هفت ستاره روشن در آسمان؛ آغوش گشوده هشتمين اخترند

واضح آرشیو وب فارسی:مهر: هفت ستاره روشن در آسمان؛ آغوش گشوده هشتمين اخترند
مشهد - خبرگزاري مهر: كبوتران بال مي زنند آسماني را كه چشم هايمان سال هاست به آن دوخته شده، صداي بال كبوتران در صداي سنج عزاداران مي پيچد و خواب مسموم انگورهاي پيچيده بر خوشه هاي حادثه آشفته مي شود و خورشيد، ذره ذره در عطش چشم هايش رسوب مي كند.

اي آشناي غريب، اي عصمت هشتم، كوچه هاي نيشابور، هنوز بوي كلام عطرآگين تو را دارد. هر روز كه خورشيد خراسان، سينه ريز زرينش را از شوق مي درد و انبوه دانه هاي طلايي اش از فراز آسمان بر حرمت مي پاشد، كبوتر دل، بهانه كنان به سوي حرم تو پر مي كشد؛ همان كبوتري كه هر روز به سوي دانه هاي مهري مي رود كه برايش مي پاشي.

هواي صحن و سراي تو، پر از زمزمه است و آسمان آكنده از ذرات لطيف حضوري است كه چهره زائران خسته را مي نوازد. در بارگاه تو، هيچ كس غريب نيست. سلام بر تو اي آشناي غريب! سلام بر تو، كه توس با آمدنت مدينه ايمان شد و ما هر روز، در «مشهد» عاشقان، نگاهمان را به نگاه تو پيوند مي زنيم.

هر سحر، به كوچه هاي ايوان نگاه روشنت كوچ مي كنيم و چون پرنده اي غريب، به گوشه حرمت پناه مي بريم. هر روز در سايه سار مزارت مويه كنان، شانه هاي خسته مان را مي لرزانيم. هر شب، فانوس اشك هامان را روشن مي كنيم و دست هاي عاطفه مان را به دامان پر مهر و محبت تو مي آويزيم.... .

و انگور؛ زهر آگين است...

مقابل هم نشسته اند؛ يك سو نهايت نفرت و ديگر سوي، نهايت مهرباني!

مأمون، سرا پا كينه و امام سرا پا كَرم. برقي شوم در نگاه مأمون موج مي زند و چشم هاي گستاخش، پرده از راز مخوف درونش بر مي دارند و چشم هاي نجيب امام، سر به زير و محجوب و آگاه از اسرار نهاني مأمون!

مقابل هم نشسته اند؛ يكي از تبار پست ترين زمينيان و ديگري از نسل پاك ترين آسمانيان. مقابل هم نشسته اند؛ يكي بنده بي چون و چراي شيطان و ديگري همسايه ديوار به ديوار خدا. ثانيه ها، لنگ لنگان قدم بر مي دارند، ضربان زمان، كند شده و نفس هايش به شماره افتاده؛ حتي هوا هم احساس خفگي مي كند.

دستي پيش مي رود. دستي كه قرار است روسياهي خود را بر اوراق تاريخ بنگارد. دست خوب مي داند كه انگور، زهرآگين است. نگاه امام گذشته ها را مرور مي كند ...

نگاه امام عليه السلام زائر كوچه پس كوچه هاي مدينه مي شود. نگاه امام، به طواف يك در سوخته مي رود. نگاه امام، به در خانه كريم اهل بيت عليه السلام مي رود. نگاه امام در غربت، مدينه را مي جويد.

و امام همچنان آرام است....

لحظه ها مي ايستند. صداي مويه ملائك بلندتر مي شود.

دست، خوشه انگور را به سمت امام دراز مي كند. دست بي شرمانه مرگ را به امام تعارف مي كند: "بفرماييد ... يابن الحسن از اين انگور ميل كنيد." و رضا (ع) تبسمي تلخ بر لب مي نشاند و ...

پذيرش مسئله ولايتعهدي با تلاشهاي امام براي افشاگري همراه بود

هشتمين پيشواي شيعيان امام علي بن موسي الرضا عليه السلام در مدينه ديده به جهان گشود. مشهورترين لقب آن حضرت «رضا» است و در سبب اين لقب گفته اند: «او از آن روي رضا خوانده شد كه در آسمان خوشايند و در زمين مورد خشنودي پيامبران خدا و امامان پس از او بود. همچنين به او اين لقب داده شده از آن رو كه همگان، خواه مخالفان و خواه همراهان به او خشنود بودند.

امام رضا (ع) در ماه ذيقعده سال ۱۴۸ هجري قمري در مدينه ديده به جهان گشود و پس از شهادت پدر بزرگوارشان امام موسي كاظم (ع) در سن ۳۵ سالگي به امامت رسيد. امام رضا (ع) در طي 20 سال دوران امامت خود با سه خليفه عباسي هم عصر بود:

- هارون الرشيد به مدت دو سال
۲- امين به مدت پنج سال
۳- مأمون به مدت ۱۳ سال

بيشتر دوران امامت امام رضا (ع) در زمان خلافت مأمون بود. مأمون كه يكي از مكارترين و زيرك ترين خلفاي عباسي به شمار مي آمد. پس از قتل برادرش امين و به دست گرفتن قدرت، مرو را مركز حكومت خود قرار داد و با بهره گيري از هوش وزير خود فضل بن سهل پايه هاي حكومت خود را مستحكم كرد.

انـگيزه هاى سياسى مانند جذب ايرانيان، سركوب نهضتها و قيامهاى علويان و مشروع جـلـوه دادن حـكومت خود مأمون را وادار كرد به امام پيشنهاد ولايتعهدي دهد ولي از اين روى، امام رضـا (ع) از پـذيرش پيشنهاد مأمون سر باز مى زد اما در نهايت، ولايتعهدي را با قيد شرايطي پذيرفت و پس از مراسم بيعت اجبارى در حضور مردم و ديگران فرمود: لـنـا عـليكم حق برسول الله و لكم علينا به حق فاذا انتم اديتم الينا ذلك وجب علينا الحق لكم. (مـا اهـل بيت به واسطه رسول خدا (ص) بر شما مردم حقى داريم، شما نيز بر ما حقى داريـد وقتى كه شما حق ما را به ما داديد بر ما لازم است كه حقوق شما را رعايت كنيم.)

اگر چه اين پيشنهاد رنگ تهديد و اجبار نيز گرفته بود اما پذيرش مسئله ولايتعهدي با تلاشهاي امام براي افشاگري همراه بود و شرط اصلي دخالت نكردن در عزل و نصب ها كه همان شريك نبودن در حكومت جائر زمان براي حضرت محسوب مي شد نيز به همين منظور بود و امام بدين ترتيب توطئه هاي مأمون را يكي پس از ديگري خنثي مي كرد.

كار بدانجا رسيد كه عرصه بر مأمون تنگ شد و امام رضا (ع) را بزرگترين خطر جدي براي بقاي حكومت خود مي دانست و وقتي دريافت عوام فريبي هاي او در اعلام وليعهدي امام رضا (ع) نيز كارگشا نيست، چاره اي جز به شهادت رساندن امام (ع) براي خود نديد.

سرانجام در روز ۲۹ صفر سال ۲۰۳ ق، غروبي سرخ به مشرق ايمان نشست و بار ديگر سياست مزدورانه عباسي تن به شكست داد.

پنجشنبه|ا|8|ا|اسفند|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: مهر]

[مشاهده در: www.mehrnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 240]