محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1843365856
صادق قربانی تثبیت «ناو جنگی بزرگ» در خاورمیانه؛ مقصد نهایی مسیرهای موازی دیپلماسی اوباما
واضح آرشیو وب فارسی:فارس: صادق قربانی
تثبیت «ناو جنگی بزرگ» در خاورمیانه؛ مقصد نهایی مسیرهای موازی دیپلماسی اوباما
سوریه، ایران و مذاکرات سازش مسیرهایی‌‌اند که اوباما تمام اعتبار خود را خرج آن‌ها کرده تا بلکه جای پای آنچه «دولت اسرائیل» خوانده می‌شود را در خاورمیانه محکم کند.
«آن‌هایی که هنوز به این ایدئولوژی اصرار دارند که اسرائیل حق بقا ندارد، احتمالا زمین زیر پا و آسمان بالای سرشان را هم انکار می‌کنند، چراکه اسرائیل قرار نیست جایی برود. تا زمانی که ایالات متحده‌ای هست، شما تنها نخواهید ماند.» «باراک اوباما» یک سال قبل وقتی برای اولین بار در کسوت رئیس‌جمهور وارد سرزمین‌های اشغالی شد، با بیان این عبارات به اسرائیلی‌ها اطمینان داد که آن‌ها را تنها نمی‌گذارد. اظهاراتی که «جو بایدن» معاون او هم در جریان مراسم تدفین «آریل شارون» تکرار کرد و گفت «هیچ‌کس در هر نقطه‌ای از جهان، نباید شک کند که ایالات متحده پای امنیت اسرائیل و کشور مستقل اسرائیل ایستاده است.» تکرار مداوم این اظهارات یک چیز را ثابت می‌کند و آن هم اینکه حتی اختلافات ظاهری در دوره اوباما میان واشنگتن و تل‌آویو امری مقطعی است و آمریکا در دید کلان خود مصمم به تثبیت حضور به قول ژنرال «الکساندر هیگ» "ناو جنگی بزرگ" خود در دل خاورمیانه است. هرچند که حراست از اسرائیل سال‌هاست که در سرلیست اولویت‌های دستگاه‌های اطلاعاتی، نظامی و دیپلماتیک آمریکا قرار دارد، اما نگاهی به عملکرد دولت اوباما که در ظاهر بیشترین اختلافات را با ائتلاف راستگرایان حاکم بر اسرائیل دارد، نشان می‌دهد که او در دور دوم ریاست‌جمهوری‌اش سودای پایان دادن به چند دهه عدم اطمینان اسرائیلی‌ها نسبت به آینده را در سر دارد. رویایی که به تصور رئیس‌جمهور آمریکا مسیرهای موازی و مرتبط دیپلماسی می‌تواند تعبیری خوش برای آن داشته باشد.
در این یادداشت نه قصد تائید و نه عمدی برای تقبیح این مسیرها داریم، تنها مروری می‌کنیم بر سه خطی که به نظر می‌رسد از دید واشنگتن مقصدی مشترک همانطور که پیش از این گفته شد، دارند. سوریه سه سال از بحران سوریه که تورم و گسترش آن قطعا به خاطر حمایت غرب بود، می‌گذرد و در این مدت قطعا آنکه بیش از همه منفعت برده و تقریبا هزینه‌ای نپرداخته، تل‌آویو بوده است. هرچند حضور «بشار اسد» در سوریه برای سال‌ها مرزهای جولان را به یکی از آرام‌ترین مناطق برای اسرائیلی‌ها بدل کرده بود، اما همانطور که مقامات نظامی این رژیم بارها اعلام کرده‌اند، حضور قدرتمند حزب‌الله لبنان را در مرزهای شمالی، اصلی‌ترین تهدید برد کوتاه برای اسرائیل می‌‌دانند. حضوری که به واسطه همراهی نظام سوریه با مقاومت و بعد از روی کار آمدن دولتی شیعی در عراق قدرتمندتر هم شده بود. بعد از سال 2010 و پس از آنکه تلاش‌های آمریکا برای خلع سلاح حزب‌الله نتیجه نداد و همزمان با موج اعتراضات در کشورهای عربی، سوریه در محوری که شروع آن ایران است و پایان آن مرزهای جنوبی لبنان، به عنوان نقطه هدف تضعیف این محور انتخاب شد. در این مدت تقویت معارضه از سوی غرب کاری کرد که یکی از امن‌ترین کشورهای دنیا امروز به منطقه‌ای جنگ‌زده بدل شده است. حالا در آب گل‌آلود بحران سوریه، آمریکا به دنبال صید اولین ماهی خود از مسیر دیپلماسی است. کنار زدن نظام سوریه، قطع بازوی ارتباطی محور مقاومت و به تبع آن افزایش امنیت اسرائیل. اولین گام جدی در این مسیر حمله ادعایی به «غوطه»، تهدید نظامی «ملموس و باورپذیر» و نهایتا امضای توافق خروج مواد شیمیایی از سوریه بود. همین هفته بود که تلویزیون اسرائیل از توقف توزیع ماسک‌های ضدگاز در سرزمین‌های اشغالی خبر داد، چراکه «خطر تا حد زیادی رفع شده است». موادی که به عنوان عنصری بازدارنده و سنگی بزرگ به نشانه نزدن در برابر مجموعه عظیم تسلیحات کشتار جمعی اسرائیل از اتمی تا بیولوژیک، تولید شده بود، حالا از سوریه خارج شده است. اما این مسیر هنوز به مقصد نرسیده و سرانجام آن باید روی کار آمدن دولتی هماهنگ با واشنگتن از دل مجموعه موسوم به «ائتلاف ملی انقلاب سوریه» که غرب می‌گوید دیدگاه‌هایی متعادل و سکولار دارند، باشد. تنها از این مسیر است که یک قطعه از آنچه اوباما در مصاحبه اخیرش با «نیویورکر» "قطعات پازل" نامید، در جای درست قرار می‌گیرد. «ژنو 2» جایی است که غربی‌ها و شیوخ عرب به همین امید به آن گام می‌گذارند. مذاکره با ایران، فراتر از موضوع هسته‌ای اما مهم‌ترین قطعه پازل اوباما، ایران است. خود اوباما در همان مصاحبه می‌گوید «اگر بتوانیم رفتار ایران را مسئولانه کنیم»، می‌توان امیدوار بود که در خاورمیانه موازنه ایجاد شود. او در مورد این موازنه توضیح می‌دهد و می‌گوید اکنون منافع اسرائیل و کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس در یک راستا قرار گرفته، هرچند طرفین آن را علنی اعلام نمی‌کنند. به زعم اوباما اگر ایران هم رفتاری "مسئولانه" داشته باشد، منافع همه طرف‌ها در یک خط قرار می‌گیرد و موازنه‌ای حاکم می‌شود که به آرامش در خاورمیانه و البته افزایش امنیت اسرائیل منجر می‌شود. اوباما در مورد آنچه که "رفتار مسئولانه" هم خوانده توضیح داده است. علاوه بر موضوع هسته‌ای، پایان دادن به حمایت از حزب‌الله لبنان یکی از مواردی است که اوباما آن را مصداق مسئولانه رفتار کردن ایران می‌داند. و این تائیدی است بر این نکته که اوباما در مسیر دوم از دیپلماسی خود، موضوع هسته‌ای را گام نخست دیده و هدف نهایی او بسیار فراتر از پایان دادن به تهدید خودخوانده هسته‌ای علیه اسرائیل است. در این مسیر هم که از ژنو می‌گذرد، واشنگتن نهایتا همان هدفی را دنبال می‌کند که در مسیر اول دنبالش بود، رفع تهدید از جانب محور مقاومت، این بار از سرچشمه اصلی. اوباما امیدوار است با بهبود روابط با ایران نه در حد دو متحد دستکم به عنوان دو کشور «غیرمتخاصم» جدی‌ترین کشوری را که «دولت یهود» را به رسمیت نشناخته، با خود همراه کند و از این مسیر گامی بلند در راستای ابقای اسرائیل در منطقه بردارد. اگر این فرض درست باشد، حل مسالت‌آمیز مناقشه هسته‌ای چندان بعید نیست، چراکه در مقیاس مقصد بعیدی که اوباما برای مسیر تهران انتخاب کرده گامی کوچک است. هرچند خود او هم شانس موفقیت حتی در گام اول را کمتر از 50-50 دانسته است. مذاکرات سازش این مسیر شاید کم اهمیت‌ترین بخش از رویکرد دیپلماتیک اوباما باشد، دستکم از دید کابینه «بنیامین نتانیاهو». اسرائیلی‌ها چند دهه است که بدون توافق با فلسطینی‌ها در منطقه مستقر شده‌اند و هر روز هم اراضی بیشتری را تحت کنترل گرفته‌اند. پس نباید انتظار داشت که تل‌آویو برای پیشبرد مذاکره با تشکیلات خودگردان و رسیدن به توافق با آن‌ها عجله‌ای داشته باشد. همین چند روز قبل بود که افشای اظهارات «موشه یعلون» وزیر جنگ اسرائیل که «جان کری» وزیر خارجه آمریکا را به خاطر تلاش برای پیشبرد مذاکرات سازش به باد انتقاد گرفته و آرزو کرده بود تا کری «جایزه صلح نوبل را بگیرد، شاید دست از سر ما بردارد»، جنجال‌آفرین شد. اما از دید اوباما رسیدن به توافق دستکم با یک گروه از فلسطینی‌ها حداقل در رام‌الله و کرانه باختری می‌تواند به تأمین امنیت اسرائیل کمک زیادی کند، آن هم در حالی که سرویس‌های اطلاعاتی چه در آمریکا و چه در فلسطین اشغالی از بالا گرفتن نارضایتی در میان فلسطینی‌ها و احتمال شکل‌گیری انتفاضه‌ای جدید خبر دادهاند. چنین توافقی هرچند مثل توافق 1993 اسلو باز هم هیچ ضمانت اجرایی‌ای ندارد، در صورت محقق شدن، شاید بتواند اندکی از فشار گروه‌هایی که بایکوت اسرائیل را خواستارند و هر روز بر تعدادشان هم افزوده می‌شود، بکاهد.
این مذاکرات اگر طبق برنامه کری پیش برود، باید بهار سال آینده به نتیجه برسد و «محمود عباس» سندی را امضا کند که فلسطینی دو تکه که از غزه با یک خط آهن به کرانه باختری وصل شده، و اسرائیل را در مرزهای کنونی به رسمیت می‌شناسد. کنترل آسمان و مرزهای این «کشور مستقل فلسطینی» بر اساس طرح آمریکا همچنان در اختیار اسرائیل می‌ماند و حکومت فلسطینی کاملا غیرنظامی خواهد بود. واشنگتن چنین توافقی را گامی مهم در جهت تضمین بقای اسرائیل می‌داند، هرچند که همانطور که گفته شد اسرائیلی‌ها خود نه نیازی برای این توافق می‌بینند و نه تمایل چندانی برای امضای آن نشان دادهاند. سنگ‌هایی که امید چندانی به رسیدنشان به قله نیست باید منتظر ماند و دید این سه مسیر «دیپلماتیک» که فعلا در صدر سیاست خارجی «باراک اوباما» قرار گرفته، به کجا می‌رسد. هرچند که اوباما خود می‌گوید «در هر سه زمینه، شاید بتوانیم سنگ را تا مسیری از کوه بالا ببریم و طوری آن را ثابت کنیم که برنگردد و روی خودمان نیفتد. هر سه تای این موضوعات به هم مرتبط هستند»، اما خود او هم برای قمار دیپلماتیکش که آینده دموکرات‌های آمریکا را گرو گرفته و محبوبیتش را به پائین‌ترین حد در تاریخ رسانده، شانسی "کمتر از 50درصد" قائل شده است. یادداشت از صادق قربانی انتهای پیام/ص
92/11/01 - 10:48
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: فارس]
[مشاهده در: www.farsnews.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 48]
-
گوناگون
پربازدیدترینها