واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز:
موسویان: رهبری در سال ۷۸ مصوبه شورای عالی امنیت ملی برای حمله به افغانستان را وتو کردند
هرچند که رهبری تصمیم گیری نهایی در سیاست خارجی را بر عهده دارند، ایشان نمی توانند تصمیم ها، قوانین و مصوبات مجلس را وتو کنند. به گزارش نامه نیوز، روزنامه خراسان نوشت؛
اتاق فکر انجمن آسیا چندی قبل میزبان دو دیپلمات سابق از دو کشور کلیدی در مذاکرات هسته ای یعنی ایران و آمریکا بود. حسین موسویان ، سخنگوی اسبق تیم مذاکره کننده هسته ای ایران و گری سیک، مقام اسبق شورای امنیت ملی آمریکا در این میزگرد شرکت داشتند و هر یک نظر خود را در خصوص روابط ایران و آمریکا مطرح کردند.
به گزارش دیپلماسی ایرانی، در بخشی از این نشست، مجری برنامه از موسویان درباره ساختار تصمیم گیری در ایران و نقش رهبر انقلاب در این زمینه سوال کرد که در پاسخ به این سوال، موسویان گفت: روند تصمیم گیری در ایران مشابه ایالات متحده است. به این معنی که پارلمان ما نقشی مانند کنگره شما ایفا می کند و شورای امنیت ملی ایران نیز نقشی مانند شورای امنیت ملی آمریکا دارد.
اختیار رهبر نیز بسیار مشابه اختیار رئیس جمهور آمریکاست. اگر به قانون اساسی توجه کنید در می یابید که قانون اساسی ایران 90 درصد مشابه قانون اساسی فرانسه است. هرچند که رهبری تصمیم گیری نهایی در سیاست خارجی را بر عهده دارند، ایشان نمی توانند تصمیم ها، قوانین و مصوبات مجلس را وتو کنند. در سیاست خارجی ایشان تصمیم گیرنده نهایی هستند اما تجربه 30 ساله من در سیستم نشان می دهد که ایشان تقریبا در 95 درصد موارد تصمیم های اتخاذ شده از سوی شورای امنیت ملی ایران را وتو نکرده اند هر چند که در بسیاری موارد سیاستمداران می دانستند که ایشان به واقع به این تصمیم ها علاقه ندارند.
وی در ادامه به سوالی درباره نقش رئیس جمهور در ساختار تصمیم گیری ایران اشاره کرد و گفت: رئیس جمهور رئیس شاخه اجرای قانون اساسی است. او در راس شورای امنیت ملی قرار دارد که مهم ترین وزنه تصمیم گیری در سیاست خارجی و امنیتی به شمار می رود. شورای امنیت ملی توسط رئیس جمهور اداره می شود و هر آنچه که آنها تصمیم بگیرند باید به تایید رهبری برسد.رهبری اختیار وتوی مصوبه های شورای امنیت ملی را دارند اما در 30 سال اخیر ایشان یک یا دو درصد تصمیم های شورای امنیت ملی را وتو کرده اند.
موسویان سپس به بیان مصادیقی از آن چه تشریح کرده بود پرداخت و گفت: شما به یاد می آورید زمانی که مذاکرات هسته ای را در سال 2003 آغاز کردیم، 3 کشور اروپایی انگلیس، فرانسه و آلمان، دو اقدام را از ایران می خواستند: یکی شفافیت و دیگری تعلیق غنی سازی اورانیوم. مقام معظم رهبری با شفافیت مشکلی نداشتند و به آن کارت سفید نشان دادند. اما مشکل در مورد تعلیق غنی سازی اورانیوم بود که ایشان تاکید کردند ارتباطی بین شفافیت و تعلیق وجود ندارد. ایشان فرمودند که چرا باید غنی سازی را تعلیق کرد؟ رهبر انقلاب به تعلیق غنی سازی علاقه نداشتند اما سرانجام شورای عالی امنیت ملی که در آن زمان حسن روحانی، دبیر آن بود تصمیم گرفت برای دوره ای و به منظور اعتمادسازی، غنی سازی را تعلیق کند. در آن زمان رهبری به این تصمیم علاقه ای نداشتند اما آن را وتو هم نکردند.
یک نمونه دیگر نیز زمانی بود که 8 دیپلمات ایرانی در افغانستان مورد سوء قصد طالبان قرار گرفتند(1999 میلادی-1378 شمسی). اکثریت در شورای عالی امنیت ملی از حمله به افغانستان حمایت کردند اما رهبری این تصمیم را وتو کردند. ایشان نمی خواستند با یک همسایه وارد جنگ شوند.
1393/4/18
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 89]