محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1828816663
چرا آمریکا ماناس را از دست داد؟
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > آسیای میانه و قفقاز - بختی بک عبدریزایوف، سفیر پیشین قرقیزستان در آمریکا دو هفته است که آمریکا همه تلاش خود را برای حفظ آخرین پایگاه هوایی خود در آسیا به کار گرفته است. طی این روزها هر بار اخباری جدید از تصمیم یکباره مقامات قرقیزستان مبنی بر تعطیلی پایگاه نظامی آمریکا در ماناس و واکنش های دور از انتظار آمریکایی ها که نشان از آشفتگی آنها داشت منتشر می شد. تا این که در نهایت پارلمان قرقیزستان هفته گذشته با تصویب لایحه تعطیلی این پایگاه بر همه هیاهو و جنجال های پیرامون این قضیه پایان بخشید. به عقیده بسیاری از تحلیلگران سیاسی مساله قرقیزستان و پایان حضور نظامیان آمریکا بازی شطرنج پیچیده ای است که روسیه یاغی از همه خرده فرمایش های کاخ سفید و آمریکا را رویاروی هم قرار داد. از زمانی که رییس جمهور جدید آمریکا اعلام کرد که حضور آمریکایی ها از این پس در افغانستان بیشتر می شود، قرقیزستان به تحریک روسیه مساله تعطیلی پایگاه نظامی آمریکاییان را مطرح کرد، مقری که می توانست اوباما را در هدایت و مدیریت برنامه های توسعه طلبانه اش در آسیای میانه بسیار یاری دهد. ساده ترین تحلیلی که این روزها در این رابطه شنیده می شود فشار کرملین بر قرقیزستان و به ورطه کشاندن آمریکا در چنین مخمصه ای است. من که از سال های 1996 تا 2005 میلادی سفیر قرقیزستان در ایالات متحده بودم،از همه کشاکش های دو کشور در استقرار این سامانه و تلاش برای باقی ماندن آن خبر دارم. در این میان روسیه کشور دوست و همسایه ما هیچ گاه از استقرار این پایگاه راضی نبود و همواره تلاش بسیاری برای پایان حضور آمریکایی ها در ماناس داشت. هنگامی که این پایگاه در سال 2001 میلادی باز شد، قرقیزستان معیارهای خاص را مد نظر داشت: قرقیزستان به شدت از حوادث 11 سپتامبر خشمگین بود و سعی داشت به هر طریقی حمایت خود را از مردم آمریکا نشان دهد. به این ترتیب بود که بخشی از خاک خود را در اختیار آمریکایی ها قرار داد تا در برابر آنچه تروریسم جهانی نامیده می شد، بایستد. هر چند که خودمان هم از گزند تروریست ها در امان نبودیم. نزدیک به 50 تن از نیروهای اطلاعاتی ما طی سال های 1999 تا 2001 از سوی افراط گرایان ازبکستان کشته شدند، جنبشی که از پایه و اساس خود را هم پیمان گروهک القاعده و آموزه های آنها می دانست. هر رابطه ای با خود فراز و نشیب های بسیاری به همراه دارد اما مساله ای که این روزهای آخر به شدت آزاردهنده شده بود، مساله رابطه قرقیزستان با آمریکا بود. با استقرار پایگاه نظامی ماناس کم کم تغییراتی اساسی در گرایش های کاخ سفید نمود پیدا کرد که دور از انتظار سران بیشکک بود. پیش از این آمریکا همواره به یک سری اولویت های خاص توجه داشت. مسایلی مانند امنیت، دفاع از حقوق بشر و دموکراسی همه شعارهایی بود که آمریکا در آن روزها فریاد می زد. اما با استقرار پایگاه نظامی ماناس مشخص شد که همه آنچه که آمریکا ادعای آن را دارد لحظه به لحظه تغییر می کند. برای آنها هیچ رویکردی به غیر از پایگاه هوایی ماناس اهمیت نداشت. طرحی که هیچ منفعتی برای همسایگان ما نداشت. دولت جدید قرقیزستان تصویری روشن از انقلابی مردمی است که در سال 2005 در تقابل با فسادهای رایج و با امید به دموکراسی بیشتر بنا شده بود. قرقیزستان را می توان یکی از بزرگ ترین کشورهای دموکرات آسیای مرکزی دانست که البته همه آنچه که آن را از روش سایر کشورهای سلطه طلب منطقه متمایز می کرد به تدریج از میان رفته است. این روزها دوباره میلیون ها تن از مردم قرقیزستان رویای زندگی بهتر و آزادی بیشتر را در سر می پرورانند. در روزهای انقلاب، آمریکا بنای همراهی با ملت قرقیزستان را داشت اما همه چیز به زودی و به راحتی به فراموشی سپرده شد. گو این که تمامی شعارهای زیبای آنها در استقرار دموکراسی در قرقیزستان صرفا بهانه ای برای تصرف وجبی از خاک کشور جهت استقرار نظامیان خود بود. در آن زمان آمریکا همراهی همیشگی برای ما بود،اما با استقرار پایگاه هوایی آنها تمامی ادعاهای دوستی و مودتشان هم از بین رفت. طی ماه ها قرقیزستان که آمریکایی ها زمانی پیش از حضور در آن ادعای استقرار دموکراسی و آزادی را داشتند گرفتار ورطه اقتصادی و سیاسی گسترده بود و واشنگتن کمتر وقعی به آن نهاد. شاید دستور خروج نیروهای آمریکایی از ماناس برای واشنگتن غیرمنتظره باشد و بسیاری از برنامه های استراتژیک آنها در منطقه را منحل کند، اما سران کاخ سفید را به این باور می رساند که باید بیش از این به مسایلی مانند دموکراسی و حقوق بشر که وعده آن را می دادند، توجه کنند. این تنها نکته ای است که آمریکاییان باید از داستان غم انگیز ترک ماناس به خاطر داشته باشند. ترک ماناس به آمریکا این نکته را یادآوری خواهد کرد که باید از این پس به جای اندیشه صرف به خواسته ها و منافع خود بیشتر به فکر ارزش هایی مانند ثبات و پایداری همپیمانان همیشگی اش باشد. این تنها روشی است که می تواند امنیت و آسایش همه ما را تضمین کند. ترجمه: لیدا هادی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 374]
-
گوناگون
پربازدیدترینها