تصاوير : گذري بر مزار بزرگان در ظهير الدوله / عجب بزمي كه آهنگش خموشيست

واضح آرشیو وب فارسی:انتخاب: تصاوير : گذري بر مزار بزرگان در ظهير الدوله / عجب بزمي كه آهنگش خموشيست
به گورستان ظهيرالدوله در خيابان دربند كه پاي مي گذاري فضا تو را از خود بيخود مي كند ، بزرگان ادب و هنر ايران زمين از ملك الشعراي بهار تا خالقان قطعات ماندگار موسيقي ، صبا و خالقي ، اساتيد بنام آواز ،شعراي بنامي كه كلامشان بزم هاي ما را مي آرايد و امروز در زير سنگي خفته اند و نه آواي چنگي از انان مي آيد و نه ترنم آهنگي.بسيار زيبايي ها ، رعنايي ها و طناز ها و نازها ، قدرت ها و هنرها و هياهوها كه در پرده خاك مستورند و تو با آنان به اندازه عمرت خاطره داري! اميد كه هيچگاه اين مكان غريب نيفتد و همواره به يادشان باشيم . يادشان گرامي باد.
پايگاه خبري تحليلي انتخاب (Entekhab.ir) :

با اشعار "مهدي سهيلي" عزيز به "بزم خاموششان" مي رويم و به اين بهانه در آخرين جمعه سال ، فاتحه اي نثار گذشتگان مي كنيم كه فراقشان جان را چنگ مي زند ؛ اي خفتگان خاك ! زما بر شما درود ، اي دست پر عنايت حق دستگيرتان ، اي رفتگان پاك ! عطر سلام من به صغير و كبيرتان .

گذر كردم به گورستان ياران / به خاك نغز گويان ، گلعذاران

همه آتش بيان و نغمه پرداز / دريغا در گلوشان مرده آواز

عجب بزمي كه آهنگش خموشيست / نه جاي باده و نه باده نوشيست

نهي گر گوش دل را بر سر سنگ / برآري ناگهان آه از دل تنگ

غلط گفتم ، در اين غمخانه غوغاست / نشان عاشقي در بي نشان هاست

پري رويان عاشق داده بر باد / همه شيرين لبان كشته فرهاد

خط بطلان به هر مجنون كشيده / بسي دلداده را در خون كشيده

همه در زير سروي ، پاي بيدي / ولي نه آرزويي ، نه اميدي !!

هم ايناني كه در خلوت خزيدند / عجب بزمي هنرمندانه چيدند

چو مي خواندم خطوط سنگ ها را / در آنجا يافتم خاك صبا را

صبا در نغمه ها فرمانروا بود / دو زلف زهره در چنگ صبا بود

به ساز خود هزاران رنگ مي داد / كه هر سيمش هزاران زنگ مي داد

مرا بر گور غمگيني گذر بود / كه روي سنگ آن نام قمر بود

قمر آن عندليب نغمه پرداز / زني هنگامه گر هنگام آواز

قمر روزي كه در كشور قمر بود / كجا او را از اين منزل خبر بود

نه آوايي نه بانگي نه سروري / دو مشت استخوان در خاك گوري

به زير سنگ ديگر داريوش است / كه مست افتاده و در گل خموش است

ز خاطر رفته عشق و يادگارش / همان روزي كه بودي زهره يارش

در انگشتان محجوبي نوا نيست / ز انگشتش به جز خاكي به جا نيست

طربسازي كه خود سازش شكسته / بر آن گرد فراموشي نشسته

ولي گويي كه از او مي شنودم / من از روز ازل ديوانه بودم

ميان صفه ها گور بهارست / فرامشخانه اي درلاله زار است

نواي مرغوايش با دل تنگ / بر آمد از دل خاك و دل سنگ

كه ما رفتيم و بس جانانه رفتيم / خمار آلوده از ميخانه رفتيم

تو اي مرغ سحر ها ناله سر كن / به بانگي داغ ما را تازه تر كن

اگر اكنون ملك افتاده در بند / بخوان بر ياد او شعر دماوند

منم پاييزي و نامم بهار است / دلم بر رحمت پروردگار است

رشد ياسمي استاد ديرين / به تلخي شسته دست از جان شيرين

فتاده بي زبان در گور تنگش / درخشد قطعه شعري روي سنگش

نسيم آسا از اين صحرا گذشتيم / سبكرفتار و بي پروا گذشتيم

به چشم ما كنون هر زشت ، زيباست / چو از هر زشت و هر زيبا گذشتيم

گريزان از بر سودابه دهر / سياوش وار از آذرها گذشتيم

كنون در كوي ناپيدا خراميم / چو از اين صورت پيدا گذشتيم

رشيد از ما مجو نام و نشاني / كه از سرمنزل عنقا گذشتيم

در آنجا چون رهي را خفته ديدم / دلم را از غمش آشفته ديدم

به ياد آمد مرا روز جدايي / كه رفت از شمع چشمش روشنايي

دگر در ناي او شور غزل نيست / كنون در شاعري ضرب المثل نيست

به خود گفتم چرا از اين غزلساز / ميان خفتگان برنايد آواز

برآمد ناله يي از پرده خاك / شنيدم از رهي اين شعر غمناك

الا اي رهگذر كز راه ياري / قدم بر تربت ما مي گذاري

در اينجا شاعري غمناك خفته است / رهي در سينه اين خاك خفته است

به شبها شمع بزم افروز بوديم / كه از روشندلي چون روز بوديم

كنون شمع مزاري نيست ما را / چراغ شام تاري نيست مارا

سراغي كن ز جان دردناكي / برافكن پرتوي بر تيره خاكي

بنه مرهم ز اشكي داغ ما را / بزن آبي بر اين آتش خدا را

ز سوز سينه با ما همرهي كن / چو بيني عاشقي ياد رهي كن

به نزديك رهي خاك فروغ است / تو گويي آن همه شهرت دروغ است

پس از عصيان ، اسير افتاده بر خاك / مغاكي تنگ با ديوار نمناك

تولد ديگر و مرگش دگر بود / ولي از اين تولد بي خبر بود

كه ميلادي دگر باشد پس از مرگ / روان ها را سفر باشد پس از مرگ

تماشا كن كه ايرج لا ل لال است / خموش از آن خروش و قيل و قال است

شكسته دست يزدان خامه اش را / ز دلها برده عارفنامه اش را

كجا رفت آن سخنهاي بد آموز ؟ / كجا شد چامه هاي خانمان سوز

دريغ از ايرج و طبع خداداد / كه در راه پريشان گويي افتاد

بدا بر ما كه تن در گل بماند / به ديوان گفته باطل بماند

خوشا هجرت از اينجا با دل پاك / كه همچون گل نهندت در دل خاك

خوشا آن كس كه چون زين ره گذر كرد / به اقليم نيكوكاران سفر كرد

خوشا ! با عشق حق در خاك رفتن / بدا! پاك آمدن ، نا پاك رفتن

جمعه|ا|26|ا|اسفند|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: انتخاب]

[مشاهده در: www.entekhab.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 1025]