واضح آرشیو وب فارسی:موج: به گزارش خبرگزاری موج ، فان هو ملقب به "استاد اعظم" یک عکاس خودآموخته هنگ کنگی است که سال ١٩٣١ میلادى متولد شد. او از زمانى که سن و سال چندانى نداشت عکاسى را با دوربین رولى فلکسى که پدرش به او هدیه داده بود شروع کرد. عکس های او در سال ١٩٥٠ و در سن ١٨ سالگى شیفتگی اش به زندگی شهرى، کوچه ها، محله های فقیرنشین، بازارها و خیابان ها را به تصویر می کشد. فروشندگان خیابانی و کودکانى که تنها چند سال از او جوان تر بودند از المان هاى انسانى عکس هاى هو هستند. در ١٩٥٦، فان هو به واسطه دریافت ده ها جایزه بین المللى عکاسى شناخته شده بود. هو وقایع هنگ کنگ در دهه ٥٠ و ٦٠ میلادى را ثبت کرد و روند تبدیل شدن آن به یک مرکز عمده شهری را مستند نمود. فان هو هم اکنون همکار انجمن عکاسی امریکا، انجمن سلطنتى عکاسی و انجمن سلطنتی هنر در انگلستان و عضو افتخاری جوامع عکاسی سنگاپور، آرژانتین، برزیل، آلمان، فرانسه، ایتالیا و بلژیک است. کارهای هو در بسیاری از سالنامه های جهان به چاپ می رسند. او همچنین به عنوان یکی از کارگردانان مطرح هنگ کنگ شناخته شده است و در جشنواره بنبری انگلستان موفق به دریافت جایزه بهترین فیلم شد و سه فیلم او جزو فیلم های انتخابی جشنواره کن، برلین و سان فرانسیسکو هستند. هو همچنین پنج کتاب هم نوشته است که "تئاتر زندگی" عنوان یکى از آخرین کتاب هاى اوست. از مشخصه هاى کار فان هو استفاده بی نظیرش از فرم های متناوب است. به گونه ای که می توان عکس های او را مجموعه منحصر به فردی از استفاده یک عنصر بصری دانست که علی رغم همه گیر بودن آن، به روشی کاملا شخصی توسط فان هو استفاده شده است. عکس های هو یکی از بهترین نمونه های بازی با نور و سایه در راستای ایجاد فرم مورد نظر هستند چرا که به گونه ای بسیار دقیق این کار را انجام داده است و مشخصا هارمونی حساب شده ای را برای هر فریم عکس پیدا و یا ایجاد کرده و بعد عکس را گرفته است. در کل می توان قوی ترین اجزایی را که او در زبان عکاسی اش دارد تا به وسیله آن بیان خودش را ارائه کند، بازی نور و سایه و استفاده از تناوب در فرم بصری کارهایش دانست. ضمن اینکه پیدا کردن فضا و تسلط بر آنچه که در لحظه از سوژه می خواهد و یا در آن می بیند ( هرقدر هم که آن لحظه کوتاه و غیر متقربه بوده باشد ) بر هرچه مستحکم تر بودن این زبان کمک می کند. شاید در یک دید کلی بتوان او را در گروه عکاسانی قرار داد که به یک زبان مشخص و شخصی رسیده اند و بیشتر از آنکه آن زبان را امضای خود قرار دهند در واقع به همه چیز با آن زبان نگاه می کنند. با هر عنصری در فضای اطراف شان با همان زبان ارتباط برقرار می کنند و احتمالا به همین دلیل است که عکس هایشان هم نمادی قوی به همان زبان را به چشم مخاطب شان نشان می دهند. مخاطب به واسطه همان زبان می تواند به کلی وارد فضای این عکس ها شود و به عنوان عکس های یک عکاس مولف نگاه کند و متوجه منحصر به فرد بودن آن زبان شود.
پنجشنبه ، ۲۳اردیبهشت۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: موج]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 45]