محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846481472
بی اعتنایی سیما به کتابها + جدول اظهار نظر ناشران و نویسندگان
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > تلویزیون - کتابها آنگونه که باید جایی در برنامههای تلویزیون ایران ندارند و در شبکههای مختلف سهمشان آنقدر کم است که اصلا به چشم نمیآید. آرزو شهبازی: تلویزیون در کشور ما یعنی همان رسانه ملی و جز این رسانه ملی هیچ شبکه خصوصی دیگری هم اجازه فعالیت ندارد .پس هر وظیفهای که در تعریف بین المللی و داخلی برعهده تلویزیون قرار دارد ، باید از طریق همین آنتن صورت بگیرد و لاغیر. از طرفی ضمیمه کردن کلمه ملی به هر چیزی حدود و وظایف آن را نیز در حد ملی گسترش داده و اهمیت آن را افزون تر می کند .در اهداف چند ساله این رسانه هم همواره بر هدفهایی تاکید شده که آموزش و هدایت مخاطب یکی از اصلیترین مضامین آن بوده است . از طرف دیگر شکی هم نیست که هر رسانه خصوصی و یا غیر خصوصی همواره هزینههایی دارد که تبلیغات یکی از اصلیترین راههای برآورد این هزینهها بوده است. بنابر این نمیتوان بر رسانهای که هدفش آموزش و هدایت مخاطب است و مجبور است برای هزینههای این امر به تبلیغ برخی کالاها دست بزند خرده گرفت و بر این مساله پافشاری کرد که تلویزیون جای تبلیغ چیپس و پفک نیست و باید عمده تبلیغات آن به صورت رایگان و نیمه رایگان به کالاهای فرهنگی مثل کتاب اختصاص پیدا کند.اما نکته اینجاست که تبلیغ و پرداختن به کتاب اتفاقا یکی از مهمترین و عالیترین راههای رسیدن به همان اهدافی است که در کارکردهای این رسانه تعریف شده و اگر بخواهیم برای تلویزیون ارزشی بیش از این قائل باشیم که به قول پیر بوردیو کارش تنها ارایه خوراک جویده شده فرهنگی است ، اتفاقا کتاب میتواند یکی از همان گزینههایی باشد که تبلیغ دیگر کالاهای غیرفرهنگی باید هزینه تبلیغ و پرداختن به آن را در تلویزیون مهیا کند. در واقع سخن این است؛ رسانهای که مدعی ترویج و ارتقای فرهنگ باشد، نمیتواند به کتاب هم مثل تلویزیون پلاسما و ماکارونی و تلفنهمراه نگاه کند. در واقع تبلیغ کتاب میتواند یکی از برنامه ریزهای رسانه برای تولید برنامههای ترکیبی ، میزگردها و حتی ساخت برخی سریالها باشد که شاید بتوان سریال «کتابخانه هدهد » ساخته مرضیه برومند را تنها نمونه از این مورد برشمرد. در مورد برنامههای ترکیبی و اختصاصی نیز وضعیت موجود تاسف برانگیزتر از آن است که حتی مورد نقد جدی قرار بگیرد. به هر حال تلویزیون ما با صرف هزینههای گزاف برای سریالهایی که بسیاری از آنها نیز در ارایه پیام خود ناتوان میمانند، نمیتواند رسانه بی بضاعتی باشد؛ بلکه شاید به همان فرد متولی بدل شده که نمیداند پولهایش را کجا و چگونه خرج کند و اغلب نیز نیازمندتر از آنهایی به نظر میرسد که وضعیت مالی چندان مناسبی ندارند. اصلا همه این موارد را به کناری بگذاریم و به این واقعیت مهم فکر کنیم که در میان انبوه سریالهای تولید شده ، چه تعداد از آنها تا کنون به طور غیر مستقیم به ترویج فرهنگ کتاب و کتابخوانی پرداخته اند ؟ به حافظه جمعی خود مراجعه کنیم ؛ چه تعداد از قهرمانها و آدمهای این سریالها و فیلمها را در حال خواندن کتاب به خاطر میآوریم. در ادامه سلسله گزارشهای غیبت کتاب در تلویزیون این بار به سراغ برخی ناشران ، نویسندگان و افراد فرهنگی رفتیم که در این میان تعداد زیادی از نویسندگان از وجود برنامه ای در زمینه کتاب در تلویزیون بی خبر بودند و خیلیها تمایلی به حرف زدن دراینباره نداشتند. سادگی است اگر این بی خبری را تنها به بی توجهی نویسندگان و قهر آنها با تلویزیون معنا کنیم و فراموش نکنیم که در همین سالها اگر سریال و یا برنامه موفقی در هر یک از زمینهها وجود داشته ، مخاطب خود را نیز یافته است.سادگی است اگر بر این واقعیت سرپوش بگذاریم که نمی شود در تلویزیون از کتابی حرف زد و خالق همان کتاب خبر نشود. بحث درباره غیبت کتاب در تلویزیون کماکان ادامه خواهد داشت. اظهار نظر سمت نام اگرقصد تلویزیون در هر جامعه ای ارتقا کیفیت فرهنگی آن جامعه باشد ، باید ابزار این پیشرفت را فراهم کند و بدون شک کتاب یکی از این ابزار است. از طرفی تبلیغ باید جاندار ، موثرو بر اساس یک کیفیت سنجیده باشد . حالا دیگر در تمام دنیا همگان بر اهمیت تبلیغ واقفند.اما مساله اینجاست که ناشران جایی برای دریافت هزینه های تبلیغ ندارند و این مساله باید جزو سیاست و وظایف عمومی سازمان در جهت اهداف کلی آن باشد که یکی از این هدفهاارتقای فرهنگ ملی است. منتهی اگر دراین زمینه افراط و تفریط وجود داشته باشد تمام زحمات ضایع می شود . یعنی باید بر اساس ضوابط از هر گروه و ناشر کتابهایی انتخاب و ارایه شود و سمت و سوگیری خاصی هم درمیان نباشد. امادر یک نگاه کلی می بینیم که امسال تلویزیون حتی در پوشش نمایشگاه کتاب هم فعالیت کمتری نسبت به سالهای قبل داشت و این نشان می دهد که ما در سطح تصمیم گیری با اغتشاش رویه مواجه هستیم . با این حساب فقط باید دعا کنیم. مدیر نشرمروارید حسین زاده البته تلویزیون در حال حاضر به طور غیر مستقیم و از طریق برنامه هایی مثل « باغ کتاب» و«کتاب چهار» به تبلیغ کتاب می پردازد، اما این کافی نیست. ما سال 83 تصمیم داشتیم که به صورت زیرنویس تبلیغ کتاب داشته باشیم ولی آنقدر گران بود که برای همیشه ما را پشیمان کرد. به هر حال با این وضعیت امکان تبلیغ برای ناشران وجود ندارد و پرداختن به کتاب یا باید از طریق در نظر گرفتن سوبسیدهایی از طرف تلویزیون یا به صورت میزگرد و برنامه هایی درباره کتاب صورت بگیرد. البته در این مورد هم همواره تلویزیون با محدودیت ها و خط قرمزهایی مواجه بوده و بسیاری از کتاب ها دیده نشده اند . کمااینکه چند باری از ما کتاب خواستند و فرستادیم ، اما کتابها دچار انتخاب گزینشی شد. البته در سالهای خیلی قبل تر اینگونه نبود و با دعوت از نویسندگان و مترجمان به برخی از کتابهای ما در تلویزوین پرداخته شد. اما در دو سه سال اخیر همه انتخاب ها گزینشی بوده است. به هر حال اگر به تبلیغ کتاب به عنوان یک کالا هم نگاه کنیم، شما می دانید که یک دقیقه تبلیغ در ساعت های خاص چیزی حدود 10 تا 15 میلیون تومان هزینه دارد که این مبلغ با توجه به هزینه تهیه و توزیع و پخش کتاب موجب نقره داغ شدن ناشر می شود .به همین خاطر است که ما تاکنون تبلیغ کتاب در تلویزیون نداشته ایم و اگر هم بوده به طورغیر مستقیم از طریق برنامه هایی صورت گرفته که خیلی از آنها از جمله همین «باغ کتاب» بیشتر جنبه تزیینی داشته اند و نگاه اصولی به کتاب در آنها وجود نداشته است. البته تمام این بحث ها تنها مختص تلویزیون است و انصافا بچه های رادیو در این زمینه خیلی خوب کار کرده اند .شبکه های رادیویی اغلب در طول روز درباره کتاب صحبت می کنند و بدون هیچ هزینه ای به تبلیغ کتابها می پردازند. درواقع رادیو نسبت به تلویزیون خیلی بهتر عمل کرده است. مدیر نشرققنوس حسن زادگان تبلیغ کتاب هم مثل هر کالای دیگری می تواند مثمر ثمر باشد، اما معمولا در هزینه های یک کتاب و قیمت آن جایی برای تبلیغات در نظر گرفته نمی شود. چون هزینه تبلیغات بالاست و قیمت تمام شده ی یک کتاب گنجایش این هزینه را ندارد. به همین خاطر در ایران هزینه ای برای تبلیغات در هزینه های چاپ کتاب در نظر گرفته نمی شود و این معادله معمولا جور در نمی آید .تلویزیون باید در این زمینه سوبسید هایی در نظر بگیرد و برنامه ریزی کند .خود من از 20 سال پیش دنبال این کار بودم که کتاب ها را بتوانیم در معرض دید و و تبلیغ قرار بدهیم . شبکه هایی هم که برنامه هایی در زمینه کتاب دارند معمولا شبکه هایی با مخاطب کم و خاص هستند ، درحالیکه تبلیغ کتاب هم مثل سایر تبلیغ ها باید برای مخاطب عموم باشد. از طرف دیگر این برنامه ها معمولادر انتخاب کتاب ها گزینشی عمل میکنند و کتابهای خاصی را ارایه می دهند، با وجودیکه همه کتابهای چاپ شده مجوز ارشاد را دارا هستند .این شیوه بدی است .در همه جای دنیا وقتی قرار است کتابی دربیاید ، قبل از پخش کتاب در بازار صاحبنظران و کارشناسانی آن را در تلویزیون و جاهای دیگر می خوانند و مورد نقد قرار می دهند که مخاطب برای خرید آن ترغیب بشود؛ اما اینجا اینطوری نیست و من آینده خوبی در این روند نمی بینم. مدیر نشرثالت جعفریه من فکر می کنم میزان پرداختن به کتاب در تلویزیون در سالهای اخیرنسبت به 7-8 سال قبل خیلی بهتر شده است و اساسا در آن سالها کتاب جایگاه چندانی در برنامه ریزی تلویزیون نداشت.اما نکته ای که باید به آن توجه داشت این مساله است که منظور ما تبلیغ کتاب مثل سایر تبلیغ های مرسوم صدا وسیماست و یا بحث حضور کتاب و تشویق مردم به کتابخوانی را مد نظر داریم.من بخش دوم را مد نظر دارم و معتقدم بخش اول نیازمند تفاهمی میان تلویزیون با ناشران وعرضه کنندگان کتاب است.تلویزیون در بخش دوم در این سالها خوب عمل کرده و در راس این برنامه ها هم سندی است در جهت ترویج کتابخوانی که از طرف معاونت برنامه ریزی تدوین و و به شبکه ها ابلاغ شده بود . از جمله فعالیت های مثبت در این زمینه هم می توان به پوشش نمایشگاه کتاب اشاره کرد که در سالهای گذشته اساسا به این شکل وجود نداشت. البته اینها بدان معنا نیست که تلویزیون به نقطه مطلوبی رسیده است.اما در مقاطعی از زمان که تهیه کننده ها به این امر توجه داشته اند ، حضور ملموس کتاب را شاهد بوده ایم.شما سریالهای سالهای اخیر را با مجموعه های نمایشی 20-30 سال قبل اگر مقایسه کنید ،می بینید که در دکور آن آثار حتی کتاب یا کتابخانه ای وجود نداشت در حالیکه امروز دردکور خانه ها و حداقل خانه افراد فرهنگی جایی برای کتابخانه وجود دارد وحتی محور برخی شخصیت ها مرتبط با حوزه کتاب بوده است. به هر حال نمی شود به صورت مطلق گفت که کاری صورت نگرفته است.من فکر می کنم وضعیتمان بهتر از قبل شده است. اما در مورد بخش اول معمولا ناشرانی که کالاهایی در حدکتاب دانشگاهی و یا کمک درسی داشته اند ، به خاطر اینکه میزان دخل و خرجشان بالاست قادر به پرداخت هزینه های تبلیغ هستند .فکر می کنم با وضع موجود حتی اگر تخفیف های 80-90 درصدی برای ناشران در نظر بگیرند باز هم برای ناشران صرف نداشته باشد .به همین خاطر بهتر است سبدی از تبلیغ برای ناشرانی که آثار برگزیده دارند یعنی آثار آنها در جشنواره های مختلف انتخاب شده در نظر بگیرند.این در خیلی از جاهای دنیا مرسوم است که وقتی جایزه ای به کتابی تعلق می گیرد دیگر مراکز هم به آن کتاب جایزه می دهند. جایزه تلویزیون برای این کتاب ها هم می تواند تبلیغ این کتابها باشد. معاون فرهنگی سابق وزیر ارشاد محسن پرویز متاسفانه به جز در دوران نمایشگاه کتاب که هر سال تلویزیون زمان خوبی را برای پوشش این نمایشگاه اختصاص می دهد ،در بقیه موارد خلا بسیاری در این زمینه مشهود است. چند سال پیش البته با تولید سریالی که مختص کتاب بود تلویزیون حرکتی در این زمینه انجام داد که بعد فراموش و کمرنگ شد.اگرچه رادیو در مقایسه با تلویزیون پیشروتر بوده و برنامه هایی مختص ادبیات داشته است .گلایه دیگری که دارم به بحث ارزش گذاری برای نویسندگان برمی گردد.معمولا تلویزیون برای فوتبالیست ها یا هنرپیشه ها ارزش بیشتری قائل می شود تا نویسنده ها .چنانچه در ایام عید برخی از این چهره ها را دعوت کرده و گویا خرج های میلیاردی هم کرده بودند. در حالیکه اگر بخواهند نویسنده ای را دعوت کنند ، اگر خیلی برایش حرمت بگذارند ، پول آژانس او را می دهند.خب وقتی نگاه به خالق اثر این باشد ، نسبت به خود کتاب چگونه می تواند باشد ؟ به همین خاطر من فکر می کنم باید نوع نگاه مسئولین مترقی تر شود و بدانند کسانی که با اندیشه سر و کار دارند جایگاهشان بالاتر از یک بازیگر دست چندم است. نویسنده راضیه تجار تلویزیون در این سالها به اشکال مختلف از کتاب استفاده و سوءاستفاده کرده است. استفاده تلویزیون به شکل اقتباس سریالها و فیلمها از کتاب بوده است که‌گاه مفید بوده و باعث شده است که بچه‌ها با کتابی آشنا بشوند. در این زمینه مشخصا می‌توانم به سریال «قصه‌های مجید» اشاره کنم. بخش دیگر به سیاست‌های ضد کتاب تلویزیون برمی گردد. من بیننده ثابت تلویزیون نیستم اما گهگاه به مواردعجیبی برخورد کرده‌ام. یکی از این برنامه‌ها که چند وقت پیش دیدم، تبلیغی بود که در آن یک بچه‌ای دارد بازی می‌کند، بعد کتاب می‌خواند و ازآن کتاب خسته می‌شود و حوصله‌اش سر می‌رود و بعد یک سرگرمی به او می‌دهند که با آن مشغول شود. یعنی اینکه کتاب نتوانسته این بچه را ارضا کند. یا یک تیزری درباره شاهنامه -به عنوان اثری که دیگر نه یک شاهکار ایرانی بلکه یک اثر جهانی است- پخش شد که درآن استاد و شاگردی داشتند در نقش رستم وسهراب نمایشنامه‌ای را اجرا می‌کردند و در یکی از سکانس‌ها می‌بینم که استاد که در نمایشنامه نقش رستم را برعهده داشت، حقهٔ وافور را به دست شاگرد یعنی سهراب می‌دهد. موضوع داستان گویا این بود که چطور استادی شاگردش را و یا پدری پسرش را معتاد می‌کند. در واقع الهامی از قصه فرزند کشی شاهنامه بود که نشان می‌داد سناریست اصلا قصه را نفهمیده و استفاده بسیار ظاهری و غیر هنری از شاهنامه کرده بود. از این موارددر تلویزیون زیاد داریم. به هر حال سیاست‌های تلویزیون سیاست‌هایی در راستای تبلیغ کتاب نیست. چون همواره رقیبی برای کتاب بوده است. البته در تمام جهان هنرهای مختلف با هم رقابت دارند، اما دادو ستدهای خوبی هم بین آنها رواج دارد. ما امروز حتی یک ژانر ادبی به نام کتاب فیلم داریم، یعنی کتابهایی که از سکانس فیلمها تاثیر گرفته‌اند. برخی از نویسنده‌ها هم معمولا طوری کتاب می‌نویسند که بشود از کتاب آنها اقتباس کرد که البته من با این کار موافق نیستم. در مجموع منهای برنامههای جسته گریخته‌ای در راستای کتاب، تلویزیون برنامه تدوین شده‌ای در این باره ندارد و این مساله یک ریشه‌اش به نگاه مسئولان و کار‌شناسان ما به تلویزیون برمی گردد که همواره مقام آن را در حد رسانهای که تنها امتیاز آن داشتن مخاطب گسترده است تقلیل داده‌اند. مثلا در نظر سنجی که برای سریالها صورت می‌گیرد معمولا درصد مخاطبانی که کار را دیده‌اند مهم‌تر از این است که خود اثر چه کیفیتی داشته است. این نگاه، نگاه آمار محور است. این یک واقعیت است که وقتی شما می‌خواهید برنامه‌ای بسازید که اکثریت از آن لذت ببرند، خود به خود باید روی برخی ارزش‌های هنری پا بگذارید و این مساله در اغلب برنامههای تلویزیون مشهود است. این نگاه باعث می‌شود که فرهنگ مردم در حد متوسط و زیر متوسط باقی بماند و مسلما مردمی با این سطح فرهنگ رویکردی به کتاب نخواهند داشت. اگر هم گهگاه تلویزیون خواسته که در راستای فرهنگ قدمی بردارد، در قالب سیاست‌هایی مثل ایجاد شبکه چهار به عنوان شبکه فرهیختگان بوده است. اما بحث ما بحث ارتقا عموم مردم است. وگرنه مخاطب فرهیخته که خودش کتاب می‌خواند و نیازی به فرهنگ سازی ندارد. نویسنده محمد رضا یوسفی 5757
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 492]
-
گوناگون
پربازدیدترینها