تور لحظه آخری
امروز : شنبه ، 12 آبان 1403    احادیث و روایات:  پیامبر اکرم (ص):اگر بسم اللّه‏ را قرائت كنى، فرشتگان، تا بهشت تو را حفظ مى‏كنند و آن شفاى هر در...
سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون شرکت ها

تبلیغات

تبلیغات متنی

صرافی ارکی چنج

صرافی rkchange

سایبان ماشین

دزدگیر منزل

تشریفات روناک

اجاره سند در شیراز

قیمت فنس

armanekasbokar

armanetejarat

صندوق تضمین

Future Innovate Tech

پی جو مشاغل برتر شیراز

لوله بازکنی تهران

آراد برندینگ

موسسه خیریه

واردات از چین

حمية السكري النوع الثاني

ناب مووی

دانلود فیلم

بانک کتاب

دریافت دیه موتورسیکلت از بیمه

قیمت پنجره دوجداره

بازسازی ساختمان

طراحی سایت تهران سایت

irspeedy

درج اگهی ویژه

تعمیرات مک بوک

دانلود فیلم هندی

قیمت فرش

درب فریم لس

زانوبند زاپیامکس

روغن بهران بردبار ۳۲۰

قیمت سرور اچ پی

خرید بلیط هواپیما

بلیط اتوبوس پایانه

تعمیرات پکیج کرج

لیست قیمت گوشی شیائومی

خرید فالوور

پوستر آنلاین

بهترین وکیل کرج

بهترین وکیل تهران

اوزمپیک چیست

خرید اکانت تریدینگ ویو

خرید از چین

خرید از چین

تجهیزات کافی شاپ

نگهداری از سالمند شبانه روزی در منزل

بی متال زیمنس

ساختمان پزشکان

ویزای چک

محصولات فوراور

خرید سرور اچ پی ماهان شبکه

 






آمار وبسایت

 تعداد کل بازدیدها : 1825591541




هواشناسی

نرخ طلا سکه و  ارز

قیمت خودرو

فال حافظ

تعبیر خواب

فال انبیاء

متن قرآن



اضافه به علاقمنديها ارسال اين مطلب به دوستان آرشيو تمام مطالب
archive  refresh

راست و دروغ کار ما در تلویزیون


واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > سادات اخوی، سید محمد  - تجربه­های رسانه‌ای مخاطبان ما بسیار باارزش­اند. همین که مخاطبان برنامه­های تلویزیونی، بیش از یک، دو یا سه دهه بیننده برنامه­ها بوده­اند و تفاوت دو برنامه را با هم احساس کرده­اند؛ نکته باارزشی است. گاهی با دقتی بیشتر، تفاوت یک بخش از یک برنامه را با بخشی دیگر از آن فهمیده­اند... گاهی با دیدن یک بخش از یک برنامه به وَجد آمده­اند و با بخشی دیگر، از زندگی و تلف شدن وقتشان پشیمان شده­اند. بینندگان برنامه­های تلویزیونی، هزار مدل آدم­اند و اگر راستش را بخواهید، براساس تجربه و مشاهده و هرچیز دیگری که بخواهید اسمش را بگذارید، مطمئن شده­ام آدم‌هایی که برنامه­های تلویزیون را می­بینند، به شدت«مردم»­اند... مردم با همه تعریفی که جامعه­شناسان درنظر دارند... مردم با همه گوناگونی نظر و تشابه سطح همگانی درک و خوشایند. منظورم از درک، کمترین توان تحلیل برنامه­ها و مقصودم از خوشایند، واکنشی است که در همان چند دقیقه آغازین یک برنامه نشان می­دهند. گاهی برخی از ما مجریان و برنامه­سازان، یک اشتباه تاریخیِ آدم‌های پیش از خودمان را تکرار می‌کنیم... این را که هنگام برنامه­سازی، مخاطبان را«فرهیخته(به معنای سطح عالی تحصیل و مطالعه)» فرض می­کنیم و پس از پخش برنامه نیز دنبال واکنش همان گروهیم و بعد، با تعجب و ناباوری متوجه می­شویم که بخش مهمی از آن گروه هدف، از اساس، وقتی برای تماشای تلویزیون نگذاشته­اند؛ حالا به هر دلیل که فرض کنیم: سیاسی، کمی وقت و... این تصور اشتباه سبب می­شود برنامه­سازان، شیوه­ای را در برنامه­سازی پیش بگیرند که دست آخر به کم­شدن بینند­گان تلویزیون می­انجامد. در این شیوه، همه­چیز براساس اوج درک بنا نهاده می­شود و همه­چیز از «وسط» آغاز می­شود. بخش مهمی از سخنی که قرار است به بینندگان منتقل شود، به­ عهده ذهن او گذاشته می­شود و چون مخاطب غالب، همان گروه«مردم»­اند؛ نتیجه­ای که از کار گرفته می­شود، برنامه­ای گنگ و نامفهوم می­شود. در برنامه­هایی که مخاطبانی فرهیخته را برای مخاطب هدف درنظر گرفته­اند(به این شرط که برنامه­ای تخصصی نباشند)، رسم همیشه این است که مجری، لباسی خاص می­پوشد، سخنانی می­گوید که بیش از اجرا، شبیه پُز روشنفکری و دانایی­اند... بخشهای «میان­برنامه»ای، چنان تنظیم می­شوند که مخاطبان همگانی، چیزی از آن نفهمند و بیش از پیش درک کنند که«چیزی نمی­دانند»!... حتی دکور برنامه نیز چنان«نشانه­وار(المانی)» ساخته می­شود که انگار هدفی جز تحقیر مخاطب و متهم کردن او به نفهمی ندارد. گاهی سازندگان برنامه، رُک و راست می­ایستند و همه نکته­های پیش­گفته را می­پذیرند و تأکید هم می­کنند که برنامه­شان برای مخاطبان«عام» نیست و گاهی به­اصطلاح قدیم: کُشتی را شیرین می­گیرند و تأکید می­کنند که بینندگان برنامه­ها- همان مردمی که عرض کردم- همه فرهیخته­اند و از اساس، ایرانی جماعت، فرهیخته است و...! نکته دیگری که تأکید دارم عرض کنم، تأثیری است که یک برنامه تلویزیونی بر مخاطبانش می­گذارد. گاهی احساس کرده­اید همه هدف یک برنامه، خنداندن یا گریاندن مخاطبانش بوده اما چنان­که از آغاز، تصور کرده، به هدفش نرسیده و به­اصطلاح مشهور: برنامه نگرفته. گاهی هم احساس کرده­اید برنامه­ای ساده- که در ظاهر، هیچ ویژگی شایان توجهی نداشته- چنان تا مدتها ذهن و دل شما را تسخیر کرده که هنوز، هرگاه به یاد بخشی از آن می­افتید، به دو نتیجه می­رسید:« هنوز از یادتان نرفته و هرگاه مرورش می­کنید، درگیرش می­شوید.» ما آدمیم و پیش و بیش از همه­چیز، «احساس»مان درگیر چیزهایی می­شود که می­بینیم یا می­شنویم. در برنامه­سازی تلویزیونی هم در کنار همه موردهای پیش­گفته، پشت پرده برنامه­سازی در تنظیم احساس مخاطبان نقش مؤثری دارد. این همان طبیعتی است که همه برای یک اثر هنری قایل­اند. در برنامه­های مذهبی تلویزیون، به­خصوص آنهایی که برای ماه­های پُرانرژی رمضان و محرم ساخته می­شوند، همین اصول یادشده مؤثرند و بااجازه شما باید بنویسم که اصل آخری، بیش از تأثیر، «تعیین­کننده» است. در برنامه­های مذهبی این دو ماه(و البته روزهای مناسبتی سال)، همان مردمی که پیشتر عرض کردم، درگیر مناسبت و احساس درونی­شان سراغ تلویزیون می­روند و تماشاگر برنامه­ای می­شوند که «قرار بوده» گروهی از آدمهای درگیرِ مناسبت، آن را ساخته باشند. گاهی همه سازندگان برنامه، با همین فرض «درگیر شدن با مناسبت» پیش آمده‌اند و گاهی نه. تجربه فراوان احساسی شما، بارها برای برنامه­سازان، کارنامه توفیق یا ناموفق ماندن را تنظیم کرده است. به عنوان نمونه بارها دیده­اید که مجری برنامه­ای با نهایت اندوه یا شادی مرتبط با مناسبت، مجموعه­ای از حرفهای مذهبی شایسته را ردیف و مطرح کرده اما در نهایت، هیچ احساس متناسبی را در شما ایجاد نکرده است. گاهی مجری نازنین برنامه­ای اشک ریخته، ترفندهای گوناگون اجرای برنامه را به کار بسته اما باز هم احساس مخاطبان، همپای برنامه نرفته است. گاهی برنامه­ای را تماشا کرده­اید که بی­استفاده از همه ترفندهای تلویزیونی و هنری، ناگهان چنان ذهن و احساس شما را درگیر کرده که تا سالها نتوانسته­اید از دامش رها شوید. نمی­دانم همکاران تلویزیونی­ام تا چه اندازه با این سخنم موافق­اند یا مخالف اما این را از من بپذیرید که هم تجربه شخصی و هم انبوه تجره­های شنیده از دوستانم، گواه آن است: در برنامه­های مذهبی، میزان اعتقاد همه عوامل سازنده در تأثیر نهایی آن مؤثر است و این، ربطی به ابزار کار ندارد. ابزار می­تواند آن را محکم­تر کند اما نمی­تواند نقش آن را منها کند. این که در برنامه ویژه افطار، مجری- بی­عذر شرعی- روزه نگرفته باشد... این که تهیه­کننده برنامه­ای با محور «گفتگوی دینی برای ارشاد مخاطبان»، فقط برنامه را پذیرفته باشد که «ساعت کاری موظف»ش را پر کرده باشد... این که کارشناس برنامه، پیش نگاه دوربین، حرفهایی را از مؤدب بودن به آداب دینی بگوید و خودش در زندگی شخصی، همان حرفها را رعایت نکند... این که آدمهای پشت دوربین­ها، هنگام اسم ­برده شدن از امامان و شخصیت­های محترم، به صلواتی یاد نکنند و بدتر از این، با نیشخند و تمسخر، حرفها را بشنوند(یا حتی به­خاطر بیم از عبور اتفاقی مدیران یا حراستی­ها، سکوت کنند)... و خلاصه این که موضوع، مفهوم و مناسبت، برای آدمهای سازنده برنامه­های تلویزیونی،«بی» یا«کم»ارزش باشند، تأثیر مستقیم بر اثربخشی برنامه بر ذهن مخاطبان دارد. گاهی این تأثیر، بر ذهن مخاطبان دیده می­شود و گاهی دل‌ آنان را نیز همداستانِ خود می­کند... که دومی، «گفت آنچه یافت می­نشود آنم آرزوست» را به یاد آدم می­آورد. به بخشی از برنامه­های سالهای آغازین پیروزی انقلاب فکر کنید. مجموعه­های تلویزیونی، فیلمهای سینمایی مذهبی و برنامه­های ساده­ای که از نظر دیداری، بسیار بدشکل بودند را به یاد بیاورید!... حضرت عباسی، بخشی از آنها، اگر همین روزها پخش شوند مشتاق دیدن دوباره­شان نیستید؟ هنوز هم اگر مجموعه تلویزیونی «آینه» یا برنامه «دیدنی­ها» پخش شود، پای تلویزیون نمی­نشینید؟ حالا برنامه­های سحر و افطار را به یاد بیاورید!... از میان همه سالهای گذشته، چند برنامه و کدام را به یاد می­آورید. حاضرم شرط ببندیم و بعد، سراغ پشت صحنه­ها برویم. برنامه­هایی «گرفته»اند که مجموعه سازندگان­شان آدمهایی مذهبی(و نه ریاکار- مذهبی به معنای دقیق کلمه و نه کسانی که معتقدند همین که دلت پاک باشد کافی است!) بوده­اند. آدم‌هایی که از سر دلسوزی و فقط با هدف جذب مردم به خوبی­های خدا و اهل بیت(ع) برنامه ساخته­اند. همین ربنایی که امروز، موضوع جدال سیاسی یا اجتماعی شده، ساخته مردی بزرگ است به نام استاد حسین صبحدل. مردی که امروز در میان ما نیست اما هنگامی که همه آدم‌ها، دنبال پیدا کردن خودشان بودند او، بی­آن که فکر «برآورد»های صدا و سیمایی باشد، همه وقت و زندگی­اش را صرف جمع کردن آدم‌های درجه یک و ساخت آثاری با حس و حال درجه یک برای مواقع خاص مذهبی روز و شب کرد. آثاری که تا ابد ماندگارند چه پخش شوند و چه پخش نشوند... چه خوانندگان­شان صاحب­نام باشند و چه نباشند. آن روز، جز استاد شجریان، دیگران را کسی نمی­شناخت اما اخلاص نیت استاد صبحدل، سبب شد که امروز، سراغ هر بخش آرشیو رادیو و تلویزیون بروید تا قطعه­ای مذهبی را برای پخش در مناسبتی انتخاب کنید؛ ناگزیرید اثری را انتخاب کنید که استاد صبحدل، نقشی - مستقیم یا غیرمستقیم- در ضبط آن داشته است. حتمی شما نیز سالهای سال است که برنامه­های مذهبی ماه مبارک رمضان را با دقت تماشا و بیش و کم، خبرهای پشت پرده آن را نیز رصد کرده­اید. همین حالا به ذهنتان فشار بیاورید و به این پرسش، در پیامتان پاسخ دهید که کدام برنامه(برنامه و نه سریال) تلویزیون در یاد شما ماندگار شده و تصور می­کنید به­ خاطر چیست؟




این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 636]

bt

اضافه شدن مطلب/حذف مطلب







-


گوناگون

پربازدیدترینها
طراحی وب>


صفحه اول | تمام مطالب | RSS | ارتباط با ما
1390© تمامی حقوق این سایت متعلق به سایت واضح می باشد.
این سایت در ستاد ساماندهی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی ثبت شده است و پیرو قوانین جمهوری اسلامی ایران می باشد. لطفا در صورت برخورد با مطالب و صفحات خلاف قوانین در سایت آن را به ما اطلاع دهید
پایگاه خبری واضح کاری از شرکت طراحی سایت اینتن