قدم‌زني در ابرها

واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: قدم‌زني در ابرها
هنر- كيكاووس زياري:
«دويدن در ميان ابرها»، فيلمي در باره نوجوانان و براي آنهاست.

امين‌ فرج‌پور براي دومين فيلم بلند سينمايي خود به سراغ مسائل و مشكلات نوجوانان رفته است. قصه دويدن در ميان ابرها در باره نوجواني هفده ساله به نام ميلاد است كه دچار مشكلات خاصي مي‌شود. اين مشكلات را خودش به وجود آورده و حالا به تنهايي قادر به حل آنها نيست. ميلاد كه مشغول تحصيل است، به خاطر همين مشكلات و ناهنجاري‌ها، خانه، مدرسه و هم‌كلاسي‌هايش را به درد سر مي‌اندازد.

نقش ميلاد را امير سفيري بازي مي‌كند و بقيه بازيگران فيلم، كه از بين چهره‌هاي ناشناخته انتخاب شده‌اند، عبارتند از: كيوان ساكت‌‌اف، نسيم ادبي، علي صلاحي، مهرداد خليقي، مصطفي پناهنده، حامد برخورداري و محمدباقر صفانور. فرج‌‌پور، دويدن در ميان ابرها را براساس فيلم‌نامه‌اي از خودش كارگرداني كرده و محمد عاشقي مدير فيلم‌برداري و تدوين‌گر آن است.

فرج‌پور فعاليت حرفه‌اي خود را با نويسندگي براي مطبوعات در حوزه سينما شروع كرد. او كه نويسنده سه كتاب سينمايي هم هست، سه فيلم كوتاه نيز در كارنامه‌اش دارد. اولين ساخته سينمايي‌اش به نام «دارالمجانين» هنوز به نمايش عمومي در نيامده است. دويدن در ميان ابرها به نوعي ادامه يكي از فيلم‌هاي كوتاه او به نام «سرنوشت» است.
او مي‌گويد قصه اين فيلم را در دومين كار بلند سينمايي‌اش گسترش داده است. فيلم كه حال و هوايي واقع‌گرا (رئاليستي) دارد، مي‌خواهد ناهنجاري‌هاي رفتاري نوجوانان را در محيط خانواده و اجتماع بررسي كند. فرج‌پور از آنجا كه مي‌خواست لحن مستندگونه فيلمش حفظ شود، از نابازيگرها استفاده كرد. او كه در دو فيلم «حكم» و «سربازهاي جمعه» مسعود كيميايي دستيار وي بود، در اولين روز فيلم‌برداري دويدن در ميان ابرها از او دعوت كرد تا سر صحنه فيلم‌برداري حاضر شود. اولين صحنه فيلم را كيميايي كارگرداني كرد.

امير سفيري در صحنه اي از فيلم «دويدن در ميان ابرها»

صحنه اي از فيلم / عكس ها از كيوان نظيفي

فرج‌پور با اعلام اين كه فيلمش در مرحله تدوين قرار دارد، به دوچرخه مي‌گويد: «خودم هم خيلي موافق نام فعلي فيلم نيستم. حال و هواي فيلم واقع‌گرايانه است و اين اسم كمي شاعرانه است . از سوي ديگر شبيه نام يكي از فيلم‌هاي جديد سينماي ايران هم هست. اين اسم، موقتي است و تا چند هفته ديگر تغيير مي‌كند. بعضي جاها گفته شده كه فيلم لحني مستند‌گونه دارد، در حالي كه دويدن در ميان ابرها فيلمي قصه‌گوست و يك داستان مشخص دارد و اين‌طور نيست كه كاملاً مستند‌گونه باشد.

نمي‌توانم بگويم از زماني كه نقد فيلم‌هاي سينمايي را مي‌نوشتم، طرفدار فيلم‌هايي بودم كه مضمون‌هاي كاملاً اجتماعي و تند دارند، اما در باره خودم ترجيح مي‌دهم وقتي فيلمي مي‌سازم، چنين لحني داشته باشد. با توجه به شرايط اجتماعي كه در آن به سر مي‌بريم، جاي فيلم‌هايي كه مسائل و مشكلات اجتماعي را بررسي مي‌كنند، كمي خالي مي‌بينم. احساس مي‌كنم اگر فيلم‌ها يك مقداري نگاه اجتماعي داشته باشند خوب است.»

اين فيلم‌ساز جوان در باره انتخاب مضمون نوجوانانه فيلمش مي‌گويد: «اين يك انتخاب آگاهانه نبود. وقتي به دور و بر خودم نگاه مي‌كنم، مي‌بينم سن ناهنجاري‌ها در نوجوانان پايين آمده و تا دوازده، سيزده سالگي كاهش يافته است. مشكلات و معضلات در بين نوجوانان وجود دارد و خيلي از اين ناهنجاري‌ها كاملاً در دسترس است. به همين دليل بازدارندگي اخلاقي نوجوانان بايد خيلي قوي باشد تا بتوانند سلامت فكري و بدني خود را حفظ كنند، وگرنه وسوسه راه ناصواب و نادرست هميشه هست. در فيلم به دنبال درس دادن و شعار نيستم، هدفم بيان يك مشكل اجتماعي بوده است.»
سه شنبه 30 مهر 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: همشهری]

[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 311]