واضح آرشیو وب فارسی:ایرنا: تفاوت در عقايد و راه هاي مختلف رسيدن به اين سعادت باعث شده كه اختلافات قوي، قبيله اي و مذهبي در ميان گروه ها، اديان و فرقه هاي مختلف بروز كند اما هدف نهايي تمامي اديان و مذاهب يكسان است. خداوند متعال نيز در توصيه هايي كه به انبياي الهي داشته براتحاد با محوريت دين تاكيد كرده و ميفرمايد: آييني را براي شما مقرر كرد كه به نوح توصيه كرده بود و آنچه را بر تو وحي كرديم و به ابراهيم و موسي و عيسي سفارش كرديم اين بود كه: دين را برپا داريد و در آن فرقه فرقه نشويد. قرآن كريم همچنين به عموم مسلمانان دستور داده كه براي صلح و آشتي بپاخيزند و البته از ديدگاه قرآن هرگونه صلحي بايد بر پايه عدالت باشد چنانكه در آيه نهم سوره حجرات مي فرمايد: و هر گاه دو گروه از مومنان با هم به نزاع و جنگ پردازند، آنها را آشتي دهيد و اگر يكي از آن دو بر ديگري تجاوز كند، با گروه متجاوز پيكار كنيد تا به فرمان خدا بازگردد و هر گاه بازگشت (و زمينه صلح فراهم شد)، در ميان آن دو به عدالت صلح برقرار سازيد و عدالت پيشه كنيد كه خداوند عدالت پيشگان را دوست ميدارد. بنابراين عموم مسلمانان وظيفه دارند براي ريشه كن كردن نزاع هاي ميان گروه هاي مسلمان تلاش كنند. خداوند در بيان علت و فلسفه اين دستور الهي در آيه دهم سوره حجرات مي فرمايد: مومنان برادر يكديگرند پس ميان برادران خود صلح و آشتي دهيد و تقواي الهي پيشه كنيد، باشد كه مشمول رحمت او شويد. قرآن كريم بارها مساله وحدت اله و معبود را به همه انبياي الهي نسبت مي دهد، از جمله مي فرمايد: ما پيش از تو هيچ پيغمبري نفرستاديم مگر اين كه به او وحي كرديم كه الهي جز من نيست پس تنها مرا بپرستيد. اله در لغت عرب به معني معبود است و اين مسلم است كه معبود در اديان ابراهيمي تنها خداست و در اين اديان بويژه در اسلام، احترام و تعظيم انبيا و پيشوايان اديان را عبادت به شمار نمي آورند و عبادت را خاص خدا مي دانند. به نظر مي رسد در اديان غير ابراهيمي نيز، عبادت در اصل خاص خدا است، ولي آن را به مظاهر حق سرايت مي دهند هر كدام براساس انديشه و توجيه خاص از قبيل اينكه ذات خدا غيب الغيوب و ناشناخته است و نمي توان او را عبادت كرد، عبادت را متوجه مظاهر او مي دانند كه البته از نظر اديان ابراهيمي، اين توجيه پذيرفته نيست. مساله يكتاپرستي در تورات و انجيل نيز مورد تاكيد قرار گرفته و پرستش اصنام نهي شده است. در همه اديان الهي، يك نوع احكام و مقررات و تشريع، وجود دارد چه در قلمرو عبادت و آداب سلوك و معاشرت و چه در مسايل اجتماعي و سياسي. هر چند اين مساله از مسايل قطعي مورد اختلاف اديان است، زيرا احكام به تناسب شرايط و مقتضيات زمان، تشريع شده است. قرآن در اين باره در آيه 48 سوره مائده مي فرمايد: براي هر گروه از شما شريعت و طريقه و روشي قرار داده ايم. اساس مذهب تشيع بر حديث شريف ثقلين بنا شده و پيروي از قرآن و اهل بيت(ع) را يگانه راه هدايت معرفي كرده است از اين رو شيعيان در پيروي از اين دو منبع از ساير مذاهب اسلامي پيشروتر هستند. خداوند متعال در آيه 103 سوره آل عمران مسلمانان را به وحدت فراخوانده و از تفرقه نهي كرده است آنجا كه مي فرمايد: و همگي به ريسمان خدا (قرآن و اسلام) چنگ زنيد، و پراكنده نشويد و نعمتي را كه خدا بر شما ارزاني داشته ياد كنيد كه دشمن يكديگر بوديد، پس او ميان دل هاي شما، الفت ايجاد كرد، و به بركت نعمت او، برادر يكديگر شديد. در اين آيه الفت و برادري بين مسلمانان امري مطلوب و از الطاف الهي دانسته شده اما تفرقه و دشمني گناهي است كه مسلمانان نبايد مرتكب آن شوند. خداوند در آيه 159 سوره انعام تفرقه و پراكندگي را شديدا نكوهش كرده است؛ آنجا كه به پيامبر خود مي فرمايد: تو را با آنها كه دين خويش فرقهفرقه كردند و دستهدسته شدند، كاري نيست. كار آنها با خداست. و خدا آنان را به كارهايشان آگاه خواهد كرد. بر اساس اين آيه مباركه تفرقه و اختلاف آنچنان زشت و نارواست كه كساني كه دين خود را فرقه فرقه مي كنند، پيامبر (ص) هيچ گونه پيوندي با آنان ندارد و در پيشگاه خداوند مجازات خواهند شد. در آيه ديگر درباره اين افراد صريحا وعده عذاب مي دهد و مي فرمايد: و مانند كساني نباشيد با آنكه نشانههاي روشن (پروردگار) به آنان رسيد پراكنده شدند و اختلاف ورزيدند و و براي آنان عذابي سهمگين خواهد بود. مساله وحدت در ميان امت توحيد از چنان اهميتي برخوردار است كه انبياي الهي گاهي براي حفظ وحدت بر خطاهاي بزرگ برخي از منحرفان صبر مي كردند تنها براي اينكه اختلاف پيش نيايد چنانكه هنگامي كه موسي (ع) از وعده گاه الهي بازگشت و با گوساله پرستي بني اسرائيل مواجه شد و به هارون (ع) كه جانشين ايشان بود در اين باره اعتراض كرد، هارون در پاسخ گفت: ترسيدم [اگر با آنها برخورد شديد كنم] بگويي ميان بني اسرائيل تفرقه انداخته، سفارش تو را به كار نبسته ام. طبق اين آيه موسي(ع) پيش از آن هارون(ع) را به حفظ وحدت در ميان خداپرستان توصيه كرده بود و اين سفارش چنان بود كه هارون (ع) به خاطر آن حتي با گوساله پرستان نيز وارد كارزار نشد و به نهي از منكر زباني اكتفا كرد. خداوند در قرآن اختلاف و فرقه گرايي را از ويژگي هاي مشركان شمرده و تاكيد كرده كه مسلمانان نبايد چنين ويژگي داشته باشند از جمله در سوره روم مي فرمايد: و از مشركان نباشيد كه دين خود را پراكنده ساختند و به دستهها و گروهها تقسيم شدند! و (عجب اينكه) هر گروهي به آنچه نزد آنهاست (دلبسته و) دلخوشند! از آنچه گذشت به روشني مي توان فهميد كه بي ترديد وحدت از نظر قرآن ذاتا مطلوب است و موضوعيت ويژه دارد و تفرقه ذاتا نامطلوب است و عذاب سهمگين الهي را به دنبال خواهد داشت. آنچه از مجموع اين آيات شريفه قرآن كريم به دست مي آيد اين است كه يكايك مسلمانان موظفند از هر رفتار يا گفتاري كه كدورت بين پيروان مذاهب اسلامي را بيشتر مي كند پرهيز كنند و براي برقراري الفت بين قلب ها بكوشند و هركس سخني بگويد كه كدورت ها را بيفزايد در واقع بر خلاف يك اصل قطعي قرآني قدم برداشته و پيوند خود را با پيامبر اعظم(ص) بريده و كيفري سخت در انتظارش خواهد بود. * با استفاده از مطالب ارايه شده در پايگاه اطلاع رساني حوزه نت فراهنگ** 1883**1588
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایرنا]
[مشاهده در: www.irna.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 475]