واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > آسیا - دولت پاکستان به ریاست جمهوری آصفعلی زرداری تمام تلاش خود را به کار گرفتهاست تا در سریعترین زمان ممکن آرامش نسبی را به این کشور بازگرداند. کشوری پهناور از نقطه منظر جغرافیایی که شهروندانی از قومیتهای متفاوت را در خود جا دادهاست. آصفعلی زرداری، همسر بینظیر بوتو ،نخستوزیر سابق و فقید پاکستان از زمان خداحافظی اجباری پرویز مشرف از قدرت تاکنون روزهای سختی را پشت سر گذاشتهاست. ناآرامیهای سیاسی را که از دور این گرفتاریها خارج کنیم میماند حملات تروریستی بیامانی که تبدیل به یک وعده غذایی شبهنظامیان در این کشور شدهاست. مجاورت با افغانستان هم کم دردسری نیست برای دولت نوپای زرداری که هنوز تا محکم کردن جای پای خود در کشور مسیر بسیاری را باید برود. آصف علی زرداری که بسیاری او را میراث دار کرسی بینظیر بوتو میدانند در تازهترین تحولات با وجود انتقادهای بینالمللی در نهایت برای خاموش کردن بخشی از آتش فتنهای که تروریستها در این کشور به راه انداختهاند، توافقنامه صلح با طالبان در دره سوات امضا کرد. حالا بسیاری از منتقدان زرداری را به کوتاه آمدن در برابر مخالفان متهم میکنند. عدهای اما با درک شرایط وخیم امنیتی در این کشور با زرداری همدردی کرده و تأکید میکنند که رئیسجمهور برای آسایش خیال حداقل در بخشهایی از کشور تحت حکومتش چارهای جز این نداشته است. یوسفرضا گیلانی، نخستوزیر پاکستان نیز ضمن حمایت از این طرح اعتراف کرد با وجود آنکه دولت و پارلمان پاکستان این طرح را به تصویب رساندهاند هنوز هم منتقدان فشار بسیاری را بر زرداری وارد میکنند. بیم مخالفان امضای این توافقنامه میان دولت و طالبان از این جا نشات میگیرد که بسیاری واهمه دارند که اجرای شریعت اسلامی در دره سوات این منطقه را تبدیل به بهشتی امن برای القاعده و افراطیون کند. طالبان پیش شرط برای مذاکره با دولت را مجوزی برای اجرای شریعت اسلامی در این منطقه اعلام کرده بودند. این در حالیاست که یک و نیم میلیون نفر از ساکنان این منطقه به دنبال ناآرامیهایی که در این منطقه دائمی شدهبود وادار به کوچ اجباری شدند. مخالفان تصویب این توافقنامه به زرداری پیشنهاد داده بودند که در ازای امضا این پیمان حداقل طالبان منطقه را خلع سلاح کند که این اتفاق رخ نداد. ائتلاف طالبان با شبهنظامیان در پنجاب همزمان با تلاشهای گاه عجولانه و گاه منطقی زرداری برای برقراری صلح در استان پنجاب اما همه چیز بر خلاف اراده دولت پیش میرود. در استانی که نیمی از جمعیت پاکستان را در خود جا داده و به نوعی قلب تجاری این کشور هم محسوب میشود هیچ چیز با نیت قلبی زرداری و گیلانی هماهنگ نیست. طالبان این منطقه 24 ساعت پیش در بیانیهای اعلام کردند که از این پس سایر گروههای شبهنظامی در استان پنجاب دست در دست اعضای طالبان، دولت را به ستوه خواهند آورد. پنجاب از حساسترین نقاط پاکستان است و حالا آمریکاییهایی که به دنبال برقراری صلح در پاکستان به هر قیمتی هستند به خوبی میدانند که این هشدار طالبان یعنی بازگشت روزهای بسیار سخت به این کشور. امنیت و ثباتی که در پاکستان به سختی قابل درک بود با این اتحاد میان طالبان و شبهنظامیان پراکنده میتواند نامحسوستر از پیش شود. اگر بخشی از آرزوهای باراک اوباما تاکنون برقراری صلح در پاکستان در این 4 سال بود حالا دیگر باید عنوان رؤیا به این آرزوها داد. ماه مارس بود که در لاهور پایتخت پنجاب اعضای تیم َ سریلانکا قربانی قدرتنمایی مشترک طالبان و شبهنظامیان متحدش شدند. بمبگذاری در هتل ماروئیت در اسلامآباد هم یکی دیگر از نمونههای اتحاد این دو گروه بود. مشتهایی که به خوبی نمونه خروار است. وقتی اتحاد میان این دو طیف تاکنون توانسته است جان صدها نفر را بگیرد از این پس با عیان شدن این ائتلاف تروریستی مادران بیشتری باید نگران بازگشت فرزندانشان به خانه باشند. تمامی زنگهای خطر برای زرداری به صدا درآمده است. همه هشدار میدهند. مقامات محلی در تلکسهای محرمانه و تماسهای تلفنی به دفتر نخستوزیری به صراحت هشدار دادند که این ائتلاف میتواند پنجاب را به قلب ناامنی در پاکستان تبدیل کند. سفارتخانه ایالات متحده در پاکستان هم در بیانیهای نگرانی خود را از این روند رو به رشد اتحاد تروریستها اعلام کرده است. یک مأمور امنیتی در پنجاب که میخواهد نامش فاش نشود در گفتوگو با نیویورکتایمز میگوید: گمان نمیکنم آدم های چندانی باشند که خطر واقعی این هشدارها را لمس کردهباشند. حقیقت این است هر گروهی که میخواهد پاکستان را در گردابی از ناامنی فرو ببرد باید پنجاب را گرفتار بیثباتی کند. شبهنظامیان در پاکستان به خوبی دستان دولت و ارتش ایالات متحده را خواندهاند. همزمان که جنگندههای آمریکایی مناطق قبیلهای هممرز با افغانستان را هدف بمبهای ناگهانی خود قرار میدهند، طالبان دامنه فعالیت خود را به مناطق شهری و مرکزیتر گسترش میدهند. طالبان میداند که باید بهشت جدیدی را برای خود بیابد. دره قاضیخان از جمله مناطقی است که اخیراً تبدیل به یکی از گزینههای شبهنظامیان برای برپا کردن مقر همیشگی شدهاست. دره قاضیخان در بهترین منطقه جغرافیایی قرار گرفته است. از یک سو به مناطق بهشتی القاعده میرسد و از سوی دیگر به استان پنجاب. اوضاع در شهرهای منتهی به پنجاب بسیار وخیم است. آنچنان که روستائیان حتی جایی برای کوچ کردن اجباری هم ندارند. پنج شهر در جنوب و غرب استان پنجاب تاکنون بارها هدف حملات شبهنظامیان مسلمان تندرو قرار گرفتهاند. مسئولان کافی نتها و کافی شاپهای تازه تأسیس در این شهرها بارها هشدارهای جدی برای پایان دادن به فعالیتهای خود دریافت کردهاند. طالبان و القاعده بسیاری از شغلها در پاکستان را حرام اعلام کردهاند درست مانند به مدرسه رفتن دخترها. برگزاری هر گونه مراسم رقص و پایکوبی هم که از خطوط قرمز طالبان در این مناطق است. طالبان تبلیغات خود را هم گستردهتر کردهاند. در سرتاسر این کشور مبلغان تندرویی هستند که از مردم میخواهند تا به شریعت اسلامی مد نظر طالبان رجوع کنند. یک افسر پلیس در دره قاضیخان در این خصوص میگوید: اوضاع از بد به سمت بدتر پیش میرود. اعضای طالبان حالا قویتر از پیش شدهاند. حقیقت این است که اوضاع از کنترل خارج شده است. مقامهای آمریکایی هم با حرف این افسر پلیس موافق هستند. بروس ریدل، از مشاوران اوباما در امور افغانستان و پاکستان در آخرین گزارش خود به صراحت نوشت: طالبان در حال گسترش نفوذ خود در پنجاب هستند. گروههای شبهنظامی در حال نزدیکی بیش از اندازه به هم هستند. ارتباطهایی که تا پیش از این هم وجود داشت حالا عمیقتر از پیش شده است. طالبان از دهه هشتاد میلادی تاکنون بیشتر از قبایل پشتو عضو پذیرفته است و این در حالیاست که این روزها شبهنظامیان پنجاب هم تمایل بسیاری به عضویت در این گروه دارند. شبه نظامیان پنجاب عمدتاً همانهایی هستند که در کشمیر هم با طرفداران دولت هند درگیر هستند. حملات بیامان جنگندههای آمریکایی به مناطق قبیلهای پاکستان اما بیش از پیش در تنفر ساکنان پنجاب از این کشور تأثیر داشتهاست. 20 نفر از کشتهشدگان در حملات اخیر از اهالی پنجاب بودند. یک کارشناس مسائل تروریستی در ایالات متحده در این خصوص میگوید: اتحاد میان شبهنظامیان و طالبان چندان بر اساس اشتراکات ایدئولوژیک نیست. این قبیل ائتلافها در حقیقت اتحادهای استراتژیک است. طالبان به خوبی میداند که شبهنظامیان پنجاب میتوانند کمکهای لجستیک فراوانی به آنها بکنند. طالبان به کمک مدرسههای مذهبی که شبهنظامیان انها را کنترل میکنند، عضوهای جدیدی برای به پایان رساندن عملیاتهای انتحاری مییابند. ساکنان محلی اما در این میانه بیپناهترینها هستند. زمانی که جمال 15 ساله یک روز به یکی از همین مدرسهها رفت و غروب بازنگشت، همگان فهمیدند که طالبان یک عضو پیدا کردهاست. عموی جمال حتی نتوانست به دنبال برادرزادهاش برود. او با چشمان گریان میگوید: ما مردمانی ساده هستیم. زمانی که دولت نمیتواند کاری بکند، چه کاری از دست ما ساخته است؟ منبع: نیویورک تایمز ترجمه سارا معصومی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 191]