واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > اکبرلو، منوچهر - ما شبکه مستقل تلویزیونی برای 30میلیون کودک و نوجوان مان نداریم. 1- در زمانه ای که حتی شبکه های ماهواره ای فارسی زبان نیز به دنبال راه اندازی شبکه های ویپزه کودکان هستند ، نمی دانیم سرنوشت راه اندازی شبکه مخصوص کودک و نوجوان در تلویزیون ما به کجا کشید.برای آنان که سال هاست در زمینه هنر و ادبیات کودکان ونوجوانان این مرز و بوم نظر می دهند و تولید می کنند خبرِ ظاهرا خوشایندی به نظر می رسد.آن ها که سال هاست بیان می دارند که برای میلیون ها جمعیت کودک ونوجوان ما برنامه های موجود کافی نیست.نوع برنامه ها،اساساً تناسبی با نیاز کودکان ونوجوانان ما ندارد.انبوهِ مجریان پُرگو و نصیحت کن، گوش شنوایی میان کودکان و نوجوانان ما نمی یابند. آیا این امر نیازی به نظرسنجی دارد؟در جایی که همه صاحب نظران حوزه کودکان و نوجوانان انتقال پیام مستقیم را بی ارزش می دانند؛ این مجریان قرار است بیایند و هزارباره نصیحت کنند و بروند و کودکان و نوجوانان هم، آن ها را تحمل کنند تا حرف شان را- موقتاـ قطع کنند تا آن ها بتوانند کارتون ژاپنی مورد علاقه شان را ببینند! حساب پدیده هایی چون «عموپورنگ» را جدا کنید که بر اساس خلاقیت های فردی پیش می روند و جذابیت آن در شیطنت های او و امیر محمد است و نصیحت های او نیز (که به اجبار می گوید) تنها نقطه ضعف اوست.جز او انبوه عموها و خاله ها می آیند و می روند و بچه ها آن ها را تحمل می کنند. شبکه مستقل کودکان و نوجوانان چه اندیشه ای برای این مجریانِ وقت گذران دارد؟ 2- شبکه مستقل کودکان و نوجوانان چه برنامه ای برای انبوه مسابقات تلویزیونی تلفنی دارد؟ای کاش این تهیه کننده ها از میان انبوه برنامه های کودک شبکه های خارجی فقط ساده ترین و دم ِ دستی ترینِ آن ها را کپی نمی کردند.طرح چند پرسش از یک مخاطب تلفنی با ترکیب نا مأنوسی از اطلاعات عمومی درباره سال تولد این شاعر و گوینده آن حدیث شریف و برنده 24 سال پیش رشته شنای 400 متر المپیک(!) پشت سر هم از یک نفر ، جز گذران وقت به چه کار می آید؟این پرسش ها که صرفا بر حفظ اطلاعات متکی هستند چه ارتباطی با نظام آموزشی ما دارد؟ شبکه مستقل کودکان و نوجوانان چه اندیشه ای برای این مسابقاتِ وقت گذران دارد؟ 3- انیمیشن، انتخابِ همواره اول کودکان و نوجوانان ماست.«صبا» رسالت تولید انیمیشن وطنی را بر عهده دارد.چرا با وجود حجم بالای تولیدات این مرکز،هم اکنون نمی توان به تعداد انگشتان یک دست آثاری را نمونه آورد که ماندگارشده باشد و بتوان آن را مثل «فوتبالیست ها» هزار بار نشان داد؟زمان پاسخ دادن به این پرسش باید در نظر داشت که صنعت انیمیشن ایران در زمینه سخت افزار به روز است .نمونه های آن را در تولیدات «صبا» و آثار انیماتورهای سینمای کوتاه، بسیار - و نیز قابل قبول- دیده ایم.این آثار اما آن چه کم دارند؟قصه گویی آن ها سُست است و در نتیجه غیر جذاب.باید عرصه را در اختیار نویسندگان وهنرمندان کودکان و نوجوانان گذاشت. مدیریت شبکه مستقل کودکان و نوجوانان اگر «صبا» را در زیر مجموعه خود داشته باشد به انسجام برنامه ها و پرهیز از موازی کاری خواهد کاست؛اما آیا این تجمع،سبب راهگشایی نویسندگان وهنرمندان کودکان و نوجوانان به عرصه انیمیشن خواهد شد؟ 4- کودکان و نوجوانان از فیلم سینمایی ویژه خود محرومند.چرایی آن را باید در مدیریت سینما و نظام پیچیده و معیوب آن بررسی کرد.اما آیا سیما همچنان باید منتظر بماند که سینمای ما فیلم بسازد تا ببیند همگام با سیاست های تلویزیون هست یا نه و بعد کودکان و نوجوانان ما شاهد یک فیلم سینمایی ایرانی باشند؟ مدیریت شبکه مستقل کودکان و نوجوانان باید راهی بیابد تا بخشی از تولیدات تله فیلم را برای مخاطب خود اختصاص دهد.و البته هوشیار باشد که برخی فیلمسازانِ مخاطب گریز با حرکت دادن چند کودک در کوچه پس کوچه ها و با مضامین روشنفکرنما و مسئول فریب دِه،تراوشات ذهنی و شخصی خود را به نام فیلم کودک از کیسه مردم به تصویر نکشند. این جا باید محل حضور هنرمندان و نویسندگان امتحان پس داده و دارای آثاری باشد که در جامعه ادبی و هنری ،قابل قبول تلقی شده اند. 5- چرا مدیریت این شبکه مستقل کودکان و نوجوانان از یاری فکری و اجرایی ِ انجمن نویسندگان کودک و نوجوان و انجمن تئاتر کودک و نوجوان بهره نََبَرد؟چرا در میان انبوه برنامه هایِ باری به هر جهت، بخشی را به کسانی اختصاص ندهد که سال هاست با قلم و قدم خود نشان داده اند که هم دغدغه دارند و هم راهکار؛ هم می دانند و هم می توانند؟ استفاده انفرادی از معدود اعضای این انجمن ، مسیر خود را ادامه خواهد داد و ارتباطی با این نکته نخواهد داشت.در تقابل با یکدیگر و منافی دیگری نیز نیست. 6- تلویزیون ما اصلا تئاترزنده کودک ونوجوان ندارد. لطفا حساب آیتم های نمایشی در برنامه هایی چون «فیتیله» را به حساب سهم تئاتر نگذارید.تئاتر مستقل کودک و نوجوان جایی در تلویزیون ما ندارد. مدیریت شبکه کودکان و نوجوانان باید در اندیشه تئاتر باشد.تولید تئاتر های تلویزیونی از تولیدات موفق روی صحنه می تواند به این بخش یاری برساند.البته اگر قرار باشد این تئاترهای جذاب شبیه تله تئاترهای مخاطب گریز تلویزیونی شود ، همین جا این پیشنهاد خود را پس می گیرم! نمایشنامه نویسان با تجربه و نیز نسل جوان و مبتکر تئاتر کودک ونوجوان هیچ گاه به سیما راهی نداشته اند. مدیریت شبکه کودکان و نوجوانان باید در نظر داشته باشد که تئاتر کودک ونوجوان فقط عروسکی نیست.تئاتر کودک و نوجوان تلویزیونی، تئاتر کودک و نوجوان ِ تلویزیونی است! 7- آن چه درباره بهره بردن از یاری فکری و اجرایی ِ تشکل ها در بند پیشین گفتیم این جا نیز درباره انجمن تئاتر کودک ونوجوان خانه تئاتر مصداق پیدا می کند.چرا این شبکه، بخشی را به ایده های کسانی اختصاص ندهد که سال هاست با هم دغدغه تئاتر کودک ونوجوان دارند؟ و اینان نیز ، هم می دانند و هم می توانند.اگر در بند بالا استفاده انفرادی از معدود اعضای انجمن نویسندگان کودک ونوجوان وجود داشت در این جا این ارتباط کاملا قطع است. 8- شبکه مستقل کودکان و نوجوانان نیاز فوری ماست و اهل فرهنگ پُر دغدغه اند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 427]