داستان خواندنی یک عروسی

واضح آرشیو وب فارسی:تکناز: داستان خواندنی یک عروسی
آقاکیوان کلید را توی در چرخاند و سلامی گفت، تند تند لباس هایش را عوض کرد و گفت:
- ستاره! امروز بالاخره تونستیم همه کارهای مهسا رو انجام بدیم، کارت های عروسی اش رو هم پخش کردیم، قرارهای آرایشگاه و ماشین و عکاس و فیلمبردار رو یه بار دیگه چک کردیم. ایشاا… اگه مشکلی پیش نیاد جمعه به خیر و خوشی این دختر می ره سر خونه و زندگیش، خدا رحمت کنه باباش رو، چه مرد نازنینی بود، تا زنده بود ما که هیچ کاری براش نکردیم…
آقا کیوان توی بانک کار می کرد، مرد جاافتاده و مهربانی بود اما هروقت کار و برنامه ای داشت، تا انجامش نمی داد، نمی توانست آرام بگیرد. می گفت بیست سال صندوقداری بانک آدم رو از تک و تا می اندازه اما باعث می شه حواست به همه چی باشه و بدونی هر کاری رو کی انجام بدی و از کنار هیچ چیزی هم به سادگی نگذری. با آنکه سن و سالی را گذرانده بود اما هنوز هم رفیق باز بود، البته سرش توی زندگی خودش بود اما با چند نفر از همکارها و دوستان قدیمی رابطه خیلی خوب و عمیقی داشت. شاید به همین دلیل بود که بعد از آن تصادف وحشتناک توی جاده قم - تهران و فوت آقای خلیلی هنوز که هنوز بود صبح ها تا می نشست روی صندلی اش توی بانک، برای او فاتحه ای می خواند و امکان نداشت جمعه به جمعه سر خاک مادرش و او نرود. بعد از فوت آقای خلیلی، تمام سعی اش را می کرد تا دخترش مهسا احساس بی پدری نکند، از سه ماه پیش که موضوع خواستگاری او پیش آمد، تمام تلاشش را کرد که در حق او پدری کند، حتی توی مراسم خواستگاری همه او را عمو صدا می زدند و خانواده داماد خبر نداشت او تنها همکار پدر مهسا بوده است. با آنکه خودش کارمند بود و حقوق چندانی نمی گرفت ولی به هر دری زد تا چیزی کم و کسر نباشد، احساس می کرد که دختر خودش را دارد شوهر می دهد. مهسا فقط یک سال از مینو دخترش بزرگتر بود.
- مامان! مامان! این جوراب های من کجاست؟ دیروز گذاشتم زیر کاناپه!
- آخه دختر زیر کاناپه هم شد جا؟
مرتضی همان طور که نشسته بود پشت میز کامپیوتر با لحن مضحکی گفت:
- یه عمل جراحی از جارو برقی بکن ببین مامان نداده جارو برقی بخوره! آخه بعد از خوردن کارت های اینترنت من یه هفته ای می شه چیزی نخورده!
زن تند تند داشت آشپزخانه را مرتب می کرد، حالا دم مهمانی انگار تازه یادش افتاده بود باید میز نهارخوری را دستمال بکشد.
- ستاره! بسه دیگه، از بس اون میز رو دستمال کشیدی رنگش رفته، یادمه وقتی خریدیم رنگش قهوه ای سوخته بود حالا دو ماه نشده عین دندون سفید شده! ول کن بجنب بریم. الان ملت می رن، اونوقت ما وقتی می رسیم که شام رو خوردن، زشته زن!
- واسه شام زشته یا واسه این که دیر برسیم؟ عزیز من! ما چه باشیم و چه نباشیم اونا جشن خودشون رو می گیرن، فکر می کنی اگه دیر برسیم، خانواده ها می گن حضار محترم! به دلیل دیر رسیدن آقا کیوان و خانواده و عیال مربوطه فعلا کسی نامردی نکنه و دست به شیرینی ها نزنه؟! تو که کم و کسر نذاشتی، والا اگه بابای مرحومش هم بود اندازه تو حرص و جوش نمی خورد. چشم! چشم! الان آماده می شیم.
مرد کلافه شده بود، نیم ساعتی می شد لباس هایش را پوشیده بود. هشت بار جلوی آینه خودش را برانداز کرده بود و با ماشین اصلاح دو بار صورتش را مرتب کرده بود. برای همین طاقت نیاورد و ادامه داد:
- ستاره خانوم! ما که قرار نیست بریم سفر قندهار یا جنگ چالدران! دو ساعت می ریم و بر می گردیم، اون وقت تا صبح بشین خونه تکونی کن، اصلا من نمی دونم چرا شما زنا همین که پای مهمونی و سفر رفتن می شه شروع می کنین به خونه تکونی؟ مگه باقی روزا رو ازتون گرفتن؟! خانومم! عزیزم! تو که می دونی…
حرفش را قطع کرد، یکباره همه خاطرات گذشته از جلوی چشم هایش گذشت، افسوس خورد که چرا امشب محمود در جشن عروسی دخترش نیست و…
مینو در حالی که داشت شالش را مرتب می کرد، توی آشپرخانه آمد و گفت:
- مامان! این شال صورتیه خوبه یا اون سبزه؟
- همین خوبه مامان، بیشتر بهت میاد، سبزه یه خورده از مد افتاده است.
مرتضی باز نتوانست جلوی زبانش را بگیرد و گفت:
- اتفاقا همون سبزه بیشتر بهش میاد، آدم یاد قورباغه سبز می افته و کلی صفا می کنه، پلنگ صورتی دیگه از مد افتاده مامان! این روزا با کامپیوتر کی میره تو غار!
- مامان! یه چیزی بهش بگو. دیگه داره کفر منو درمی یاره، دیروز باران دوستم می گفت کلاغ ها کی تو سر داداش مرتضات تخم می ذارن بیایم ببینیم؟! خدایی این مدل موست كه مرتضی داره، فکر کنم تمام بالش و متکاهاش رو با این ژل موش چرب كرده. بودنش تو آپارتمان بدآموزی داره واسه بچه ها! کاش می شد پلیس یه روز بگیرتش و یه چهارراه بزنه وسط سرش! آخه تو که تیپ زدنت آدم رو یاد قبرستون می اندازه نظر دادنت چیه؟
- تیپ زدن من؟! برو بابا! موهای من هر مدلی باشه از کارای تو بهتره که یه خرس دو متری رو آویزون می کنی به گوشی موبایلت و یه خرگوش سه کیلویی زشت رو به کوله پشتی ات! یه روز سازمان محیط زیست دستگیرت می کنه به جرم شکار غیر مجاز!
مرد که کلافه تر از همیشه کانال های تلویزیون را عوض می کرد از همان جا داد زد:
- بسه بچه ها! بسه دیگه! می خوایم بریم جشن عروسی! باز شما دو تا مثل موش و گربه افتادید به جون هم؟ ستاره! ستاره! زود باش زن! اونا واسه شام ما رو دعوت کردن، ننوشتن تو کارتشون که صبحونه هم می دن. عجله کن دیگه…
- وای از دست تو مرد! چقدر عجولی؟! دندون رو جیگر بذار، نمی میری از گرسنگی، تازه من هنوز آرایش نکردم…
صدای صفحه کلید کامپیوتر مرتضی توی اتاق پیچیده بود، تند تند تایپ می کرد، از همان جا گفت:
- بابا شما که افتادی تو کار خیر دیگه کوتاهی نکن! تا تنور داغه نون رو بچسبون! بالاخره چشم امید جوون های فامیل به کارای خیر شماست.
- آره! چشم امید جوون های فامیل هستم، اما ما تو فامیلمون پسر دم بخت نداریم، که اگه هم داشتیم حتما خودشون اونقدر عرضه داشتن که بعد از خدمت سربازی به جای رایت سی دی واسه این و اون و چت کردن، پاشن برن دنبال کار!
- متشکرم بابا! همیشه این محبت های شما باعث افتخار منه! باز خوب شد به صورت مستقیم منظورتون من نبودم!
مرتضی و مینو از بچگی با هم کل کل می کردند. اصلا برایشان یه تفریح شده بود، وقتی حال یکی خراب بود اون یکی به دادش می رسید و با شوخی و مسخره بازی نمی ذاشت خیلی توی خودش بره. از سه ماه پیش که سربازی مرتضی تموم شده بود و نشسته بود توی خانه، ترم دوم مینو شروع شده بود و می رفت دانشگاه. برای همین فرصت چندانی برای شیطنت نداشتند، شب ها هم مرتضی هدفون می گذاشت و می چسبید به کامپیوترش و با کسی حرف نمی زد. می گفت دارد خودش را برای امتحان کاردانی به کارشناسی آماده می کند. اما درس نمی خواند و بیشتر وقتش را به وب گردی و چت کردن می پرداخت. به مینو می گفت توی خدمت عقده شده بود برام که یه کامپیوتر داشته باشم، اما نمی شد. توی مرز خیلی اوقات برق هم نداشتیم چه برسه به این خیالات.
- مرتضی! مرتضی! تو آماده ای مامان؟
- آره مامان! مرتضی آماده است، فکر کنم با این تیپی که زده، موردتوجه همه بشه و هیچ کس حتی یه لحظه هم عروس و دوماد رو نگاه نکنه، زیر پیراهن سفید با پیژامه آبی راه راه تیپ باحالیه واسه عروسی!
- اتفاقا 68 درصد باهات موافقم مینو! با همین تیپ می یام، ملت یه حالی بکنن.
- مرتضی!
- چیه بابا؟
- حالا که مامانت می خواد به سلامتی دو ساعت دیگه راه بیفته، تو چرا نمی جنبی؟ نکنه می خوای کلی هم منتظر تو باشیم، پاشو لباس مرتب بپوش، من آبرو دارم پیش دوستا و همکارام. نری اون لباس های جلف رو بپوشی، مرد گنده رفته سی سانتیمتر لباس خریده می گه تی شرته! اون رو تن یه بچه دو ماهه هم بکنی تنش می افته بیرون!
مینو ریز ریز می خندید. مرتضی سرش را تکان داد و از جایش بلند شد، همان طور که چشمش به مانیتور بود، دستش را دراز کرد و از توی کمد پیراهن رسمی و چروکی را بیرون آورد.
- مرتضی! می خوای اینو تنت کنی؟ خدایی برو یه گونی بپوش از این بهتره، پاشو اتوش کن.
- ول کن بابا! حسش نیست! تازه شبه کی می بینه که این یه خورده اتو نداره.
- این پیرهن انگار از چرخ گوشت رد شده اون وقت تو می گی یه خورده اتو نداره؟
- این چیزیش نیست، دیشب که با سامان بیرون بودم و دیر اومدم خونه، حال نداشتم لباس عوض کنم با همین خوابیدم!
تلفن زنگ زد. مرد از جایش بلند شد و نگاهی به شماره کرد.
- مرتضی! فکر کنم با تو کار دارن، هر کی بود نیفتی تو رو دربایستی، یا باهاش قرار بذاری بری بیرون، بگو که داری می ری عروسی!
مرتضی گوشی را برداشت، شاهین بود. چند کلمه ای با هم حرف زدند. بعد گفت:
- بابا! فردا ماشین رو می شه بهم قرض بدی؟
- واسه چی؟ باز قراره بری شمال و ماشین رو قوطی کنی برگردی؟
- نه! شاهین می گه فصل گلاب گیریه تو کاشان، می خوایم با بچه ها بریم.
مینو فوری شیطنت کرد و گفت:
- اگه اینطوره، بابا ما هم قراره از طرف دانشگاه بریم اردوی اصفهان واسه دیدن عالی قاپو، من از اتوبوس خوشم نمی آد، ماشین رو بده پشت سر اتوبوس، من و دو، سه تا از دوستام بریم.
- مگه عروس می برید اصفهان؟! یه جوری می گه اردو انگار ما اردو نرفته ایم، مگه دانشگاه می ذاره شما با ماشین شخصی برید؟ تازه تو كارت سوخت ما فقط یك قلوپ بنزینه!
مرد تلویزیون را خاموش کرد و گفت:
- بی خودی کل کل نکنید، ماشین رو به هیچ كدومتون نمی دم، فردا قراره ببرمش تعمیرگاه.
مرتضی می دانست که وقتی بابا نه بیاورد توی کار، دیگر اصرار فایده ای ندارد، برای همین زیر لب گفت:
- بابا یه پیشنهاد دارم، ماشین رو ببر تعمیرگاه، بگو نگه دارید اینجا تا وقتی پسرم ماشین بخره! اینجوری هم خیال شما راحته هم من!
زن از اتاق بیرون آمد و گفت: من حاضرم. دیدی هی غرغر می کردی؟ سه ثانیه حاضر شدم.
- بله! البته سه ثانیه و دو ساعت و چهل دقیقه هم روش! زود باشید بچه ها دیرمون شد.
- بابا! تو ماشین صندلی جا می شه؟
- صندلی واسه چی مینو؟ بابا دوستای ما اینقدرها که شما فکر می کنید بی کلاس نیستن، خودم رفتم تالار رو دیدم، زیلو که نمی نذازن كف تالار، صندلی دارن اونجا!
- نه بابا! آخه مرتضی چسبیده به صندلی کامپیوترش، بعید می دونم بشه بدون صندلی اون رو برد تو ماشین!
مرد بی حوصله و کلافه تر از همیشه در اتاق مرتضی را باز کرد، او مثل همیشه هدفون را چسبانده بود روی گوشش هایش و زل زده بود به مانیتور، انگار نه انگار که برای رفتن برنامه ای داشته باشد.
- پسر پاشو دیگه! به جای اینکه بری ماشین رو روشن کنی، نشستی پای کامپیوترت؟ تازه هنوز این پیژامه مسخره پاته؟
مرتضی سریع از جایش بلند شد و شروع کرد به لباس پوشیدن. بعد جوری که صدایش را فقط مینو شنید، گفت:
- حالا كه وقت داریم؟ من می خوام برم صورتم رو اصلاح کنم.
مینو هم انگار یه بهانه خوب دستش افتاده باشد، گفت:
- صبر کن از بابا بپرسم! بابا… بابا…
- جان مینو بی خیال! بی خیال شو. الان بابا می یاد دوباره الم شنگه به پا می کنه.
- اگه اون ام پی تری پلیر که تازه خریدی رو بهم بدی بی خیال می شم. زود باش. بابا داره می یاد. تصمیمت رو بگیر… زود…
- باشه! ولی خیلی نامردی…
مرد در را باز کرد و با کمی عصبانیت گفت:
- باز چی شده؟ چیه؟
مینو من و منی کرد و گفت:
- هیچی بابا! می خواستم بگم موبایلت رو جا نذاری یه وقت.
- نه! گذاشتم تو جیب کتم. شما زود باشید دیگه…
همه مرتب لباس پوشیدند، مرد در را قفل کرد، حیاط با نور کمی روشن بود، مرد نگاهی به ساعت مچی اش انداخت، نزدیک هشت بود.
- بجنبید، بجنبید! خدا کنه نخوریم به چراغ قرمز و ترافیک و…
مرتضی کلید را گرفت و رفت ماشین را روشن کرد، هنوز مینو در ماشین را باز نکرده بود که یکی زنگ در را زد. همه ساکت شدند. هیچکس از جایش تکان نمی خورد. زن با صدای آهسته ای گفت:
- شاید کارگر شهرداری باشه واسه آشغالا اومده باشه.
مرد در حالی که سعی می کرد صدایش را پایین تر بیاورد، گفت:
- چی می گی زن؟ از کی تا حالا کارگرای شهرداری زنگ می زنن، من خودم نیم ساعت پیش آشغال ها رو گذاشتم دم در. حتما مهمونه. دیدی چه خاکی به سرم شد. وقتی می گم زود باشید زود باشید واسه همینه دیگه.
- حالا چیزی نگو. هر کی باشه دو، سه بار که زنگ بزنه و ببینه درو باز نمی کنیم می ره. تازه لامپ ها هم که خاموشه، مطمئن می شن که خونه نیستیم…
صدای چند نفر از پشت در می آمد. مینو گوشش را تیز کرد.
- فکر کنم تو خونه نیستن. لامپاشون خاموشه. چهار باره دارم زنگ می زنم، آیفون سوخت.
- کجا رو دارن برن. مطمئنم خونه هستن، شاید لامپ ها رو خاموش کردن، باز مینو خودش رو لوس کرده می خواد یوگا کنه! باز هم زنگ بزن.
مرتضی ریز خندید و با صدای خیلی آرومی گفت:
- خاله ساناز و بچه هاشن. وای مینو! شنیدی امین چی گفت؟ من همیشه می گم که اون تو رو خیلی دوست داره.
- پسره لوس! مگه دستم بهش نرسه، حالا دیگه یوگا کار کردن من رو مسخره می کنه. شیطونه می گه برم در رو باز کنم حقش رو بذارم کف دستش.
چند دقیقه ای گذشت و همه جا آروم شد.
- فکر کنم رفتن.
مینو گفت: صبر کنین من برم از زیر در نگاه کنم، اگه باشن کفش هاشون معلومه.
این را گفت و با نوک پنجه هایش تا نزدیکی در رفت، آرام نشست و سرش را تا زیر در که چند سانتی از زمین بلندتر بود، خم کرد. همه ساکت بودند که ناگهان صدای جیغ مینو بلند شد و روی زمین افتاد.
بالاخره همه چیز فاش شد و مجبور شدند در را باز کنند، معلوم شد درست در لحظه ای که مینو سرش را خم کرده بود از آنطرف در امین هم همین کار را کرده بود تا ببیند کسی توی خانه هست یا نه، ناگهان هر دو در فاصله چند سانتیمتری توی سایه روشن چشم های هم را دیده بودند و مینو از ترس جیغ زده بود و…
بالاخره در را باز کردند، آقامرتضی گیج و شرمنده نمی دانست چه بگوید، مدام من و من می کرد.
- ببخشید خواهر! مثل اینکه مزاحمتون شدیم.
- نه عزیزم! خوش اومدید، بعد سالی یاد ما کردید، خوش اومدید، بفرمایید تو!
با لبخند تعارف می کرد اما می دانست ته دل آقاکیوان چه خبر است، خودش را گناهکار می دانست، اگر کمی زودتر جنبیده بود حالا…
آقاکیوان نتوانست جلوی خودش را بگیرد و گفت:
- ساناز خانوم! از خدا که پنهان نیست، از شما چه پنهان، ما داشتیم می رفتیم عروسی دختر همکارم، ببخشید اگه جسارت شد و پشت در معطل شدید، حالا هم…
- اختیار دارید، بالاخره پیش می آد، یا آدم نمی شنوه، یا زنگ خرابه، چه می دونم چیز مهمی نیست. حالا هم ما برمی گردیم خونه مون، ماشین که داریم تا ورامین که راهی نیست…
آقاکیوان با خودش دل دل کرد و گفت اصلا من یه پیشنهاد می دم، بیاید همه مون با هم بریم عروسی، شما هم بیاید…
- نه نمی شه! آخه سر و وضع ما درست نیست، باید بریم آرایشگاه و…
ساناز خانم داشت حرف می زد و بهانه می آورد که کیوان در را باز کرد و ماشین را برد بیرون و اهل و عیال را سوار کرد و همه با هم راه افتادند.
آن شب توی عروسی آنقدر آقاکیوان و خانواده اش شادی کردند که بعضی از مهمان ها که کمتر این دو خانواده را می شناختند، خیال می کردند آنها فامیل های درجه یک عروس و داماد هستند و مدام به آنها تبریک می گفتند. مهسا هم یواشکی به مینو گفت:
- جون هر کی که دوست داری برو جلو بابات رو بگیر، الان خانواده دوماد فکر می کنن من ترشیده بودم و بابات از اینکه من رو شوهر داده و از سرخودش باز کرده تو پوستش نمی گنجه

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: تکناز]

[مشاهده در: www.taknaz.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 225]