محبوبترینها
نمایش جنگ دینامیت شو در تهران [از بیوگرافی میلاد صالح پور تا خرید بلیط]
9 روش جرم گیری ماشین لباسشویی سامسونگ برای از بین بردن بوی بد
ساندویچ پانل: بهترین گزینه برای ساخت و ساز سریع
خرید بیمه، استعلام و مقایسه انواع بیمه درمان ✅?
پروازهای مشهد به دبی چه زمانی ارزان می‌شوند؟
تجربه غذاهای فرانسوی در قلب پاریس بهترین رستوران‌ها و کافه‌ها
دلایل زنگ زدن فلزات و روش های جلوگیری از آن
خرید بلیط چارتر هواپیمایی ماهان _ ماهان گشت
سیگنال در ترید چیست؟ بررسی انواع سیگنال در ترید
بهترین هدیه تولد برای متولدین زمستان: هدیه‌های کاربردی برای روزهای سرد
در خرید پارچه برزنتی به چه نکاتی باید توجه کنیم؟
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1827042920
اندوه زنان زمان ما / روایت دختران سوری بعد از تجاوز یک داعشی
واضح آرشیو وب فارسی:آفتاب دل: سرما. برف. جیره بندی غذا. صدای پچ پچ ها، ناله ها و گریه نوزادان. جایی در نزدیکی مرز ترکیه. پناهگاه آوارگان سوری و چادرهایی که توان تحمل این حجم غربت و مشقت را ندارند. چادر سفیدی کهA157 نام گرفته. سه دختر کرد سوری کم و سن سال که حالا این فضای سرد و سفید غمبار، پناهگاهشان شده. به جای خانه های گرم و امنی که مادر داشت، پدر داشت، خواهر و برادر داشت. به جای مدرسه ای که می رفتند، کوچه هایی که با شادی از آن عبور می کردند و شهری که دوستش داشتند. «روکن»، «هیلن» و «سولاف»، یازده، سیزده و پانزده ساله. دختران نوجوانی که نه تنها شهر و خانه ، بلکه جسمشان هم مورد تهاجم قرار گرفته و هر سه، یادگار تلخی از یک متجاوز داعشی گرفتند. جنینی که نه به دنیا آمدنش خوشایند است، نه می توان انتقام گناه دیگری را از او گرفت. هر سه، مادر فرزندانی هستند از یک داعشی که نام و نشانی از او نیست، معلوم نیست حالا کجاست و چه می کند. اما هیلن می گوید می تواند پدر خیلی از بچه های دیگر هم باشد. مستند «A157 »، لحظه هایی از زندگی این دختران سوری را به تصویر می کشد که با تمام خشمی که در دل دارند، برای هم مادری می کنند، خواهری می کنند، از هم پرستاری می کنند و روزبه روز برآمدگی شکمشان را به نظاره می نشینند. تماشای این لحظه ها کار راحتی نیست. تحمل زیادی می خواهد دیدن دردها و با این حال، برق امید گذرایی که گاهی در چشم ساکنان چادر شماره A157 پیدا می شود. شنیدن صدای غمناکشان ساده نیست، هنگامی که از خاطراتشان می گویند، وقتی از لحظه تهاجم حرف می زنند، سکوت و مکث های معنی دارشان، نگاه های خیره و خالی و ترانه هایی که می خوانند تا از آینده مبهم و تاریکی که پیش رو دارند، کمتر بترسند. بهروز نورانی پور، تهیه کننده و کارگردان این مستند است که چند روز پیش در حوزه هنری از آن رونمایی شد. او در این فیلم، روزهایی را روایت می کند که با این آوارگان سوری زندگی کرده، در لحظه هایشان شریک بوده، رنجی را که می کشند، لمس کرده و بخشی از آن را به قاب تصویر درآورده تا این جنایت ها در حافظه جهانی که مدعی فرهنگ و تمدن و پیشرفت است، ثبت شود. او از پیدا کردن این دختران سوری به عنوان سوژه این مستند و روایت زندگی آنها می گوید: «در جریان پیش تولید یک اثر دیگر، با زبیر عبدالله که یک عکاس جنگ بود، آشنا شدم. زبیر عکس کودکی را به من نشان داد و گفت این کودک، حالا مادر شده است. بهت زده بودم و نمی توانستم این موضوع را باور کنم. با او سراغ این سوژه رفتیم و دیدیم که چطور تعدد درد و مشکل را با این سن کم تحمل می کند . پدر و مادرش را از دست داده بود، مورد تجاوز قرار گرفته بود، طعم آوارگی را چشیده بود و حالا فهمیده بود مادر هم هست! آن دختر، روکن بود.» نورانی پور که 9 ماه درگیر به تصویر کشیدن زندگی این دختران بوده، تاکید می کند که وضعیت سایر زنان نیز چندان بهتر از این سه دختر نیست و از آنچه در جریان جنگ ها بر سر زنان و کودکان می آید، اظهار تاسف می کند: «وقتی جایی جنگ در جریان است نمی توانیم بی تفاوت باشیم، آنجا دوربین، اسحله من بود و تلاش کردم زندگی کسانی را روایت کنم که در دل جنگ زندگی می کنند. جنگ یک بازی مردانه است اما هشتاد درصد قربانیان جنگ های دنیا، زنان و کودکانند. در این مستند با روایتی مواجه می شویم که زن اولین قربانی است و کودک به تبع مادر، قربانی بعدی است. مردان خانواده در اثر جنگ در کنار خانواده هایشان نیستند و این زنان هستند که در چادرهای پناهگاه، با بزرگترین مشکلات و چالش ها درگیرند. زنان در چنین شرایطی، همزمان با واژه هایی به اسم امنیت، معیشت و تنهایی درگیرند.» هرچه به پایان این مستند نزدیکتر می شویم، تلخی لحظه ها بیشتر می شود. آنجا که یکی از این سه دختر، ترجیح می دهد از نقشی که زندگی به او محول کرده انصراف دهد. سولاف خودکشی می کند و به جای دیدن این دختر زیبای افسرده و غمگین که در برف دست هایش را گرم می کرد، مزار ساده ای می بینیم با نام سولاف. روکن و هلین، در اثر زایمان زودهنگام، دچار مشکلات جسمی می شوند و با چشمانی ناراحت و غمبار نوزادانشان را در آغوش می گیرند؛ درگیر تردیدی بین حس مادری و داشتن فرزندی از یک متجاوز. پزشک می گوید افسردگی شدید. می گوید باید برایشان کاری کرد، کاری که به گفته نورانی پور، از دست نهادهای بین المللی هم به سادگی برنمی آید: «وسعت و دامنه جنگ به قدری بالاست که هر کمکی از سوی نهادهای بین المللی هم به این زنان صورت می گیرد، باز هم جوابگو نیست.» این فیلمساز از پیگیرd وضعیت این دختران خبر می دهد: «امیدواریم بتوانیم کاری کنیم شرایطی فراهم شود که روکن و هلین بتوانند ادامه زندگی سخت و مشقت بارشان را در شرایط امن تری خارج از این اردوگاه ها سپری کنند.» امیدی که کاش محقق شود؛ و با این حال، روکن ها، هلین ها و سولاف های دیگر چه می شوند؟ خبرآنلاین
یکشنبه ، ۸آذر۱۳۹۴
[مشاهده متن کامل خبر]
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: آفتاب دل]
[مشاهده در: www.aftabedel.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 13]
-
گوناگون
پربازدیدترینها