محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1845006455
گفت وگو با قاضی باتجربه پرونده های جنایی/ از حضور در صحنه های قتل تا ملاقات های خیابانی با متهمان سابق
واضح آرشیو وب فارسی:انتخاب: پایگاه خبری تحلیلی انتخاب (Entekhab.ir) : روزنامه شرق در ویژه نامه نوروزی خود نوشت: «حسین اصغرزاده»، قاضی باتجربه ای است که سال ها در سمت های مختلف کار کرده اما شهرتش بیشتر به دلیل رسیدگی به پرونده های جنایی است. او مدتی طولانی بازپرس ویژه قتل پایتخت بود و اکنون نیز ریاست شعبه ٨ دادگاه کیفری یک استان تهران را برعهده دارد. با اصغرزاده درباره زندگی شخصی و حرفه ای اش گفت وگو کرده ایم. چه شد که تصمیم گرفتید بر مسند قضاوت بنشینید؟ چون حضرت علی (ع) را زیاد دوست داشتم. اصلا من به این دلیل دانشگاه رفتم که حقوق بخوانم و حقوق به این دلیل خواندم که قاضی شوم؛ یعنی هر دو انگیزه منحصر به فرد بود و اگر در رشته حقوق قبول نمی شدم، اصلا دانشگاه نمی رفتم و با مدرک دیپلم به شغل آزاد ادامه می دادم و اگر قضاوت قبول نمی شدم، دنبال وکالت و سردفتری هم نمی رفتم. بنابراین اگر حق انتخاب دوباره داشتید باز هم همین شغل را انتخاب می کردید. قطعا. اولین پرونده قتلی که رسیدگی کردید را به خاطر دارید. آن زمان چه حسی داشتید؟ اولین قتلی که دیدم، هنگامی بود که قاضی تحقیق بودم؛ به یکی از رؤسای شعبه اعلام شد جسدی لب دریا پیدا شده است، از او خواهش کردم مرا هم با خود سر صحنه ببرد، ولی او گفت نیا چون دیدن صحنه قتل خوب نیست و حالت بد می شود. من خواهش کردم و گفتم می آیم و سعی می کنم از دور نگاه کنم. رفتیم کنار دریا، جسدی بود که به دلیل اینکه جلوی آفتاب مانده بود، پوسیده بود و بوی بسیار متعفنی داشت. یکی از چیزهای خیلی بد، جسد با بوی تعفن است. خود آن قاضی از دور تماشا می کرد و یک مأمور و یک پزشک قانونی جلو رفته بودند و با صدای بلند برای قاضی گزارش می کردند. من قدم به قدم جلو رفتم تا اینکه کنار جسد نشستم و یک دستکش هم از آقای دکتر گرفتم و شروع کردم به بازرسی جسد و کار به جایی رسید که کم کم من تشریح می کردم. وقتی که برگشتیم همکار ما خیلی متعجب بود و می پرسید: تو چطور از جسد نترسیدی؟ او روز بعد برای همکاران تعریف می کرد که در اولین برخوردم با جسد طوری جنازه را معاینه می کردم که انگار ١٠ سال است در پزشکی قانونی کار می کنم یا قاضی قتل هستم. تقریبا شروع کار جنایی من از آنجا بود، اما اختیارات قاضی تحقیق کم بود تا اینکه با سمت دادرسی، مسئولیت یک شعبه را در شهرستان بر عهده گرفتم و از همان جا به پرونده های مهم و جنایی شهر رسیدگی می کردم. آیا پیش آمده است که متهمان پرونده ها یا افراد مرتبط با آنها برایتان مشکل ایجاد کنند؟ نه خوشبختانه. با متهمان چه در داخل زندان و چه در محوطه های قضائی و پلیسی و چه در محیط های بیرون مانند خیابان و بازار و حتی حرم امام رضا (ع) مواجهه های زیادی داشته ام، ولی تا به امروز هرکدام مرا دیده اند اظهار ادب و سلام و محبت کرده اند. فکر می کنید دلیل چنین رفتاری چیست؟ دلیلش را باید از آنها پرسید، من نمی توانم بگویم. حتی به خاطر دارم یک شب در خیابان شهید عراقی سر کوچه ای در ماشین نشسته و منتظر یکی از دوستانم بودم، فردی که چهره ای بسیار ترسناک و خشن داشت با موتور آمد، سر کوچه ایستاد و ماشینم را زیر نظر گرفت و کمی مرا برانداز کرد. چهره او برایم آشنا نبود، پیاده شد، موتورش را روی جک گذاشت و پارک کرد و قدم قدم به سمت من آمد. کاملا احساس کردم که سوژه اش هستم. شیشه را بالا دادم و یک سلاح دفاعی را آماده کردم که اگر خواست درگیر شود بتوانم دفاع کنم. آمد و با یک اخم وحشتناک با انگشتش به شیشه کوبید. شیشه را کمی پایین دادم او با صدای خشن گفت شما آقای اصغرزاده هستی؟ جواب دادم: بفرما. گفت: خیلی نوکرتم، خیلی مخلصم، خیلی ارادت دارم. گفتم: شما؟ گفت: من داداش فلانی هستم. یادت هست فلان سال بازداشتش کرده بودی؟ گفتم: الان برای جنگیدن آمده ای یا برای ابراز محبت؟ گفت: حاج آقا ما نوکرتیم، کی جرئت دارد با شما بجنگد. تا ثانیه آخر من آماده این بودم که فحشی بدهد، مشتی بیندازد و درگیری ایجاد کند، ولی برعکس شد. خوشبختانه تا به امروز تهدید یا درگیری پیش نیامده، حتی جسارت لفظی هم نبوده است. آیا پیش آمده است که پرونده ای شما را از لحاظ ذهنی و احساسی درگیر کند؟ همه پرونده ها تا زمانی که مفتوح هستند، این وضع را دارند به ویژه در موضوع قتل که تمام شب و روز درگیری ذهنی ایجاد می کند، حتی در روزهای تعطیل در خانه، هنگام مطالعه، در خواب و... ذهن را درگیر می کند و با فکرکردن به آن موضوع و فرضیه سازی، راه حل پیدا می کنم، اما بعضی پرونده ها آن قدر فجیع بوده اند و شیوه جنایت خاص بوده است و افراد در شرایط خاصی مورد جنایت قرار گرفته اند که با اینکه سال ها از آن پرونده ها گذشته، حالا فارغ از اینکه به نتیجه رسیده یا نرسیده ذهنم را درگیر کرده اند. حتی با اینکه سمَت یا محل خدمتم عوض شده است، ولی خیلی مشتاق بودم بدانم نتیجه فلان پرونده به کجا رسید. به همین دلیل این شغل آثار فرسودگی زیادی به جا می گذارد. یک علتش همین است که به ساعت کاری، محدود و محصور نمی شود. الان که این را گفتم باز یک خاطره جالب دیگر به یادم آمد، با لباس احرام دور خانه خدا در حال انجام اعمال حج بودم، یک دفعه دیدم پیرزنی حوله ام را گرفته و می کشد؛ اول توجه نکردم و فکر کردم به خاطر شلوغی و کثرت جمعیت است، اما بعد دیدم با لهجه شیرین ترکی به اسم صدایم زد. نشناختم و گفتم خانم چه کار داری؟ گفت من مادر فلان متهم هستم. پرونده قتلی که مقتول و قاتل هر دو پسر این خانم بودند؛ یعنی پرونده برادرکشی بود. نتیجه کار را می پرسید. هر چه به او گفتم مادر اینجا مکه است، اینجا حج است بگذار لااقل این طواف تمام شود، بعد برویم بنشینیم یک گوشه سؤال هایت را جواب بدهم، می گفت الان بگو پسر من تا کی زندان می ماند و چرا آزاد نمی شود، خلاصه کلی طول کشید که راضیش کنم بگذارد ذکر و طواف تمام شود. سخت ترین پرونده ای که رسیدگی کردید چه بود؟ واقعا نمی شود گفت؛ یک موقع پیش می آید که سختی پرونده هایی به لحاظ صحنه جرم است، مثلا قتل در فضای باز، زمستان و سرما. جمع کردن این صحنه خیلی سخت خواهد بود. پرونده هایی ممکن است به دلیل پیچیدگی نوع تحقیقات سخت باشند؛ یعنی عملکرد متهمان یا خیلی حرفه ای بوده یا زمان زیادی از وقوع جرم گذشته یا آثار جرم از بین رفته است که این عوامل، تحقیقات را برای کشف واقعیت و دستگیری و شناسایی قاتلان بسیار سخت می کند. گاهی هم انعکاس یک قتل بسیار سخت است؛ شنیدن اخبار پرونده هایی مانند خفاش شب یا بیجه برای مردم سخت بود. یکی از قتل های فجیع و به یادماندنی و خیلی سخت و منزجرکننده، قتل های زنجیره ای بیجه بود که قاتل، بچه ها را می کشت. شاید به جرئت بتوانم ٢٠٠ یا ٢٥٠ قتل را بشمارم که قتل های سختی بودند. البته این را هم بگویم که این با فاکتورهای ماست، اما از دید اولیای دم ساده ترین قتل ها، سخت ترین قتل هاست، هرکسی که عزیزی را از دست می دهد؛ پدرش، همسرش، فرزندش و برادرش برای او عزیزترین افراد هستند، حتی اگر عزیزی در یک تصادف ساده کشته شود، می گویند کاش تمام دنیا می مرد، مادر من نمی مرد. بهترین و بدترین خاطره ای که از این شغل دارید چیست؟ قطعا نمی توان گفت بهترین و بدترین خاطره، بلکه باید گفت یکی از بهترین خاطره ها یا یکی از بدترین خاطره ها. در کار ما معمولا خاطره خوب کم پیش می آید، اما خاطرات خوب را به سه نوع می توان تقسیم کرد: اول اینکه هر پرونده ای که تحقیقاتش به نتیجه می رسد و قاتل یا متهمان شناسایی می شوند، برای بازپرس و پلیس خاطره خوب محسوب می شود چون عطش اجرای عدالت که در جامعه و شاکیان و اولیای دم وجود دارد، رفع می شود. دومین خاطره خوب در پرونده های قتل، بحث مصالحه و گذشت اولیای دم است حالا چه در مرحله اول و چه در مراحل نهایی و پای چوبه دار. به هرحال می دانیم که قصاص یکی از سنگین ترین مجازات ها به شمار می رود، اما همین مجازات جنبه خصوصی و حق شخصی افراد است، وقتی که به هر دلیل با مصالحه، با گرفتن دیه و حتی در بسیاری موارد بدون گرفتن چیزی، اولیای دم از حقشان می گذرند و انسانی از مرگ رهایی پیدا می کند برایمان خوشحال کننده و خاطره خوبی است. سوم، خاطرات شخصی است؛ در چهار مورد با رسیدن به موقع به صحنه حادثه، باعث جلوگیری از خودکشی چهار نفر در ثانیه های آخر شدم و نجاتشان دادم. هر چهار بار هم به صورت اتفاقی به صحنه رسیدم؛ یعنی نه با گزارش پلیس و نه با اعلام کشیک، بلکه در مسیر عادی خود می رفتم که با این صحنه ها مواجه شدم، شاید اگر لحظاتی دیرتر از آنجا رد شده بودم یا از مسیر دیگری می رفتم، برای دیدن جنازه آنها و رسیدگی به حادثه باید به آنجا می رفتم. یکی از بدترین ها خاطراتم هم قتل نوزاد یکی، دو روزه در بهزیستی و آن هم به طرز فجیعی با قطعه قطعه کردن و بریدن سر و درآوردن اعضا توسط مادر بود که بیش از دو هفته کامل من را به هم ریخت. به هرحال این نگرانی وجود دارد که در جریان رسیدگی اشتباهی اتفاق بیفتد، این نگرانی به ویژه در پرونده هایی که جان یک انسان در آنها مطرح است، آیا شما هم این نگرانی را داشته اید؟ همیشه نگرانی های این چنینی وجود دارد. با وجود اشراف به مسائل حقوقی، داشتن تجربه و تبحر در کارهای این چنینی و تلاش های زیاد و استفاده از امکانات علمی و پزشکی قانونی، ولی در نهایت قاضی هم یک آدم است که براساس دلایل به یک موضوع و حقیقت می رسد و علم لدنی ندارد و در صحنه جرم نبوده است. او با بازجویی از متهم و جمع آوری ادله شاکی، آثار باقی مانده در صحنه و نتایج پزشکی قانونی را بررسی می کند؛ حالا اگر خدایی ناکرده در هرکدام از اینها عمدی یا غیرعمدی خللی ایجاد شده و مثلا شاهدی دروغ گفته باشد یا یک کارشناس به هر دلیل، عمدی یا غیرعمدی نظر اشتباه داده باشد، می تواند در صحت تصمیم یک قاضی اثر بگذارد. شاید به همین علت است که در یک پرونده قتل تعداد زیادی قاضی نظر می دهند. بازپرس برای تحقیقات و صدور قرار مجرمیت تلاش زیادی می کند، پس از آن دادستان باید درباره آن نظر بدهد و آن را تأیید کند، اگر این دو اختلاف نظر داشتند، یک قاضی محکمه بین شان رفع اختلاف می کند، اگر پرونده به دادگاه می رسید، قبلا پنج قاضی به ادله رسیدگی می کردند، اما متأسفانه درحال حاضر در دادگاه کیفری یک استان، سه قاضی به پرونده رسیدگی می کنند، بعد رأی این پنج یا سه قاضی در دیوان عالی کشور قابل تجدید نظر است که سه قاضی بسیارپخته و پیر و قدیمی اعلام نظر می کنند. اختیارات رئیس قوه قضائیه، اعاده دادرسی و ... نشان می دهد قانون گذار حساسیت داشته که مبادا با اشتباه مفهومی و استنباطی یا درکی یک قاضی، با جان یک انسان بازی شود. کثرت قضات این حالت را به حداقل می رساند، ولی شاید در همین حال هم یک در میلیون خطایی پیش بیاید. مهم این است که قاضی به اقناع قضائی برسد و براساس شرایط پرونده تصمیم درست را بگیرد، باقی آن با خداست. حاذق ترین پزشک جراح هم فقط یک سری اعمال دنیوی از رگ و برش و خون و قلب و... را انجام می دهد، اما ما در حقیقت معتقدیم حیات و ممات دست خداست. دلیل طولانی شدن رسیدگی به پرونده هایی که خاص نیستند، چیست؟ پرونده های ویژه یک ماهه یا ٤٠روزه رسیدگی شده اند، اما در پرونده های معمولی رسیدگی سال ها زمان می برد. البته آن قدر هم تفاوت وجود ندارد، اما بعضی پرونده ها ذاتا پیچیده هستند؛ یعنی اگر در آنها هم شرایط ویژه و دستور ویژه اعلام کنند، به زودی به نتیجه نمی رسند. بعضی پرونده ها آن قدر راحت هستند که واقعیت سه روزه کشف می شود، من پرونده داشته ام که اعلام صحنه قتل می کردند و معلوم می شد قتل خانوادگی است، مثلا مرد همسرش را کشته و با چاقو بغل او نشسته بود. اما در حالت عادی بیشترین چیزی که به روند رسیدگی به پرونده قتل کمک می کند وجود نیروی متخصص به تعداد کافی است، اما متأسفانه همگون نبودن امکانات پلیس و پزشکی و کارشناسی ما با شرایط موجود، همیشه این تأخیرها را ایجاد می کند. درحال حاضر ٣٠ تا ٤٠ روز طول می کشد تا یک برگه معاینه جسد که شرح ظاهری جسد است، صادر شود. در خیلی از جاهای دنیا این کار بین دو تا چهار ساعت طول می کشد یا برای آزمایش های سم شناسی در خیلی از جاهای دنیا ٤٨ یا ٧٢ ساعت کافی است، اما این کار در ایران سه یا شش ماه طول می کشد. اثر انگشت که در تمام پلیس های دنیا فی المجلس به رایانه می دهند و جواب را می گیرند، در ایران یک هفته تا ١٠ روز زمان می برد. تأخیر در اینها و کثرت پرونده ها از دلایل طولانی شدن رسیدگی است. شاید در فیلم ها دیده اید وقتی قتلی واقع می شود، یک پلیس آن قدر پیگیر پرونده است تا به نتیجه برسد و بعد پرونده دیگری به او ارجاع می شود، اما ما در تهران بزرگ یک اداره دهم با پنج یا ١٠ افسر و دادسرای جنایی با چهار یا پنج بازپرس قتل داریم، هر افسر ٤٠ و حتی گاه ٧٠ پرونده دارد که باید در ماه برای همه آنها گزارش بنویسد و تحقیق کند. در چنین شرایطی اگر افسر بخواهد گزارش نویسی پرونده هایش را انجام دهد، یک ماه بعد به پرونده امروزش می رسد. همه اینها دلایلی هستند که باعث تأخیرها می شوند یا استعلام از اداره ها و سازمان ها آنلاین و به روز نیست. با توجه به تجربه ای که دارید، راهکار کاهش جرائم چیست؟ بخش عمده ای از علل وقوع جرم به دستگاه قضائی و پلیس مربوط نیست و مربوط به ارگان هایی خارج از دستگاه قضائی است، کار پیشگیری نیز بر عهده نهادهای دیگر است؛ از نهادهای مذهبی گرفته تا نهادهای تربیتی مانند آموزش و پرورش و وزارت فرهنگ و همچنین مسائل اقتصادی، تورم، گرانی، بی کاری، تأخیر در ازدواج و مسئله مسکن، هرکدام به تنهایی منشأ و منبعی برای بالا رفتن آمار جرائم است. وقتی در جامعه تورم بی حد وحساب بالا می رود، به تبع آن آمار سرقت هم بالا می رود. وقتی سن ازدواج بالا می رود، به دنبال آن پرونده های روابط نامشروع نیز زیاد می شود. وقتی سیستم عصبی مردم و سلامتی روحی آنها مهم نیست، آمار درگیری ها و زدوخوردها چشمگیر خواهد شد. بنابراین اگر بخواهند بخش عمده آن را حل کنند، مربوط به هر سه قوه است، مجلس باید قانون درستی تصویب و دولت هم خوب آن را اجرا کند. برای نمونه قاچاق کالا مربوط به مشکلات گمرکی است و بالابودن تعرفه های گمرکی باعث می شود پارچه را قاچاق بیاورند. وقتی مصوبات بانک مرکزی خوب نیست، جرائم پول شویی و قاچاق ارز و موارد مشابه پیش می آید. همه این موارد تأثیرهایی دارد که باعث می شود جرم از یک حدی بالاتر برود. بخش دوم آن هم که مربوط به ماست که دستگیری سریع متهمان توسط پلیس، برخورد مناسب دستگاه قضائی و صدور احکام متناسب با جرائم مهم را شامل می شود و می تواند در کاهش جرم اثر بگذارد. رسیدگی به پرونده های جنایی در زندگی خصوصی شما چه تأثیری گذاشته است؟ این را باید از اطرافیانم پرسید، اما هم تأثیر مثبت داشته و هم تأثیر منفی، تأثیر مثبتش این است که تجربه آدم بالا می رود و با تمام حواشی جنایت ها و اتفاق ها آشنا می شود و به اطرافیانش آموزش لازم را می دهد که این کار را بکنید تا اموالتان سرقت نشود یا در دایره جنایت قرار نگیرید، اما تأثیرات منفی اش این است که از خانواده دور هستی، خواب آدم به هم می خورد، اثراتی روی دستگاه گوارش دارد و سیستم عصبی به هم می ریزد و فرد تندخویی می شوی و مذاکره و مکالمه با متهمان حرفه ای در گذر سالیان دراز ناخواسته در روحیات آدم اثر می گذارد و هم نشینی حتما این نیست که فکر کنید کمال همنشین در آدم اثر می کند، گاه خلاف کمالات هم در همنشین اثر می کند. این است که می گویند زندانبان هر چند سال یک بار باید عوض شود، چون روحیات و خلق وخوی زندانی ها در زندانبان تأثیر می گذارد، در هر صورت دیدن صحنه های وحشتناک و شنیدن هرروزه ناله، آه، نفرین، دعا و فحش و همه اینها با هم سخت است. می گویند هر انسانی باید روزی چند منظره خوب ببیند و صدای خوب بشنود، به این دلیل است که مردم پول می دهند تا در خانه شان تابلو نصب کنند، حالا شما فرض کن به جای آن خون و جسد ببینی، استخوان شکسته ببینی، سر بریده ببینی، بچه ریزریزشده ببینی. به جای موزیک و موسیقی هر روز نفرین، گریه، زوزه، التماس و ناله می شنوی نمی توانی بگویی در ذهنت، قلبت، روحت و اخلاقت اثر نمی گذارد. زمانی که در دادسرای جنایی بودید در بین متهمان شایع بود که تندمزاج هستید. اولا شایعه نبود و واقعیت بود. دوما زمان دادسرا نبود و الان هم هست، ولی من خودم این اخلاق را به قاطعیت، محکم بودن و بی تعارف و رودربایستی تصمیم گرفتن و به نلرزیدن دست و پایم در اجرای قانون تعبیر می کنم و قاطعیت و جدیت را کلمه مناسب تری می دانم. به نظر شما برای گرفتن اعتراف و کشف واقعیت انجام هر کاری مجاز است؟ من به این اعتقادی ندارم. هر کاری یک راهی دارد و برای رسیدن به هر چیزی ابزاری هست، اما بعضی مواقع نبود ابزار لازم آدم را به ابزار غلط سوق می دهد و نه انگیزه برای رسیدن به هدف. برای مثال شما اگر بخواهی یک پیچ و مهره را باز کنی، باید با آچار آلن این کار را انجام دهی و اگر نباشد با آچار معمولی، اگر آن هم نباشد، مردم آچار فرانسه می آورند و اگر آن هم نباشد می روند انبردست می آورند، با انبردست هم می توان پیچ را باز کرد، اما دور پیچ خراب می شود و اگر انبردست هم نباشد با چکش به جان پیچ می افتند. امروزه در تمام دنیا برای حفظ حقوق شهروندی کمتر به بخش نامه و آیین نامه و دستورالعمل اکتفا کرده اند، بیشتر کوشیده اند با تقویت پلیس علمی، نیازی به خشونت پلیس یا دستگاه قضائی برای دسترسی به حقیقت نباشد؛ اتاق های بازجویی را به امکانات ضبط صدا، تصویر برداری و... مجهز کرده اند. برای متهم حقوقی برشمرده اند و به پلیس هم برای دسترسی به اطلاعات یا برای استفاده از آنها، امکانات بسیار زیادی داده اند و عملا آچار خوب را داده اند تا کسی از آچار بد استفاده نکند.
پنجشنبه ، ۵فروردین۱۳۹۵
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: انتخاب]
[مشاهده در: www.entekhab.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 66]
-
گوناگون
پربازدیدترینها