واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: اعتبار حرفهای پوراحمد موجب شده تا بازیگران مشهوری چون اكبر عبدی و مرضیه برومند و دیگران هم به عنوان مهمان در سریال او بازی كنند و این البته با ساختار روایی قصه نیز تناسب دارد... خیلی وقت بود كه كیومرث پوراحمد را در تلویزیون ندیده بودیم. اگرچه او كارگردان سینماست اما بیشترین شهرت خود را به واسطه آثار تلویزیونیاش بهدست آورده است. شاید هیچ كار ارزشمند دیگری هم نتواند به اندازه قصههای مجید، نام پوراحمد را در اذهان مخاطبان زنده نگه دارد. با این حال سریال سرنخ او با حال و هوای بومی اصفهان و ساختار ایرانی پلیس و قصه معمایی نیز خاطره خوبی از وی در تلویزیون برجای گذاشت. اكنون در سریال پرانتز باز بازیگران بزرگی چون رضا كیانیان از سریال سرنخ نیز حضور دارند. ضمن اینكه اعتبار حرفهای پوراحمد موجب شده تا بازیگران مشهوری چون اكبر عبدی و مرضیه برومند و دیگران هم به عنوان مهمان در سریال او بازی كنند و این البته با ساختار روایی قصه نیز تناسب دارد. به این معنی كه پرانتز باز موقعیت دراماتیكی خود را بر بنای یك مكان عمومی قرار داده كه به واسطه برخورد و رویارویی آدمهایی كه در آنجا رفتوآمد میكنند نطفه درام بسته میشود و قصهای تازه شكل میگیرد. در واقع پرانتز باز از دوحیث فرم و محتوا از ساختار اپیزودیك پیروی میكند به این معنی كه هم روایت قصه به شكل تك خطی نیست و هربار یك قصه جدید تعریف میشود و هم در كنار چند بازیگر ثابت این مجموعه بازیگران مهمان نیز به آن اضافه میشوند كه اتفاقا به لحاظ نمایشی نیز مهمان مسافرخانه گلشهر هستند. این موقعیت هم تنوع داستانی خوبی فراهم میكند تا مخاطبان با قصههای مختلفی روبهرو شوند و هم اینكه با بازیگران متعدد و متنوعی مواجه هستیم كه هر كدام میتوانند بخشی از مخاطبان و علاقهمندان خود را پای تماشای تلویزیون بنشانند. در كنار قصه خوب قطعا حضور بازیگران مطرح سینمایی در تلویزیون هم میتواند به جذابیت و بهبود سریالسازی كمك كرده و مخاطبان بیشتری را جذب كند. این فرآیند در سریالهای اخیر تلویزیونی قابل مشاهده است. پرانتز باز اگرچه یك سریال تلویزیونی است اما فضای كار و حس و حال حاكم بر آن به تلهتئاتر شباهت دارد و از حیث مضمون و درونمایه اثر نیز پرانتز باز را میتوان با آثار محمد رحمانیان مثل نیمكت و مسافرخانه مهتاب مقایسه كرد؛ داستانهایی كه از یك لوكیشن ثابت اما كاراكترهای متفاوت در یك خط داستانی مشخص بهره میگیرد و به طرح مسائل فردی، خانوادگی و اجتماعی روز جامعه میپردازد. این ساختار تئاتری ایجاب میكند تا بیش از هرچیز به روابط و مناسبات انسانها و دیالوگگویی توجه بیشتری شود و مثلا صحنههای اكشن یا كنشهای پرجنب و جوش در آن دیده نشود. از این حیث پرانتز باز را میتوان به سریالهای كوتاه برنامههای خانوادگی هم شبیه دانست كه آموزههای اخلاقی و تربیتی را در پس داستان خود روایت میكند. البته كارگردان سعی كرده است تا با تزریق طنز به ساختار قصه ضمن تلطیف در بیان ارزشهای اخلاقی از شعارزدگی و گلدرشتی در این زمینه پرهیز كند و در دام سانتیمانتالیسم اخلاقی نیفتد. از سوی دیگر پرانتز باز را میتوان یك اثر مینیمالیستی هم تعبیر كرد، چون در یك زمان فشرده ساختار درام خود را روایت و جمعبندی میكند و به داستان كوتاه در ادبیات داستانی شباهت دارد. این شكل از روایتپردازی در یك سریال تلویزیونی متناسب با زیست ـ جهان انسان معاصر بویژه در جوامع شهری و صنعتی است كه فرصت و حوصله كافی برای پیگیری سریالهای طولانی و پرماجرا ندارند. در این صورت از قصهپردازی غالبا از حاشیهپردازیهای اضافه صرفنظر میشود و عناصر اصلی درام برجسته شده و به تصویر كشیده میشود. اما ویژگی اصلی سریال پرانتز باز را باید در ساختار كمیك و سویهطنازانه آن جستجو كرد. اساسا هدف كیومرث پوراحمد از ساخت این سریال خنداندن مخاطب بود، هرچند كه ظاهر كار و بازیگرانی كه برای آن انتخاب شدهاند تصور یك كار طنز را ایجاد نمیكند. دقیقا به این دلیل كه كارگردان میخواهد به واسطه خلق موقعیت طنز به این هدف برسد اما در این راه چندان موفق نیست. به عبارت دیگر پرانتز باز دارای سویه كمیك است اما بیشتر به واسطه دیالوگپردازی نه خلق موقعیت طنز. در این بین اما باید به بازی خوب فرزین محدث هم توجه داشت كه در یك گریم و پرسوناژی متفاوت نسبت به نقشهای قبلی نظر مخاطب را به خود جلب میكند؛ یك نوع سادگی و هالو بودن كه با زیركیها و تیزبینیهای هوشمندانه تلفیق شده و شخصیتی بهلولوار از آن ترسیم كرده است. با این وجود بار اصلی درام و طنز در این سریال بیشتر به نوع دیالوگها وابسته است و به نوعی این مجموعه را میتوان سریالی دیالوگمحور تعریف كرد. پرانتز باز دارای طنز شریفی است و به لودگی و سطحینگری نمیافتد و از جریان حاكم بر طنزهای نود شبی به دور است. این امتیاز در استفاده از بازیگران سریال هم دیده میشود. در واقع پوراحمد به سراغ چهرههای آشنای طنز تلویزیونی نمیرود و به همین دلیل نیز شاهد تیپسازی در این سریال نیستیم. البته بخشی از این مساله نیز به ساختار موقعیتمند طنز در پرانتز باز برمیگردد كه به اقتضای درام به سمت و سوی لودگی در طنز نمیرود. پرانتز باز دارای مضمون اجتماعی است كه سعی میكند فراتر از سویه بیرونی قصههایش به درون آدمهای قصه و مناسبتهای آنان نفوذ كرده و دنیای درونی آنها را بازنمایی كند؛ تنهایی و رنجهای درونی كه در لابهلای روزمرگیهای كشنده پنهان میماند. البته یك نوع كندی در ریتم سریال دیده میشود كه با سویه كمیك ماجرا در تضاد قرار دارد و نمیتواند هموزن با آن قصه را پیش ببرد. فضای تئاتری و لوكیشن بسته و ثابت كار نیز به این مساله دامن میزند و شاید مخاطبی كه به این شكل از سریالسازی عادت ندارد نتواند با سریال ارتباط برقرار كند. با این حال پرانتز باز تجربه متفاوتی از تركیب طنز تئاتری است كه در یك سریال تلویزیونی به تصویر كشیده میشود و با تغییر ذائقه مخاطبان ایرانی میتوان به تداوم ساخت چنین آثاری امیدوار بود.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 509]