عبرت ریگان برای خامی اوباما

واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: اقتصاد > بازارکار - تحلیل اکونومیست از بحران بازار کار رونالد ریگان در تابستان 1984 زمانی که برای انتخاب مجدد خود به عنوان رییس جمهور تلاش می کرد، نوید آینده روشنی را به مردم آمریکا داد.این وعده ها زمانی مطرح شد که بیکاری در آمریکا به نرخ 10.8%رسیده بود و ریگان برای انتخاب دوباره بعنوان رییس جمهور به پیامی امیدوارکننده احتیاج داشت.اما بعد از به پایان رسیدن رکود،که دقیقا دو سال بعد از پخش فیلمهای تبلیغاتی ریگان ،نرخ بیکاری 7.5% شده بود و ریگان اعلام کرد که امروز زنان ومردان کمتری در آمریکا بی کارند. در بهار سال 2010 چنین سناریویی بار دیگر به وقوع پیوسته است.بهبود اوضاع اقتصادی تقریبا از ده ماه گذشته شروع شده است اما بیکاری همچنان بالا است.تقریبا همان تعداد آمریکایی که در سال 1999 کار می کردند مشغول کارند با این تفاوت که جمعیت 28 میلیون نفر افزایش یافته است.اگر باراک اوباما هم مثل ریگان خواهان افزایش طرفداران خود در انتخابات بعدی است او باید سالی 3 میلیون شغل ایجاد کند اتفاقی که در طول دهه گذشته به وقوع نپیوسته است. دولتهای آمریکا به اشتغالزایی در ابعاد کلان معروفند. تفاوت نرخ بیکاری در حالت رکود و رونق اقتصادی در آمریکا چیزی در حدود 6 درصد است . چیزی که امروزه همه به آن اذعان دارند نا توان بودن دولت آمریکا در ایجاد شغل برای آمریکاییهاست.بهبود اوضاع اقتصادی نتوانسته است برای کسانی که در اثر رکود بیکار شده اند ،کار ایجاد کند..این یافته ها در تضاد با قانون اکان است ،زیرا این قانون قائل به ارتباط شدید بین تغییرات در تولید ناخالص داخلی و بیکاری است. در 12 ماه گذشته بیکاری علرغم پیش بینی های اقتصاددانان کاهش نیافته است. برای تشریح موضوع باید رکود را به 3 مرحله تقسیم کرد. در سال 2008در مرحله اول شاغلین بسرعت از کار اخراج می شدند.در مرحله دوم در ابتدای سال 2009 نرخ اخراج کارگران کاهش یافت اما کارفرمایان رغبتی برای استخدام نیروی کار از خود نشان نمی دادند. تقاضا برای کالاها و خدمات کم بود، در نتیجه علاقه ای برای استخدام نیروی جدید وجود نداشت. در اواسط سال 2009 مرحله سوم آغاز شد.از آنجاییکه اوضاع اقتصادی رو به بهبود رفت، فرصتهای شغلی جدیدی بوجود آمد.اما با این اوصاف تقاضا برای کار به حدی نبود که بتواند مشکلات بیکاری را بطور کامل حل کند.این مشکلات همچنان ادامه دارد به طوریکه 15 میلیون آمریکایی امروز بی کارند و نرخ بیکاری در حدود 10%است. آمریکایی ها با چنین شرایطی بیگانه نیستند.بعد از رکود سال 1991 نرخ اشتغال در طی 23 ماه به نرخ اشتغال قبل از بحران نرسید..همین حالت برای 39 ماه بعد از بحران سال 2001 اتفاق افتاد. بخاطر نبودن تقاضا در اقتصاد، در مرحله اول و دوم بحران استخدامی صورت نمی پذیرد.در این مراحل تولید ناخالص داخلی 3.7%کاهش پیدا کرده است. این کاهش ،بیشترین کاهشی بود که بعد از جنگ جهانی دوم اتفاق افتاده است.شرکتها با کاهش تقاضا و مبادلات بین المللی روبرو شدند که باعث کاهش تولید و همچنین کاهش پرداخت به کارگران شد.کارفرمایان همچنان محتاط عمل می کنند و تقاضا ممکن است همچنان ضعیف باشد.هیچ کس به افزایش تولید ناخالص داخلی به میزان 7.2% که در سال انتخاب مجدد ریگان به ریاست جمهوری اتفاق افتاد، امیدوار نیست.بانک مرکزی آمریکا نرخ رشد اقتصادی 3%ا در سال 2010و 4%ا درسال 2011برای آمریکا پیش بینی کرده است. با این وجود تولید ناخالص داخلی در حال افزایش است.اگرمیزان تقاضا بیشتر شود بیکاری کاهش خواهد یافت.اما به نظر می رسد که بازار کار در آمریکا با مشکلات ساختاری دست به گریبان باشد. آسیب دیدن صنایعی از قبیل ساخت و ساز و تولیدات صنعتی یکی از این مشکلات است.شغلهایی که در این بخشها از بین می رود به سختی برگشت پذیرهستند. کارگرانی که از این صنایع اخراج می شوند برای صنایع رو به رشدی مثل آموزش و بهداشت عمومی مناسب نیستند.منتقدان این تئوری که از جمله آنها خانم کریستینا رومر رییس هیات مشاوران اقتصادی اوباماست معتقندند که این نرخ کاریابی در بین صنایع مختلف یکسان است. یافته هایی که از سودآوری شرکتها در بورس بدست آمده ،نشان داده که صنایع مختلف در هنگامی که وضعیت اقتصادی بهبود می یابد یکسان عمل نمی کنند. از دیگر مشکلات می توان به نرخ بیکاری متفاوت در ایالتهای مختلف آمریکا اشاره کرد.بعضی شرایط اقتصادی، جابجایی کارگران به نقاط دیگر را غیر ممکن ساخته است.یک چهارم کسانی که وام رهنی از بابت خرید ملک گرفته اند بیشتر از ارزش ملک به بانکها بدهکارند.این مشکلات باعث می شود که جابجایی ها به سختی صورت پذیرد. امتیازاتی که دولت بنا به تصویب مجلس به افراد بیکار می دهند باعث شده است که بسیاری از افراد فرصتها ی شغلی را به سرعت از دست دهند.بعضی مطالعات نشان می دهد که این اطاله دوره بیکاری به صورت خود خواسته به منظور استفاده از مزایای دولتی، نرخ بیکاری را چند درصد بیشتر نشان می دهد هر چند فدرال رزرو در سان فرانسیسکو این نرخ را0.4 درصد عنوان کرده است. مساله پیچیده ،افزایش نرخ بیکاری بلند مدت است. (مدت زمانی که بطور متوسط فرد بی کار می ماند)این اطاله دوره بی کاری باعث می شود که فرد نسبت به توانایی های خود شک کرده در ضمن قابلیت های خود را به مرور زمان از دست دهد. مشکلات همچنان ادامه دارد.... تجارب گذشته نشان می دهد که بسیاری از کسانی که از کار اخراج می شوند دیگر توانایی مالی قبل را پیدا نمی کنند. مطالعاتی انجام شده، نشان داده است که کسانی که در بین سالهای 1981 و 1982 کارخود را ازدست داده اند درآمدشان یکباره بطور متوسط 30%کاهش یافته است. این افراد کمتر از نصف این کاهش را در طول 15 تا 20 سال بعد از آن توانستند جبران کنند. فارغ التحصیلانی که وارد بازار کار می شوند بمراتب دریافت کمتری نسبت به کسانی دارند که قبل از بحران وارد بازار کار شده اند.بر اساس مطالعات کان میزان درصد بیکاری اضافه شده باعث کاهش اولین حقوق تا حدود 6 تا7 درصد خواهدبود.فارغ التحصیلان جدید کارهایی با موقعیت پایین تر خواهند یافت وبرای ارتقا در آن شغلها مدت بیشتری باقی خواهند ماند . برای افرادی که در سنین 16 تا 24 سالگی هستند اوضاع به مراتب بدتر است.بعضی از آنها به امید درآمد بیشتر تحصیلات را دنبال می کنند..نرخ اشتغال در دبیرستان ها از زمان آغاز رکود، افزایش یافته است.اما جوانان زیادی در حال حاضر بی کارند.نه درس می خوانند ، نه کاری دارند وامیدواری چندانی برای دریافتهای زیاد به شرط پیدا کردن کار ندارند.. در این گروه سنی بیکاری افزایش چشمگیری در مردان و بخصوص سیاهپوستان داشته است. قبل از بحران، بی کاری در بین مردان سیاهپوست در این گروه سنی 18% بود که در حال حاضر این نرخ 24%است. از آنجایی که این افزایش بیکاری با افزایش جرم همراه نبوده ، تعجب بسیاری از تحلیلگران را بر انگیخته است. نرخ خشونت وسرقت در دهه 80 افزایش یافت اما در سالهای 2008 و 2009 کاهش یافته است. لری کتز،اقتصاددان دانشگاه هارواردمعتقد است که بلزیهای کامپیوتری و اینترنت همچون ابزاری هستند که توجه جوانان را به خود جلب کرده و باعث کاهش خشونت این قشر از افراد جامعه شده است. افراد مسن تر فرصت چندانی برای جبران درآمد از دست رفته ندارند.عده ای از این گروه بدلیل نبود منابع کافی برنامه های بازنشستگی را رهاکرده اند. این در حالی است که عده دیگری که به آینده چندان امیدوار نیستند خود را بازنشسته کرده اند. این گرایش به بازنشستگی مشکلاتی را برای دولت جهت نامین اجتماعی مناسب بوجود می آورد. افراد بازنشسته کمتر مالیات می پردازند و امتیازاتی زیادی نیز از دولت می گیرند. افزایش نرخ بازنشستگی بار مالی زیادی را بر دوش دولت قرار خواهد داد. شکاف درآمدی جدیدی بخاطر تفاوت سطح تحصیلات در حال بوجود آمدن است.احتمال از دست دادن شغل در بین افراد تحصیلکرده کمتر است.برای کارگرانی که مدرک فارغ التحصیلی از دبیرستان را ندارند نرخ بیکاری به 15.6%رسیده است ولی آنهایی که این مدرک را دارند این نرخ 4 درصد برایشان کمتر است. برای آنهایی که فارغ التصیل کالج اند این نرخ 6 درصد دیگر کاهش می یابد. افراد تحصیل کرده فرصت های شغلی بهتری در آینده خواهند داشت. این انتظار می رود فشار برای افزایش حقوق این دسته از افراد بیشتر شود و این در حالی است که وضعیت افرادی که تحصیلکرده نیستند رو به وخامت خواهد رفت. ثروتمندان راحت تر می توانند زیان ها و مشکلات اقتصادی را تحمل کرده و از شهری به شهر دیگر در جهت یافتن فرصت های بهتر مهاجرت کنند. تحقیقات نشان داده است کسانی که در سنین بلوغ بحران های اقتصادی را تجربه می کنند بیشتر به سیاست های عدم مداخله دولت در اقتصاد گرایش داشته و تمایل بیشتری به اقتصاد ملی نسبت به تجارت آزادنشان می دهند. هنوز برای اظهار نظر بدبینانه کمی زود است. به نظر می رسد. آمریکا درراهی که اروپا در دهه 70 و80 قدم گذاشته است حرکت می کند. در سال های فوق الذکر اروپا برای ایجاد شغل بازنشسته کردن عده ای از کارمندان مسن را در دستور کارقرار داده بود. این بازنشستگی های زود از حد می تواند به مشکلات بلندمدت برای اقتصاد تبدیل شود. با وجود مشکلات اشاره شده به نظر می رسد آمریکا باید از یافته های دهه های 30 و 70و80 درس گرفته از تصمیمات شتابزده دوری گزیند. مترجم :امیرحسین ملکی منبع :اکونومیست

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبر آنلاین]

[مشاهده در: www.khabaronline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 554]