تبلیغات
تبلیغات متنی
رسانه حرف تو - مقایسه و اشتراک تجربه خرید
آموزشگاه آرایشگری مردانه شفیع رسالت
تاثیر رنگ لباس بر تعاملات انسانی
محبوبترینها
بررسی دلایل قانع کننده برای خرید صنایع دستی اصفهان
راه های جلوگیری از جریمه های قبض برق
آشنایی با سایت قو ایران بهترین سایت آگهی و تبلیغات در کشور
بهترین شرکت‌های مهندسی در آلمان
صفر تا صد حق بیمه 1403! فرمول محاسبه حق بیمه
نقش هدایای سازمانی در افزایش انگیزه و تعهد کارکنان
کلینیک پروتز و ساخت اندام مصنوعی دکتر اجرائی
چگونه می‌توانیم با ترانسفر وایز پول جابجا کنیم؟
بهترین مدل‌های [صندلی گیمینگ] براساس نقد و بررسی کاربران
صفحه اول
آرشیو مطالب
ورود/عضویت
هواشناسی
قیمت طلا سکه و ارز
قیمت خودرو
مطالب در سایت شما
تبادل لینک
ارتباط با ما
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
مطالب سایت سرگرمی سبک زندگی سینما و تلویزیون فرهنگ و هنر پزشکی و سلامت اجتماع و خانواده تصویری دین و اندیشه ورزش اقتصادی سیاسی حوادث علم و فناوری سایتهای دانلود گوناگون
آمار وبسایت
تعداد کل بازدیدها :
1804716773
سبــک و ظاهــر در آثار آلکس کاتس ( آثار)
واضح آرشیو وب فارسی:سیمرغ: افراد در نقاشی‌های وی تقریباً همیشه ساده، لاغر، سفیدرنگ با ظاهری خشک و منزّه و معمولاً درگیر کارهای تفریحی هستند. این افراد حتا اگر رفاه را نشان ندهند، لااقل.... آلکس کاتس، نقاش، مجسمه ساز و چاپگر معاصر، 24 جولای 1927 در بروکلین نیویورک به دنیا آمد. وی، از 1946 تا 1949، در مدرسه هنر noinU repooC نیویورک به تحصیل پرداخت و سپس در کالج نقاشی سکوهگان در ایالت ماین تعلیم دید؛ جایی که بعدها در آنجا تدریس نمود. او یکی از بهترین نقاشان امریکایی است که به خاطر نقاشی‌های بزرگ و مرتفعش شناخته شده؛ پرتره‌هایی با اندازه‌های عظیم که در نیویورک به چشم می‌خورد و در آن از رنگ‌های روشن و کنتراست‌های ساده استفاده شده است. آثار کاتس در پیشبرد و توسعه جنبشِ هنری که نئورئالیسم دهه شصت نامیده می‌شود، نقش مرکزی داشتند. وی در 1950 با تعدادی از نقاشان اکسپرسیونیسم انتزاعی در نیویورک رابطه دوستی برقرار نمود و تحت تأثیر این روابط، کشیدنِ فیگورهای انسانی را در یک سطحِ سرد و روشنِ تخت آغاز نمود. او در نقاشی‌هایش تمرکز بر سطحِ بوم را با علاقه شخصی‌اش، یعنی هنرِ ادراکی و خطای تصویری، ترکیب نمود. در دهه 1950، کاتس یکی از هنرمندانی بود که آبستره و جنبه‌های شدیداً احساسی نقاشی مکتب نیویورک را مورد انتقاد قرار داد و فیگور انسانی را به هنر امریکایی باز گرداند. در آن دوره اکسپرسیونیسم انتزاعی حکمفرما بود (سبکی که بیانگر این بود: نقاشی خود را به تصویر می‌کشد و، در عین حال، زندگی و تجربه درونی هنرمند را ثبت می‌کند). در چنین جوّی، بسیار شجاعانه بود که کاتس، به انتخاب خود، مردم را به تصویر بکشد و هیچ چیزی درباره احساسات و روانِ سوژه‌هایش بیان ننماید. قبل از وی، نقاشی‌های ویلیام دکونینگ، که زنان را به تصویر می‌کشید، فرم انسان را در نقاشی معاصر امریکایی قابل قبول جلوه داده بود. با وجود این، زنان در نقاشی‌های ویلیام دکونینگ نمایانگر افراد نبودند، بلکه وسیله ای بودند برای بیان کشمکش‌های درونی آن هنرمند. او، در تلاش برای آغازِ روندی نوین، سبکی را ایجاد نمود که بر پایه به تصویر کشیدن مردم و اشیای واقعی استوار بود، در حالی که احساسات در آن نقشی نداشت. از دهة 1950 تاکنون، کاتس موضوعات مورد علاقه اش را در بین دوستانش جستجو نموده و از اواخر دهه 1950، پرتره، بخش اصلی نقاشی‌هایش را دربرگرفته است، بویژه پرتره‌هایی از همسرش آدا، پسرش ونسان و گروهی از دوستانش، متشکل از: هنرمندان، شاعران، منتقدان و رقصندگان. وی در پرتره‌هایش نوعِ جدید و متمایزی از واقع گرایی را در هنر امریکایی به تصویر می‌کشد و در نقاشی‌های خود، جنبه‌هایی از انتزاع و بازنمایی را با یکدیگر ترکیب می‌کند. او سوژه‌های نقاشی خود را در اطرافِ خود و در محلِ زندگی اش جستجو می‌کند؛ و در حالی که ما دنیا را معمولاً با فرم‌های تصویری ازپیش تعریف شده می‌بینیم، اعتقاد دارد: بهتر است از سوژه‌های اطراف خود شروع کنیم، تا بخت بیشتری برای درک آنها، از دیدگاه خود، داشته باشیم. کاتس، یکی از هنرمندان باسابقه ای است که تلاش نموده با اعضای مشهور و قابل احترامِ مکتبِ نیویورک (دکونینگ، جکسون پولاک، فرانتس کلاین، مارک روتکو، ...) رقابت نماید. وی در جایی گفته است: می‌خواسته نقاشی‌هایی را خلق کند که نقاشی تمامی آنها را، از دیوار بَرکَنَد. می‌خواسته نقاشی‌هایش در اندازه بوم‌های دیواری اکسپرسیونیست‌های انتزاعی باشد. بنابراین، مقیاس کارش را بزرگ نموده است. در آثار او، حوزه‌های وسیعی از رنگ سطح، تصاویری بزرگ‌تر از واقعیت را به سردی تعریف می‌کنند، و این سبک به عنوان زیبایی شناسی برجسته وی باقی مانده است. کاتس به پیرو دلا فرانچسکا، نقاش ایتالیایی قرن پانزدهم، علاقه‌مند بود و همچنین به ژاک لویی داوید، که یک نئوکلاسیست فرانسوی بود، علاقه داشت. نقاشی‌های ساکن و قاطع ژاک لویی داوید، بدون ابهام و روشن بودند و کاتس مانند آنها ترکیب بندی و فرم را در نقاشی‌هایش مورد تأکید قرار داد.آلکس کاتس غالباً سوژه‌های معمولی را از میان دوستان و خانواده اش انتخاب می‌کند. او اغلب شخصیت‌های آثارش را می‌شناسد و در زندگی واقعی با آنها در ارتباط است. در واقع، وی گزارشگری است که کاراکترهایش را در محل زندگی یا کارشان شرح می‌دهد. بر خلاف ادوارد هوپر، که شاید یکی از تأثیرگذارترین نقاشان فیگور قرن بیستمی است، کاتس نقاشی‌های خود را از تنش‌های احساسی تهی می‌کند. خنثا بودن سبکِ کاتس به شخصیتِ سوژه‌های او نیز انتقال یافته است. افراد در نقاشی‌های وی تقریباً همیشه ساده، لاغر، سفیدرنگ با ظاهری خشک و منزّه و معمولاً درگیر کارهای تفریحی هستند. این افراد حتا اگر رفاه را نشان ندهند، لااقل آسایش خاصی را انتقال می‌دهند. با وجود این، آنها بیشتر از آن که موضوع باشند، شیء به نظر می‌رسند. بی‌تفاوتی و سردی نقاشی‌های کاتس در ابتدا وابسته به هنرِ پاپ آرت به نظر می‌رسید، اما چنین وابستگی و رابطه ای وجود ندارد. بر خلاف هنر وارهول و لیختن اشتاین، هنرِ کاتس از رسانه‌های گروهی گرفته نشده بود و همچنین هنر او به طورِ عمدی طعنه آمیز نبود. در حقیقت، نقاشی‌های وی، نیاکان رئالیسمِ نو بودند؛ روندی که بر اساس مشاهده دقیق اشیا و بازنمایی آنها به شکلِ خشک و تغییر نیافته روی بوم بنا شده بود. در دهه 1970 نقاشی‌های فتو- رئال از جمله فرزندانِ کارهای بزرگِ کاتس به حساب می‌آمدند. از جمله این آثار می‌توان پرتره‌های رو به جلوی سرد و بی‌روحِ چاک کلوز را نام برد که یکی از شاگردانِ کاتس در دانشگاه ییل بود. این پرتره‌ها به اندازه تابلوهای اعلانات در مقیاس بسیار بزرگ بودند. متداول ترین سوژه کاتس، همسرش به نام آدا بوده است. او در بیش از دویست پرتره، همسرش را در مرکزیت قرار داده که نُه تای آنها در موزه ایالتی نیویورک هستند. موزه جویش نیز نمایشگاه وسیعی را، تحت عنوان «آلکس کاتس آدا را به تصویر می‌کشد»، از 27 اکتبر 2006 تا 18 مارس 2007، برگزار کرد که تقریباً چهل اثر خلق شده توسطِ این هنرمند در آن به نمایش گذاشته شد. در تمامی این آثار، نقش اول، همسر هنرمند است که منبع الهام و سوژة موردِ علاقه اوست. این آثار از 1957 تا 2005 خلق شده اند. عمدتاً کارهای تأثیرگذار آلکس کاتس به دلیل توانایی در درک جوهره افراد نزدیک به اوست- همسرش آدا، پسرش ونسان و هنرمندان و دوستانی که در حوزه خانوادگی این زوج هستند. این پرتره‌های رسمی و صحنه‌های گروهی، نقشِ خارق العاده‌ای را که آدا کاتس در زندگی خلاقِ همسرش ایفا نموده، به خوبی به تصویر می‌کشد. این آثار در نوع خود بی مانند هستند و موقعیت نمادینی یافته اند؛ چون در طی دهه‌های متمادی تمرکزِ تمامی آنها روی یک موضوع بوده است. همان طور که ایروین ساندلر- منتقد - نوشته است: آدا یعنی «زن، همسر، مادر، منبع الهام، مدل، میزبان خوش معاشرت، افسانه، نماد و الهه نیویورک». در مقاله ای که در رابطه با این نمایشگاه به چاپ رسید، رابرت استور- مورخِ هنر- در رابطه با نقاشی‌های کاتس این طور نوشته است: «این سری از نقاشی‌های آلکس کاتس وقفِ منبعِ الهامش شده است، منبعِ الهامی که از همه به او نزدیک‌تر است، یعنی همسرش آدا. هنوز هم این روند ادامه دارد و این مجموعه آثار نزدیک پنجاه سال است که تداوم داشته است. از زمان بحبوحة رو به زوالِ مکتبِ نیویورک، که در آن آبستره کشیده می‌شد، تا زمان ظهور و تضعیفِ پاپ، مینیمالیسم و نئواکسپرسیونیسم و همچنین مجموعه‌ای از تمایلات دیگری که برخی از آنها در جستجوی تحت‌الشعاع قرار دادن شیوه‌های سنتی و آغاز نقاشی فیگوراتیو است، سوژه آلکس کاتس ادامه داشته است.» به طور خلاصه، در طی این نیم قرن همه چیز در رابطه با هنر و بسیاری از چیزها درباره جامعه امریکا تغییر یافته است. نکته اینجاست که درباره آدا تغییر بسیار ناچیز بوده و این مسأله نشانی از منبع الهام بودن او در نقاشی‌های کاتس است. در نقاشی‌های کاتس جذبه خاصی وجود دارد، بویژه در آدا. استور بیان نموده است: «واقعیت کاتس یک بهشت پیدا شده است؛ بهشت پیداشده سلیقه‌های فرهیخته، دستاوردهای زیبایی شناسانه، آرامش اجتماعی و رضایت از تأهل. مفاهیمی که بر دنیایی از ایده‌های متناقض، شکست‌های پرهزینه، آشوب و ناآرامی و کشمکش‌های جنسی معلق است.» استور معتقد است: «نقاشی‌های کاتس، بیانگر تکنیکی قابل پیش‌بینی است. در کارهای او نیت و قصد انجام کار با دقت از قبل مشخص شده و به طور زبردستانه ای کار به اجرا درآمده، مشاهدات بسیار آرام انجام پذیرفته و سپس با باریک‌بینی و دقت طراحی و اصلاح شکل و خطوط محیطی اجرا گردیده است. همچنین اصلاح متهورانه ای در اطلاعات دریافت شده از تصاویر در آثار کاتس به چشم می‌خورد. این نقاشی‌ها چشم را نوازش می‌کنند، در کاربردِ رنگ بسیار واضح هستند و مستقیماً با بیننده ارتباط برقرار می‌کنند. این نقاشی‌ها را متعلق به نوع نوینی از رئالیسم در هنر امریکایی می‌دانند که مشخصات و جوانب آبستره را با تصویرگری تلفیق می‌کند.»این نمایشگاه، که به شکل موضوعی چیده شده، با یک مقدمه آغاز شده است و سپس بخش‌های «فقط آدا»، «آدا، آدا، آدا»، «دوستان و خانواده»، «وجود آدا» و «سبک و جذبه» به نمایش گذاشته شده اند. تمرکز این آثار بر توسعه سبکی و نگرانی‌های هنرمند و همچنین بر محیط‌هایی است که آدا در آنها به تصویر کشیده شده. در قسمت «فقط آدا» کاربردِ سوژه به عنوان وسیله ای برای جستجوی سطح، نور و رنگ، که یادآور ماتیس است، بسیار هوشمندانه است. در بخش «آدا، آدا، آدا» کارهایی به نمایش گذاشته شده اند که شامل تصویرگری‌های متعددی از آدا هستند. در بخش «دوستان و خانواده»، موضوعاتِ محبوبِ کاتس- کسانی که به او نزدیک و تشکیل دهندة محیطِ اجتماعی او هستند- به نمایش گذاشته شده است. کاتس خود را به عنوان یک نقاش خونسرد معرفی کرده است. او از بی طرفی خوش‌اش می‌آید و، به عمد، یک نگاهِ غیرِ فردی را در نقاشی‌ها و سوژه‌هایش می‌پروراند. در بخش «وجود آدا» آثاری به چشم می‌خورد که اشاراتی به صحنه‌های سینمایی بزرگ دارند. صحنه‌هایی که سرنخ خود را از تصاویر تجاری به کاررفته روی بیلبوردها اتخاذ نموده اند و همچنین راهبردهای دِگا نیز در آنها به چشم می‌خورد. در بخش «سبک و جذبه» علاقة کاتس به مُد و این که لباس‌ها به چه معنایی هستند و چه می‌گویند و همچنین حسِ مُدگرایانه آدا آشکار است. آلکس کاتس و آدا دل مورو، در 1957 با یکدیگر ملاقات نمودند و در 1958 با هم ازدواج کردند. تابلوی «آدا در لباس مشکی» نشانگرِ آغازِ همکاری آنها به عنوان نقاش و مدل است. آدا همواره منبعِ الهامِ کاتس خوانده شده است. نقاشی‌هایی که کاتس از آدا کشیده، بسیار نمادین هستند؛ آنها تغییراتِ هنر و فرهنگِ آمریکا را در طی پنجاه سال گذشته به تصویر می‌کشند. آنها تئوری‌های نوینِ فمینیسم و بازنمایی را موردِ چالش قرار می‌دهند و به یادمان می‌آورند: این هنرمند است که تاریخِ هنر را از رنسانس تا ماتیس و روتکو درک می‌کند. این آثار غالباً مسحورکننده هستند، به دلیل آنچه ناگفته برجا می‌گذارند و همچنین به دلیل روشی که برای جستجوی جنبه‌های فرمالِ نقاشی به کار می‌گیرند، در حالی که به روایاتِ پوشیده در لفافه ای نازک اشاره می‌کنند. پُرواضح است که آدا مستقیماً روی کاتس، در به تصویر کشیدنش، تأثیر می‌گذارد. حرفة آغازینِ آلکس کاتس، هنرِ بعد از جنگِ امریکا را دربرمی‌گیرد، از اکسپرسیونیسمِ آبستره گرفته تا ظهور مینیمالیسم و هنر کانسپچوال، جنبش‌هایی که با نقاشی فیگوراتیو در تضاد هستند. بیش از چهار دهه است که او پیوسته با روشی تصویرگرایانه هنرنمایی نموده است. وی به دقت آنچه را در اطراف خود می‌بیند، مورد مشاهده قرار می‌دهد و نوعی از رئالیسمِ گویای امریکایی را خلق می‌کند. سبک وی تقلیل گرا و مقتصدانه است و همان مقداری را، که کاتس می‌خواهد، به تصویر می‌کشد. او اولین نمایشگاه انفرادی خود را در 1954 در گالری روکو در نیویورک برگزار نمود، و از آن زمان تاکنون تقریباً دویست نمایشگاه انفرادی در سراسر دنیا برپا داشته است، شامل یک نمایشگاه مرور آثار در موزه ویتنی هنر امریکا در 1986، و همچنین در اوایل دهة 1960، وی همکاری خود را با پاول تیلور- طراحِ رقص امریکایی- برای طراحی سِت‌های متمایز، جهت اجراهای مدرن رقص، آغاز نمود. بین سال‌های 1976 و 1977، کاتس بیست وسه پرتره از زنان بسیار زیبا را روی بیلبوردها بر بالای میدان تایمز در نیویورک به تصویر کشید که هر پرتره 1/6 متر بلندی داشت. آثار او در مجموعه‌های مختلفی در سراسر جهان جمع آوری شده است. امروزه به کاتس به عنوان مربی نسل جدید هنرمندان می‌نگرند. او در مصاحبه ای، که با برایان اپل در 22 فوریه 2004 داشت، درباره تکنیک آثارش چنین توضیح داد: «تکنیک چیزی است که به وجود آمدن تصویر را ممکن می‌سازد. نقاشی‌های من بسیار فنّی هستند و از روش خیس درخیس استفاده می‌کنم که بسیار پرزرق وبرق است، ولی در نهایت آنچه برایم اهمیت دارد، خودِ تصویر است.» او درباره شخصیت‌های آثارش می‌گوید: «شخصیت‌هایی که می‌کشم، انسان نیستند، نماد هستند. آنها در حقیقت نمادهای اجتماعی‌اند.» سپس اشاره می‌کند: «من فقط آنچه را در اطرافم می‌بینم، می‌کشم. بنابراین، شروع به کشیدن دوستانم کردم و به دنبالِ مدل‌هایی گشتم که متعلق به زمانه من باشد. پرتره‌های من به طورِ خودجوش از جریان واقعی زندگی نشأت گرفته‌اند. این پرتره‌ها توسط قوانین محاسبات شکل نیافته اند، بلکه نوعی شمّ درونی و احساساتِ قوی، آنها را به وجود آورده است.» در پایان بدون ابهام می‌گوید: «سبک و ظاهر چیزهایی هستند که من نسبت به معانی‌ای که القا می‌کنند، بیشتر نگران‌شان هستم. این نگرانی‌ها علاقة بینندگان را به سمت خود می‌کشد، در حالی که احساسات و تخیل آنها را تکان نمی‌دهد.» کتاب مصورِ صدوبیست وهشت صفحه ای تحتِ عنوان «آلکس کاتس آدا را به تصویر می‌کشد» توسط رابرت استور با همکاری موزه جویش واقع در نیویورک در انتشارات دانشگاه ییل به چاپ رسیده است. این کتاب شامل مقالاتی از لورنس الووی و جیمز شویلر و همچنین شصت وشش تابلوی رنگی و شش تصویرِ سیاه وسفید است. کتابی نیز از کاتس به وسیله آن بتی- رمان نویس مشهور- در 1987 منتشر شد که به شهرتش دامن زد. منبعFrom Art Journal:Alex Katz - Review, Winter, 1998 by David Cohen Alex Katz: Seven Paintings - Review, Winter, 1998 by David Cohen Alex Katz: Erfundene Symbole/Invented Symbols - Review, Winter, 1998 by David Cohen Alex Katz: A Retrospective - Review, Winter, 1998 by David Cohen Alex Katz: Twenty Five Years of Painting from the Saatchi Collection - Review, Winter, 1998 by David Cohen Alex Katz Under the Stars: American Landscapes 1951-95 - Review, Winter, 1998 by David Cohen Alex Katz: American Landscape - Review, Winter, 1998 by David Cohen تهیه شده توسط: مجله تندیس/ ترجمه و
این صفحه را در گوگل محبوب کنید
[ارسال شده از: سیمرغ]
[مشاهده در: www.seemorgh.com]
[تعداد بازديد از اين مطلب: 343]
-
گوناگون
پربازدیدترینها