به كودكان بياموزيم؛ روش هاي پيشگيري از خشونت عليه كودكان

واضح آرشیو وب فارسی:بازتاب آنلاین: به كودكان بياموزيم؛ روش هاي پيشگيري از خشونت عليه كودكان
پيشگيري از جرم و جنايت رابطه نزديكي با پيشگيري از خشونت دارد. گروه هاي در خطر خشونت مثل كودكان و زنان اگر با راه ها و روش هاي پيشگيري آشنا باشند بهتر مي توانند از خود محافظت كنند. مقاله «پيشگيري از خشونت» نوشته «ريچارد ال آرمينگ» و ترجمه دكتر عفت ملك و صديقه رودباري در نخستين همايش ملي پيشگيري از وقوع جرم ارائه شده بود كه در ذيل پاره يي از بخش هاي مربوط به كودكان و نوجوانان آن منتشر مي شود. دومين همايش ملي پيشگيري از جرم روزهاي 10 و 11 اسفندماه در تهران برگزار مي شود.

بسياري از مردم اغلب گمان مي كنند خشونت مشكل كوچكي است كه ديگران را تهديد مي كند و براي ايشان خطري محسوب نمي شود. اهميت اين مساله زماني روشن مي شود كه بدانيم در ايالات متحده خشونت بيشتر از افرادي كه در فعاليت هاي مجرمانه شركت دارند، براي افراد بي گناه اتفاق مي افتد. خشونت خطري است كه همگي ما را تهديد مي كند و همگان بايد در جلوگيري از آن بكوشند. خشونت بين سال هاي 1981 تا 1991 ، 47 درصد افزايش داشته است.( برآورد ملي وقوع جرم، 2004) تنها در سال 1990 حدود 7/1 ميليون فقره خشونت شديد رخ داده است و آمار قتل در سال 1991 به اوج ميزان خود يعني بيش از 24 هزار مورد رسيد. ضرورت اين نكته روشن شده است كه براي جلوگيري از روند رو به رشد خشونت بايد كاري صورت بگيرد. مسلماً رشد آماري بروز خشونت باعث شكل گيري يك رشته اقدامات ضدخشونت شد كه تاكنون ادامه يافته است. جرائم خشونت بار از سال 1994 به اين سو، به طور پيوسته در حال كاهش بوده و در سال 2002 به پايين ترين حد ممكن رسيده است.

پيشگيري از خشونت جوانان و كودكان

به موضوع پيشگيري از خشونت توسط جوانان و پيشگيري از خشونت عليه جوانان بسيار پرداخته شده است و چنين نيز بايد باشد. جوانان نه تنها بيشتر در معرض خشونت قرار مي گيرند، بلكه افراد در 12 تا 24سالگي نسبت به ساير جمعيت تمايل بيشتري به خشونت دارند (تحقيق ملي جرم، سال 2002) مركز ملي كنترل و پيشگيري از آسيب(2004) خودكشي را عامل اصلي مرگ آفريقايي - امريكايي هاي بين 10 تا 24 ساله معرفي كرده است. بيش از 750 هزار جوان در اين محدوده سني در سال 2004 به دليل صدمات ناشي از خشونت در اورژانس بيمارستان ها بستري شده اند. به دليل بروز چنين وقايع هشداردهنده يي طرح هاي ملي و محلي بسياري طي ساليان ايجاد شده اند. افرادي كه به درستي روش كار اين برنامه ها را درك نكرده اند، ناعادلانه برخي از آنان را نقد مي كنند. اينكه برنامه يي موفق به تحقق يك يا چندين هدف اصلي خود نشده است، دليل عدم موفقيت آن نيست.

از هر كه برنامه جديدي به كمك بودجه دولتي طرح كرده است، بپرسيد احتمالاً به شما خواهد گفت اغلب برنامه هايي كه براي هدف خاصي طرح ريزي مي شوند سهواً منجر به رسيدن به نتيجه يي كاملاً غيرمنتظره ولي همان قدر ارزشمند خواهند شد. اين درست همان اتفاقي است كه در برنامه آموزشي مبارزه عليه مواد مخدر (DARE) رخ داد. محققان قادر نيستند موضوعي غيرواقعي را اثبات كنند - كه از آن پيشگيري شده و هرگز اتفاق نيفتاده است - ولي هنگام ارزيابي اين برنامه ها بايد همه نتايج را بررسي كرد. به طور مثال از برنامه DARE مي توان چنين استنباط كرد كه نتيجه پيش بيني شده يي كه به دست آمد اين بود كه احتمال تاثير پذيري و اعتماد دانش آموزان به ماموران پليس و افزايش ميزان اطلاعات ايشان نسبت به مضرات مواد مخدر از طريق پليس، بيشتر است. برنامه هاي پيشگيري از جرم جوانان داراي جنبه هاي مختلفي بوده و اغلب، اساس آنها آموزش است. در اين بخش تلاش مي كنيم چندين مرحله را كه هنگام طرح ريزي برنامه هاي پيشگيري از جرم در نظر گرفته مي شود، به طور كلي بررسي كنيم. يكي از ابتدايي ترين مراحل هنگام طرح ريزي يك برنامه پيشگيري، شناسايي عوامل خطري است كه جوانان با آن مواجه هستند. بايد بدانيم كه جوانان به دلايل مختلفي خشونت بار رفتار كرده يا مورد خشونت قرار مي گيرند. برخي از اين دلايل نداشتن مهارت هاي اجتماعي، شيوه هاي تربيتي والدين، محيط خانواده، وضعيت اقتصادي خانواده يا استفاده از مواد مخدر است. جالب توجه است كه هم گذشت زمان و هم بررسي محققان ثابت كرده است عوامل خطري كه سبب بروز خشونت در جوانان مي شوند، همان عوامل خطري هستند كه باعث مي شوند گروهي ديگر به صورت طولاني مدت قرباني خشونت شوند. در واقع بدون انجام تحليلي عميق از نظريه هاي پيرامون جرم و تخلف بايد بدانيم در حقيقت بين عوامل خطر و موارد خشونت رابطه يي وجود دارد و در نتيجه اين عوامل بخش كليدي هر برنامه پيشگيري از جرم هستند، به همين دليل مشاركت از اهميت ويژه يي در يك برنامه موفق برخوردار است. مكان هايي چون موسسه هاي جوانان در امريكا، مدارس محلي و برنامه هاي توسعه در جامعه، عوامل خطر مختلف را از راه هاي مختلفي هدف قرار مي دهند.

راه هاي برخورد با خشونت بايد آموزش داده شده، سرمشق واقع شده و تقويت شوند، مطمئناً عوامل اجرايي قانون به تنهايي براي كنترل اين امر به اندازه كافي توانمند نيستند. ماموران پليس مي توانند به عنوان يك كاتاليزور عمل كنند ولي عوامل بسياري وجود دارند كه مي توانند در موفقيت يك برنامه پيشگيري از خشونت جوانان موثر باشند. برخي از اين برنامه ها نقش هدايتي و الگوسازي از رفتارهاي مثبت دارند و برخي ديگر مهارت هاي حل اختلاف را آموزش مي دهند و بقيه مسوول ايجاد محيط امن و مثبتي هستند تا جوانان بتوانند خارج از خانه اوقات خود را بگذرانند. مشاركت تمامي اين قسمت ها لازم است. نقش مسوولان پليس پيشگيري از جرم هماهنگ سازي اين تلاش ها و تسهيل شركت جوانان در سن خطر، در شركت در چنين برنامه هايي از طريق ارتباط با دادگاه يا ساير روش ها است. مسوولان با فراهم ساختن اطلاعات ارزشمند براي جوانان و والدين و آموزش مهارت هاي حل اختلاف در جهت تغيير رفتارهايي كه منجر به خشونت، قلدرمنشي، خشونت به صورت دسته هاي خرابكاران، اعتياد، جرائم اينترنتي و ساير موارد مربوط به خشونت مي شوند، در جنبه آموزشي شركت دارند. نقش بسيار مهم ديگر مسوولان برقراري امنيت در محيط آموزشي و بازرسي هاي امنيتي است. چنين بازرسي هايي توسط افرادي انجام مي شود كه در زمينه پيشگيري از جرم از طريق طراحي محيطي (CPTED) آموزش ديده اند تا موارد مكاني و محيطي كه محيط آموزشي و اطراف آن را مستعد بروز خشونت مي كنند، شناسايي كنند. سپس مامور آموزش ديده پيشنهادهاي مناسبي را مطرح مي كند تا تغييراتي صورت بگيرد كه عوامل مستعدكننده را كاهش مي دهد. هر ايالت و نظام آموزشي آن نيازمند تغييرات متفاوتي است، ممكن است متفاوت از يكديگر باشند.

فهرستي از نكاتي را كه مسوولان ممكن است در ارائه طرح ها يا توسعه برنامه هاي خود براي مولفان نياز داشته باشند، گردآوري كرده ام.

- به كودكان اسم كامل، آدرس و شماره تلفن خود را بدهيد.

- به كودكان آموزش بدهيد تا بتوانند شماره 110 را در صورت نياز شماره گيري كنند.

- به كودكان بياموزيد هنگامي كه در يك فروشگاه يا مركز خريد از والدين جدا مي شوند، نزد كارمند فروشگاه يا مامور امنيتي يا يك افسر پليس بروند.

- به همه كودكان بياموزيد نبايد با افراد غريبه صحبت كنند يا از آنها هديه يي قبول كنند، حتي اگر رفتار خيلي خوبي با آنان داشته باشند.

- به والدين آموزش دهيد كلمه رمزي براي كودكان خود داشته باشند كه شخصي كه دنبال كودكان مي رود آن كلمه را بداند. به كودكان بياموزيد اگر آن شخص كلمه رمز را نداند، نبايد به او نزديك شوند يا با او بروند، حتي اگر اسم او را بدانند، بعد از استفاده بايد كلمه رمز را تغيير داد.

- به كودكان بياموزيد فاصله خود را با ماشين هايي كه به آنها نزديك مي شوند، حفظ كنند. اگر برنامه سيستم فضاي امنيتي براي خانه داريد به كودكان بياموزيد براي كمك، با مركز آن برنامه تماس بگيرند.

- به كودكان بياموزيد بعد از ورود به يك خانه خالي به سرعت درها را قفل كرده و با والدين خود يا افرادي كه والدين به آنها مسووليت داده اند، تماس بگيرند و بگويند در خانه هستند. والدين و كودكان بايد برنامه ريزي كنند در صورتي كه كودك وارد خانه شد و در باز بود و چيزي مشكوك به نظر مي رسيد، بايد كجا برود.

- به كودكان بياموزيد هرگز پشت تلفن، روي شبكه اينترنت يا پشت در خانه به كسي نگويند در خانه تنها هستند و در را به روي كسي كه نمي شناسند، باز نكنند. روش هايي را تمرين كنيد كه وانمود كند كودك در خانه تنها نيست، مثلاً پشت تلفن بگويد؛ «مادر در حمام است، گفت شما بعداً تماس بگيريد.»

- با مدرسه هماهنگ كنيد آيا برنامه خارج از مدرسه دارد يا خير، تا چنين كودكاني بتوانند به جاي رفتن به خانه تا زماني كه كسي به دنبال شان مي رود، در مدرسه بمانند. اين روش بسيار خوبي براي پرداختن به مسائل اجتماعي است كه احتمالاً به تمايل به بروز خشونت و جرم در آينده مربوط مي شود.

- هنگام بازي بيرون از خانه حتي در حياط خانه، كودكان نبايد قوانين امنيتي را ناديده بگيرند.

- به كودكان بياموزيد به احساسات خود اعتماد كنند. اگر احساس مي كنند چيزي نادرست يا ناامن است بايد از آنجا دور شده و به يك مسوول اطلاع بدهند. به فرزندان خود بياموزيد اگر شخصي سعي در ربودن آنان كرد يا آنان را طوري لمس كرد كه احساس ناامني كردند يا سعي كرد به زور آنها را وارد ماشين كند، مي توانند جيغ بكشند و فرار كنند.

- اگر والدين براي انجام كار كوتاهي در فروشگاهي كودك را در ماشين مي گذارند، بايد درها را قفل كنند، كليد را خارج كرده و آن را با خود ببرند. به كودكان بگوييد نبايد در را براي هيچ كس به غير از والدين خود يا همراه والدين خود باز كنند.

- به والدين اهميت بررسي معرفان پرستاران بچه، بررسي فعاليت هاي روزانه پرستار با بچه و آشنايي آنها با معلمان و قوانين مدرسه را آموزش دهيد.

- والدين بايد هميشه جديدترين و به روزترين عكس هاي فرزندان خود را داشته باشند و مشخصه هاي كودك خود را از قبيل خال يا علائم مادرزادي، جاي زخم و گروه خوني آنها بدانند.

- به كودكان بياموزيد حق دارند هنگام عوض كردن لباس يا استفاده از توالت تنها باشند.

- به والدين تاكيد كنيد اگر به سوءاستفاده از فرزندشان مشكوك هستند، حتي اگر مطمئن نيستند «چيزي وجود دارد»، بايد به پليس، مدرسه يا به صورت بي نام به سرويس هاي حفاظتي كودكان اطلاع دهند.

متجاوزان جنسي روي شبكه اينترنت

متجاوزان جنسي ديگر در سايه هاي پارك ها و زمين هاي بازي كمين نمي كنند، امروزه والدين و بچه ها آنها را به خانه دعوت مي كنند. متجاوزان با ايجاد يك نقاب ديجيتالي آزادانه و بي نام ارتباط برقرار مي كنند. شخصي كه ميل جنسي به كودكان دارد روي شبكه اينترنت به زور يا تهديد متوسل نمي شود. او به راحتي رابطه يي ايجاد كرده و با صرف مدتي زمان، كودكان را مي فريبد. برخي تحقيقات نشان داده است از هر پنج كودك، يك كودك روي اينترنت فعاليت نامناسب جنسي شده است. (فينكلهر، 2004) بدتر اينكه بسياري از اوقات والدين نسبت به چيزي كه در حال وقوع است، بي توجه اند. اغلب كامپيوتر در اتاق كودكان است بدون اينكه والدين كنترلي روي آن داشته باشند و بدون اينكه از نرم افزارهاي فيلترينگ استفاده كنند، حتي اگر اين نرم افزارها به صورت رايگان در دسترس باشد. توصيه هايي كه براي اين نوع جرائم فريبكارانه داده مي شود، در واقع همان هايي است كه براي متجاوزان در زمين هاي بازي داده مي شود. برخي از نكاتي كه براي استفاده مسوولان جهت جلوگيري از اينكه اينترنت دري باشد به اتاق يك كودك عبارتند از؛

- به فرزندان خود اجازه ندهيد هنگام ورود به سايت هاي اينترنتي و چت روم ها (اتاق هاي گفت وگو) مشخصات شخصي پر كنند. افرادي كه ميل جنسي به كودكان دارند، مي توانند با دسترسي به اين اطلاعات و شناسايي جنس، سن و علائق فرزندان تان مشخصاتي مشابه آن براي خود ايجاد كرده و از اين طريق به آنها نزديك شوند.

- كامپيوتري را كه به شبكه اينترنت متصل است، در اتاق نشيمن يا آشپزخانه يا مكاني بگذاريد كه استفاده خصوصي از آن محدود باشد. ما به عنوان يك همراه بر فيلمي كه فرزندان مان نگاه مي كنند يا موسيقي كه گوش مي كنند، نظارت مي كنيم. همچنين بايد بر سايت ها و چت روم هايي كه وارد مي شوند، نظارت داشته باشيم.

- از امكان كنترل والدين كه سرويس خدمات اينترنتي ارائه مي دهد، استفاده كنيد. اگر طرز كار آن را بلد نيستيد با خدمات اينترنت تماس گرفته و دستورالعمل را از آنها بپرسيد. اگر فرزند شما واقعاً براي انجام فعاليت هاي درسي خود نياز به دسترسي به سايتي دارد، كلمه عبور را برايش باز كرده و اجازه بدهيد تحقيق خود را در خانه و تحت نظارت شما انجام دهد.

- نرم افزارهاي فيلترينگي خريداري كنيد كه سايت ها و الفاظ خاصي را مسدود مي كند. والدين مي توانند روي شبكه اينترنت فهرستي از انواع مختلف نرم افزارهاي فيلترينگ و قيمت هاي مربوط به آنها را بيابند. برخي از اين نرم افزارها از طريق يك سرور ديگر فيلترينگ را انجام مي دهند و بقيه سايت ها را مسدود مي كنند. نرم افزارهاي «ضدجاسوسي» نيز به والدين اين امكان را مي دهند كه سايت هايي را كه فرزندشان وارد آنها مي شود، بدون اينكه خود او متوجه باشد كنترل كرده و ردپاي ديجيتالي او را تعقيب كنند.

- يك ابزار عالي پيشگيري، آشنايي والدين با زبان مخفف ها است كه بچه ها و كاربران اينترنت آن را به كار مي برند. به طور مثال اگر يكي از والدين از كنار فرزندش كه در حال چت كردن است عبور كند، خوب است بداند كلمه «Pos» يعني پدر يا مادرم بالاي سرم ايستاده است. اينكه چيزي را مخفي مي كنند، ممكن است رفتار طبيعي يك نوجوان باشد ولي حداقل اين ايده را به شما مي دهد تا بعد موضوع را بررسي كنيد.

- به فرزندان تان بياموزيد مردم چطور مي توانند روي اينترنت وانمود كنند فردي ديگر هستند و چيزها هميشه آن طور نيست كه به نظر مي رسد.

- به فرزندان تان بياموزيد هرگز نام، شماره تلفن، آدرس، نام مدرسه يا اطلاعات راجع به والدين خود را به كسي كه رودررو با او صحبت نكرده اند، ندهند.

- فرزندتان را از فرستادن عكس خود به دوستانش روي اينترنت منع كنيد، مگر اينكه والدين اجازه داده باشند.

يکشنبه|ا|4|ا|اسفند|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: بازتاب آنلاین]

[مشاهده در: www.baztabonline.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 145]