محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1844248084
مشاور ارشد ظریف: اوباما و روحانی، مذاکرات را به نتیجه می‌رسانند /دیپلماسی احمدی‌نژاد ادامه پیدا می‌کرد، صادرات نفت به صفر می‌رسید /دولت روحانی ادامه دولت خاتمی است
واضح آرشیو وب فارسی:نامه نیوز:
مشاور ارشد ظریف: اوباما و روحانی، مذاکرات را به نتیجه می‌رسانند /دیپلماسی احمدی‌نژاد ادامه پیدا می‌کرد، صادرات نفت به صفر می‌رسید /دولت روحانی ادامه دولت خاتمی است
دولت یازدهم در سیاست خارجی دقیقا ادامه‌دهنده راه دولت اصلاحات است
به گزارش نامه نیوز، نگرانی بر سر پرونده هسته‌ای کشورمان و سرنوشت مذاکرات میان ایران و کشورهای گروه 1+5 روزبه‌روز همه‌گیرتر می‌شود. امروزه نه‌تنها فعالان حوزه سیاست خارجی و اقتصادی کشورمان نگران آینده مذاکرات هستند، بلکه بسیاری از سیاستمداران جهان به‌ویژه در کشورهای غربی منتظر سوت پایان آن و تغییرات حاصل از آن در جامعه بین‌الملل هستند. مذاکراتی که اگر چه چند سالی است در فضای دیپلماسی ما جاری است اما با تغییر دولت و تیم مذاکره‌کننده امیدهای جدیدی را در فضای جهانی به وجود آورده است. امیدهایی که از آذرماه پارسال با توافق اولیه در ژنو پررنگ‌تر شد و حال که نگارش متن توافقنامه نهایی آغاز شده نفس‌ها را در سینه حبس کرده است.
البته از آذرماه تا امروز در کنار امیدهای جوانه زده در جامعه ما، دلواپسی و اظهارات ناامید‌کننده نیز کم نبوده است؛ ناامیدی‌ای که حکم پایان این مذاکرات را پیش از موعد صادر می‌کند. حکم محتومی که در آن مذاکرات و سیاست مذاکره‌کنندگان را هم درباره تیم مذاکره‌کننده ایران و هم دولت اوباما و تیم مذاکره‌کننده 1+5 شکست اعلام می‌کند و آنچه تاکنون حاصل شده است را چیزی جز عقب‌نشینی نمی‌داند.
بر همین اساس سراغ محمد صدر مشاور ارشد وزیر امور خارجه رفتیم. او در گفت‌وگو با فرهیختگان این نگاه را ناشی از برداشت اشتباه از مفهوم مذاکره و بازی برد-برد می‌داند. صدر درباره آینده این مذاکرات معتقد است تنها با حفظ شرایط فعلی و جلوگیری از فعالیت تندروها در هر دو سو می‌توان به نتیجه مناسب دست پیدا کرد.
معمولا ما درباره سیاست خارجی کشورمان با این نگاه روبه‌رو هستیم که تصمیمات در این حوزه از نهادهای فرادولتی اتخاذ می‌شود و دولت تنها مجری چنین تصمیماتی است، اما از سوی دیگر شاهد آن هستیم که روابط ما با جامعه جهانی با تغییر دولت‌ها، تغییرات محسوسی داشته است. برای شروع بحث، می خواستم تصویر شما از فضای سیاست خارجی امروز ایران را بدانم.
درست است که مقام معظم رهبری بالاتر از دولت است و در واقع تصمیم‌گیر نهایی و طبق قانون اساسی تعیین‌کننده سیاست‌های کلی نظام است، اما عملکرد دولت در سیاست خارجی بسیار موثر است. چنانچه در زمان دولت آقای خاتمی، دولت آقای احمدی‌نژاد و دولت آقای روحانی، آیت‌الله خامنه‌ای رهبر بوده و هستند اما شاهد آن هستیم که سیاست خارجی در سه دوره کاملا متفاوت بوده است. این مساله نشان می‌دهد عملکرد دولت در طراحی و اجرای سیاست خارجی بسیار حائز اهمیت است. ضمن اینکه باید این سیاست‌ها به تایید مقام معظم رهبری برسد. پس همان‌طور که تصمیمات مقام معظم رهبری در حوزه سیاست نقش‌آفرین است عملکرد هر دولت نیز تاثیر بسزایی در زمینه موقعیت ایران در جهان و روابط آن با سایر کشورها دارد.
از ابتدای پیروزی انقلاب، کشور ما همیشه با تمام دولت‌هایی که روی کار آمدند آمریکا را دشمن بزرگ می‌دانستند و حتی تا دوره آقای خاتمی کسی به صراحت به رابطه میان این دو کشور اشاره نمی‌کرد. آقای خاتمی هم در این زمینه و امکان آن همان پاسخ تاریخی- عزت، حکمت و مصلحت- را دادند. اما با گذشت هشت سال از دولت خاتمی و روی کار آمدن دولت روحانی گویا قبح آن شکسته شد و بارها حتی از سوی مسئولان نیز این مساله مطرح می‌شود. با توجه به اینکه سیاست‌های آمریکا تغییر چندانی نکرده است چه شد که اراده این مساله کم و بیش به وجود آمده است؟ آیا این نشان از تغییر سیاست‌های ما در قبال سایر کشورهاست؟
توجه داشته باشید که در سیاست خارجی هیچ‌چیز ثابت نیست و این جمله هم بسیار مشهور است که «ما در سیاست خارجی دوست دائمی و دشمن دائمی نداریم.» ممکن است در شرایطی دوست تبدیل به دشمن شود و دشمن تبدیل به دوست شود و اوضاع تغییر کند. خلاصه شرایط سیاسی و اتفاقاتی که در ایران و در جهان به وقوع پیوسته است تعیین‌کننده تنظیم روابط خارجه خواهد بود. بعد از هشت سال دولت آقای احمدی‌نژاد، که به دلیل تصمیمات نادرستی که در سیاست خارجی گرفته شد، ایران به سمت انزوا رفت و نتیجه‌اش تحمیل تحریم‌های بسیار زیاد علیه ایران بود، طبیعی است که دولت جدید باید تلاش کند این دو نقیصه را برطرف کند. به عبارتی دولت جدید هم باید سعی کند جایگاه جدیدی برای جمهوری اسلامی ایران در جامعه بین‌الملل تعریف کند و هم این تحریم‌های ناعادلانه‌ای که به ایران تحمیل شده و مردم و دولت ایران را تحت فشار قرار داده است را از بین ببرد. پس در اینجا طبیعی است که بحث مذاکرات مطرح شود. مذاکره با کشورهایی که نقش اصلی در شورای امنیت سازمان ملل دارند؛ پنج کشور که یکی از آنها آمریکاست. در همین راستا ایران از بعد سیاسی با آنها برای رفع تحریم‌ها وارد مذاکره شد و از بعد تکنیکی و فنی هم باید با سازمان بین‌المللی انرژی اتمی وارد مذاکره شود. بنابراین این شرایط است که به ما حکم می‌کند مشکلاتی که در جمهوری اسلامی ایران در هشت سال دولت آقای احمدی‌نژاد ایجاد شده بود، از طریق مذاکرات حل شود.
ما در یک سال اخیر همواره از تحول در سیاست خارجی کشور سخن گفته‌ایم. اگر چنین تغییری در فضای سیاسی کشور حاصل نمی‌شد و دولت جدید با چنین رویکردی روی کار نمی‌آمد، الان در چه شرایطی بودیم؟ به عبارتی تصویری که از ادامه رویکرد سیاست خارجی دولت نهم و دهم به ذهن‌تان می‌آید، چیست؟
اگر دیپلماسی آقای احمدی‌نژاد به هر شکلی ادامه پیدا می‌کرد، اولین مشکلی که برای کشور ما پیش می‌آمد این بود که صدور نفت کشورمان به صفر می‌رسید و به عبارتی ایران دیگر توان صادرات نفت را نداشت. و از آن جهت که بنا بر همان سیاست‌ها، بودجه ایران وابستگی بسیار بالایی به صدور نفت داشته است- حدود 70 تا 80 درصد- ما با کسری بودجه فراوانی روبه‌رو می‌شدیم. به عبارتی از بین رفتن صدور نفت، یعنی 70 تا 80 درصد بودجه کشور قابل تامین نبود. این از بعد اقتصادی یعنی بحران در اقتصاد. از سوی دیگر با ادامه سیاست‌های اتخاذی در دولت پیشین انزوای ایران ادامه پیدا می‌کرد و تحریم‌ها نیز روزبه‌روز افزایش می‌یافت. به عبارتی ایران با مشکلات بسیار زیاد سیاسی، اقتصادی و بین‌المللی روبه‌رو می‌شد.
به دلیل اینکه فضای حمایت از سیاست‌های خارجی دولت روحانی، در میان نخبگان بسیار قوی است، بسیار شاهد آن هستیم که بعضی از مخالفان دولت اصلاحات که امروزه حامی سیاست خارجی دولت جدید هستند، ادعا می‌کنند سیاست خارجی دولت روحانی متفاوت با این سیاست در دولت خاتمی است. به‌عنوان صاحب‌نظر و فردی که در دولت اصلاحات فعالیت کرده‌اید، آیا میان سیاستی که دولت یازدهم در عرصه بین‌الملل در پیش گرفته است با آنچه دولت خاتمی مدنظر داشت، تفاوتی وجود دارد یا خیر؟
دولت یازدهم در سیاست خارجی دقیقا ادامه‌دهنده راه دولت اصلاحات است. برای توضیح این مساله باید بگویم که اینجا اصلا بحث دولت خاتمی و دولت روحانی نیست بلکه بحث کسی است که سیاست خارجی را می‌شناسد، یعنی در این حوزه تخصص دارد و می‌فهمد سیاست خارجی چیست. آن فرد در هر دولتی باشد، وقتی در راس سیاست خارجی قرار می‌گیرد همان‌گونه عمل می‌کند که در دولت اصلاحات عمل شد، که الان هم در دولت آقای روحانی همان راه را در پیش گرفته‌اند. بحث مهم همین است. بحث مهم فهم سیاست خارجی است. باید این فهم را داشت و درست عمل کرد، تشنج‌زدایی و اعتمادزایی برای رفع تحریم سیاست صحیحی است که در هر دو دولت بوده است.
پس بنابر آنچه در دوره اصلاحات درباره پرونده هسته‌ای پیش آمد و سیاست خارجی امروز دنباله‌رو آن است، ما همچون گذشته در مسیر مذاکرات پروتکل الحاقی را امضا می‌کنیم. طبیعتا یکی از مسائلی که در آینده با پیشروی مذاکرات و حصول توافق و تامین حقوق ملت ایران به آن خواهیم رسید امضای پروتکل الحاقی است.
با پیشروی مذاکرات و امضای توافق اولیه در ژنو، بسیار با این اظهارنظر روبه رو می‌شویم که بهبود روابط ایران و آمریکا عامل به نتیجه رسیدن مذاکرات خواهد بود. این تصور تا چه میزان درست است؟
مذاکرات هسته‌ای و رفع تحریم‌ها ارتباط چندانی با روابط ایران و آمریکا ندارد. چنانچه ما در زمان فعلی از لحاظ دیپلماتیک رابطه‌ای با آمریکا نداریم اما مذاکرات هسته‌ای ما در حال پیشروی است و ان‌شاءالله تا حل قضایا هم پیش می‌رویم. آنچه مسلم است دو طرف مذاکره به این نتیجه رسیده‌اند که حل قضیه در چارچوب استراتژی برد-برد منافع طرفین را تامین می‌کند. چنانچه ما با پنج کشور رابطه داریم و فقط با یک کشور رابطه نداریم. پس اثر چندانی در این قضیه ندارد. آنچه مسلم است مذاکرات باید پیش رود و نگرانی‌های کشورهای غربی هم از میان برود به‌گونه‌ای که به این نتیجه برسند که ایران به دنبال سلاح هسته‌ای نیست. همان چیزی که مقام معظم رهبری بارها رسما اعلام کردند و حتی در این زمینه فتوا هم دادند که تولید، ذخیره و کاربرد سلاح هسته‌ای را حرام اعلام کرده‌اند.
یعنی همکاری ایران و آمریکا در مساله‌ای مانند بحران داعش در عراق که شاید عامل نزدیکی دو کشور باشد، بر مذاکرات بی‌اثر است؟
بله این مسائل به هم ربطی ندارد و همکاری‌ها به معنای تاثیر بر مذاکرات نیست.
پس این باور که آمریکا طرف اصلی مذاکره است که حتی به موجب آن ایران و آمریکا به صورت مستقیم پای میز مذاکره رفتند و دیدارهایی صورت گرفت، اشتباه است؟
در شورای امنیت پنج قدرت هستند که حق وتو دارند که در میان این پنج کشور، آمریکا نسبت به بقیه از لحاظ امکانات قوی‌تر است، در واقع تنها تصمیم‌گیر نیست، اما درست است که به‌عنوان یک کشور تاثیرش از بقیه بیشتر است. این واقعیت است که کشورهای اروپایی تحت تاثیر تصمیمات این کشور هستند اما تنها تصمیم‌گیرنده نیستند. چنانچه در این مذاکرات فرانسه تا حدی رفتاری انجام داد که به موجب آن توافق ژنو به تاخیر افتاد.
پس مذاکرات مستقیم چه جایگاهی در پیشبرد مذاکرات دارد؟
توجه داشته باشید مذاکرات مستقیم به معنای بهبود روابط یا تلاش برای آن نیست. این مذاکرات مستقیم عمدتا درباره پرونده هسته‌ای ایران زمینه‌سازی می‌کند. با توجه به اینکه این مساله سابقه طولانی دارد و در گذشته نیز شاهد چنین روندهایی بوده‌ایم، این مذاکرات مستقیم می‌تواند روند گذشته را که موجب شروع مذاکرات شد، تقویت کند.
بنا به گفته شما ما مسیر منطقی را در پیش گرفته‌ایم، هم در رابطه با تیم مذاکره‌کننده هم در برابر آژانس بین‌المللی انرژی اتمی، اما در تمام طول چنین برنامه‌هایی عده‌ای در کشورمان بر طبل عقب‌نشینی سیاست خارجی در پرونده هسته‌ای می‌کوبند، مثلا اخیرا برخی رسانه‌ها ازجمله خبرگزاری فارس، پنج گام توافقی ایران و آژانس را نمونه بارز کوتاه آمدن دانسته و با این نگاه به دنبال تضعیف تیم مذاکره‌کننده هستند. با توجه به این پنج گام، آیا ما واقعا از حقوق‌مان کوتاه آمده‌ایم؟
افرادی که این سخنان را می‌گویند در واقع هدف مذاکرات را نمی‌دانند. هدف مذاکرات، تامین حقوق هسته‌ای ملت ایران است. حقوق هسته‌ای ملت ایران هم این است که ما از انرژی هسته‌ای استفاده صلح‌آمیز بکنیم نه استفاده تسلیحاتی. یعنی ما می‌خواهیم از انرژی هسته‌ای در بعد کشاورزی، پزشکی و انرژی یعنی در تولید برق، ایجاد نیروگاه‌ها و رآکتورها استفاده کنیم نه چیز دیگری. آنچه ما به دنبالش هستیم این است. هیچ‌کدام از مواردی که آنها می‌گویند به معنی عقب‌نشینی است به این هدف خدشه وارد نمی‌کند. بلکه ما را در واقع به همان هدفی که استفاده صلح‌آمیز است نزدیک می‌سازد و در عین حال نگرانی‌های طرف مقابل را هم که تهیه سلاح‌های هسته‌ای است برطرف می‌کند. بنابراین چنین اظهاراتی منطقی نیست.
بحث دلواپسان که راه افتاد حتی ما با این جملات روبه‌رو می‌شدیم که توافق ژنو به درستی مطالعه نشده است و تیم مذاکره‌کننده دقیق نمی‌داند چه چیزی را امضا کرده است. آیا چنین اتفاقی ممکن است؟
البته باید بپذیرید که این جوک با‌مزه‌ای بود که این افراد مطرح کرده‌اند. برای پاسخ به این افراد باید گفت چنین اتفاقی تاکنون نیفتاده است و این پروسه توسط یک نفر انجام نمی‌شود که امکان چنین خطایی وجود داشته باشد، بلکه تعداد زیادی از دوستان و همکارانی که کار کرده‌اند و تجربه بسیاری دارند این توافق را دیده‌اند و این اظهارات جوکی است که هرازگاهی مطرح می‌شود.
از طرف ایران گویا اراده برای حل پرونده به وجود آمده است، این مساله را از سوی طرف مقابل برای پایان بخشیدن به پرونده هسته‌ای ایران چگونه ارزیابی می‌کنید؟
مسلم است که در حال حاضر هر دو طرف، اراده جدی برای حل مساله دارند. اگر اراده جدی وجود نداشت مذاکرات به اینجا نمی‌رسید و به توافق بر سر برنامه اقدام مشترک در ژنو نیز موکول نمی‌شد. تا زمان فعلی همین پیشرفت نشانه اراده است. اما این به آن معنا نیست که مشکلی بر سر راه نیست. بلکه هنوز مسائل جدی وجود دارد. امیدواریم همان‌گونه که ایران صادقانه و شفاف جلو آمده است و برای حل مشکل مذاکره می‌کند، طرف مقابل هم همین‌طور باشد. باید کشورهای 1+5 توجه داشته باشند که عناصر تندرویی مانند جورج بوش که در گذشته‌ها بودند و مانع پیشرفت مذاکرات و حل آن بودند، وارد این عرصه نشوند و در مذاکرات چنان نقشی را بازی نکنند چنانچه در این مدت فرانسه تا حدی چنین نقشی را بازی کرد و توافق را به تاخیر انداخت و جدیدا هم وزیر امور خارجه این کشور مصاحبه‌ای کرده است و مطالب نامناسبی در گفته‌هایش وجود دارد. اگر چنین اتفاقاتی نیفتد احتمال به نتیجه رسیدن مذاکرات بسیار زیاد است.
با شروع مناسبی که تیم مذاکره‌کننده جدید ایران داشت و نتایجی که در ژنو اتفاق افتاد امید به حل مساله بسیار زیاد بود. چنانچه حداقل در میان مردم انتظار می‌رفت دیدار وین، توافق نهایی را به همراه آورد. اما کندی نگارش توافقنامه و بی‌خبری‌های مربوط به آن این زمزمه را ایجاد کرد که مذاکرات در آستانه شکست است. آیا این ناامیدی منطقی است و سیاست ما در این مذاکرات شرایط نامساعدی دارد؟
بار دیگر باید به مفهوم مذاکره بازگردیم. مذاکرات این‌گونه نیست که با سرعت به نتیجه برسد. گاهی اوقات سال‌های بسیاری می‌گذرد تا مذاکراتی به نتیجه برسد. نباید چنین فکر کنیم که سه دور مذاکره طی دو یا سه ماه تمام مشکلاتی که در گذشته با آن مواجه بوده‌ایم را حل کند. اشتباه از این نگاه است. مذاکرات به این شکل نیست که یک روزه و دوروزه حل شود. باید صبور بود.
اوباما یکی از شعارهای انتخاباتی‌اش حل مساله هسته‌ای ایران بود. آیا این به معنای آن نیست که اوباما تمام تلاش خود را در ماه‌های پایانی دولت برای حل این مساله می‌کند و حل نشدن آن به معنای شکست او در سیاست خارجی است؟
طبیعتا حل پرونده هسته‌ای ایران برای اوباما هم بسیار مهم است به دلیل اینکه اوباما همان‌طور که گفتید دو موضوع سیاست خارجی را مطرح کرد؛ یکی حل پرونده هسته‌ای ایران، دیگری پیشبرد صلح خاورمیانه یعنی صلح بین فلسطین و اسرائیل. با وجود نتانیاهو در اسرائیل که فردی افراطی مانند جورج بوش است، اوباما نتوانست چنین رویکردی را پیش ببرد. نتانیاهو سد راه قرار گرفت و در نتیجه اوباما در حل این مساله به جایی نرسید. حال اگر اوباما درباره پرونده هسته‌ای ایران نیز شکست بخورد به معنای این است که اوباما در سیاست خارجی خود شکست خورده است و این چیزی است که جمهوریخواهان یعنی رقبای اوباما دنبال آن هستند. حتی چنین چیزی را مطرح کردند که «اگر ما بتوانیم این مذاکرات را هم به شکست بکشانیم با توجه به بی‌نتیجه بودن صلح فلسطین و اسرائیل، مفهوم آن چیزی جز شکست دولت اوباما نیست. وقتی چنین شود ما از این شکست در تبلیغات انتخابات ریاست‌جمهوری استفاده می‌کنیم و آقای اوباما باید برود گلف بازی کند.»
با این اوصاف می‌توانیم بگوییم که این مذاکرات با حفظ شرایط فعلی به نتیجه می‌رسد یعنی حفظ سیاست خارجی این روزهای دولت روحانی و حفظ شرایط حزبی در دولت آمریکا (به عبارتی اوباما و دولت دموکرات) و درباره سایر کشورها شرایط باید چگونه باشد؟
بله فضای آمریکا باید به همین شکل بماند و سایر کشورهای گروه 1+5 در فضای مناسبی قرار دارند و به جز فرانسه بقیه مواضع مناسبی دارند. فرانسه در مرحله اول به شکلی که همه به یاد دارند، موجب به تاخیر افتادن توافق اولیه شد و در مرحله فعلی نیز با مصاحبه‌ای که وزیر امور خارجه آن انجام داد موجب شده است احساس کنیم که این کشور ساز ناموزون می‌نوازد و امیدواریم به مرور زمان حل شود. اراده کلی که از شروع مذاکرات تا به اینجا وجود داشته است اگر ادامه یابد و خرابکاری از سوی تندروهای آمریکایی و اسرائیلی اتفاق نیفتد می‌توانیم به آینده مذاکرات خوشبین باشیم.
آینده سیاست در پیش گرفته‌شده از سوی کشورهای گروه 1+5 و آینده این مذاکرات را چگونه ارزیابی می‌کنید؟
اگر کسی مانند جورج بوش ظاهر نشود توافق حاصل می‌شود. جورج بوش شخصی افراطی، تند و طرفدار اسرائیل بود که در حال حاضر همفکران او در کنگره آمریکا حضور دارند و سنگ‌اندازی می‌کنند. امیدوارم این صهیونیست‌های افراطی(Christian Zionist) و تندروهای حزب جمهوریخواه در کنگره که به دنبال فشار بر اوباما هستند موفق نشوند. این افراد به دنبال آنند که مذاکرات را با ایران برهم بزنند و مانع از به نتیجه رسیدن آن شوند. در آمریکا برخی گروه‌های افراطی مجلس نمایندگان را در دست دارند و با کمک مالی برخی کشورهای عربی به دولت اوباما فشار می‌آورند که این مذاکرات به نتیجه نرسد. علاوه‌بر آن، اسرائیل از طریق ای‌پک بر نمایندگان کنگره آمریکا نفوذ دارد و به دنبال همین مساله است. اگر آنها موفق نشوند، مذاکرات ما قطعا در دولت آقای روحانی به نتیجه می‌رسد.
1393/4/17
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: نامه نیوز]
[مشاهده در: www.namehnews.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 58]
-
گوناگون
پربازدیدترینها