محبوبترینها
چگونه با ثبت آگهی رایگان در سایت های نیازمندیها، کسب و کارتان را به دیگران معرفی کنید؟
بهترین لوله برای لوله کشی آب ساختمان
دانلود آهنگ های برتر ایرانی و خارجی 2024
ماندگاری بیشتر محصولات باغ شما با این روش ساده!
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
بارش‌های سیل‌آسا در راه است! آیا خانه شما آماده است؟
قیمت انواع دستگاه تصفیه آب خانگی در ایران
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1846619614
نگاه به زنان در دوره احمدی نژاد متحجرانه بود
واضح آرشیو وب فارسی:پویش: سوسن صفاوردی، همسر محمدعلی رامین، معاون مطبوعاتی محمود احمدی نژاد است که در چند ماه گذشته، به دلیل ازدواج پسرش با مهناز افشار، نامشان دوباره بر سر زبان ها افتاد. پیش از اینکه مهناز افشار عروس این خانواده شود، یکی از مجلات حوزه جوانان کشور، در دوره معاونت مطبوعاتی همسر وی، به دلیل چاپ عکس این بازیگر روی جلد خود، توقیف شد. اما با همه اینها سوسن صفاوردی می گوید شخصیتی جدا و مستقل از همسرش است و به شدت روی این مستقل بودن تأکید می کند. صفاوردی سال ١٩٩٥ بعد از ١٧ سال زندگی در آلمان به همراه همسرش به ایران بازگشت و به فعالیت های خود در ایران ادامه داد. وی عضویت در هیأت علمی دانشگاه آزاد، مسئولیت امور زنان مجمع جهانی اهل بیت، عضویت در شورای مرکزی شبکه سازمان های غیردولتی زنان و همچنین همکاری با معاونت زنان را در کارنامه خود دارد. گفت وگو با سوسن صفاوردی در دفتر وی در دانشگاه آزاد انجام شد. در این گفت وگو با او به رابطه با عروسش مهناز افشار، شوهرش محمدعلی رامین و روابط سیاسی و اجتماعی اش پرداخته ایم. مشروح این گفت وگو در ادامه آمده است. خانم دکتر سؤال ها را از خودتان شروع کنیم. چند سالتان است؟ ای بابا... سن خانم ها را که سؤال نمی کنند. از اول شروع کردید به پرسیدن سؤال های سخت (خنده). صورتتان که جوان است... . اما شناسنامه بالا می رود و کاری هم نمی شود کرد... . پس خوب زندگی کرده اید. آرامش داشته اید که آن قدر جوان مانده اید؟ نمی شود این را گفت. به هرحال هر انسانی در زندگی اش یک سری مشکلات دارد. صحبت سر این است که با مشکلات چگونه کنار بیاییم و اینکه قرار است مشکلات بر ما سوار شوند یا ما سوار مشکلات شویم. اینها دو نگاه متفاوت است... . در چه رشته ای درس خوانده اید؟ من در مقطع دکترا، علوم سیاسی خوانده ام در شهر دوشنبه. لیسانسم در دانشگاه تهران و فوق لیسانسم در دانشگاه آزاد بود. خیلی اینترنشنال بوده ام. چون قبلش هم خارج از کشور در رشته فلسفه درس خوانده ام؛ در هایدلبرگ. بعد چون ازدواج کردم و بچه دار شدم، شهرمان عوض شد و درسم دچار خلل و مسیرم این طرفی شد. در آلمان با آقای رامین آشنا شدید؟ بله. آنجا آشنا شدیم. هر دو دانشجو بودیم و ازدواج کردیم. من از طرف مادری، یک خانواده بسیار مذهبی داشتم. از طرف پدری، یک خانواده سنتی تهرانی داشتم. هر دو خانواده تهرانی الاصل هستند و به هرحال دو طیف تهرانی را دیدم و بزرگ شدم. یک طیف خیلی مذهبی و یک طیف مذهبی خیلی سنتی. این ازدواج با علاقه بود؟ من در ١٩سالگی خیلی اتفاقی ازدواج کردم. شاید اصلا فکر هم نمی کردم که در این سن ازدواج کنم. من خیلی فعال بودم و اولین فعالیت هایم را در دوره انقلاب انجام دادم. درواقع ما نسل ٥٧ هستیم. نسلی که ایده آل هایی را در نظر داشت و برایش تلاش کرد و هنوز هم به آن ایده آل ها پایبند است و در آن زمان من فعالیت های زیادی مربوط به انقلاب داشتم و می توانم ادعا کنم بلافاصله بعد از پیروزی انقلاب اولین حرکت مبارزه با اعتیاد در قالب سازمان غیردولتی یا حرکت داوطلبانه را انجام دادم. ایده ام هم این بود که انقلاب باید همه جوان ها را با خودش همراه کند. چگونه این فکر را عملیاتی کردید؟ فکرم را با آقای کروبی در میان گذاشتم. ایشان امام جماعت مسجد حکمت و رئیس کمیته امداد بودند و من برای اینکه بتوانم فکرم را جاری کنم، یک روز با دو نفر از دوستانم به مسجد رفتیم و ایده ام را گفتم. رفتیم مسجد و به آقای کروبی گفتم حاج آقا من معتقدم این جوان هایی که در رژیم گذشته معتاد شده اند، متعلق به این ممکلت هستند. باید برایشان کاری کرد تا انقلاب در آنها هم اتفاق بیفتد. گفتند می خواهی چه کنی؟ گفتم بیمارستان های صحرایی بزنیم. گفتند چگونه می خواهی این بیمارستان ها را بزنی؟ گفتم شما این همه خانه مصادره ای دارید، اینها را به ما بدهید و ما از داوطلبان کمک جمع می کنیم و این اتفاق افتاد؛ چون روحیه منفعت طلبانه ای را که امروز حاکم است آن سال ها نداشتیم و متأسفانه خیلی از جوان ها این دوره را لمس نکرده اند. در آن زمان کسی به منفعت فردی خود فکر نمی کرد و هرکسی آماده بود یک حرکتی انجام دهد در مسیری که کشور ساخته شود. چون پیروزی انقلاب رخ داده بود و صحبت سر این بود که هرکسی سهم خودش را در مسیر سازندگی ادا کند و دکترهای داوطلب به کمک ما آمدند و ما تخت هایی در این بیمارستان های صحرایی زدیم و خیرینی که به ما تخت و دارو می دادند، این راه را هموار کردند و این گونه بود که چندین خانه تجهیز شد. آقای کروبی را چطور می شناختید؟ صرفا ایشان امام جماعت مسجد محله ما بودند و ما ساکن شمران بودیم و از همین طریق با ایشان آشنایی داشتم و می دانستم رئیس کمیته امداد هم هستند. ایشان بلافاصله به ما کمک کردند و برخوردشان کاملا جالب بود و یادم هست ایشان به ما این جمله را گفتند: من اگر شماها را امروز حمایت نکنم، در دام گروه های دیگری می افتید. این نگاه برای من در آن زمان خیلی جالب بود که ایشان دغدغه جذب جوان ها را دارد. ما سه دختر بودیم که از ما حمایت کردند و یادم است در تمام شمیرانات، ایشان می گفتند از این سه دختر یاد بگیرید و در تمام محله ما را می شناختند. فعالیت های اجتماعی بعدی تان در ایران چگونه شکل گرفت؟ در همان زمان خانم حبیبی، مشاور رئیس جمهور وقت آقای هاشمی، اولین مشاور امور زنان و ریاست دفتر امور زنان، سفری به آلمان داشتند و سخنرانی کردند، در آن رابطه ما با هم آشنا شدیم و ایشان فعالیت های بنده را دیده بودند. زمانی بود که ما می خواستیم برگردیم، پیشنهاد دادند بروم دفتر امور زنان و در عرصه بین الملل فعالیت کنم. من هم به محض اینکه به ایران برگشتم، به فاصله دو ماه فقط فرصت کردم مستقر شوم و بلافاصله در نهاد ریاست جمهوری در بخش بین الملل مسئولیت کشورهای غیراسلامی در حوزه زنان مشغول به کار شدم؛ یعنی در همین جایگاهی که در دوره گذشته قرار گرفتم، در زمان هاشمی هم قرار داشتم، اما آن زمان مرکز نبود و دفتری بود که در طول زمان به مرکز تبدیل شد. پس یک دوره با آقای هاشمی هم کار کرده اید؟ من می توانم این ادعا را داشته باشم که با همه نگرش های سیاسی کار کرده ام. در زمان آقای خاتمی سمینار بین المللی فلسطین در ایران برگزار شد که من در آن دوره مؤسس یک «ان جی او» بودم به نام زنان پیرو اهل بیت که مؤسسه ما مسئولیت نمایشگاه سمینار فلسطین را برعهده داشت. آن زمان آقای کروبی هم رئیس مجلس بودند و درواقع جریان دوم خرداد حاکم بود. من ارتباط خیلی خوب با همه خانم های دولت داشتم. با همه زن های دولت؟ حداقل من با همه ارتباط خوبی داشتم. این را که دوستان دیگر چه نگاهی به من داشتند، نمی دانم. گاهی هم اختلاف نظر داشتیم و صددرصد همدیگر را تأیید نمی کردیم، ولی من هیچ وقت دوستان را به عنوان رقیب یا دشمن یا خارج از چارچوب هم وطن ندیدم، چون برای این خیلی ارزش قائلم و معتقدم همه اعضای یک خانواده هستیم. همان طور که در یک خانواده افراد نگرش های متفاوتی دارند، اما آنچه برایشان اصلح است، حفظ منافع خانواده است. این همیشه نگرش من بوده و من خودم اصلا به این چیزها اعتقاد ندارم و شدیدا تبری می جویم از اینکه کسی بخواهد من را منتسب به گروهی بکند، حالا چه اصولگرا چه اصلاح طلب، فرقی نمی کند. من تنها کسی بودم که در آن دوره در عروسی خانم حقیقت جو حضور داشتم. البته ما خانوادگی دعوت داشتیم و اتفاقا همسرم هم در عروسی حضور داشت. دلیل این نگاه هم دستور جذب حداکثری است، اما انگارنه انگار که این جذب حداکثری چه معنا و منظوری دارد. بعد هم در دوره احمدی نژاد دور دوم که خانم مجتهدزاده معاونت زنان برعهده شان بود - با ایشان در یکی از سفرهایم آشنا شده بودم- آن زمان عضو شورای مرکزی سازمان های غیردولتی زنان در سال ٨٨ بودم. یک دوره هشت ساله عضو این شورا بودم یعنی از دوره دوم آقای خاتمی تا دوره اول آقای احمدی نژاد که حدود هشت سال طول کشید. آن زمان هنوز شکاف ایجاد نشده بود یا شما بیشتر نگرش در حوزه زنان برایتان مهم بود؟ شاید آن زمان شکاف به این اندازه به وجود نیامده بود و این یک واقعیت است که شکاف به شدت امروز نبود و اصلا این تعریف از روابط وجود نداشت و افراد شاید همدلی بیشتری را با هم احساس می کردند، اما این همدلی امروز خدشه دار شده است. ولی در هر صورت در آن زمان هم من این نگاه را داشتم که شاید از زندگی ام در خارج از کشور یاد گرفته ام که آن چه را در جامعه آنجا دیده ام با آموزه های دینی خودمان تطبیق می دادم و می دیدم اینها منافاتی با هم ندارند و آن چیزی که ما باید پیاده کنیم، آنها هم پیاده می کنند. نگاه معاونت زنان دوره آقای احمدی نژاد چطور بود؟ در خیلی از موارد تحمیلی و متحجرانه بود. به علت نگاهی از طرف برخی خانم ها که خود را متولی همه امور می بینند و جامعه را در دایره تعاملات و بینش خودشان تعریف می کنند. متأسفانه باید بگویم، در کشور ما بیش از آنکه به خود موضوع زنان پرداخته شود، این موضوع در همه دوره ها بیشتر سیاست زده است. ما باید به ارتقای توانمندی ها فکر کنیم، یعنی به رفع مشکلات و چالش های قانونی. ما موظف هستیم در موضوع خانواده- اگر معتقدیم خانواده تقدسی دارد - الگویی به جهان ارائه کنیم که این تقدس برای همه قابل لمس باشد. درواقع وقتی درهای خانواده های ما به بیرون باز می شود، باید در رفتار بین زن و مرد، رفتار پدر و مادر با فرزندان، فرزندان و پدر و مادر و... این تقدس لمس شود. امروز ما نمی توانیم ادعا کنیم در الگوی خانواده در مرحله عمل و آنچه پیاده می شود الگویی برای جهان داریم، چون آنچه امروز پیاده می شود با آنچه مدنظر اسلام است بسیار تفاوت دارد؛ یعنی ١٠ درصد آن هم شاید هنوز پیاده نشده است، من باز تأکید می کنم معمولا حرف های همه را می شنوم و کنار هم قرار می دهم تا بتوانم با یک معضل دربیفتم. این جریان ها خیلی سیاست زده شده اند. من شخصا معتقدم در بسیاری موارد متأسفانه حاشیه ها متن شده اند و متن ها به حاشیه رانده شده اند. اگر شما بخواهید کدهای صحبت های رهبری را دربیاورید، باید امنیت زنان را در داخل خانه تأمین کنید و برای اینکه این امنیت تأمین شود یک سری راهکار لازم است: اولش آموزش؛ آیا آموزش یک طرفه است و فقط باید به زنان گفته شود که چنین کنید و چنان کنید؟ یا آقایان هم باید تربیت شوند تا بفهمند مردانگی یعنی چه؟ در یک برهه ای اگر می خواستم سمیناری برای امنیت بگذارم شاید برای عده بسیاری این یک تابو بود و می گفتند الان اسلام بر باد می رود. ما مدعی هستیم براساس مکتب تشیع قرار است خانواده را تعریف کنیم. ما می گوییم مسلمان هستیم و قانون اساسی مان براساس اسلام است و قرار است الگوهای ما مبتنی بر سیره ائمه باشد. اما در بسیاری موارد این قوانین را که بررسی می کنیم، طبق حدیثی که امام صادق(ع) می گویند شیعیان ما زینت ما باشند... این سوال پیش می آید که ما زینتیم الان؟ با توجه به رفتارهای ما در جامعه که الان جاری و ساری است؛ آیا ما الان زینت محسوب می شویم؟ بیایید تئوری ها را کنار بگذاریم و در مرحله عمل کار را ببینیم. در مرحله عمل ما هنوز نتوانسته ایم نه الگوی درستی را برای جامعه خود ترسیم کنیم که عاری از افراط و تفریط باشد و نه نقش خاصی را به جهان ارائه دهیم اگرچه مدعی هستیم که می توانیم داشته باشیم و من شخصا اعتقاد دارم می توانیم؛ به شرطی که آن دو نگاه متحجرانه و متجددانه را دور بیندازیم. معاونت زنان خانم مولاوردی چطور؟ توانسته اند کاری کنند؟ من معتقدم الان هم نباید فراموش کنیم که در مسیر احقاق این حقوق، بومی سازی یک اصل است که در پروتکل های بین المللی هم کشورهای زیادی سر این چکش می زنند. اینکه ما فکر کنیم نسخه ای که غرب نوشته برای ما هم می تواند درمان باشد مخالف این هستم. به طور مثال شنیدم چندی پیش یک کنفرانسی برگزار شده بود برای زنان خودفروش. من واقعا این سؤال را دارم که چه تبعیضی بالاتر از اینکه ما بپذیریم چنین کسانی وجود ندارند و بیاییم برایشان فکر کنیم... . مگر وجود ندارد؟ اینکه وجود دارد، غلط است. اگر در سراسر دنیا وجود داشته باشد، در کشوری که پرچم تشیع را بلند کرده و معتقد است مبتنی بر آموزه های دینی قرار است حرکت کند، نباید اجازه دهیم چنین ظلمی به زنان شود... . من معتقدم متقاضی و عرضه کننده هر دو باید درمان شوند؛ باید جلوی اینها گرفته شود نه اینکه ما صرفا بپذیریم یک گروه باید اینچنین باشند چون یک عده باید لذت ببرند. نفس این مسئله مشکل دار است. در کنفرانس تایلند قبل از کمیسیون مقام زن که یک نشست منطقه ای بود و ٧٠٠ نفر از نماینده های نهادهای غیردولتی حضور داشتند و نماینده زنان خودفروش نیز در آنجا حضور داشت؛ آنجا وقتی آن زن بلند شد و گفت من نماینده چهار میلیون از این زنان هستم و آمده ام که حقم را بگیرم و ما را بیمه کنید... من گفتم خیلی متأسفم که امروز ما اینجا جمع شدیم برای اینکه از تبعیض نسبت به زنان جلوگیری کنیم بعد خانمی چنین ادعایی را مطرح کند و هیچ صدایی در نیاید. اما ما چه بخواهیم و چه نخواهیم این زنان وجود دارند... مثل ماجرای اچ آی وی آن قدر حضور بیماران اچ آی وی لاپوشانی شد که الان به مرز هشدار رسیده... این مطلب دیگری است. ما باید به موضوع نگاه فرهنگی داشته باشیم. ما نباید اشتباه غرب را تکرار کنیم. غرب به دنبال این رفت که درواقع با معلول بجنگد. ما باید با عامل ها در بیفتیم. نظرتان درباره جبهه فرهنگی زنان متحد اصولگرا چیست. گروه هایی که مصاحبه ها و اظهارنظرهای تندی درباره حوزه زنان دارند... مثلا اینکه سرکاررفتن زنان یک موضوع انحرافی است... . خب این عزیزان خودشان بیرون از خانه چه می کنند؟ اول خودشان خانه بمانند... . شما این شورا را می شناسید؟ درگیری هایمان زیاد بود... اینها بیش از آنکه دغدغه مسائل زنان و شأن و کرامت او را داشته باشند، فقط به تخریب یکدیگر فکر می کنند و متأسفانه برخی از این طرف و برخی از آن طرف هستند... . شورای فرهنگی زنان اصولگرا چطور؟ غالب انتقادهای ما مخرب و مغرضانه است. چون انتقاد هم باید یک چارچوب داشته باشد و غالبا متأسفانه این چارچوب را ندارند. شخصا می گویم انتقاد باید در قالبی باشد. اگر ما معتقدیم و خیلی از این خانم ها معتقد هستند پیرو رهبری هستند، خب اگر به این اعتقاد دارید، ایشان چارچوب انتقاد را تعریف کرده اند. در انتقاد شخص تخریب نمی شود، در انتقادی که مبتنی بر غرض ورزی نیست، انسان تخریب نمی شود بلکه به بخشی از کار ایراد گرفته می شود و نگاه، نگاه مصلحانه است نه مغرضانه. برخی از نهادهای ما متأسفانه تنها جایگاه و شأنی که برای خود در نظر گرفته اند جایگاه منتقدانه است. همه می دانند انتقاد خیلی راحت است ولی کسی نیست این نهادهای مربوطه را بررسی کند و ببیند از بدو شکل گیری تا به امروز کدام یک از مشکلات زنان را حل کرده اند. کمی سؤال های شخصی از شما می پرسم... همسرتان چقدر به زن بها می دهد؟ چقدر نگاه شما را در حوزه زنان قبول دارند؟ نمی دانم...، باید از خودشان پرسید که نگاه من را قبول دارند یا نه. در دوره ای که همسر شما معاون مطبوعاتی بودند، توقیف های بسیار زیادی برای مطبوعات اتفاق افتاد و خبرنگاران زیادی بی کار شدند، شما نگاهتان به این ماجرا چه بود؟ در این مورد نظری داشتید؟ ما حیطه کاری مان تعریف شده بود و مطلقا در کار هم دخالت نمی کردیم. نگاهتان چطور بود؟ به طورکلی باید عرض کنم انسان وقتی در جایگاه دولتی قرار می گیرد، بعضی وقت ها مخالف کاری است که انجام می دهد، ولی بر او تحمیل می شود. در چارچوبی که قانون وضع شده، بعضی چیزها بر او تحمیل می شود. نمی شود خیلی وقت ها گفت که این مسائل خواسته شخص بوده است. اگرچه بعضی وقت ها این را می پذیرم که دیدگاه فرد در اینکه یک قانون چگونه اعمال شود هم مؤثر است. شاید این سؤال ها را اصلا دوست نداشته باشید که می پرسم. مثلا در یک مصاحبه رادیویی همسر شما اصلا رفتار خوبی نداشتند و با مجری برنامه با ادبیات توهین آمیزی حرف زدند... شما به عنوان همسر آقای رامین چه واکنشی داشتید؟ من شخصا معتقد به تعامل هستم... . همسرتان هم هستند؟ نمی دانم... از خودشان بپرسید. من از خودم حرف می زنم و شخصا اعتقاد به تعامل دارم و شخصا معتقدم حرمت افراد باید نگه داشته شود و شخصا معتقدم هرکسی در رأس یک حکومت قرار می گیرد باید به او احترام گذاشته شود، حتی اگر با افکارش مخالفم و اگر می خواهم انتقاد هم کنم باید چارچوب داشته باشد. شما می گویید نگاهتان نگاه تعامل است؟ در مورد ازدواج پسرتان با مهناز افشار هم این تعامل را داشتید؟ صددرصد. شما برای پسرتان خواستگاری رفتید؟ قرار نیست که همیشه ما خواستگاری برویم... . الان چطور؟ شما الان نوه دارید، توانسته اید مهناز افشار را به عنوان عروس بپذیرید؟ بگذارید این گونه جواب سؤال شما را بدهم... اتفاقاتی که در زندگی برای خانواده من افتاد، خیلی عجیب بود و برای من درس بزرگی داشت. باز این درس من را به اینجا رساند که متوجه شوم ما مکلف به پذیرش تفاوت ها هستیم تا بتوانیم به سعادت برسیم. سختتان نبود؟ واقعیت این است که به خاطر پذیرش تفاوت ها برایم خیلی راحت تر بود. برای آقای رامین چطور؟ شاید خیلی سخت بود... . این وسط حرف های زیادی هم به پسر شما نسبت داده شد... . خیلی زیاد... من همه کسانی که تهمت زدند را واگذار می کنم به خدا. چون جامعه ما به لحاظ اخلاقی بی نهایت افول کرده و باز هم تکرار می کنم ما متأسفانه امروز در جایگاهی ایستاده ایم که شرمندگی زیادی را نسبت به پرچمی که به نام ائمه بلند کرده ایم داریم. چون این پرچم بی نهایت اخلاق مدار است و ما به خودمان اجازه می دهیم صرف شنیده ها و گزارش ها قضاوت کنیم. وقتی انسان وارد محکمه می شود باید سند ارائه دهد، سند با گزارش متفاوت است. پسر شما نزد رئیس دولت اصلاحات عقد کرد که از نظر سیاسی خانواده شما با او زاویه دارد. این برای شما سخت نبود؟ اصلا. ایشان رئیس جمهور مملکت بودند و امروز دفتر دارند و وقتی دفتر رسمی دارند یعنی مشروعیت دارند پس باید احترام گذاشت. به عنوان یک مادرشوهر فکر می کنید مادرشوهر خوبی برای عروستان هستید؟ من این را نمی توانم جواب بدهم. باید از عروسم بپرسید... . عروستان را دوست دارید؟ مگر می شود نداشته باشم... . دلتان نمی خواست عروس دیگری داشته باشید؟ رابطه تان چطور است؟ دل من که نباید مطرح باشد. رابطه ما بسیار خوب است. نوه تان را می بینید؟ خیلی زیاد و خیلی هم دوستش دارم. مگر می شود نداشته باشم. عروستان را چطور؟ ایشان را هم می بینم. البته نسبت به شرایط روابط ایجاد می شود، هم ایشان درگیر هستند و هم من. دوستش دارم. چون انسان به بچه خودش محبت دارد، هر چیزی که به بچه اش وابسته می شود هم دوست دارد. ضمن اینکه شخصیت و کاراکتر شخص مربوطه هم می تواند این دوست داشتن را مضاعف کند. نظر همسرتان درباره عروستان چیست؟ باید خودش جواب بدهد. من یک شخصیت حقیقی هستم که شدیدا روی این حقیقی بودن خودم تأکید دارم... شرق*
پنجشنبه ، ۲۶آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: پویش]
[مشاهده در: www.puyesh.net]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 14]
-
گوناگون
پربازدیدترینها