واضح آرشیو وب فارسی:ورزش جهان: آرمن ساروخانیان در روزهای گذشته بحث امنیت ورزشگاه ها به سوژه داغ فوتبال ایران تبدیل شده است. بحث مناقشه فوتبال ایران و عربستان از یک طرف و پرتاب چند نارنجک در بازی پرسپولیس و تراکتورسازی که مدت ها دیده نشده بود، این موضوع را به سوژه ای جنجالی تبدیل کرده است. بعد از بازی یکشنبه دوباره این سوال مطرح شده که راهکار مقابله با ورود مواد محترقه کدام است و چطور می توان این خطر را به حداقل رساند. در نگاه اول به نظر می رسد که ماموران باید راه ورود نارنجک ها به ورزشگاه را ببندند. ولی در زمان کوتاهی که برای کنترل جمعیتی 70 یا 80 هزار نفری وجود دارد، امکان خطا هم وجود دارد. از طرف دیگر وسعت ورزشگاه آزادی امکان کنترل تمام منافذ ورود این مواد را بسیار سخت می کند. رییس سازمان لیگ بعد از این بازی گفت که برخی از تماشاگران مواد اولیه ساخت ترقه ها را به صورت جداگانه به ورزشگاه می آورند و در داخل ورزشگاه ترکیب می کنند. این هم مورد دیگری است که کار کنترل و رفع خطر را دشوارتر می کند. موضوع نادیده گرفته شده در این ماجرا، تدابیری است که مربوط به روز مسابقه نیست و باید پیش تر بررسی شود. محدود کردن مسوولیت برقراری امنیت به نیروهای امنیتی درست در روز مسابقه، حکم ساده کردن صورت مساله را دارد. روش بازدارنده ای که می تواند تماشاگران خاطی را از پرتاب ترقه منع کند، شناسایی آنهاست که می تواند از روش های مختلف صورت بگیرد. نگاهی به آنچه در ورزشگاه های اروپایی رایج شده و البته نتیجه تجربه طولانی آنها در مبارزه با خشونت و تخلفات تماشاگران است، می تواند راه میانبر را به فوتبال ما نشان دهد. صندلی های شماره دار علاوه بر اینکه به نظم ورزشگاه کمک می کند، روشی برای شناسایی تماشاگران خاطی هم هست. بلیت فروشی را معمولا روشی برای کسب درآمد می دانند و کارکرد امنیتی بلیت معمولا نادیده گرفته می شود. در مسابقات بین المللی معمولا بلیت های رایگان هم بر اساس شماره واگذار می شود که شناسایی تماشاگران هم یکی از دلایل آن است. ورزشگاه های مهم معمولا مجهز به سیستم دوربین مداربسته است که این دوربین ها سکوها را کاملا پوشش می دهند. در مسابقات اروپایی، چه لیگ داخلی باشد چه لیگ قاره ای، موقعیت تماشاگران میزبان که معمولا آبونه هستند، مشخص است. بلیت تماشاگران میهمان هم معمولا به باشگاه واگذار می شود و باشگاه هم آن را از کانال گروه های هواداری توزیع می کند. در این کشورها معمولا قوانینی برای جریمه تماشاگران خاطی تدوین شده که عامل بازدارنده مهمی برای آنهاست. تخریب ورزشگاه، خشونت و حتی ورود به چمن در حین بازی که در سال های اخیر مرسوم شده، می تواند برای این تماشاگران گران تمام شود. یکی از این روش ها جلوگیری از ورود این تماشاگران به ورزشگاه است. معمولا هولیگان های شناخته شده انگلیسی در بازی های اروپایی خارج از خانه تیم شان حق خروج از کشور را ندارند و باید در روز بازی خودشان را به پلیس معرفی کنند. گروهی از تماشاگران هم برای مدت های طولانی از ورود به ورزشگاه محروم می شوند. این محکومیت ها کار نیروهای امنیتی برای کنترل جو ورزشگاه را آسان تر می کند. ورزشگاه های انگلیسی نمونه خوبی هستند که چطور از اتفاقات تراژیک دهه 80 که به مرگ تعداد زیادی از تماشاگران ختم شد، به فضای امن فعلی رسیدند که مردم بدون مانعی با زمین چمن می توانند بازی را تماشا کنند. اجرای هرکدام از این روش ها در فوتبال ایران نیاز به بومی سازی و بعد از آن تامین زیرساخت ها دارد. وضعیت امنیت ورزشگاه های ایران همانطور که مدیرکل امنیت یوفا هم در سفر اخیر به آن اشاره کرد در وضعیت مطلوبی است، ولی امکان این وجود دارد که با استفاده از روش های جدید به نتایج بهتری رسید.
چهارشنبه ، ۱۹اسفند۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: ورزش جهان]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 35]