پايگاه تحليلي كهنه سربازان آمريكايي:

واضح آرشیو وب فارسی:فارس: پايگاه تحليلي كهنه سربازان آمريكايي:
خبرگزاري فارس: پايگاه تحليلي كهنه سربازان آمريكايي در مقاله‌اي به بررسي احتمالات مختلف در مورد رقابت تسليحات هسته‌اي در خاورميانه در صورت دست يافتن ايران به سلاح هسته‌اي پرداخته و معتقد است كه سياست‌هاي آمريكا در قبال ايران به ضرر خود اين كشور هستند.

به گزارش فارس، پايگاه تحليلي كهنه سربازان آمريكايي «وترنز تودي» در مقاله‌اي به قلم «دن ليبرمن» به بررسي احتمالات مختلف در مورد رقابت تسليحات هسته‌اي در خاورميانه در صورت دست يافتن ايران به سلاح هسته‌اي پرداخت. در اين مقاله به اين نكته اشاره مي‌شود كه چنين رقابتي هم اكنون نيز در حال جريان و در حقيقت مدت‌ها پيش توسط اسرائيل آغاز شده است.

* آغاز عصر جنگ هسته‌اي با حمله آمريكا به هيروشيما

زماني كه آمريكا بمب‌افكن «بي-29 سوپر فورترس» «انولا گي»، را فرستاد تا «ليتل بوي» (پسر كوچك) را بر سر مردم بي‌خبر هيروشيما بيندازد و عصر هسته‌اي را آغاز كرد، دولت اين كشور در يك زمينه مهم برنامه‌ريزي نكرد؛ چگونه از گسترش سلاح‌هاي هسته‌اي جلوگيري كند. آمريكا نتوانست شوروي سابق و چين را از دست‌يابي به توانايي هسته‌اي باز دارد و شايد تمايلي نداشت كه هم‌پيمان‌هاي انگليسي و فرانسوي‌اش احساس كمبود كنند. با اين حال، همه اين كشورها، به رهبري آمريكا، اين توانايي را داشتند تا هند و پاكستان را مجبور به قناعت به سلاح‌هاي متعارف كنند. آمريكا در اقدامي دير و بي‌تاثير تلاش كرد تا از طريق قطع كمك‌هاي اقتصادي و نظامي خود به پاكستان در اكتبر 1992، اين كشور را از ادامه فعاليت‌هايش در جهت توليد بمب منصرف كند. داد و فريادهاي آمريكا نتيجه‌اي نداشت. يكي از اشتباهات بزرگ سياست خارجي و نظامي آمريكا در دوران پس از جنگ، عدم محدود كردن زرادخانه‌هاي هسته‌اي دو دشمن اصلي قاره هند بود.
آمريكا چگونه مي‌تواند تا اين حد بي‌پروا عمل كند و درك نكند كه رقابت تسليحات هسته‌اي ايجاد كرده، و براي به دست آوردن بمب اجازه و حتي محركي در اختيار كشورهاي ديگر قرار داده است؟ چرا در سياست‌هاي خود اين را لحاظ نمي‌كند كه آنان كه احتمال زيادي دارد از بمب هسته‌اي استفاده كنند از آنان كه صرفاً بمب هسته‌اي در اختيار دارند، مهم‌تر هستند؟

* سياست هدفمند آمريكا در تحريك كشورها براي رسيدن به بمب هسته‌اي

پاسخ اين دو سؤال، سياست تقريباً هدفمند آمريكا را مبني بر تحريك ديگران به دست‌يابي به «ماده منفجره پايان‌دهنده جهان» افشا مي‌كند، و اگر بپذيريم كه جمهوري اسلامي در تلاش براي رسيدن به بمب است، اين تحريك‌ها به تصميم قطعي اين كشور براي رسيدن به بمب هسته‌اي معنا مي‌بخشد. يك گزاره ساده مي‌تواند قطعيت اين تصميم را كاهش دهد، و نه تنها به ايران، بلكه قدرت‌هاي بزرگ جهان مي‌توانند به هر كشوري كه فكر «آغاز جنگ» را در سر مي‌پروراند، اخطاري بدهند: حمله را آغاز كردن همان و نابودي همان.

* خطر سلاح‌هاي هسته‌اي در كشورهايي با عناصر تندرو

نتايج عدم مقابله با هند و پاكستان معناي واقعي رقابت تسليحاتي را مشخص مي‌كند: سلاح‌هاي هسته‌اي درون انبارهاي اسلحه كشورهايي كه عناصر تندرو در آن‌ها بي‌رحمانه قتل عام مي‌كنند، و اگر بتوانند به اين سلاح‌ها دست پيدا كنند، از آن‌ها عليه تمام جهان، به ويژه آمريكا، استفاده مي‌كنند. رسيدن ايران به توانايي هسته‌اي يك احتمال است و به اندازه واقعيت مهم نيست؛ پاكستان بمب‌هاي زيادي دارد و بي‌ثبات است. آن چه اين بي‌ثباتي را افزايش مي‌دهد، عدم كنترل اقدامات پيشين دكتر «عبدالقادر خان» فيزيك‌دان هسته‌اي مشهور (و بدنام) پاكستان است. دكتر «خان» در سال 2004 اعلام كرد كه طراحي و تكنولوژي سانتريفيوژهايي را براي كمك به برنامه‌هاي هسته‌اي به ايران، ليبي و كره شمالي قرار داده است. زماني كه «خان» جهان را در مي‌نورديد، «سي آي اي» كجا بود؟ آن چه بايد انجام شود تفكر قطعي در مورد ايران و تدوين سياست‌هايي است كه كره شمالي را به يك بازدارنده هسته‌اي تبديل كرده و اتخاذ همين سياست‌ها براي ايجاد انگيزه در ايران به منظور تكرار اقدام كره شمالي. با توجه به دشمني شديد آمريكا با جمهوري دموكراتيك خلق كره (DPRK) و همچنين حضور گسترده نظامي اين كشور در ژاپن و كره جنوبي، آيا رهبران «پيونگ‌يانگ» نبايد نگران باشند؟ اين ترس آنان باعث شد تا معاهده‌هاي پيشين را بپذيرند. در اكتبر 1994، «كلينتون» رئيس‌جمهور آمريكا، در مورد «چارچوب مورد توافق آمريكا و كره شمالي» به بحث نشست:

* توافق اوليه ميان آمريكا و كره شمالي در مورد مسئله هسته‌اي

كره شمالي پذيرفت تا فعاليت‌هاي غني‌سازي پلوتونيوم خود را متوقف كند و مورد نظارت آژانس بين‌المللي انرژي اتمي (IAEA) قرار بگيرد. هر دو طرف توافق كردند كه كره شمالي تا سال 2003، رآكتورهاي خود را با رآكتورهاي آب سبك با تأمين بودجه و تداركات توسط «سازمان توسعه انرژي شبه‌جزيره كره» (KEDO) جايگزين كند. آمريكا نيز پذيرفت كه براي مقاصد انرژي و تا زماني كه انرژي اتمي در دسترس باشد، سوخت سنگين براي «جمهوري دموكراتيك خلق كره» (DPRK) تأمين نمايد. هر دو طرف توافق كردند تا به سوي عادي‌سازي كامل روابط سياسي و اقتصادي گام بردارند. هر دو طرف توافق كردند تا با همكاري يكديگر براي رسيدن به صلح و امنيت، بدون سلاح هسته‌اي، در شبه‌جزيره كره تلاش كنند.و هر دو طرف توافق كردند تا با همكاري يكديگر در جهت تقويت نظام مبارزه با گسترش سلاح‌هاي هسته‌اي تلاش كنند. چه اتفاقي براي آن توافق‌نامه آرامش‌دهنده افتاد؟ افشاي هزينه‌ها، هزينه‌هاي متقابل، حقايق، و تحريف‌ها دشوار است. در تاريخ 22 ژانويه 2002، «بوش» دومين «سخنراني وضعيت كشور» را ايراد كرد و در آن به كره شمالي به عنوان بخشي از «محور شرارت» همراه با عراق و ايران اشاره نمود. آن چه مسلم است اين است كه دولت «جورج بوش پسر» با مقاصدي غير دوستانه با كره شمالي برخورد كرد. تحويل رآكتور اول، هر چند مهم‌ترين بخش توافق‌نامه و قرار بود تا سال 2003 به كره شمالي تحويل شود، دست كم تا سال 2008 به تعويق افتاد.نسخه افشا شده‌اي از «گزارش وضعيت هسته‌اي» ژانويه 2002 توسط دولت «بوش»، كره شمالي را كشوري اعلام مي‌كند كه آمريكا بايد براي استفاده از سلاح‌هاي هسته‌اي عليه آن آماده باشد.

پس از رفت و برگشت‌ها، و تخريب تأسيسات هسته‌اي توسط خود اين كشور و سپس بازسازي همين تأسيسات، جمهوري دموكراتيك خلق كره در نهايت تصميم قطعي گرفت تا به سلاح‌هاي هسته‌اي دست پيدا كند.

بحث آنان براي توجيه اين موضع قانع كننده بود.

* عدم پايبندي آمريكا به تعهدات خود در قبال كره شمالي

آمريكا به مهم‌ترين تعهد خود عمل نكرد. «جورج بوش» كره شمالي را به عنوان بخشي از «محور شرارت» معرفي نمود و وزارت خارجه مدام اعلام كرد كه به دليل تعدي «پيونگ‌يانگ» از حقوق بشر با كره شمالي توافق‌نامه صلح امضا نمي‌كند، و واشينگتن با بي‌توجهي به اين نتيجه رسيد كه، اگر دشمني ميان دو طرف پيش رود، كره شمالي بايد انتظار يك حمله هسته‌اي را از جانب آمريكا داشته باشد. دولت «بوش» از رهبران «كشور گوشه‌نشين‌ها» چه انتظاري داشت؟ وزارت خارجه مسلماً تصور مي‌كرد، با روش‌هاي مسالمت‌آميز، «كيم جونگ ايل» رهبر كره شمالي، از موقعيت سوء استفاده كرده و بمب اتم مي‌سازد. با اين حال، با كنار گذاشتن روش‌هاي مسالمت‌آميز، موجب شد تا جمهوري دموكراتيك خلق كره براي دفاع از امنيت خود به ساخت سلاح هسته‌اي تحريك شود.

* استفاده اصلي از سلاح‌هاي هسته‌اي براي اهداف بازدارندگي و نه حمله نظامي

جداي از حمله آمريكا عليه ژاپن، ساير كشورهاي عضو باشگاه هسته‌اي كه معاهده منع گسترش سلاح‌هاي هسته‌اي را امضا كرده بودند، از سلاح‌هاي هسته‌اي به عنوان عوامل بازدارنده استفاده مي‌كردند. شوروي سابق مجبور بود تا قدرت آمريكا را خنثي كند. انگلستان و فرانسه به زرادخانه‌هاي هسته‌اي نياز داشتند تا در مقابل شوروي از خود دفاع كنند. چين با بزرگ‌ترين خطرها مواجه بود: اين كشور در جهاني مملو از دشمن‌هايش قرار داشت.

* از ميان اعضاي جنبش متعهدها، تنها اسرائيل ممكن است از بمب هسته‌اي استفاده كند

كشورهايي كه معاهده منع گسترش سلاح‌هاي هسته‌اي را امضا نكرده‌اند (هند، پاكستان، كره شمالي و اسرائيل)، همگي به جز اسرائيل، از بازدارندگي به عنوان دليلي قطعي ياد مي‌كنند. هند از چين در هراس بود، پاكستان از هند مي‌ترسيد و كره شمالي نيز از آمريكا. زماني كه اسرائيل ظاهراً در سال 1963 شروع به توليد سلاح‌هاي هسته‌اي كرد، هيچ كدام از دشمنانش حتي فكر هسته‌اي شدن را نيز در سر نداشتند.

* هسته‌اي شدن اسرائيل به كمك آمريكا، انگليس و فرانسه

آمريكا ادعا مي‌كند كه بايد ايران را از دست‌يابي به سلاح هسته‌اي بازداشت، زيرا رسيدن ايران به سلاح هسته‌اي، رقابتي هسته‌اي را در خاورميانه به راه خواهد انداخت. اين در حالي است كه آمريكا و هم‌پيمانانش با مجاز كردن اسرائيل به دسترسي به سلاح‌هاي هسته‌اي، مدت‌ها پيش رقابت هسته‌اي را در خاورميانه آغاز كرده‌اند. اين كه اسرائيل اكنون داراي ظرفيت‌هاي هسته‌اي است به طور عمده در نتيجه اعمال آمريكا، انگليس و فرانسه است. در نتيجه كشورهاي خاورميانه نيز به دنبال وسيله‌اي براي خنثي كردن بمب‌هاي اسرائيل هستند.

«صدام حسين» در تاريخ 3 ژوئن 1978 در سخنراني خود در «دانشگاه البكر» به وضوح اين دوراهي را معري كرد.

* هدف اعراب از رسيدن به ظرفيت‌هاي هسته‌اي

«زماني كه اعراب آرايش نيروهاي نظامي خود را آغاز كنند، اسرائيل خواهد گفت: با بمب اتمي شما را هدف قرار مي‌دهيم. آيا اعراب بايد در اين شرايط متوقف شوند يا خير؟ اگر بمب اتمي نداشته باشند، متوقف خواهند شد. به همين دليل بايد بمب اتمي داشته باشند. اگر قرار باشد بمب اتمي داشته باشيم، بايد ارتش متعارف خود را به استفاده از سلاح‌هاي غير اتمي وادار كنيم. اگر شرايط بين‌المللي آماده نباشد و بگويند: «با بمب اتمي شما را هدف قرار مي‌دهيم»، ما هم خواهيم گفت: «ما هم شما را با بمب اتم هدف قرار مي‌دهيم. بمب‌هاي اتمي اعراب كار شما را يكسره خواهد كرد؛ اما اسرائيل نمي‌تواند كار اعراب را تمام كند.»

فرانسه با فروش يك رآكتور هسته‌اي و سوخت اورانيوم، راه اسرائيل را به سوي ظرفيت‌هاي هسته‌اي باز كرد.

* كمك‌هاي هسته‌اي فرانسه به رژيم صهيونيستي

«جزئيات همكاري‌هاي هسته‌اي فرانسه و اسرائيل در كتابي موسوم به» دو بمب (1982) نوشته «پيير پين» روزنامه‌نگار فرانسوي، آمده است؛ وي به اسناد رسمي فرانسه در شهر «ديمونا» (سرزمين‌هاي اشغالي) دسترسي پيدا كرد. اين كتاب افشا كرد كه مدارهاي خنك‌كننده «ديمونا» [تأميني توسط فرانسه] دو تا سه برابر بزرگ‌تر از اندازه مورد نياز رآكتورهاي 26 مگاواتي اين شهر ساخته شده‌اند؛ كه نشان مي‌دهد هدف از ساخت اين مدارها، همواره توليد مقادير زيادي پلوتونيوم براي ساخت بمب بوده است. اين كتاب همچنين نشان مي‌دهد كه مهندسين فرانسوي تأسيساتي را براي استخراج پلوتونيوم در همين محل احداث كرده‌اند. بنا به گفته‌هاي «پين»، كمك‌هاي هسته‌اي فرانسه اسرائيل را قادر كرد تا براي ساخت بمب، حتي پيش از جنگ شش روزه سال 1667، مقادير كافي پلوتونيوم را توليد كند. فرانسه همچنين اطلاعات طراحي‌هاي مربوط به سلاح‌هاي هسته‌اي را نيز به اسرائيل داد.

انگليس راه اسرائيل را به سوي دست‌يابي به بمب هموار كرد. «هارولد ويلسون» زماني كه نخست‌وزير انگليس بود، پلوتونيوم را در اختيار اسرائيل قرار داد.

* كمك‌هاي هسته‌اي انگليس به اسرائيل

«در زمان [نخست‌وزيري] »هارولد مك‌ميلان، انگليس اورانيوم 235 و آب سنگين را در اختيار اسرائيل قرار داد؛ اين اقدام باعث شد تا اسرائيل بتواند تأسيسات ساخت بمب هسته‌اي خود را در «ديمونا» بر پا كند. ميزان آب سنگيني كه انگليس در اختيار اسرائيل قرار داد به حدي بود كه به تخمين سازمان‌هاي اطلاعاتي انگليس، اسرائيل مي‌توانست با اين ميزان آب سنگين «هر سال شش سلاح هسته‌اي» بسازد.

آمريكا نگاه ديگري داشت.

«پس از آن كه آمريكا در سال 1960 به وجود رآكتور» ديمونا پي برد، متخصصين هسته‌اي اين كشور هر سال از سال 1965 تا 1969 از اين نيروگاه بازديد كرده و به دنبال نشانه‌هايي از توليد سلاح‌هاي هسته‌اي بودند.

مشخص نيست كه اين متخصصين چه چيزي يافتند؛ اما در سال 1968، «سي آي اي» به «ليندون» رئيس‌جمهور وقت، نتايج را اين گونه اعلام كرد كه اسرائيل بمب هسته‌اي توليد كرده است.

در سال 1969 اسرائيل نظارت‌هاي متخصصين آمريكايي را تا جايي كاهش داد كه اين متخصصين كتباً اعتراض كردند.

سال بعد از آن دولت «نيكسون» بدون دليل نظارت‌ها را قطع كرد.

* برخورد آمريكا با ايران شبيه به برخورد اين كشور با كره شمالي است

آمريكا پس از موافقت تلويحي آمريكا با توسعه سلاح‌هاي هسته‌اي توسط اسرائيل و مجاز كردن هند و پاكستان به هسته‌اي شدن، در مقابل ايران نيز موضعي نظير تقابل با كره شمالي را گرفته است؛ تحريك ايران براي ورود به شرايطي كه هر دو طرف در آن بازنده هستند.

* عدم توجه آمريكا به اين كه ايران خود قرباني تروريسم است

آمريكا بدون توجه به نتايج اقداماتش بر مواضع ايران، نيروهاي خود از در كشورهاي همسايه ايران مستقر مي‌كند، ايران را در مورد سابقه حقوق بشر و دولت ديكتاتوري‌اش موعظه مي‌كند و اين كشور را به همه نوع فعاليت تروريستي متهم مي‌نمايد. از هيچ كدام از اين فعاليت‌ها نام برده نمي‌شود و اين نكته نيز بيان نمي‌شود كه مردم ايران به شكلي مرموز ترور مي‌شوند، تأسيساتشان منفجر مي‌شود، كامپيوترهايشان توسط ويروس «استاكس‌نت» مورد حمله قرار مي‌گيرد و جاسوس‌هاي «سي آي اي» توسط اين كشور و «حزب‌الله» دستگير مي‌شوند. چه كسي پشت اين اقدامات شرورانه است؟ آيا اين افراد تروريست نيستند؟

* سياست‌هاي آمريكا در مورد ايران به ضرر خود اين كشور هستند

هر چند شورشيان در عراق از سلاح‌هاي آمريكايي استفاده مي‌كنند، ايالات متحده بدون هيچ مدركي عراق را به مسلح كردن اين افراد متهم مي‌كند. اين كشور در افغانستان از كمك‌هاي ايران به «طالبان» انتقاد مي‌كند، هر چند «طالبان» با ايران دشمن است و در بسياري از قراردادهاي اقتصادي اين كشور و دولت «كرزي» كه رابطه خوبي با اين گروه دارد، دخالت مي‌كند. آمريكا با اقدامات خود به ايران مي‌گويد: «اگر مي‌خواهيد زنده بمانيد، بازدارنده‌اي براي خود دست و پا كنيد.» سياست‌هاي آمريكا در مورد ايران مانند بسياري ديگر از سياست‌هاي وزارت خارجه آمريكا، به ضرر خود اين كشور هستند و ايران را مجبور به سرمايه‌گذاري در سلاح‌هاي هسته‌اي مي‌كنند.

* اهميت بيشتر آنان كه زمينه استفاده از بمب هسته‌اي را دارند نسبت به صرفاً دارندگان اين سلاح

آيا آمريكا نبايد در سياست‌هاي خود اين را لحاظ كند كه آنان كه زمينه بيشتري براي استفاده از بمب دارند از كساني كه صرفاً صاحب بمب هستند، مهم‌ترند؟ انگليس بمب دارد؛ اما هيچ احتمالي وجود ندارد كه از اين سلاح استفاده كند. احتمال اندكي وجود دارد كه جمهوري دموكراتيك خلق كره، حتي در شرف فروپاشي از بمب هسته‌اي استفاده كند؛ عليه چه كسي، برادران خودش؟ تنها عناصر راديكال در پاكستان و اسرائيل ممكن است از اين سلاح براي تجاوز به كشوري ديگر استفاده كنند، پاكستان به دليل زمينه‌هاي انتحاري و اسرائيل به اين دليل كه با ضد حمله‌اي هسته‌اي مواجه نخواهد شد.

دولت كنوني پاكستان از اين بمب استفاده نخواهد كرد؛ اما اين احتمال قطعاً وجود دارد كه بي‌ثباتي در اين كشور بمب‌ها را در اختيار گروه‌هاي راديكالي قرار دهد كه هيچ واهمه‌اي از استفاده از اين اسلحه مرگ‌بار ندارند.

* زمينه‌هاي اسرائيل براي استفاده از بمب هسته‌اي

اگر اسرائيل به آستانه شكست برسد ممكن است از اين بمب‌ها استفاده كند. اسرائيل در چندين جنگ، از جمله حمله دسامبر سال 2008 به «غزه»، بي‌توجهي خود را به زندگي دشمنش نشان داده است. حتي اگر كشور مقابل اسرائيل سلاح هسته‌اي داشته باشد (هر چند در حال حاضر هيچ كدام از دشمنان اسرائيل سلاح‌هاي كشتار جمعي ندارند)، باز هم اندازه كوچك اين رژيم و نزديكي آن به كشورهاي عربي، در جنگ هسته‌اي احتمالي، نكته‌اي به سود اسرائيل است. احتمال وارد شدن خساراتي شديد به مردم بي‌گناه عرب، موجب تأمل در انجام اقدامات انتقام‌جويانه خواهد شد. دليل اصلي اسرائيل براي داشتن بمب ايجاد توانايي در اين رژيم براي تهديد (واقعي يا غير واقعي) كشورهايي است كه با سياست‌هاي اين رژيم مخالفت مي‌كنند، از جمله ايران كه در مورد از دست دادن احتمالي مكان‌هاي مقدس مسلمانان در بيت‌المقدس، نگران و از گسترش اسرائيل و ظلم اين رژيم عليه مردم فلسطين ناراحت است.

* امكان استفاده اسرائيل از بمب‌هاي هسته‌اي

در جنگ «يوم كيپور» در سال 1973، زماني كه اسرائيل با احتمال نابودي مواجه شد، ترسي وجود داشت مبني بر اين اگر آمريكا با سلاح‌هاي ديگر به اسرائيل كمك نكند، ممكن است اين رژيم از سلاح‌هاي هسته‌اي عليه دشمنانش استفاده كند. كمك‌هاي نظامي گسترده آمريكا از طريق هوا، جنگ را به سود اسرائيل به پايان برد. يكي از مقامات فرانسوي موقعيت را تشريح مي‌كند:

* دست به دست شدن طراحي بمب‌هاي هسته‌اي ميان آمريكا، فرانسه و رژيم صهيونيستي

«در سال 1986، به نقل از» فرانسيس پرين عضو عالي‌رتبه آژانس انرژي اتمي فرانسه از سال 1951 تا 1970، در رسانه‌ها گفته شد كه فرانسه و اسرائيل با همكاري نزديك با يكديگر به مدت دو سال در اواخر دهه 1950 در پي طراحي بمب اتمي بوده‌اند. «پرين» اعلام كرد كه آمريكا توافق كرده است تا دانشمندان فرانسوي كه در «پروژه منهتن» مشغول كار بودند، مي‌توانند از دانششان در كشور خود نيز استفاده كنند، به شرط آن كه اين ماجرا مخفي بماند. اما بعدها «پرين» اعلام كرد: «به نظر ما رسيد كه مي‌توانيم اين راز را در اختيار اسرائيل قرار دهيم، به شرط آن كه آنان خود اين راز را مخفي نگه دارند.» وي افزود: «ما تصور مي‌كرديم بمب اسرائيل آمريكايي‌ها را هدف قرار خواهد داد، نه به منظور شليك، بلكه براي اعلام اين كه اگر نخواهيد در موقعيت‌هاي حساس به ما كمك كنيد، مجبورتان خواهيم كرد و در غير اين صورت از بمب‌هاي هسته‌ايمان استفاده مي‌كنيم.»

* استفاده ايران از ظرفيت‌هاي هسته‌اي به منظور بازدارندگي

جمهوري اسلامي نيز نمي‌تواند از سلاح‌هاي هسته‌ايش براي حمله به كشوري ديگر استفاده كند. هر اقدامي اين چنين موجب خواهد شد تا دشمنان ايران، جمهوري اسلامي را در يك چشم به هم زدن نابود كنند. بمب‌هاي هسته‌اي اين كشور تنها مي‌تواند بمب‌هاي ديگر را خنثي كند. اين داستان نهايتاً به تنها راه توقف گسترش سلاح‌هاي هسته‌اي در خاورميانه ختم خواهد شد: يا همه بمب‌هاي موجود را نابود كنيد و يا آن‌ها را خنثي نماييد.

* راه حلي ديگر براي جلوگيري از وقوع يك جنگ هسته‌اي

حتي شرايط بهتر اين كه اعلام كنيم هر گونه حمله هسته‌اي توسط هر كشوري با حمله متعارف، اما گسترده قدرت‌هاي بزرگ شوراي امنيت سازمان ملل عليه آن كشور همراه خواهد شد. پيشنهادي به آن‌ها بدهيم كه نتوانند ردش كنند، نه اين كه در دسترس آنان نباشد.

انتهاي پيام/100346/ج.ص

يکشنبه|ا|11|ا|دي|ا|1390

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: فارس]

[مشاهده در: www.farsnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 187]