واليبال، ركورددار ورزشكاران دوباره بازگشته

واضح آرشیو وب فارسی:همشهری: واليبال، ركورددار ورزشكاران دوباره بازگشته
ورزش > واليبال - علي شاكري:
براي تمامي قهرماناني كه به مرز بازنشستگي نزديك مي‌شوند، هيچ چيزي سخت‌تر از فرا رسيدن زمان خداحافظي و وداع با دنياي پرجاذبه قهرماني نيست.

كنار آمدن با اين موضوع براي تمامي قهرمانان در طول تاريخ و به نسبت جايگاهي كه در اختيار داشته‌اند همواره سخت و دشوار بوده است. با اين اوصاف كم نبوده‌اند قهرماناني كه پس از گذشت سال‌ها از خداحافظي اجباري و غيراجباري‌شان، دوباره هوس بازگشت به عرصه قهرماني را كرده‌اند و در اين راه پرمخاطره برخي‌ها موفق و خيلي‌ها هم ناموفق بوده‌اند. در رشته‌هاي غيرفوتبالي هم نمونه‌هاي زيادي از ورزشكاران و مربيان را مي‌توان سراغ گرفت كه پس از خداحافظي از دنياي قهرماني دوباره در گذر زمان تلاش كرده‌اند تا به اشكال مختلف به هر نحو كه شده به عرصه قهرماني بازگردند. در همين رابطه مروري داريم بر مهم‌‌ترين خداحافظي‌هاي صورت‌گرفته در رشته‌هاي غير فوتبالي كه از نظرتان مي‌گذرد.

با مروري بر رشته‌هاي مختلف در داشتن قهرماناني كه دوباره به ميدان بازگشته‌اند، واليبال را بايد ركورددار ميان رشته‌هاي غيرفوتبالي خواند. آنچه واليبال را در اين زمينه از ساير رشته‌ها متمايز مي‌كند به اتفاق و شبه‌كودتايي پس از بازي‌هاي آسيايي 2006 دوحه بازمي‌گردد كه منجر به جدايي خواسته يا ناخواسته بسياري از ورزشكاران برجسته اين رشته موسوم به مردان نسل نقره‌اي شد؛ بازيكناني كه در اوج بلوغ فكري و در حالي كه هنوز هم مي‌توانستند در تيم ملي بازي كنند به دليل سوءتفاهمات و شايد هم توهم با اشاره فدراسيون و از سوي «زوران گائيج» از تيم ملي كنار گذاشته شدند. اگرچه تعدادي از همان بازيكنان با گذشت چند سال بازگشت باشكوهي به تيم ملي داشتند اما برخي‌ها نيز به دليل تألمات روحي ناشي از اين اتفاق و درگيري با مصدوميت‌هاي كهنه نه‌تنها از موهبت همراهي دوباره با تيم ملي محروم شدند بلكه بدون انجام بازي خداحافظي با خاطره‌اي تلخ از واليبال رفتند. محمد شريعتي، بهنام محمودي، اميرحسين منظمي، محمد منصوري و محمد تركاشوند در اين دسته قرار مي‌گيرند. اگرچه با گذشت بيش از 4 سال از آن حادثه تلخ با آمدن خوليو ولاسكوي آرژانتيني بازيكناني چون امير حسيني، فرهاد ظريف و مهدي بازارگرد در آخرين سال‌هاي بازيگري‌شان فرصتي دوباره براي همراهي تيم ملي پيدا كردند و با كسب عنوان قهرماني و مدال طلاي جام ملت‌هاي آسيا به يكي از آرزوهاي بزرگشان رسيدند اما ساير همتايان هم‌دوره‌شان در عين شايستگي از اين امتياز مهم محروم ماندند.

در حسرت بازي خداحافظي

بهنام محمودي يكي از برجسته‌ترين بازيكنان تيم ملي در طول تاريخ و نخستين لژيونري كه توانست حتي در سريA ايتاليا در تيم پرستاره پروجيا بازي كند در مورد اتفاقات دوحه مي‌گويد: «خاطرات تلخ بعد از بازي‌هاي آسيايي دوحه براي من و هم‌دوره‌اي‌هايم فراموش شدني نيست چون زحمات چندين ساله ما را كه افتخارات بسياري در طول يك دهه براي واليبال ايران خلق كرده بوديم به شكل بدي پاسخ دادند و دريغ از انجام بازي خداحافظي كه حسرتش را مي‌خوريم. فكر مي‌كنم فدراسيون واليبال مي‌توانست در همين سال‌هاي گذشته با برگزاري يك بازي خداحافظي براي نسل قبلي تيم ملي حركت حذفي قبلي‌اش را جبران كند. هنوز هم دير نشده و مي‌توان در مراسمي از ملي‌پوشان قبلي تجليل كرد».

محمودي با وجود نامهرباني صورت‌گرفته، خيلي تلاش كرد كه بعد از بازي‌هاي آسيايي دوحه به هر نحوي كه شده دوباره با بازي در يك تيم باشگاهي يا رفتن به خارج از كشور بتواند به عرصه اول واليبال برگردد، اما مشكلات و مصدوميت‌ كهنه و قديمي زانو با وجود درخشش نسبي در تيم استيل‌آذين هم نتوانست او را براي بار دوم به پيراهن تيم ملي برساند و او در اوج بازيگري در سن 32سالگي مجبور به كناره‌گيري از واليبال شد. چنين سرنوشتي فقط در انتظار محمودي نبود بلكه بسياري از هم‌دور‌ه‌اي‌هاي او نيز كم و بيش با چنين شرايطي از عرصه بازي‌هاي ملي و باشگاهي كنار رفتند كه مي‌توان به عنوان نمونه از بازيكناني چون محمد شريعتي، اميرحسين منظمي، عباس قاسميان و... ياد كرد.

اميدواري تاجيك به بازگشت

در بسكتبال در مقايسه با واليبال در ارتباط با بازيكناني كه در دو دهه اخير در تيم ملي درخشيده‌اند، تنها از پويا تاجيك مي‌توان ياد كرد كه با گذشت يك وقفه كوتاه توانسته‌ دوباره به پيراهن تيم ملي دست پيدا كند. تاجيك به عنوان يكي از بازيكنان برجسته تيم ملي در بازي‌هاي آسيايي 2006 دوحه كه پس از گذشت 55 سال همراه با تيم ملي موفق به كسب مدال برنز شد، به‌دليل مصدوميت، اولين قهرماني جام ملت‌هاي آسيا را با تيم ملي در سال 2007 در ژاپن از دست داد ولي او اين بخت را داشت كه با بهبود مصدوميتش در دوره بعدي اين مسابقات و در تكرار قهرماني و پيروزي تاريخي با ساير همبازيانش در تيان‌جين «چين» شريك شود. او به‌‌رغم آنكه پس از بازگشت دوباره به تيم ملي، كاپيتاني تيم ملي را از دست داد، از سوي «ايگورترومن» براي المپيك پكن انتخاب نشد. كاپيتان سابق تيم ملي در اين مورد و اينكه چرا با وجود آمادگي و بازگشت موفقيت‌آميزش سهمي در تيم اعزامي به المپيك نداشت مي‌گويد: «خودم هم نمي‌دانم چرا با وجود داشتن شرايط مطلوب به تيم ملي براي مسابقات جهاني و المپيك دعوت نشده‌ام. اما آنگونه كه از گوشه و كنار شنيده‌ام مربيان تيم ملي معتقد بودند كه فيزيكم بيشتر به كار در مسابقات آسيايي مي‌آيد تا مسابقات المپيك و جهاني».

تاجيك هم‌اكنون با 32 سال سن يكي از بازيكنان تأثيرگذار در مسابقات باشگاهي محسوب مي‌شود و همچنان اميدوار است كه براي بار سوم به پيراهن تيم ملي دست پيدا كند.

خداحافظي‌هاي ديرهنگام

در كشتي هم شاهد چندين خداحافظي ديرهنگام از سوي قهرمانان نامداري چون عباس جديدي، عليرضا حيدري و اميرخادم بوده‌ايم. عباس جديدي دارنده 2مدال طلاي جهان كه يكي از طلاهايش با مثبت از آب درآمدن آزمايش دوپينگش در مسابقات جهاني كانادا از او پس گرفته شد، يكي از قهرماناني بود كه خيلي دير و به اجبار از كشتي كناره‌گيري كرد. جديدي پس از آنكه در سال 1998 در مسابقات جهاني، طلا گرفت، توصيه بسياري از دوستانش را در خداحافظي به تأخير انداخت تا اينكه پس از كسب مقام چهارمي در المپيك سيدني و پس از چند بار شكست برابر عليرضا رضايي رقيب جوانش مجبور به خداحافظي شد. نايب‌قهرمان المپيك 1996 آتلانتا كه حقش در فينال مقابل حريف آمريكايي از سوي داوران ناديده گرفته شد در سال ماقبل المپيك در مسابقات جهاني استانبول در وزن 120كيلوگرم صاحب مدال برنز شد و سرانجام بدون سر و صدا راه مربيگري را در پيش گرفت. اميررضا خادم قهرمان نامدار جهان نيز با وسوسه زدن ركورد و تجربه حضور در پنجمين المپيك خود و درست در روزهايي كه نماينده مجلس شد گام در آوردگاه مسابقات انتخابي المپيك 2004 آتن گذاشت و در سد حريف جوانش مجيد خدايي در يك تورنمنت متوقف شد و در زماني نامناسب خداحافظي كرد و به هدفش نرسيد كه همانا دستيابي به ركورد جديدي ميان ورزشكاران ايران در بازي‌هاي المپيك بود. البته خادم نيز با كسب 2مدال برنز بازي‌هاي المپيك و كسب مدال طلاي وزن 74 كيلوگرم جهان يكي از استثناهاي كشتي ايران و جهان بود كه بعدها هم به عنوان رئيس فدراسيون و هم به عنوان مدير تيم‌هاي ملي خدمات شايان توجهي به كشتي كشورمان داشت.

عليرضا حيدري هم تا حدودي كم‌وبيش و در حالي كه همگان فكر مي‌كردند پس از كسب مدال برنز بازي‌هاي المپيك آتن و كسب مدال طلاي بازي‌هاي‌ آسيايي 2006 دوحه از كشتي خداحافظي خواهد كرد، اين كار را انجام نداد و در روزگاري كه ميان مربيگري و قهرماني در شك و ترديد بود، ابتدا مجبور به دل كندن از صندلي كنار تشك شد و پس از آن با پيروزي در مسابقات انتخابي تيم ملي به شكل ناباورانه و در ميان حيرت تماشاگران از دنياي قهرماني خداحافظي كرد. اين در حالي بود كه خيلي‌ها انتظار داشتند او با بوسيدن گوشه تشك و در همان بازي‌هاي دوحه با افتخار روي دوش هم‌تيمي‌هايش دور افتخار مي‌زد.

خداحافظي پرحرف و حديث

در جودو هم بازگشت برخي از قهرمانان برجسته بعد از خداحافظي از دنياي قهرماني خيلي بحث‌انگيز بود و شايد پرسروصداترين اين خداحافظي‌ها مربوط به آرش ميراسماعيلي برنده 2مدال طلا و 2مدال برنز مسابقات جهاني و يكي از چهره‌هاي شاخص جودوي آسيا و جهان بود. اگرچه مسعود حاجي‌آخوندزاده و محمود ميران هم قصد رفتن همين راه را داشتند كه در نهايت پشيمان شدند و هر كدام در مقاطعي به جاي بازگشت دوباره به عرصه قهرماني راه مربيگري و سرپرستي را در پيش گرفتند، اما ميراسماعيلي با وجود تجربه سرمربيگري تيم ملي به تحريك و درخواست برخي از اهالي جودو به صحنه قهرماني بازگشت و تمام اعتبار گذشته‌اش را با ناكامي‌هاي پياپي خدشه‌دار ساخت.

دوشنبه|ا|10|ا|بهمن|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: همشهری]

[مشاهده در: www.hamshahrionline.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 57]