تكرار يك گزارش خاطره انگيز/ننه علي همسايه 20 ساله فرزند شهيدش در بهشت زهرا (س)

واضح آرشیو وب فارسی:مهر: تكرار يك گزارش خاطره انگيز/"ننه علي" همسايه 20 ساله فرزند شهيدش در بهشت زهرا (س)
"ننه علي" همسايه 20 ساله فرزند شهيدش در بهشت زهرا (س)
ننه علي همان مادري است كه 20 سال به عشق فرزند شهيدش در داخل اتاقك فلزي در بهشت زهرا(س) زندگي كرد. و امروز در آستانه سن صد سالگي كه آلزايمر هم نتوانسته بود او را از قربانعلي جدا كند بع فرزند شهيدش پيوست.

به گزارش خبرنگار مهر، اگر حدود 10 سال قبل گذرتان به گلزار شهداي بهشت زهرا (س) افتاده باشد ممكن است نام "ننه علي" را براي يكبار شنيده باشيد. مادري كه 33 سال قبل ميان قطعه ۲۴ نزديك مزار شهيد ۱۳ ساله "حسين فهميده" اتاقكي كوچك با ديوارهاي فلزي ساخت تا باقي عمرش را ميهمان مزار فرزند شهيدش "شهيد قربانعلي رخشاني مهماندوست" باشد.

"ننه علي" لقب معروف و مشهور (خانم ننه فتح اللهي) مادري است كه مدت 20 سال به صورت شبانه روز در اتاقك فلزي كنار مزار فرزند شهيدش زندگي كرد وامروز درعزلت و تنهايي به دور از لنز دوربينها ونگاه تلخ و شيرين رهگذران گورستان بزرگ شهر در خانه دخترش موسيقي سكوت را زمزمه كرد و رفت. ديدار دوباره با مادر شهيد رخشاني سعادتي بود تا در سالگرد پيروزي انقلاب اسلامي برگي از رشادتهاي شهداي انقلاب را ورق بزنيم و بار ديگر از خود بپرسيم كه به راستي بعد از شهدا چه كرده ايم.

مادر شهيد در آستانه صد سالگي قرار داشت و به علت كهولت سن قادر به تكلم نبود و دخترش به عنوان خواهر شهيد روايتگر ايثارگري برادر و عشق مادرانه مادر است. او مي گويد: مادر و پدرم دو فرزند بيشتر نداشتند يكي من بودم و ديگري قربانعلي و به قول معروف مادرم بيشتر قربانعلي را دوست داشت. قربانعلي درهمان دوران ستمشاهي به عنوان يكي از مهره هاي اصلي منطقه جنوب تهران در نشر و توزيع اعلاميه هاي حضرت امام (ره) فعاليت مي كرد.

آن زمان قربانعلي 24 سال بيشتر نداشت وبعد ازمرگ پدر با مادر 58 ساله مان زندگي مي كرديم و خرج و مخارج خانه توسط همسرم و قربانعلي كه كارمند بخش كترينگ شركت هواپيمايي ملي ايران بود تامين مي شد. روزي كه خبر بمب گذاري در سينما ركس آبادان منتشرشد قربانعلي سراسيمه آمد خانه وساك دستي اش را برداشت و ازهمه خداحافظي كرد و گفت: خواهر كاركنان هواپيمايي اعتصاب سه روزه كردند و من بايد به آبادان بروم. هر چه من اصرار كردم فايده اي نداشت. هر چند آن زمان رفتن قربانعلي به اهواز برايم سوال بود ولي بعدها فهميدم برادرم عضو اصلي شاخه هاي مبارزه با ساواك و رژيم ستمشاهي بوده و آن روز ماموريت انتقال بخشي از اعلاميه هاي حضرت امام (ره) به اهواز را داشته است.

پس از سه روز اوضاع كشور به هم ريخت. بختيار از ايران بيرون نمي رفت و اعتصابات گسترده تر شد. مادرم خيلي بي تابي مي كرد. براي همين عكس قربانعلي را در روزنامه ها چاپ كرديم تا شايد كسي خبري از او داشته باشد.

بعدها فهميديم كه قربانعلي همراه با اعلاميه ها توسط ساواك دستگير شده وتحت شكنجه شهيد شده است. غسال برادرم مي گفت: با اينكه ساواكيها مانع غسل دادن قربانعلي شدند ولي من او را با عزت و احترام غسل دادم چون در شهر اهواز غريب بود و پس از غسل و كفن نماز ميت شهيد با حضور جمع كثيري از مردم اهواز اقامه شد. تا اينكه از روي عكس چاپ شده در روزنامه، يك روز از طرف هواپيمايي تماس گرفتند و خبر دادند برادرم شهيد شده و در گورستان اموات غريبه اهواز (گورستاني كه مرده هاي نا آشنا و غير بومي را دفن مي كنند) دفن شده است. مادرم ديگر طاقت نداشت و تنهايي به سمت اهواز حركت كرد.

هوا ديگر رو به گرمي بود و بعد از سه ماه از مادرم خبري نداشتيم. بعدها شنيديم كه مادر روزها در گرماي تابستان اهواز كنار مزار شهيد بوده و شبها در مساجد وحسينيه ها مي خوابيده است.

انتقال شهيد از اهواز به تهران بعد از هشت ماه

نكته قابل تامل اينجا بود كه پاسدارها در هشت ماهي كه مادرم بر مزار فرزند شهيدش در گورستان اهواز بيتوته كرده بود هر روز به او سر مي زدند و احتياجات او را برطرف مي كردند و وقتي كه همسرم همراه با تعدادي از دوستان و بستگان براي پيدا كردن مادر به اهواز رفتند با تعجب ديدند كار قربانعلي درست شده و با حكم امام جمعه اهواز مجوز انتقال پيكر شهيد از اهواز به تهران را گرفته بودند. قرار شد خواهران پاسدار با ترفندي مادرم را از مزار شهيد دوركرده تا بتوانند نقش قبر كنند و شهيد را به تهران منتقل كنند.

شب كه مادرم به گورستان مي آيد با قبرخالي فرزنش مواجه مي شود و شروع به شيون و زاري مي كند تا اينكه پاسدارها همان شبانه مادرم را با قطار به تهران مي فرستند و صبح زود مادرم خود را به بهشت زهرا (س) رساند.

بدن برادر شهيدم بعد از هشت ماه سالم بود

خواهر شهيد در حالي كه پس از 33 سال هنوز داغدار برادر است مي گويد: وقتي خواستند برادرم را در بهشت زهراي تهران دفن كنند با حيرت ديديم كه پيكر شهيد سالم است و انگار همين ديروز شهيد شده به نحوي كه همسايه ها و اقوام به انگشتان پاي قربانعلي دست ميزدند و با تعجب صلوات و فاتحه مي فرستادند.

آغاز زندگي ننه علي در كنار مزار فرزند شهيدش

پس از دفن برادرم، مادر هر روز سر مزار قربانعلي مي آمد تا اينكه آرام آرام اين آمد و رفتها بيشتر شد به نحوي كه مجبور شديم روي قبر يك سايبان بزنيم تا آفتاب و باران مادر را اذيت نكند ولي سايبان هم كارساز نبود و سايبان تبديل به اتاقك فلزي شد. البته بنياد شهيد و بهشت زهرا(س) هم كاري به كار "ننه علي" نداشتند و احترام زيادي براي او قائل بودند.

خواب عجيب ننه علي / تنها مادري شهيدي كه در كنار فرزندش دفن مي شود

خواهر شهيد قربانعلي رخشاني مي گويد: يك روز مادرم از خواب بلند شد و گفت: خواب عجيبي ديدم. علي آمد به خوابم و گفت مادر دارند پيراهن من را لگد مي كنند. بعد به سرعت به طرف بهشت زهرا(س) حركت كرد. وقتي كه به مزار برادرم رسيد ديد با حضور مديرعامل وقت بهشت زهرا(س) دارند كنار مزار شهيد، شهيد ديگري دفن مي كنند كه مادرم خود را به داخل قبر مي اندازد و مي گويد تو را به خدا اين قبر را به من بدهيد چون با جون دل علي را بزرگ كردم وبراي اسلام قرباني اش كرده ام. بگذاريد در كنارعلي دفن شوم. مديرعامل موافقت مي كند تا اين قبر خالي بماند تا روزي كه مادرم از دنيا برود و مي توان گفت مادرم تنها مادر شهيدي است كه در كنار فرزند شهيدش دفن مي شود.

آري اين حقيقت دارد مادر شهيد قربانعلي رخشاني از سال ۱۳۵۸ تا ۱۳۷۸ يكه و تنها در اين اتاقك فلزي زندگي كرد. به گفته برخي از كاركنان قديمي بهشت زهرا (س) تا مدتها اين اتاقك برق نداشت وسيله گرمايشي و سرمايشي نداشت و ننه علي در تاريكي شب ميان قبور شهدا زندگي مي كرد.

آلزايمر هم نتوانست تصوير شهيد را از ذهن مادر پاك كند

ننه علي بعد از سال 78 به دليل كهولت سن و بيماري جسمي ميهمان خانه تنها دخترش شد و از آن به بعد هرچند ماه يكبار به زيارت مزار فرزندش مي آمد تا اينكه به بيماري آلزايمر مبتلا شد. وقتي كه نوه بزرگ ننه علي تصوير قربانعلي را روبروي چشمهاي مادربزرگ قرار داد ناگهان مادر به تصوير فرزند شهيدش خيره شد. ساعتها طول كشيد تا عشق بر فراموشي مغز چيره شود و من به چشم خود ديدم كه مادري مبتلا به آلزايمر تصوير فرزند شهيدش را مي بوسيد.

اما امروز ديگر خبري از زائران قبور شهدا و كلبه ننه علي نيست. ديگر كسي سراغي از او نمي گيرد. عده اي مي گويند مگر مادر شهيد ساكن بهشت زهرا(س) هنوز زنده است؟ عده اي ديگر هم ننه علي را سالهاست فراموش كرده اند. آري ننه علي مادر شهيدي كه حافظ قرآن و احاديث و روايات است به دليل شكستگي پايش در سن صد سالگي روي ويلچر زندگي مي كرد و ديگر ناي حرف زدن نداشت و غريبانه رفت.

در حالي كه ننه علي حتي يك تخت هم نداشت تا روي آن خستگي 33 سال داغ دوري فرزند را تحمل كند. در شامگاه روز 2 اسفند ماه به فرزند شهيدش سلام گفت.
----------------
گفتگو و عكس از سيد هادي كسايي زاده

© 2003 Mehr News Agency .

چهارشنبه|ا|3|ا|اسفند|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مهر]

[مشاهده در: www.mehrnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 70]