محبوبترینها
سررسید تبلیغاتی 1404 چگونه می‌تواند برندینگ کسب‌وکارتان را تقویت کند؟
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1852932547
اختلافها چندان نمایان نشد
واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: بین الملل > خاورمیانه - اوباما دیدار خصوصی 105 دقیقهای خود با نتانیاهو را «بسیار سازنده» توصیف کرد روبرت ساتلوف: دیدار هفته گذشته نتانیاهو از کاخ سفید دیداری هم معمولی و هم مهم بود و به همین دلیل پیامدهای آن هم احتمالاً تا مدت‌ها بر سیاست‌های خاورمیانه و آمریکا سایه خواهد افکند. مروری بر ابعاد این دیدار ضروری است. انتظارات بی‌حاصل اصلی‌ترین طرفی که از نتیجه گفت وگوی خصوصی میان اوباما - نتانیاهو در کاخ سفید مشعوف نشدند، اصحاب رسانه - اعم از رسانه‌های اسرائیلی و آمریکایی - بودند چرا که آنها مشتاق این بودند که مشاجره میان این دو سیاستمدار را به جهان مخابره کنند. در حالی که هر دو آنها در انظار عمومی بسیار گرم با یکدیگر مصافحه کردند. به گونه‌ای که اوباما دیدار خصوصی 105 دقیقهای خود را «بسیار سازنده» توصیف کرد و نتانیاهو هم میزبان خود را بیش از 4 مرتبه رهبری «بزرگ» خطاب کرد. به واقع، این دو رهبر ظن و گمان‌ها در خصوص مشاجرات میان خود را که در افواه رسانه‌ها وجود داشت نقش بر آب کردند.نتانیاهو با تعهد به پیگیری «همزمان و موازی» صلح اعراب - اسرائیل و تلاش جهت ممانعت از دستیابی ایران به توان ساخت بمب هسته ای، مشاجرات اساسی بر سر این موضوع را که در ابتدا احتمال طرح آن می‌رفت، نفی کرد. اوباما هم با گریزی به مشروعیت تهدیدهای «موجودیتی» اسرائیل با عنایت به امیال هسته‌ای ایران، به طور تلویحی این نظر را که اسرائیل از حق اتخاذ هر اقدام ضروری برای پیشگیری از تبدیل این ترس به یک واقعیت برخوردار است را مورد شناسایی قرار داد. به رغم مواجهات فلسفی بالقوه که میان طرفین وجود دارد اما هر دو توانستند بر موضوعات عملی متمرکز شوند.گفته‌ها و ناگفته‌های یک دیدار هر دو مقام، نظراتی در خصوص جوانب مختلف فرایند صلح اعراب - اسرائیل ابراز کردند که از این جمله می‌توان به پیشنهاد اولیه ابتکار جدید صلح ایالات متحده و احیای نقشه راه سال 2003 به عنوان مرجعی برای پاسخگو ساختن اسرائیل و فلسطین اشاره کرد. البته مباحث عمومی بسیار اندکی در خصوص چگونگی حل جدی‌ترین مانع برای پیشرفت در مذاکرات اسرائیل - فلسطین وجود داشت. موانعی مثل تمایزات و شکاف‌های ساختاری میان غزه تحت کنترل حماس و اراضی کرانه باختری تحت کنترل دولت خودگردان. البته پس از این دیدار هیچ بحث عمومی هم در خصوص فرایند مذاکرات اسرائیل با سوریه به هیچ روی مطرح نشد.ابتکار منطقه ای: ابتکار جدیدی که ظاهراً دولت اوباما به طرح صلح اعراب و اسرائیل تزریق خواهد کرد همانا دگرگون ساختن طرح صلح عربستان و تبدیل آن به یک طرح عملیاتی است که می‌تواند در راستای پیشرفت در مسیری دو جانبه (البته) از طریق تلاش در جبهه منطقه‌ای انگیزه بخش باشد. از آغاز، این طرح به جای کمک به طرف‌های اصلی (اسرائیل - فلسطین) و نزدیک ساختن طرفین برای مذاکره، یک بیانیه انتزاعی از «قصد برای صلح» بود تا یک «برنامه عملی برای صلح». این طرح به طور خلاصه می‌گوید: تمام دولت‌های عربی در صورتی با اسرائیل صلح خواهند کرد که اسرائیل تمام موضوعات مربوط به فلسطین، سوریه و لبنان را حل و فصل کند. همانگونه که دیوید ماکوفسکی و دنیس راس، همکاران فعلی و سابق بنیاد واشنگتن برای خاور نزدیک، سالها بر آن پافشاری کرده‌اند، موجز و مختصر بودن این طرح بر ضرورت شکل‌گیری یک «نقشه راه عربی» برای هماهنگ شدن با نقشه راه دوجانبه تأکید می‌ورزد. گزارش‌هایی مبنی بر اینکه جورج میچل، نماینده آمریکا در خاورمیانه از دولت‌های عربی خواسته تا اقدامات کوچک اعتمادساز را در پیش گیرند که منجر به همکاری گام به گام با اسرائیل شود - مثل اعطای حق پرواز به هواپیماهای غیرنظامی اسرائیلی- همگی نمونههایی هستند از اینکه چگونه دولت اوباما آشکارا آغاز این فرایند را مدنظر دارد.محور این رویکرد که به «راه حل 23 دولت» مشهور است، چنانکه اخیراً از سوی دیوید میلیبند، وزیر امور خارجه انگلیس بیان شد، برای عملی شدن «راه حل دو دولت» منوط به این خواهد بود که آیا کمک اعراب به صلح با واقعیت‌های سیاسی مرتبط است یا خیر. در آغاز عصر اسلو، اسرائیلی‌ها با ایده کنفرانس اقتصادی در کازابلانکا و نمک زدایی از پروژه آب با عمان ضربه سختی خوردند. امروز اما، در دوره دلزده و بی‌رمق بمبگذاران انتحاری، موشک‌های قسام و حماس در غزه، اسرائیلی‌ها نگران موضوعات اساسی‌تر امنیتی هستند تا دستاوردهای سیاسی حاشیه ای. اگر دولت‌های عرب در این جبهه - با اتخاذ اقدامات غیرمنتظره برای تقویت اقتدار فلسطینی‌ها و همکاری با اسرائیل برای ممانعت از قاچاق سلاح، پول و تکنولوژی به عناصر ضد صلح - یاری رسانند، آن وقت یک ابتکار منطقه‌ای شانس واقعی‌تری برای برقراری یک چشم‌انداز برای صلح خواهد داشت. همین امر در مورد دولت‌های عربی هم صادق است تا با فراهم ساختن یک چتر دیپلماتیک برای فلسطینیان جهت انجام تعهداتی تاریخی در مورد موضوعات اساسی مثل آوارگان و بیت‌المقدس به آنها یاری رسانند.بازگشت به نقشه راه: دومین بحث مهم در دیدار نتانیاهو و اوباما همانا احیای نقشه راه به عنوان نقطه محوری برای پیشرفت در روابط فلسطین - اسرائیل است. در این قسمت، اوباما به طور ویژه به الزامات مرحله اول اشاره کرد که در آن هر طرف خود را متعهد ساخته است که فلسطینیان اقداماتی در راستای تأمین امنیت، اقداماتی بر ضدتروریسم انجام دهند و طرف اسرائیلی هم فعالیت‌های مربوط به شهرک‌سازی را متوقف کند.بسیاری از ناظران، بحرانی جدی را از لابه‌لای سخنان و بیانیه اوباما در خصوص اینکه «شهرک سازی‌ها باید متوقف شود» در رابطه با دولت تحت رهبری لیکود در اسرائیل جست‌وجو می‌کنند. در واقع، به تعبیر آنها فرصت‌هایی که این بیانیه به همراه دارد بسیار کمتر از آن چیزی است، که به نظر می‌رسد. مباحث در این خصوص می‌تواند پشت درهای بسته و با احتیاط باشد؛ هر چند هر دو طرف به راه‌های مدیریت چنین مخالفت‌هایی در گذشته پی برده‌اند و می‌توانند بار دیگر نیز چنین کنند و مانع بروز اختلافات میان خود شوند، البته اگر بخواهند. اسرائیل احتمالاً خواهان اجتناب از ستیز در این موضوع است، دقیقاً به این دلیل که از بازگشت به "نقشه راه" استقبال می‌کند. چنانکه در اولین بیانیه‌ای که از سوی لیبرمن، وزیر خارجه اسرائیل، زمانی که به وزارت امور خارجه راه یافت، مطرح شد و بازتاب یافت. این به این دلیل است که نقشه راه مجموعه‌ای از گام‌های اجرایی را پیشنهاد می‌دهد که بر ائتلاف دولت اسرائیل هم تأثیر می‌گذارد.اما آیا نقشه راه ملاک تلاش‌های آمریکا برای برقراری صلح میان اسرائیل - فلسطین خواهد بود؟ رئیس‌جمهوری اوباما با ابهام سخن می‌گفت اما در عین حال نخست‌وزیر نتانیاهو، که با تأیید مدل آناپولیس خواهان آغاز دوباره و سریع مذاکرات سیاسی بود، نیز چنین است. جالب این است که اوباما در یک جمله هم به آناپولیس و هم به نقشه راه اشاره کرد، در حالی که این دو طرح برداشت‌های مختلفی از ایجاد صلح را بازتاب می‌دهند. باید به خاطر داشت که نقشه راه زمان‌بندی مشخصی از اقدام و عمل را تعیین می‌کند که در آن هرگونه مشارکت دیپلماتیک پس از آن است که دو طرف به الزامات اولیه جامه عمل بپوشانند؛ در مقابل، آناپولیس بر انحصار اسرائیلی مبتنی بود، یعنی تمایل یکجانبه اسرائیل برای پرداختن مستقیم به مذاکرات در مورد ترتیبات دائمی و قانونی حتی بدون پیشرفت از سوی طرفین آن هم در یک تعهد یک مرحله‌ای. آناپولیس البته مشتمل بر این ایده بود که اجرای هر یک از توافقات منوط به اجرای تعهدات نقشه راه است. البته مهم نیست که لحن آن چگونه مورد تجزیه و تحلیل قرار گیرد اما نقشه راه و آناپولیس حامل مدل‌های مختلفی از دیپلماسی هستند.در این زمینه، تفاوت میان استفاده اوباما از فرمول «دو دولت» و اشاره نتانیاهو به زندگی «در کنار هم» در «صلح و امنیت» با فلسطینیانی که «قدرت چندانی برای به خطر افکندن دولت اسرائیل» ندارند از روز روشن‌تر است. آنچه مهمتر است، اما همگرایی بالقوه آنها بر سر مدل‌های صلح نقشه راه و آناپولیس است.یک استراتژی در مورد شکاف حماس - فتح دست کم بر حسب نشانه‌های عمومی، آنچه در برابر فرایند صلح فلسطین - اسرائیل مبرهن است فقدان یک استراتژی مشترک در مورد نحوه تعامل بر سر شکاف میان غزه تحت کنترل حماس و اراضی کرانه باختری تحت کنترل فتح بود. به رغم فعالیت‌های سراسیمه در روند صلح‌سازی منطقه‌ای، تداوم حاکمیت حماس در غزه تهدیدی است که از موانع ساختاری صلح بین دولت فتح و اسرائیل است. بدون راه حلی در این خصوص، پیشرفت‌های دیپلماتیک میان اسرائیل و فتح هیچ شانسی ندارد؛ در مجموع، شانس عقب‌نشینی اسرائیل در اراضی غربی بدون تضمین محکم در این باره نزدیک به صفر خواهد بود. نشانه‌هایی در این زمینه وجود دارد به ویژه که پیشرفت در مأموریت آموزش و تجهیز 1500 نیروی امنیتی فلسطینی از سوی کیت دیتون (Keith Dayton) نیز خوب بوده است، چرا که این نیروها قرار است در سراسر اراضی کرانه باختری پخش شوند. به رغم نظرات رئیس‌جمهور اوباما در مورد اهمیت اجازه به عبور کالاهای بشردوستانه به غزه، اما هیچ نشانه روشنی دیده نشد که اوباما و همتای اسرائیلی‌اش به توافقی در مورد استراتژی تعامل با شکاف حماس- فتح دست یافته باشند. آیا آنها حامی دولت وحدت فلسطینی هستند یا مخالف آن، چنانکه این شکاف از سوی برخی دولت‌های عربی مورد حمایت قرار گرفته است؟ آیا آنها از انتخابات فلسطینی در اوایل 2010 به منظور تقویت دولت محمود عباس حمایت خواهند کرد یا به دلیل خطر پیروز شدن دوباره حماس با آن مخالفت خواهند کرد؟ آیا آنها از ایجاد نیروهای وفادار به عباس برای تلاش مشروط جهت بازپسگیری غزه از حماس حمایت یا مخالفت خواهند کرد؟ دستیابی به توافق اولیه در مورد این پرسش‌ها حیاتی است. نادیده انگاشتن سوریههیچ چیز رهبران سوریه را بیش از این عصبانی نمی‌کند که نامی از آنها در این مذاکرات برده نشود. دولت بشار اسد پیش از این در مورد شکست جورج میچل برای دیدار از دمشق در این مرحله خوشحال بود. حال عدم اشاره به نام سوریه یا با برنامهریزی قبلی و یا از سر بخت و اقبال از سوی این دو مقام دست کم دو موضوع را درباره اوباما به نمایش می‌گذارد: اولاً به نظر نمی‌رسد که اوباما پیشرفتی را در مسیر نقش مثبت سوریه در تحولات فلسطین و روابط آمریکا با دولت‌ها و ملت‌های اسلامی می‌بیند و دوم اینکه به نظر نمی‌رسد که او پیشرفتی در راهبرد سوریه برای «باز تنظیم استراتژیک» روابطش با ایران ببیند؛ امری که در نهایت می‌تواند موجب تضعیف موضع ایران در مصالحه احتمالی آتی ایران با آمریکا شود. البته هیچ یک از این راه‌ها نمی‌گوید که اوباما در پی دنبال کردن فرصت‌های دیپلماتیک نیست. در واقع، نتانیاهو در بازگشت به اسرائیل اعلام کرد که خواهان گشودن مذاکرات با سوریه «بدون پیش شرط» است، در حالی که اوباما روز دوشنبه هیچ اشاره‌ای به اینکه سوریه کلید پیشرفت در موضوعات اساسی صلح و جنگ در منطقه خواهد بود یا خیر، نکرد. باز هم ایراندر حالی که تمام این موضوعات مهم در دیدار این مقام مطرح گردید، اما مهمترین موضوع مورد بحث ایران بود که رئیس‌جمهور اوباما در بیانیهاش مهلت زمانی برای مذاکره ایران و آمریکا را رد کرد. بر اساس این بیانیه، آمریکا در این موضع است که در خصوص اینکه آیا مذاکره با ایران تا پایان سال 2009 با حسن نیت پیش خواهد رفت یا خیر، قضاوت کند. در هر حال، روشن نیست که آیا آمریکا، و مهمتر از همه شرکای این کشور در اروپا، روسیه و چین، هند و کشورهای حاشیه خلیج فارس، آماده خواهند بود در پایان سال تحریم‌های «خزنده» در مورد ایران را که خانم کلینتون در اظهاراتش در سنا در ماه گذشته ذکر کرد اجرا کنند یا خیر؟ یا اینکه جامعه بین‌الملل باید ابتدا منتظر حسن نیت ایران و سپس هر گونه تحریم‌های جدید بعدی باشد؟ در هر صورت، روشن است که دولت اوباما بر این است که استراتژی «اول چماق و سپس هویج» نتایج بهتری از استراتژی «هویج بزرگتر، چوب بزرگتر» خواهد داشت. شاید دولت به این نتیجه رسیده است که شرکای او هیچ اشتیاقی برای سخت کردن تحریم‌ها در حال حاضر ندارند و به وضوح تصمیم گرفته‌اند که بهترین استفاده را از وضعیت بد فعلی ببرند. صرفنظر از اینکه بعید است تهران و تل‌آویو بیانیه اوباما را مانند یکدیگر تفسیر کنند، اما تقریباً در 6 ماه آینده خیلی چیزها مشخص خواهد شد؛ سانتریفیوژهای ایرانی طی این مدت به چرخش ادامه خواهند داد و ایران هیچ هزینه مضاعف و مهمی برای اقدام خود نخواهد پرداخت و به این ترتیب تصمیم در مورد اتخاذ برنامه‌ای در مورد ایران در سال 2010 خواهد بود.به هر حال بر حسب میزان تأثیری که این تأمل دیپلماتیک بر متحدان ما خواهد داشت، این جدول زمانی فرصت‌های اختلاف میان آمریکا - اسرائیل در سال 2010 را افزایش خواهد داد؛ اختلافی که ظرفیت آسیب رساندن آن به روابط آمریکا- اسرائیل بیش از مواجهه بر سر کانال سوئز در نیم قرن پیش است. حتی تعریف اینکه دیپلماسی فشار چه زمان بی‌تأثیر خواهد بود، همچنان محل ثقل اختلافات است. روز دوشنبه اوباما به صورت ظریفی به موضوع جلوگیری از ادامه برنامه هسته‌ای ایران اشاره کرد در حالی که نتانیاهو گفت: «بیشترین خطری که با آن مواجهیم ایران دارای قابلیت هسته‌ای است». تفاوت میان «دارای بمب اتمی واقعی بودن» به عنوان خط قرمز اوباما و تلاش برای «رسیدن» به چنین ظرفیتی یعنی خط قرمز نتانیاهو کاملاً آشکار است. البته توجه به تفاوت‌های اساسی که در برداشت یک دولت کوچک هست مبنی بر اینکه موجودیت ملی‌اش در معرض خطر است با برداشت یک ابرقدرت که این مشکل، تنها یکی از چند مشکلاتی است که در سطح جهانی با آن مواجه است نباید به یک نقطه ناامید‌کننده برسد و بر همین اساس هم واشنگتن و هم تل‌آویو باید کاملاً مراقب باشند که بحران در روابط‌شان مانند 6 دهه پیش به یک نقطه ناامید‌کننده نرسد.روبرت ساتلوف مدیر اجریی مؤسسه واشنگتن برای خاور نزدیک است، این مؤسسه در آمریکا از مؤسسات طرفدار صهیونیسم شناخته می‌شود. بنیاد واشنگتن برای خاور نزدیک ترجمه: محمد حسین باقی
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 529]
-
گوناگون
پربازدیدترینها