را انتخاب می كند. به گفته وی: «این سؤال از من خیلی پرسیده میشود كه چرا فیلم‌هایم این‌قدر تاریك و سیاه هستند. واقعاً جوابی برای آن ندارم و نمی‌توانم توضیحی بدهم. البته خودم فكر نمی‌كنم آنها سیاه یا تاریك هستند. من درباره واقعیت‌های جامعه و زندگی فیلم می‌سازم و سعی‌ام این است كه نگاهی صادق به موضوع داشته باشم.»با وجود این هانكه «روبان سفید» را پیچیده‌ترین ساخته سینمایی خود معرفی می‌كند و ادامه میدهد: «هم پیچیده‌ترین فیلمم تا به امروز است و هم هنگام ساخت آن راحت بودم. شاید یكی از دلایل كنترل كاملم بر روی عوامل این بود كه داشتم فیلم را به زبان آلمانی می‌ساختم. پایان این فیلم هم باز است و تماشاچی می‌تواند برداشت خودش را از موضوع داشته باشد، به عقیده من یك فیلم سینمایی نه در روی پرده سینما، كه در ذهن بیننده‌اش باید پایان خودش را پیدا كند.»پای صحبت مریل استریپ؛ هیچ‌وقت نمی‌دانی فردا چه خواهد شدمریل استریپ، بازیگر كهنه‌كار سینما هنوز هم پس از چهار دهه حضور در سینما در نقش‌های متفاوت ظاهر میشود. او تا به حال 16 بار نامزد دریافت جایزه اسكار شده و در این زمینه ركورددار است. وی كه تا به حال دو بار موفق به دریافت این جایزه شده، امسال هم برای كمدی خانوادگی «جولی و جولیا» نامزد دریافت جایزه است. در فیلم، او نقش زنی میان‌سال به نام جولیا را دارد كه شیفته هنر آشپزی میشود و كتاب پرخواننده‌ای هم دراین باره می‌نویسد. او چند هفته قبل جایزه بهترین بازیگر نقش كمدی جوایز گلدن گلوب (كره طلایی) را برای این فیلم دریافت كرد. استریپ در نقش جولیا چایلد• جلوی دوربین چگونه تبدیل به جولیا چایلد شدید؟جولیا چایلد قبل از این بخش مهمی از فكر و زندگی مرا تحت تأثیر قرار داده بود و آشنایی خوبی با او داشتم، كتاب او را هم خوانده‌ام. بسیاری از حالات و رفتارش مرا به یاد مادرم می‌اندازد. احساس می‌كنم او خیلی شبیه مادرم است. • یعنی فكر می‌كنید فیلم نوعی ستایش از مادران است؟می‌توان فیلم را این‌طوری هم دید و در باره‌اش قضاوت كرد. مادر من هم عشق و اشتیاقی شبیه جولیا به زندگی داشت. او هر روز برای خودش برنامه خاصی داشت و خیلی دقیق به امور خانه می‌رسید. همیشه تحت تأثیر رفتار و كارهایش بودم. • جولیا چایلد در فیلم به صورت زنی با دید باز و روشن به تصویر كشیده میشود. شما هم همین طور هستید؟ [می‌خندد.] شما در فیلم شخصیت ایده‌آلی از جولیا چایلد می‌بینید، اما من مطمئن هستم كه او بعضی وقت‌ها ذهن و دید تاریك و سیاه هم داشت. ولی در كل ترجیح می‌دهم خودم را با او مقایسه نكنم. • از آنجا كه شما در فیلم نقش یك كدبانو را بازی می‌كنید، بلافاصله این سؤال مطرح میشود كه در خانه آشپزی هم می‌كنید و اعضای خانواده دست پخت شما را می‌خورند؟بعضی وقت‌ها بله. قبلاً بیشتر آشپزی می‌كردم. اما وقتی شما چهار تا بچه دارید، پخت و پز برایتان مثل یك مسئله بزرگ میشود. هر یك از آنها سلیقه و ذائقه خودشان را دارند كه متفاوت با بقیه است. ولی همیشه از غذایی كه می‌پزم راضی هستند. • كارنامه سینمایی‌تان پربار و باشكوه است، اما آیا هیچ وقت بخش‌های منفی حرفه بازیگری ناراحتتان نكرده است؟هر كاری جنبه‌های مثبت و منفی خودش را دارد و باید تلاش كرد تا همیشه مثبت بود و مثبت دید. من خیلی وقت‌ها بیشتر بی‌كار بوده‌ام تا اینكه بخواهم سر صحنه فیلم‌برداری باشم. اما همین نكته جنبه مثبت برایم داشته است، زیرا توانسته‌ام وقت بیشتری را با اعضای خانواده‌ام بگذرانم. یكی از اصول اولیه در ارتباط با كار حرفه‌ای‌ام این بود كه بتوانم وقت كافی در اختیار خانواده‌ام بگذارم. • بزرگ‌ترین ضرر بازیگر بودن چیست؟تو هیچ وقت نمی‌دانی فردا چه خواهد شد. آیا نقش بهتری به من پیشنهاد میشود؟ آیا مدت زمان زیادی بی‌كار خواهم ماند؟ آیا به‌قدر كافی پس انداز دارم كه بتوانم یك سال آینده را از نظر مالی، بدون دغدغه سر كنم؟ می‌دانید، نداشتن اطمینان چیزی است كه هیچ وقت شما را رها نمی‌كند و نمی‌گذارد كه راحت باشید. این مسئله فقط اختصاص به تازه واردها ندارد. حتی من كه سال‌های زیادی است در این حرفه هستم، با این مشكل سروكار دارم.جیمز كامرون در باره «آواتار» صحبت می كند؛ باید از آنچه می سازی راضی باشی«آواتار»، جدیدترین ساخته سینمایی جیمزكامرون اولین فیلم بلند داستانی او در دوازده سال اخیر است. بعد از «تایتانیك» این فیلمساز فیلم داستانی دیگری را كارگردانی نكرد. كار پیش تولید «آواتار» از همان زمان شروع شد، ولی بحث ساخت آن به صورت جدی از پنج سال قبل مطرح شد. این فیلم علمی- تخیلی قصه فضانورد معلولی را تعریف می‌كند كه راهی منطقه‌ای دور در كهكشان میشود تا به همكاران خود كمك كند تا یكی از مشكلات فضایی خود را حل كنند. وی پس از ورود به این منطقه، سر از یك دنیای خیالی در می‌آورد كه شباهتی به دنیای واقعی ندارد. «آواتار» در مراسم كره طلایی (گلدن گلوب) جوایز بهترین فیلم درام و كارگردان را گرفت. این فیلم در مراسم اسكار رقیب اصلی درام ضدجنگ «گنجه درد» است. كامرونفكر كارگردانی «آواتار» را از خیلی وقت پیش در ذهن داشتید؟ بله، اما از مرحله تفكر در باره ساخت فیلم تا بحث جدی پیرامون تولید آن، فاصله زیادی وجود دارد. راستش را بخواهید، اولین بار در دهه 1970 میلادی و در آغاز فعالیت‌های سینمایی‌ام بود كه به فكر ساخت آن افتادم و حتی می‌خواستم نوشتن فیلم‌نامه آن را شروع كنم. در ذهنم داستان‌هایی را خلق می‌كردم كه اختصاص به دنیایی دیگر داشتند. موجودات این داستان‌ها خیلی خاص و منحصر به فرد بودند. در سال 1977 فیلم‌نامه‌ای نوشتم كه حال و هوایی علمی- تخیلی داشت. این فیلم‌نامه هیچ‌وقت تبدیل به فیلم نشد، ولی همیشه می‌خواستم آن را كارگردانی كنم. نمی‌دانم چه‌طور شد كه از دوستدار قصه‌های علمی - تخیلی به فیلمساز این نوع (ژانر) سینما تبدیل شدم. • آن فیلم‌نامه بعداً تبدیل به فیلم‌نامه «آواتار» شد؟خیر، فقط از بعضی جنبه‌ها شبیه آن بود. می‌دانید، وقتی به «آواتار» فكر می‌كردم، می‌دانستم كه برای تولید آن نیازمند یك فناوری پیشرفته هستم. در آن زمان صنعت سینما هنوز به چنین فناوری بالایی دست پیدا نكرده بود. در ضمن می‌خواستم این فیلم را به شیوه سه بعدی بسازم. كارگردانی «بیگانه‌ها» به نوعی تمرینی برای ساخت «آواتار» بود. • در طول این سال‌ها، قصه‌‌ای كه در ذهن خود داشتید تغییراتی هم كرد؟خیلی كم. نكته مهم برایم این بود كه ضمن بهره‌گیری از فناوری جدید و پیشرفته، قصه فیلم شخصیت‌پردازی خوبی هم داشته باشد. احساسم این است كه هر نویسنده‌ای هنگام نوشتن قصه یا فیلم‌نامه خود عاشق شخصیت‌هایی میشود كه خلق كرده است. به همین دلیل، با حساسیت زیادی بازیگران نقش‌های مختلف فیلم‌هایم را انتخاب می‌كنم. این نقش‌ها را بازیگرانی باید بازی كنند كه بتوانند شما را به‌خوبی تحت‌تأثیر خود قرار دهند. برای همین است كه می‌گویم سام (وورتینگتن، بازیگر اصلی «آواتار») نقش خودش را خیلی خوب بازی كرده است. این نكته در مورد بقیه بازیگران هم صدق می‌كند. صحنه ای از دنیای خیالی «آواتار»• وقتی مدت زمانی طولانی با قصه و شخصیت‌های «آواتار» زندگی كردید، دور شدن از آنها سخت نبود؟نكته مهم این است كه شما از آنچه كه ساخته‌اید احساس رضایت كنید. وقتی این احساس باشد، دور شدن از آن آدم‌ها و قصه كار خیلی سختی نخواهد بود. برایم این مسئله اهمیت خیلی زیادی داشت كه بتوانم آنچه را كه در ذهنم داشتم، در جلوی دوربین به درستی به تصویر بكشم.• این روزها جلوه‌های ویژه و تكنیك‌های پیشرفته كامپیوتری حرف اول را در فیلمسازی می‌زنند. شما از این فناوری چگونه برای اینكه در خدمت قصه فیلم باشد، استفاده می‌كنید؟بهترین فناوری آن است كه ضمن خلق جادوی خود، به هیچ وجه روی پرده سینما خودش را به رخ نكشد. این فناوری باید به كمك قصه بیاید و بدون اینكه حالت نمایشی پیدا كند، ناپدید شود. این همان كاری است كه سعی كردم در «آواتار» انجام دهم. در «تایتانیك» هم چنین اتفاقی افتاد. در فیلم‌هایی كه می‌سازم نهایت تلاشم را می‌كنم تا تعادل بین قصه و تكنیك را رعایت كنم. انجام این كار در «آواتار» خیلی سخت بود و داشتم روی لبه تیغ حركت می‌كردم. می‌خواستم این فناوری در خدمت قصه فیلم باشد و نه بیشتر.• «آواتار» قسمت‌های دوم و سوم هم خواهد داشت؟صددرصد! همین روزها نگارش فیلم‌نامه دومین قسمت آن را شروع می‌كنم.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 482]
-
گوناگون
پربازدیدترینها