تحليل مبناي تاريخي اربعين حسيني; چهل روز اندوه شيعه

واضح آرشیو وب فارسی:ابتکار: تحليل مبناي تاريخي اربعين حسيني; چهل روز اندوه شيعه
گروه گزارش:- گرامي داشت اربعين سالار شهيدان حضرت حسين بن علي (ع) در ميان شيعيان آن حضرت از اهميت و ارزش ويژه اي برخوردار است. از ديدگاه بسياري از صاحب نظران و مورخان شيعه و اهل سنت، مبناي تاريخي چنين بزرگداشتي، ورود اهل بيت به كربلا در اولين اربعين حسيني (سال 61 هجري) و دفن سرهاي مطهر شهيدان بويژه سر مقدس امام حسين (ع) در كنار پيكرهاي مطهر آنهاست. جمعي اندك از مورخان و صاحب نظران نيز بر اين عقيده اند كه نظريه ياد شده از اعتبار تاريخي لازم برخوردار نيست، بلكه مبناي بزرگداشت اين روز ورود جابر و عطيه به كربلاست. به گزارش فارس مراسم اربعين مشتمل بر چهار برنامه است كه هر يك از نظر تاييد و مقبوليت تاريخي و مذهبي در مراحل مختلفي قرار دارند. اين مراسم عبارتند از:
زيارت مخصوصه: در استحباب و سنت زيارت امام حسين (ع) در روز اربعين (بيستم صفر) -از دور يا نزديك -اختلاف نظر وجود ندارد، چنان كه در زيارت ايام متبركه نيمه شعبان و شبهاي قدر اختلافي مشاهده نمي شود. دوم ورود جابر و زيارت وي در بيستم صفر: اين مساله مورد شك و استبعاد مرحوم سيد بن طاووس قرار گرفته است. دفن سرهاي مطهر و الحاق آنها به بدنهاي اطهر در روز اربعين: كه ميان علما، فقها و مورخان شيعه شهرت دارد. و بالاخره ورود اهل بيت (ع) در روز اربعين به كربلا. در باره اين مساله ديدگاههاي مختلف و متضادي اظهار شده و مورد تشكيك و استبعاد جدي قرار گرفته است. اين موضوع از دو جهت محل بحث است: اصل ورود به كربلا; تاريخ ورود. اما در مورد اصل ورود اهل بيت (ع) به كربلا بايد گفت كه گروه بسياري از علماي برجسته و مشاهير متقدم و متاخر و مورخان شيعه و سني آن را تاييد كرده اند كه به برخي از آنها اشاره خواهد شد. در برابر، جمعي از متاخران و برخي از متقدمان اين جريان را بعيد بلكه ممتنع و محال عادي دانسته اند و به تعبير بعضي نيز كذب محض و افسانه است. استدلال اين گروه در استبعاد و استحاله و تكذيب اين موضوع، دو امر است:
اول: سكوت و عدم تعرض مورخان و كتب تاريخ، با اين كه موضوع مهم و قابل ذكر و شايسته تعرض بود در نتيجه از نگاه اين گروه «عدم الدليل، دليل العدم» ; يعني چگونه مي توان باور داشت اين جريان تا قرن هفتم پنهان مانده باشد و تنها به وسيله سيد بن طاووس ابراز و اعلان شود.
دوم: مساله فاصله ميان شام و عراق يا دمشق و كوفه است البته اين در صورتي است كه مدت رفتن از كوفه تا شام را بيست روز و مدت اقامت اهل بيت (ع) در دمشق را يك ماه (چنان كه نقل شده) در نظر بگيريم، به علاوه مدتي كه ابن زياد براي كسب تكليف از يزيد نياز داشت. خصوصا اين كه گوينده جريان اربعين -سيد بن طاووس -در كتاب ديگر خود كه بعدا تاليف نمود، اين نظريه را رد كرده آن را بسيار بعيد دانسته است و به تبعيت از استبعاد ايشان، مرحوم حاج ميرزا حسين نوري نيز آن را بعيد شمرد. علامه شعراني و شهيد مطهري نيز با تعبيرهاي مختلف همين نظريه را ابراز داشته اند. قائلان به اربعين دو دسته اند، دسته اي صراحتا اظهار نموده اند كه اهل بيت (ع) در روز اربعين به كربلا آمده اند و دسته ديگر بر اين باورند كه سر مطهر امام (ع) و ساير شهدا در كربلا دفن گرديده و يا سرهاي مطهر به وسيله امام سجاد (ع) به بدنهاي مطهر الحاق شد. از آنجا كه دفن سر مطهر در كربلا قطعا به دست مبارك امام سجاد (ع) انجام شد و ورود ايشان به همراه سرهاي مطهر شهدا به كربلا نيز فقط در بيستم صفر بود و هيچ يك از مورخان شيعه و سني قائل نشده اند كه سرهاي مطهر -مخصوصا سر مطهر امام حسين (ع) -به وسيله كسي غير از امام سجاد (ع) دفن شده و يا اين كه امام سجاد (ع) در غير بيستم صفر سال 61 براي دفن سرهاي مقدس به كربلا آمده باشد، از اين رو اعتراف و تصديق به دفن سر مطهر امام حسين (ع) در كربلا توسط امام سجاد (ع) در روز بيستم صفر خود گواه و شاهدي است صادق و عالي بر آمدن اهل بيت (ع) در روز اربعين به كربلا.
شهرت دفن سرهاي مطهر
با توجه به اين كه دفن سر مطهر امام (ع) در كربلا به معناي آمدن اهل بيت (ع) به كربلا است، اعتراف به اين موضوع، خود دليلي مستقل بر اين مدعا مي باشد; از اين رو نام كساني كه اين مطلب را بين علماي شيعه مشهور و معروف مي دانند، يادآور مي شويم: مورخ كبير سبط بن الجوزي (متوفاي 654ق.) مي گويد: «الاشهر انه رد الي كربلا فدفن مع الجسد.» يعني: بنا بر نظر مشهورتر، سر امام حسين (ع) به كربلا بازگردانده و با پيكرش دفن گرديد. فقيه سعيد ابن نما حلي (متوفاي سالهاي آخر قرن هفتم) چنين مي گويد: «انه المعول عند الاماميه.» شيعه به اين نظريه اعتماد دارد. سيد ورع و جليل سيد بن طاووس (متوفاي 668ق.) مي گويد: «فاما راس الحسين (ع) فروي انه اعيد فدفن بكربلا مع جسده الشريف، و كان عمل الطائفه علي هذا.»يعني: روايت شده است كه سر امام حسين (ع) به كربلا بازگردانده و در كنار جسد شريف امام به خاك سپرده شد، و دانشمندان شيعه نيز بر همين عقيده اند. علامه مجلسي (متوفاي 1111ق.)، مي گويد: «و المشهور بين علمائنا الاماميه انه دفن راسه مع جسده الشريف رده علي بن الحسين (ع).» يعني: بين علماي شيعه شهرت دارد كه امام سجاد (ع) سر امام حسين را بازگرداند و در كنار پيكر امام (ع) دفن نمود. سيد عالم جليل حاج سيد اسد الله حسيني تنكابني مي گويد: «خبر حمل امام سجاد (ع) اشهر و اظهر و اصح در نظر است و مويد به عقل و نقل است.» محدث قمي چنين مي گويد: «و الذي اشتهر بين علمائنا الاماميه انه دفن مع جسده الشريف رده علي بن الحسين عليهما السلام.» المناوي مي گويد: «نقل ان الاماميه متفقه علي انه اعيد الي كربلا.» يعني: نقل است كه همه علماي شيعه بر اين باورند كه سر مطهر امام حسين (ع) به كربلا بازگردانده شد. علامه كبير مجلسي مي فرمايد: «و بدان كه مشهور آن است كه سبب تاكيد زيارت آن حضرت در اين روز آن است كه حضرت امام زين العابدين (ع) با ساير اهل بيت در اين روز بعد از مراجعت از شام به كربلاي معلي وارد شدند و سرهاي مقدس شهدا را به بدنهاي ايشان ملحق كردند.»
مراسم دفن سر مطهر
يكي ديگر از موضوعاتي كه به عنوان دليل معتبر و سند قانع كننده، در رابطه با ورود اهل بيت (ع) به كربلا مي تواند مورد استفاده قرار گيرد، جريان دفن سر مقدس امام (ع) در كربلا و ملحق شدن آن به پيكر مطهر است. طبق اسناد و مدارك ياد شده بازگشت سرهاي مطهر شهيدان به كربلا و پيوستن به پيكرهاي پاك آنان اگر مورد اتفاق نظر و اجماع همه علما و مورخان بزرگ شيعه نباشد، معروف و مشهور بودنش بين آنها قطعي و مسلم است. اهل سنت نيز از اين شهرت بين شيعيان آگاهي دارند و به گفته برخي مويد به عقل و نقل است. و دفن سر مطهر امام حسين (ع) در غير كربلا مورد تاييد بزرگان نيست. علامه بزرگوار مجلسي، آمدن اهل بيت (ع) به كربلا و مراسم تدفين در كربلا را بعيد مي داند و مي گويد: بنابراين، سر و فلسفه انتخاب و تعيين روز بيستم صفر -نه قبل و نه بعد -براي سنت شدن مراسم سر خاك امام حسين (ع) رفتن و زيارت كردن آن امام چيست؟ نمي دانيم! و موظف نيستيم بدانيم. از اين بيان دو نكته قابل استفاده است: يكي اين كه اگر آمدن اهل بيت (ع) و برگزاري مراسم تدفين، ثابت و مسلم مي بود، فلسفه زيارت مبهم نبود. ديگر اين كه سنت برگزاري مراسم اربعين، و تجديد خاطره متوفي پس از گذشت چهل روز از درگذشت وي امري رايج و متعارف نبود و گر نه ابهام نمي داشت و نيازي به تفسير و توجيه نمي بود. سيد جليل ابن طاووس كه در كتاب لهوف، جريان آمدن اهل بيت (ع) در بيستم صفر به كربلا را به عنوان يك حقيقت تاريخي نقل مي كند، در كتاب اقبال با ديده شك و ترديد و استبعاد به اين موضوع مي نگرد ولي از آنجا كه دفن سرهاي مطهر در كربلا و ملحق شدن آنها به بدنهاي طاهر در بيستم صفر به نظرش ثابت و قطعي است، متوسل به نوعي استدلال ظريف و قابل توجه و دقت مي شود و مي گويد: «آيات قرآن دلالت قطعي بر لحوق سرها به بدن دارد مثل «و لا تحسبن الذين قتلوا في سبيل الله امواتا بل احيا»» خدا مي فرمايد: شهيدان زنده اند با اين كه حيات و زندگي بدون سر ممكن نيست. پس بايد سر به بدن ملحق شده باشد تا زندگي و حيات شهيدان كربلا قابل تصور باشد، گر چه ندانيم به چه وسيله به كربلا آورده شد و چگونه به بدن ملحق شد، و شايد تحقيق و اظهار نظر در اين مورد نوعي عدم رعايت ادب و احترام به آن بزرگان باشد.» اما كساني كه منكر ورود اهل بيت (ع) به كربلا در اولين اربعين بعد از عاشورا هستند و يا با شك و ترديد به اين جريان مي نگرند، در برابر يك پرسش جدي و اساسي قرار دارند، كه پاسخ صحيح آن جز با التزام به ورود اهل بيت (ع) امكان پذير نيست; اولين كسي كه به اين پرسش پاسخ صحيح داده، شيخ طوسي است. به طور مسلم و قطعي تا قبل از واقعه عاشورا، مراسم اربعين يعني بزرگداشت شهيدان يا مردگان، عرفا يا شرعا، رسم نبود. قبل از اسلام بين طوايف عرب و ملت يهود مراسم اربعين از قبيل سر خاك رفتن، اطعام نمودن يا برپايي برنامه هاي سوگواري و عزاداري رسم نبود (البته سيد مقرم نظر ديگري دارند كه به نقد آن نيز خواهيم پرداخت.). در اسلام نيز براي مرگ بزرگاني همچون ابو طالب و خديجه و شهادت بزرگواراني چون حمزه سيد الشهدا، جعفر طيار و ديگران، عملا هيچ گونه اثري از اربعين ديده نشده و از كسي هم نقل نشده است. اينك پرسش قابل طرح اين است كه در روز بيستم صفر -غير از اربعين بودن -) چه اتفاق تازه اي رخ داد كه زيارت امام حسين (ع) با الفاظ خاص و برنامه مخصوص، مستحب و سنت شد، تا آنجا كه يكي از پنج نشانه تشيع خاص و ولا» و ايمان خالص قرار گرفت؟ چنان كه در حديث معروف از امام حسن عسكري (ع) روايت شده است. به عبارت ديگر پرسشي در اينجا مطرح است كه دقت و تامل شاياني را مي طلبد و آن اينكه در روز بيستم صفر دو برنامه مذهبي ويژه اي برگزار مي شود:
1-زيارت عارفانه امام حسين (ع).
2-مراسم سوگواري و عزاداري امام حسين (ع).
با توجه به اينكه، زيارتهاي مخصوص امام (ع) فقط در ايام و ليالي خاص مورد سفارش قرار گرفته است مانند شبهاي جمعه و غره رجب (كه در ايام شرك و كفر نيز حرمت ويژه اي داشت.) و نيمه شعبان، ليالي قدر، عيدين و عرفه. بنابراين هرگز سراغ نداريم شب و روزي را كه هيچ ويژگي خاصي نداشته باشد ولي تشرف به كربلا و زيارت و تجليل آن بزرگوار در آن ايام يا ليالي مورد سفارش قرار گرفته باشد. بدين جهت برگزاري آيين سوگواري در سالروزي كه هيچ خاطره و حادثه مصيبت باري در آن اتفاق نيفتاده باشد تعجب آور خواهد بود. به ضميمه اين نكته كه روز بيستم صفر هيچ ويژگي خاصي مانند جمعه و عرفه و... ندارد. از اين رو پرسش اساسي اين است كه چرا دو برنامه ياد شده، در روز بيستم صفر مورد توصيه قرار گرفته است؟ البته فراواني ايام زيارات مخصوصه امام حسين (ع) بيانگر اين نكته است كه پيشوايان مذهبي اسلام از هر فرصت مناسبي، براي زنده نگه داشتن خاطره حساس و حيات بخش جريان عاشورا، استفاده مي كردند، بدين سبب در هر روز و شب ويژه و ممتازي كه توجه به خدا و عبادت حضرت حق، شايسته بود، شيعيان و پيروان مخلص خود را به سوي حسين (ع) و كربلايش بسيج مي كردند و با انواع تشويق و توجه سعي مي كردند ياد آن امام مظلوم (ع) در دلها تازه بماند و نامش بر زبانها رايج باشد و زمين كربلا و حرم شريفش از حضور زنان و مردان مومن و عارف و با وفا، مملو و آكنده شود. و از اين طريق رسم و سنت مبارزه با ظلم ظالمان -هر چند زير پوشش عنوان مقدس خليفه مسلمين پنهان شده باشند -كه مهمترين هدف و انگيزه قيام و مقاومت خونين و خدايي آن حضرت بود، براي هميشه و همه جا در طول تاريخ و عرض جغرافيا زنده و شاداب، حركت آفرين، پايدار و جاودانه بماند. استحباب موكد زيارت آن بزرگوار در شبهاي جمعه و قدر و عيد فطر و قربان و نيمه شعبان و... حضورا و غيابا، از دور و نزديك، گواه و شاهدي بر اين مدعا است. در عين حال با اين همه آثار پر بركت زيارات ذكر شده، هيچ مناسبتي -هر چند كوچك و مختصر -وجود ندارد كه زيارت خواندن آن بزرگوار در روز اربعين سنت شود. پس علت و فلسفه استحباب زيارت روز اربعين چه چيزي مي تواند باشد؟ آيا صرف حضور و آمدن جابر بن عبد الله انصاري در آن روز مي تواند علت تاسيس چنين سنتي گردد؟ حاشا; هرگز چنين نيست. چرا كه...
اولا: گر چه جابر شخص محترم و عالم محبوب و شيعه مخلص بود، لكن در بعد سياسي و يا نظامي آن روز هيچ نقش و جايگاه مهمي نداشت; آيا زيارت چنين شخصي ممكن است به عنوان يك سنت برجسته و هنر آموزنده در تاريخ ثبت شود و به نام يك عمل قهرمانانه و آموزنده سرمشق براي مبارزان و مجاهدان و ايثارگران و از جان گذشتگان آينده روشن جهان سرخ و خونين تشيع باشد؟
ثانيا: آيا عمل سالگرد اولين زيارت، سابقه و نمونه اي به عنوان الگو و شاهد دارد؟ طبعا هر شهيد و متوفايي، اولين زائر دارد. آيا عاقلانه و قابل قبول است كه چون كسي اولين زيارت را انجام داد، ديگران نيز به تبعيت و پيروي او همه ساله آن روز را به مناسبت تجديد خاطره زيارت آن زائر گرامي بدارند و مراسم با شكوه و مفصلي مانند روز درگذشت يا حتي مفصلتر از آن برپا كنند؟! چرا اولين زيارت پيغمبر اكرم (ص) و ساير امامان (ع) و شهيدان ديگر تاريخ، ثبت و ضبط نشد و گرامي داشت و زيارت مخصوصه آن روز، شيوه و سنت قرار نگرفت؟ آيا اگر امام سجاد (ع) بر فرض، سي و هشتم يا چهل و پنجم و يا پنجاهم، با اهل بيت (ع) به كربلا مي آمدند و سرهاي مطهر را دفن مي كردند و مراسم تدفين را برگزار مي نمودند، باز هم روز اربعين -به مناسبت زيارت جابر -روز برجسته معرفي و مراسم تدفين سرهاي مطهر شهيدان به فراموشي سپرده مي شد؟! آيا اگر جابر روز سي ام شهادت امام حسين (ع) -دهم صفر -به زيارت مي آمد و امام سجاد (ع) با اهل بيت و سرهاي مطهر، روز چهلم -بيستم صفر -وارد كربلا مي شدند، باز هم ثلاثين -دهم صفر -در مكتب تشيع، روز ممتاز و برجسته اي معرفي شده و اربعين فراموش مي شد؟ آيا اگر جابر روز ديگري -غير از بيستم صفر -به كربلا مي آمد و امام سجاد (ع) اصلا به كربلا نمي آمد -چنان كه بعضي معتقدند -باز هم همان روزي كه جابر به كربلا آمده بود -ثلاثين يا خمسين -در مكتب و مذهب تشيع به عنوان يك سنت موكد ثبت مي شد؟ و آيا در برابر اعتراض غير شيعيان پاسخ و توجيه قابل پذيرش و منطقي داشتيم؟
ثالثا: آمدن جابر به كربلا در روز اربعين (جدا از ديدار با اهل بيت) توسط كسي قبل از سيد بن طاووس نقل نشده است و تنها اسفرائني كه قبل از سيد مي زيست (متوفاي 406ق.) در مقتل خود نقل نموده است كه جابر در روز اربعين براي زيارت امام حسين (ع) به كربلا آمده و در آنجا با اهل بيت (ع) ديدار كرده است ولي مرحوم سيد بن طاووس و ديگران آمدن جابر «به صورت جداگانه» و بدون ديدار با اهل بيت (ع) را نقل نكرده اند. بنابراين «پذيرش آمدن جابر» و «انكار آمدن اهل بيت (ع)» از نظر تاريخي قابل قبول نيست. آيا اربعين و چهلم بودن، به تنهايي مي تواند علت اين مراسم روحاني باشد؟ و آيا آمدن و زيارت جابر به عنوان صحابي معروف يا اولين زائر مي تواند دليل سنت شدن اربعين شود؟ پس رمز و فلسفه حضور بر مرقد مطهر و تربت پاك امام حسين (ع) در روز بيستم صفر و خواندن زيارت اربعين چيست؟ از مطالبي كه تا كنون گفته شده نتيجه مي گيريم كه اين دو دليل نمي تواند رمز و راز عظمت و سنت مراسم اربعين باشد. پاسخ صحيح و قانع كننده مرحوم شيخ الطائفه (جزاه الله خيرا) طبق نقل شيخ شهر آشوب پرده از راز اين معما مي گشايد و علت واقعي رسم سنت اربعين را مراسم تدفين و برپايي سوگواري و عزاداري و نوحه خواني و تجديد خاطره مصائب جانسوز و جانگداز عاشورا مي داند. علاوه بر اين روايات معتبر و مستفيضه و شايد متواتره دال بر گريستن آسمان بر عزاداري امام به مدت چهل روز نيز پرده از رمز و راز اين موضوع برمي دارد. در نتيجه اربعين داراي محتوايي آموزنده و يادآور خاطره اي حيات بخش و با قداست است. و چه شايسته و بجاست كه مراسم تدفين سر مطهر امام حسين (ع) و شهداي با وفاي كربلا پس از چهل روز جدايي از بدن و گرداندن بر سر ني در خيابانها و بيابانها و كوچه و بازارها، براي هميشه و تا ابد زنده بماند، و همه ساله، مراسم بزرگداشت اين خاطره به ياد ماندني و فراموش نشدني، با عزت و احترام و هر چه باشكوهتر برگزار شود. و روحيه ظلم ستيزي به عنوان يك درس آموزنده از استاد بزرگ بشريت حسين بن علي ( عليهما السلام) به نسلهاي آينده بويژه جوانان منتقل شود، و همچنان زنده و شاداب، گرم و گيرا حفظ شود تا زمينه قيام بزرگ، جهاني و عدل گستر مهدي موعود (عجل الله فرجه) فراهم آيد كه مطمئنا جز با شيوع و رواج روحيه شهادت طلبي و گسترش فرهنگ جانفشاني در راه ريشه كني ظلم و ظالم، در ميان همه توده هاي محروم و مظلوم، زمينه و مقدمات ظهور و فرج نهايي فراهم نمي آيد همچنان كه جز با روحيه شهادت طلبي و ايثارگري، انقلاب كبير اسلام پا نگرفته و رونق نيافت. بدين سبب بحق مي توان گفت: پيامبر اكرم (ص) با تزريق روحيه جان نثاري در ملت خود درس مبارزه با كفر و شرك را به آنان آموخت. و حسين (ع) با تزريق روحيه جانفشاني (كه در جوامع اسلامي به مرگ يا به سردي و ضعف كشيده شده بود) درس مبارزه با ظلم و نفاق را به جامعه در خود فرو رفته آن زمان آموخت. و چه خوش گفت: «حسين مني و انا من حسين» (تو گويي درست اين سخن گفت پيغمبر است) و شاهد خوب اين مدعا -بزرگداشت مراسم اربعين تنها به دليل تجديد خاطره دفن سرهاي مطهر شهدا به وسيله اهل بيت (ع) در بيستم صفر -اين است كه در روزهاي ديگر، زيارتي مخصوص حضرت ابا عبد الله الحسين (ع) برگزاري مراسم عزاداري و سوگواري، رايج نيست، فقط حضور است و زيارت كردن، نماز است و دعا و وداع و بازگشت. در صورتي كه در اربعين، مراسم عزاداري و دسته هاي سينه زني و غيره در كربلا از عاشورا خيلي مفصلتر و پرجوش و خروشتر برگزار مي شود. هياتها و مواكب حسيني از كل شهرهاي عراق براي اقامه عزا و نوحه خواني رو به كربلاي حسين (ع) مي آورند تا حدي كه كربلا گنجايش پذيرايي آنان را ندارد. در بيرون شهر، چادر و خيمه برپا مي كنند و اين چند روز را آنجا بسر مي برند. سه شبانه روز -پيوسته -دسته هاي عزادار و سينه زنان، صحن و حرم مطهر كربلا و همچنين بازار و خيابانها را پر از جمعيت مي كنند و ازدحام جمعيت به قدري است كه رفت و آمد و نقل و انتقال، در كل شهر، مخصوصا ورود و خروج از صحن و حرم مطهر براي افراد عادي بويژه زنان و كودكان بسيار دشوار و گاهي همراه با خطرهايي خواهد بود. از كتاب «ادب الطف» علامه خطيب شهير بزرگوار سيد جواد شبر نقل است كه در اربعين، بيش از يك ميليون نفر در كربلا به زيارت و عزاداري مي آيند. (در عراق آن روز كه كه ده ميليون نفر جمعيت داشت) و بيش از صد تن برنج براي جمعيتهاي عمومي و علني طبخ مي شود. آيا چنين مراسم با شكوه و مجللي تنها به سبب زيارت جابر بود؟! و يا تنها به حساب روز چهلم عاشورا بود؟! يا براي تجديد خاطره تلخ و مظلومانه عاشورا است كه در اربعين تجسم يافت و تكرار شد؟ و يا اين كه براي بزرگداشت و تجليل مراسم تدفين بخشي از بدن پاك و پيكر مطهر امام حسين (ع) و ياران بي نظيرش؟ بخشي از بدن و پيكر كه حرمت و قداستش اگر از كل پيكر و بدن بيشتر نباشد، كمتر نيست. آيا عده اي از زنان و كودكان اسير شده و رنج بي خانماني كشيده و تلخي غربت چشيده، پس از چهل روز اسارت و آوارگي، سر بريده و از تن جدا شده پدران و برادران و فرزندان خود را به بدنهاي بي سر ملحق كنند و دفن نمايند، داغ تازه آنان تازه تر نمي شود؟ داغديدگاني كه علاوه بر در دل داشتن داغ كشته و پرپر شدن گل پيكر خاندان خود، اجازه گريستن و اشك ريختن و آه كشيدن و ناله كردن را نداشتند، پس از چهل روز تحمل درد و رنج و زحمت اسارت، بر سر تربت عزيزان خود آمدند تا سرهاي پاك به امانت گرفته را به اهل امانت بازگردانند و پس از انجام وظايف و پايان يافتن مراسم تدفين تمام قطعات بدنهاي قطعه قطعه شده، به مراسم عزاداري و سوگواري بپردازند. آيا شايسته نيست شيعيان مخلص اين خاندان كه «خلقوا من فاضل طينتهم يفرحون لفرحهم و يحزنون لحزنهم.» (از باقيمانده خاك آنان آفريده شدند و به شادي آنان شاد و به حزن و اندوه آنها اندوهناكند.) در بيستم صفر هر سال، سوگواري و نوحه خواني برپاكنند تا خاطره تلخ بازگشت اسيران تجديد و مراسم تدفين سرهاي مطهر در كربلا، تجليل شود؟ و با برپايي مراسم نوحه و عزا و ماتم، همياري و همگامي خود را با اهل بيت (ع) اعلام كنند؟ از اينجا راز و رمز برگزاري مراسم سوم و برپايي برنامه چهلم براي مردگان مومن، كشف مي شود كه روز سوم، رمز تجديد خاطره مراسم تدفين پيكرهاي بي سر شهيدان كربلاست. و راز مراسم اربعين، تجليل و اظهار همدردي با خاندان نبوت و شركت در اقامه عزا به مناسبت تدفين و خاكسپاري سرهاي بي پيكر و ملحق نمودن آنها به بدنهاي پاك بي سر است.

شنبه|ا|26|ا|بهمن|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ابتکار]

[مشاهده در: www.ebtekarnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 496]