واضح آرشیو وب فارسی:خبر آنلاین: وبلاگ > دانش، مهرزاد - در میان صحبتهای هفته گذشته آقای سجادپور، مدیر کل دفتر نظارت و ارزشیابی سینمایی وزارت ارشاد نکته ای مهم وجود داشت که تا به حال در لایههای مدیریتی سینمای ایران چندان بدان توجه نشان داده نمیشد و آن عبارت از تأکید بر درجهبندی فیلمها بر مبنای سن مخاطبان کودک و نوجوان بود. میدانیم این مهم در اغلب جوامع دارای صنعت سینما جاری است و به عنوان یک اصل عقلانی پذیرفته شده هم در خصوص فیلمهای سینمایی اعمال میشود و هم در برنامههای تلویزیونی مورد توجه قرار میگیرد. با اینکه در جوامع دیگر نسبت به نمایش سینمایی و تلویزیونی مسائل جنسی و یا خشونتورزی، پرهیز چندانی به چشم نمیآید، اما با این مکانیسم دست کم سعی شده افراد کمسن و سال در معرض این دسته از تصاویر قرار نگیرند و یا با هدایت کنترلشده والدین خود در جریان قضایا واقع شوند. ممکن است بگویید سینما و تلویزیون ما که عاری از صحنهها و موقعیتهای آن چنانی است، فینفسه پاک است و برای همین نیازی به این جور درجهبندیها ندارد و محیط چنان سالم است که خانوادهها میتوانند با خیالی آسوده در هر سن و سال و شأنی به تماشای فیلمها بروند و نگرانی از بابت فلان تصویر و بهمان دیالوگ نداشته باشند، اما این انگاره، خطای بزرگی است که سالها سینمای ما با آن روبهرو بوده است. این درست است در فضای سینمایی ما فیلم پورنو و مستهجن جنسی تولید نمیشود، اما هرگز چنین روندی نافی لزوم درجهبندی سنی نمیتواند باشد. مگر معیارها فقط بر مبنای شمایلهای برهنه و مایههای اروتیک است؟ نیازهای مخاطب کودک با اقتضائات سنین بزرگسالی بسیار متفاوت است. اگر قرار باشد فیلمی اجتماعی ساخته شود تا در آن درباره معضلاتی همچون دختران فراری، اعتیاد، فحشا، سقط جنین، آدمربایی، طلاق، و...مطرح شود، قطعا بسیاری از نکاتش برای کودکان مناسب نخواهد بود. حتی فراتر از این ممکن است فیلمی دارای بار وحشت و یا صحنههای خشن جنگی و...باشد. تکلیف چیست؟ ممنوعیت موضوعات و قالبهای مزبور به شکل کلی و یا درجهبندی سنی مخاطبان؟ یکی از دلایلی که سالها است سینمای ما را از نقبهای عمیق در لایهها و بسترهای اجتماعی و انسانی خود محروم کرده، همین فقدان درجهبندی است. از قضا این موضوع در تلویزیون ما خلأ خود را بسیار نشان میدهد و از همین روست حساسیتهایی که در قبال برنامههایی همچون «ساعت شنی» یا «دوران سرکشی» نشان داده میشد، با اتخاذ این رهیافت میتوانست به حداقل برسد. قطعا درجهبندی نیز بدین معنا نیست که نگهبانهایی مخصوص جلوی در سینما بایستند و از مردم طلب شناسنامه کنند تا ببینند چه کس چه سنی دارد. ماجرا برمیگردد به اینکه والدین در جریان باشند چه فیلمی مناسب حال فرزندانشان هست یا نیست و با آگاهی و برنامهریزی قبلی آنها را به تماشای فیلمها ببرند. اگر مدیریت کنونی سینمای ایران بتواند بحث درجهبندی سنی را در خصوص فیلمها جا بیندازد، راه برای طرح بسیاری از موضوعات هموار خواهد شد. البته این به شرطی است که برای مخاطبان کودک نیز فیلمهای مخصوص سنشان به حد اقتضا تولید و اکران شود و از قحطی کنونی سینمای کودک به درآییم. بحث درجهبندی سنی و بحث احیای سینمای کودک لازم و ملزوم یکدیگرند.
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: خبر آنلاین]
[مشاهده در: www.khabaronline.ir]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 544]