محبوبترینها
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1830876565
به گروههای خصوصی و رسمی تئاتر امتیاز میدهیم
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: فرهنگ > تئاتر - مدیر مرکز هنرهای نمایشی معتقد است اولین گام برای رسیدن به تئاتر خصوصی توسعه فضاهای نمایشی است که زمینه‌های آن باید توسط دولت آماده شود و اجرای آن همکاری ارگان‌های دولتی و غیردولتی را می‌طلبد. پیروزه روحانیون: با ساخت تماشاخانه ایرانشهر اولین گام‌ها به سوی تئاتر خصوصی برداشته شد و نمایش‌هایی مثل «سگ سکوت»، «17 دی کجا بودی»، «به خاطر یک مشت روبل» و «مکاشفه در باب یک مهمانی خاموش» به عنوان آثار نمایشی خصوصی به اجرا درآمدند، اما به گواه بسیاری از کارشناسان و دست‌اندرکاران تئاتر ما هنوز فاصله بسیاری با تئاتر خصوصی داریم و هنوز زمینه‌های آن به طور کامل فراهم نشده است. بعضی از اهالی تئاتر معتقدند آماده شدن مقدمات و پایه‌های تئاتر خصوصی به تعامل بخش دولتی نیاز دارد. در این راستا با حسین پارسایی، مدیر مرکز هنرهای نمایشی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی گفتگو کردیم تا نظرات او را درباره تئاتر خصوصی و حد و مرز تعامل این مرکز را با گروه‌هایی که خواستار خصوصی شدن هستند بدانیم. به نظر شما به عنوان یک مدیر دولتی تئاتر، تئاتر خصوصی یعنی چه و چه ویژگی‌هایی باید داشته باشد؟من قبل از اینکه به تعریف تئاتر خصوصی بپردازم باید به چند نکته انحرافی در جریان خصوصی‌سازی تئاتر اشاره کنم. یک موقع ما می‌گوییم تئاتر خصوصی به معنای استقلال گروه نمایشی برای تولید اثر، یعنی یک گروه نمایشی قادر باشد تمام ارتزاق خودش را از جریان حرفه‌ای تئاتر تأمین کند که به نوعی این تفکر، تعریف تئاتر حرفه‌ای هم هست؛ یعنی تئاتری که حرفه و شغل هنرمند تلقی می‌شود. اما یک وقتی نگاه ما به خصوصی‌سازی فقط استقلال مالی است. من فکر می‌کنم وقتی به تئاتر خصوصی فکر می‌کنیم، نباید به طور مستقل به هر کدام از این آیتم‌ها نگاه کنیم. به اعتقاد من تئاتر خصوصی نه به معنای داشتن مکان برای اجرای خصوصی یا مکان خصوصی و مستقل اجرای نمایش است و نه به معنای این است که تئاتر خصوصی نتواند از یارانه‌های دولتی نمایشی بهره‌مند شود.با اینکه برای رسیدن به تئاتر خصوصی سال‌هاست که تلاش می‌شود ولی هنوز هم گام‌های بزرگی در این راه برداشته نشده و بعد از گذشت سال‌ها از احساس نیاز به تئاتر خصوصی فقط همیشه مقدماتش فراهم شده است. دلیلش چیست؟ببینید، بگذارید من یک مثال برای شما بزنم. تئاتری که الان تحت عنوان تئاتر آزاد در تهران اجرا می‌شود، و ژانر کمدی دارد، تئاتری است که از دولت و یارانه‌های نمایشی هیچ بهره‌ای نمی‌برد. این نمایش در صورتی می‌تواند هزینه‌های خودش را اعم از تولید اثر و حق‌الزحمه بازیگران برگرداند که حداقل سه تا شش ماه روی صحنه باشد. اولین منعی که برای تئاتر خصوصی وجود دارد، استمرار اجرا در مواجهه با استقبال مردم و مخاطبین است. به دلیل اینکه اگر شما یک تالار را به یک اجرای موفق اختصاص بدهید و او حتی اگر قادر باشد تمام هزینه‌هایش را تأمین کند، بیشتر از 60 روز اجرا نمی‌تواند داشته باشد. چون گروههای دیگری هم در انتظار هستند تا از ظرفیت‌ها و شهرت و امکانات آن تالار بهره‌مند شوند. من فکر می‌کنم در شرایط کنونی ما باید نگاهمان به استقلال گروههای نمایشی در جهت خصوصی‌سازی باشد یعنی یک گروه باید از یارانه‌های دولتی بهره‌مند باشد به معنای این که بتواند هزینه‌های مقدماتی تولید اثر را دریافت کند و بتواند در هر مکانی قابلیت اجرا داشته باشد. اگر قرار باشد تئاتر خصوصی ما تنها در چهارراه ولیعصر(عج) و تنها در مجموعه تئاتر شهر و در تنها مجموعه منحصر به فرد تئاتر شکل بگیرد که این تئاتر دیگر خصوصی نیست. این تئاتر وابسته است. این تئاتر در واقع به لحاظ تبلیغی از مکانی وام می‌گیرد که شناخته شده است. بعد شما چند گروه تئاتری می‌توانید داشته باشید؟ کی به فکر توسعه فضاهای نمایشی بودید؟ کی توانستید گروه‌ها را تکثیر کنید؟ کی توانستید فعالیت‌های نمایشی را در سطح تهران و نه حتی در سطح کشور توزیع کنید؟و راهکار برطرف کردن این مشکل چیست؟ آیا دولت هم نقشی در رفع این موانع خواهد داشت؟ما می‌توانیم چند حرکت موازی در کنار هم داشته باشیم تا به تئاتر خصوصی برسیم؛ 1- باید تعداد مکان‌های نمایشی‌مان چندین برابر شود. 2- می‌بایست به طور جد از حضور در مکان‌های شناخته شده حرفه‌ای پرهیز کنیم و برعکس بتوانیم برای محصول خودمان تبلیغ وسیعی کنیم. اگر ما یک اثر هنری خوب را در بیلبوردهای شهری در هر نقطه تهران تبلیغ کنیم، مردم همان منطقه برای دیدن آن نمایش روی خوش نشان می‌دهند. حالا اگر ما توسعه فضای نمایشی را داشته باشیم و به جای 11 یا 14 فضای نمایشی در تهران که همه تقریبا در چند منطقه در مرکز شهر محدود واقع شده‌اند، این فضاها به تمام مناطق شهر سرایت پیدا کنند و این اتفاق در شهرستان‌ها هم بیفتد، گروههای نمایشی برای اجرا فرصت بیشتری خواهند داشت. حالا شما می‌خواهید اثر خودتان را تبلیغ کنید نمایشی که در وهله اول هیچ امکان مالی برای تولید خودش ندارد، این امکان را نخواهد داشت که تبلیغ کند و مردم را مطلع کند و این باعث می‌شود گروه نتواند مسیرهای مقدماتی استقلال و خصوصی شدن را طی کند. اینجا باید از یارانه‌های نمایشی دولتی و اسپانسرها استفاده کند. این نقطه، نقطه تعامل بخش دولتی با گروههای نمایشی در راستای تفکر خصوصی‌سازی است.برخی بر این عقیده‌اند که خصوصی شدن تئاتر منجر به نزول کیفیت آثار نمایشی و به ابتذال کشیده شدن آنها می‌شود. شما چقدر با این عقیده موافقید؟البته زمینه‌های این موضوع وجود دارد. منتها یک دستگاه نظارتی وجود دارد که دولت به آن اجازه داده که موضوع و ساختار را ارزشیابی کند. اینجاست که دستگاه نظارتی که دولت وظایف آن را مشخص کرده، اجازه نخواهد داد گروه اندیشه‌ورز فرهیخته‌ای که تقاضای استقلال مالی و توسعه فعالیت‌های نمایشی را دارد، در گرداب چنین مشکلاتی بیفتد. من فکر می‌کنم این مانع هم با توجه به این که قدرت ریسک‌پذیری باید در هنرمندان بالا برود، با نگاه نظارتی که تأکید بر ارزشیابی اثر دارد، قابل رفع است. یعنی نباید ما این را مانعی بر سر راه خصوصی‌سازی قرار بدهیم و از الان بگوییم هر کسی می‌خواهد استقلال مالی پیدا کند، لزوما به شیوه‌هایی دست می‌گذارد که ممکن است کار او را مبتذل کند. ما در همین تهران کمدی سالم هم داریم. در همین تالارها و تئاترهای ما که تئاتر آزاد تلقی می‌شود، نمایشی داریم که شش ماه اجرا می‌شود و کمدی سالم تلقی می‌شود، اما نکته دیگری که گروههای نمایشی را تهدید می‌کند و مانع خصوصی‌سازی می‌شود، این است که تعدادی از گروههای نمایشی متوسل به موضوعات و برنامه‌هایی می‌شوند که به لحاظ فرهنگی ما به ازا ندارند. در اینجا گروه باید خودش را با ذائقه مخاطب نه به لحاظ سطح کیفی و زیبایی‌شناسی که به لحاظ فرهنگی و نیازهای فکری و معنوی جامعه‌اش هماهنگ کند. من فکر می‌کنم اگر این چند محور را کنار هم بگذارید یعنی توجه هنرمند به نیازهای فرهنگی جامعه، توجه هنرمند به تولید مستقل و بهره‌مندی از یارانه‌های دولتی، توجه هنرمند به توسعه و توزیع فعالیت‌ها و استمرار در اجرای آثار نمایشی و توجه دولت به گروه‌هایی که حاضر هستند این ریسک را بپذیرند که تالارهای ناشناخته را فعال کنند و مضامین درخور را دستمایه تولید آثار قرار بدهند زمینه‌ها را باز می‌کند راه را هموار می‌کند به نظر من زمینه‌های دستیابی به تئاتر خصوصی فراهم شده است.یکی از مسائلی که کارگردانان و دست‌اندرکاران تئاتر به آن اشاره می‌کنند این است که وقتی تئاتر خصوصی می‌شود، حمایت دولتی کم می‌شود ولی نظارت‌های دولتی و ممیزی‌ها به همان اندازه تئاتر دولتی به قوت خود باقی است. دلیل این امر چیست؟ به نظر من این این که در بخش حمایتی خصوصی و در بخش نظارتی دولتی باشیم اصلا مقابل و مغایر هم نیستند. نظارت حق دستگاه فرهنگی است که دولت قوانین و آئین‌نامه آن را تعیین کرده است. وقتی یک گروه این ریسک را می‌پذیرد که هزینه‌هایش را خودش تأمین کند، احتیاج دارد مخاطب را جذب کند. با این حساب حد و مرز نظارت و ممیزی تئاتر دولتی و خصوصی نباید فرق داشته باشد؟من سوال شما را با یک سوال پاسخ می‌دهم. شما فکر می‌کنید آثار نمایشی که به عنوان تئاتر آزاد و کمدی در سطح شهر تهران اجرا می‌شوند، الان چقدر در دایره نظارت ما گرفتار شده‌اند؟ من فکر می‌کنم یک سوءتفاهم تاریخی است که برخی از هنرمندان ما احساس می‌کنند انتخاب یک متن و تولید یک اثر در جریان خصوصی‌سازی ممکن است نه‌تنها امنیت روحی آنها بلکه امنیت شغلی و اقتصاد گروه را به خطر بیاندازد. به دلیل این که یک پیش‌داوری و خودسانسوری در ذهن متقاضی وجود دارد. وقتی به تعدادی از هنرمندان می‌گوییم چرا متون ایرانی به شورای ارزشیابی مرکز هنرهای نمایشی ارائه نمی‌دهید از پیش در ذهن خودشان ما را محکوم به سانسور می‌کنند. در حالیکه این شورا نه متن را خوانده و نه نظری داده است. آنها فقط متن خارجی ارائه می‌دهند و وقتی ما به آنها اصرار می‌کنیم به جای متن خارجی متن ایرانی به ما بدهید، قبل از اینکه ما نظر بدهیم می‌گویند قطعا رد می‌شود. ممکن است بر موضوعات نظارت وجود داشته باشد اما این به آن معنا نیست که خصوصی‌سازی نقطه بحرانی به نام صدور مجوز مقابل خودش ببیند. مضاف بر اینکه امسال طرحی در دست بررسی است، که ما فارغ از اجرای آثار نمایشی در تالارها، هر نمایشنامه‌ای را که تمایل داشته باشد در شورای ارزشیابی بررسی و خوانش شود و مجوز متن دریافت کند، ما برخلاف رسم معمول این کار را انجام میدهیم.یعنی قرار است مجوز متن فارغ از زمان اجرای آثار صادر شود؟بله، البته این در حد طرح است و هنوز تصویب نشده. ولی طرح بر این اساس است که گروه‌ها بتوانند ده نمایشنامه مصوب با مجوز مرکز هنرهای نمایشی داشته باشند و هر وقت دلشان خواست آنها را اجرا کنند. الان این مجوز به طور همزمان با اجرا داده می‌شود. یعنی گروه‌ها بعد از اینکه تاریخ اجرایشان مشخص شد درخواست مجوز متن می‌کنند. برخورد مستقل با متون نمایشی به امنیت روحی گروههای نمایشی که تقاضای خصوصی‌سازی و استقلال دارند کمک می‌کند. ضمن این که ما در نظر داریم برای ثبت گروههای نمایشی هم تسهیلاتی در نظر بگیریم تا گروههای نمایشی بتوانند از طریق مؤسسه و ثبت رسمی در مجامع رسمی از امتیازات دیگری هم بهره‌مند شوند.چه امتیازاتی؟وقتی که یک گروه به طور رسمی ثبت شود، از تسهیلاتی مثل وام فعالیت، مشارکت در برنامه‌های نمایشی، تولید و امتیاز تولید اثر بهره‌مند می‌شود. الان امتیاز تمام آثار نمایشی که در سراسر کشور تولید می‌شود، برای بخش دولتی است. بنابراین وقتی گروه ثبت شود می‌تواند یارانه‌های نمایشی را به عنوان کمک دریافت کند و صاحب امتیاز اثر شود؛ این یعنی خصوصی‌سازی. این یعنی دولت یارانه‌هایش را در اختیار گروه‌هایی بگذارد که از مجاری اداری برای ثبت رسمی بهره‌مند شده‌اند و حالا به استقلالی رسیده‌اند که خودشان کار را تولید می‌کنند. حالا وقتی یک گروه خصوصی است، مستقل است، ثبت شده، یک یارانه‌ای را از بخش دولتی گرفته و نمایشش را تولید می‌کند و صاحب امتیاز اثرش است، به 30 اجرا قانع است؟ هرگز، این نمایشنامه ممکن است در سال 200 اجرا داشته باشد. من فکر می‌کنم این‌ها همه در گرو هم است. در شرایط کنونی اراده مرکز هنرهای نمایشی توجه و تأکید بر خصوصی‌سازی و مشارکت هنرمندان، اصناف و NGOها در برنامه‌های نمایشی سال 89 دارد و هرگز اصرار ندارد تمام طرح‌های نمایشی‌اش را خودش اجرا کند. لذا انجمن‌ها، خانه تئاتر، جریان‌های دانشجویی، فرهنگسراها، اصناف، گروه‌ها و حتی ناشرین می‌توانند در اجرای برنامه‌های نمایشی از یارانه‌های دولتی بهره‌مند باشند و در جهت خصوصی‌سازی و مشارکت در برنامه‌ها با ما همکاری کنند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 284]
-
گوناگون
پربازدیدترینها