واضح آرشیو وب فارسی:ایسنا: سهشنبه ۲۵ آذر ۱۳۹۳ - ۱۰:۲۳
مدیرکل میراث فرهنگی استان مرکزی با بیان اینکه محوطه تاریخی آوه جزو 10 محوطه برتر کشور است، گفت: یک پایگاه دائمی پژوهشی در این محوطه تاریخی راهاندازی خواهد شد. حسینی در گفتوگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران(ایسنا)- منطقه مرکزی، اظهار کرد: محوطه تاریخی آوه یک منطقه فوقالعاده با ارزش تاریخی از هزاره چهارم قبل از میلاد است و باید اقدامات لازم جهت حفاظت از این منطقه بدرستی انجام شود. وی افزود: تمامی تصمیماتی که برای توسعه شهر آوه گرفته میشود باید به گونهای برنامهریزی شود که با محوطه تاریخی این شهر که در آینده به عنوان پایگاه پژوهشی قوی معرفی خواهد شد منافاتی نداشته باشد. حسینی درختکاری اطراف این محوطه را اقدامی مؤثر جهت عدم تعرض به این محوطه عنوان و بر لزوم احیای کاروانسرای موجود در این شهر به منظور بهرهبرداری از آن تاکید کرد. وی ضمن تأکید بر تأسیس یک پایگاه دائمی پژوهشی در این محوطه تاریخی گفت: با راهاندازی این پایگاه پژوهشی حفاظت از این محوطه به صورت جدی به دنبال ادامه فصلهای کاوش انجام میشود. مدیرکل میراث فرهنگی استان مرکزی بیان کرد: این محوطه میتواند به عنوان مرکزی برای بازدید علاقهمندان به تاریخ، فرهنگ و تمدن آمادهسازی شده و استان مرکزی و منطقه آوه به عنوان یکی از برجستهگان حوزه تاریخ معرفی شود. حسینی ضمن اشاره به وسعت حدود 100 هکتاری این محوطه عنوان کرد: به منظور حفاظت از این محوطه اعتباری بالغ بر یک میلیارد تومان و برای هر فصل کاوش نیز حدود 200 میلیون تومان مورد نیاز است. وی با اشاره به نشستی که با حضور استاندار مرکزی در خصوص توسعه شهر آوه برگزار شد گفت: در این نشست حدود 200 میلیون تومان اعتبار برای فصل کاوش به تصویب رسید و مبلغی هم باید از محل اعتبارات ملی و سازمان مرکزی برای ادامه کاوشهای این محوطه تاریخی پیگیری کنیم. مدیرکل سازمان میراث فرهنگی صنایع دستی و گردشگری استان مرکزی یادآور شد: طرح ایجاد پایگاه پژوهشی دائمی در محوطه تاریخی آوه در گذشته به تصویب رسیده است اما امکانات مورد نیاز در این راستا باید تامین شود تا راهاندازی صورت بگیرد. محوطه باستانی آوه در شهرستان ساوه، در کنار شهر آوه واقع شده است. این محوطه باستانی با حدود 80 هکتار وسعت یکی از بزرگترین محوطههای باستانی استان مرکزی است که از هزاره چهارم قبل از میلاد تا سده 9 ه.ق محل سکونت بوده است. اوج گسترش این شهر به عنوان دومین شهر شیعی ایران بعد از قم در دوره آلبویه و سلجوقی بوده است. اولین پژوهشهای علمی باستانشناسی در این محوطه باستانی از سال 1380 شروع و با انجام سه فصل کاوش در خلال سالهای 1385 تا 1388 ادامه یافت. طی این کاوشها بخشی از ساختار دژ آوه دوره سلجوقی در تپه مرکزی و فضاهای مسکونی در عرصه محوطه مربوطه به دوره سلجوقی و ایلخانی مشخص شده است. همچنین طی کاوش 1388 در پیرامون بقعه امامزاده فضل بن سلیمان(ع)، محراب گچبری دوره سلجوقی و قبوری که سطوح و بدنههای آن با کاشی زرین فام پوشانده شده بود بدست آمده است. شاخصترین دادهها و اشیاء بدست آمده از این کاوشها سفالینههای زرین فام، سفالیه با تکنیک قالبی، نقش کنده، استامپی و اشیاء کوچک تزئینی چون مهرهها و غیره است. کاشیهای زرینفام بدست آمده از اطراف امامزاده یاد شده نمونههایی منحصر به فرد در تاریخ هنر و باستان شناسی ایران بشمار میرود. انتهای پیام
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ایسنا]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 34]