بخشى از زندگانى سردار خيبرى شهيد حاج ابراهيم همت شكفتن در فصل آتش

واضح آرشیو وب فارسی:واحد مرکزي خبر: بخشى از زندگانى سردار خيبرى شهيد حاج ابراهيم همت شكفتن در فصل آتش
[حسين ابوالفتحى]
پس از شروع جنگ تحميلى از سوى رژيم متجاوز عراق، شهيد همت به صحنه كارزار وارد شد و درطى ساليان حضور در جبهه هاى نبرد، خدمات شايان توجهى برجاى گذاشت و افتخارها آفريد.
او و سردار رشيد اسلام حاج احمد متوسليان، به دستور فرمانده كل سپاه مأموريت يافتند ضمن اعزام به جبهه جنوب، تيپ محمدرسول الله (ص) را تشكيل دهند.
در عمليات سراسرى فتح المبين، مسئوليت قسمتى از كل عمليات به عهده اين سردار دلاور بود. موفقيت عمليات درمنطقه كوهستانى «شاوريه» مرهون ايثار و تلاش اين سردار بزرگ و همرزمان اوست.
شهيد همت در عمليات پيروزمند بيت المقدس در سمت معاونت تيپ محمدرسول الله (ص) فعاليت و تلاش تحسين برانگيزى را در شكستن محاصره جاده شلمچه ـ خرمشهر انجام داد و به حق مى توان گفت كه او و يگان تحت امرش سهم بسزايى در فتح خرمشهر داشته اند و با اين كه منطقه عملياتى دشت بود، شهيد حاج همت با استفاده از بهترين تدابير نظامى به نحو مطلوبى فرماندهى كرد.
با شروع عمليات رمضان در تاريخ ۱۳۶۱‎/۴‎/۲۳ درمنطقه «شرق بصره» فرماندهى تيپ ۲۷ حضرت رسول اكرم (ص) را برعهده گرفت و بعدها با ارتقاى اين يگان به لشكر، تا زمان شهادتش در سمت فرماندهى انجام وظيفه نمود. پس از آن در عمليات مسلم ابن عقيل و محرم ـ كه او فرمانده قرارگاه ظفر بود ـ سلحشورانه با دشمن زبون جنگيد. در عمليات والفجر مقدماتى بود كه شهيدحاج همت، مسئوليت سپاه يازدهم قدر را كه شامل لشكر ۲۷ حضرت محمدرسول الله (ص)، لشكر ۳۱ عاشورا، لشكر ۵ نصر و تيپ ۱۰ سيدالشهدا (ع) بود، برعهده گرفت.
سرعت عمل و صلابت رزمندگان لشكر ۲۷ تحت فرماندهى ايشان در عمليات والفجر ۴ و تصرف ارتفاعات كانيمانگا در آن مقاطع از خاطره ها محو نمى شود.
صلابت، اقتدار و استقامت فراموش نشدنى اين شهيد والامقام و رزمندگان لشكر محمدرسول الله(ص) در جريان عمليات خيبر درمنطقه طلائيه و تصرف جزايرمجنون و حفظ آن با وجود پاتك هاى شديد دشمن، از افتخارات تاريخ جنگ محسوب مى گردد.
خاطره اى از همرزم شهيد همت
راوى قاسمى:
شب عمليات بود. به همراه حاج همت توى ديدگاه ايستاده بودم، با بى سيم و تجهيزات.
آن شب دلم مى خواست كه به همراه ساير رزمندگان جلو بروم، ولى حاجى موافقت نمى كرد. هر چه اصرار و التماس كردم، فايده اى نداشت. مى گفت: «من اين جا بيشتر به شما احتياج دارم. مى خواهم تو را به اين طرف و آن طرف بفرستم و كارهاى زيادى دارم. بايد همين جا بمانى.»
پاى بى سيم نشسته بودم. شبكه حسابى شلوغ بود. همين طور كه به مكالمات مختلف بى سيم گوش مى دادم، متوجه حاج همت شدم. ديدم دارد به آسمان نگاه مى كند و اشك مى ريزد. توجهى نكردم و نخواستم كه مزاحمش بشوم.
پس از مدتى، طاقت نياوردم و پرسيدم: «حاجى، چى شده »
جواب نداد. نگاهى به آسمان كردم. گفتم شايد چيز خاصى ديده است، ولى چيزى توجهم را جلب نكرد.
كمى كه به آسمان خيره شدم و مكالمات بى سيم را گوش كردم، ناگهان متوجه شدم كه قضيه از چه قرار است. ماه لحظه به لحظه رزمندگان را يارى مى كرد. وقتى بچه ها به رودخانه مى رسيدند و نياز به نور داشتند، ابرها كنار مى رفتند و نور ماه همه جا را روشن مى كرد؛ وقتى به دشت مى رسيدند، ماه زير ابرها پنهان مى شد و دشمن نمى توانست رزمندگان را ببيند.
عجيب بود. وقتى بچه ها به پشت ميدان مين رسيدند، همه جا تاريك شد و دقيقاً در همان لحظه درگيرى شروع شد. مثل اين كه كليد روشنايى ماه در دست بچه ها بود. هر وقت نياز به نور داشتند، همه جا روشن مى شد و هروقت نيازى نداشتند، همه جا تاريك.
موقعى كه حاج همت پشت بى سيم گفت: «به ماه توجه داشته باشيد كه چه طور به يارى بچه ها آمده.» چند دقيقه بيشتر طول نكشيد كه شنيدم فرماندهان پشت بى سيم دارند گريه مى كنند. اشك شوق مى ريختند؛ به خاطر امدادى كه از سوى خداوند به بچه ها مى رسيد. حاج همت كه زودتر از اينها متوجه قضيه شده بود، بيشتر از ديگران اشك مى ريخت.

همسر بزرگوار شهيد همت
اما شايد از زمان حضور شهيد همت به عنوان يكى از سرداران اسلام در جنگ تحميلى بيشترين سختى ها را بانويى كشيد كه در سخت ترين شرايط در كنار آن شهيد بزرگ ايستاد و مهمترين قوت قلب او بود. همسر حاج ابراهيم، بانويى كه شايد هيچوقت نتوانست به خاطر مشغله و درگيرى هاى شهيد همت مزه يك زندگى ايده ال را كه قرار بود همچون هر زن ديگرى با همسرش داشته باشد را بچشد. وى نيز در مدت زمان كم زندگى اش با آن شهيد خاطراتى دارد:
ما اصلاً مراسم نداشتيم. من بودم و ابراهيم و خانواده هايمان. يك حلقه خريديم به هزار تومان. ابراهيم هم يك انگشتر عقيق گرفت به قيمت صد و پنجاه تومان.‎/‎/‎/
صبح روزى كه مهدى مى خواست متولد شود، ابراهيم زنگ زد خانه خواهرش. از لحنش معلوم بود خيلى بى قرار است. مادرش اصرار كرد بگويم بچه دارد به دنيا مى آيد. گفتم: نه. ممكن است بلند شود اين همه راه را بيايد، بچه هم به دنيا نيايد. آن وقت باز بايد نگران برگردد. مدام مى گفت: من مطمئن باشم حالت خوب است زنده اى هنوز بچه هم زنده است گفتم: خيالت راحت همه چيز مثل قبل است. همان روز، عصر مهدى به دنيا آمد و چهار روز بعد ابراهيم آمد. بدون اين كه سراغ بچه برود، آمد پيش من گفت: تو حالت خوب است ژيلا چيزى كم و كسر ندارى بروم برات بخرم گفتم: احوال بچه را نمى پرسى. گفت: تا خيالم از تو راحت نشود نه. آنقدر مراعات مرا مى كرد كه حتى نمى گذاشت ساك سفرش را ببندم و بالاخره يك بار پيش آمد كه ساك، سفرش را من ببندم. براى اولين بار و آخرين بار. دعا گذاشتم برايش توى ساك، تخمه هم خريدم كه توى راه بشكند. (گره پلاستيكش باز نشده بود، وقتى ساكش به دستم رسيد.) يك جفت جوراب هم برايش خريدم كه خيلى ازش خوشش آمد. (وقت خاكسپارى همين جوراب ها پايش بود.) تمام وسايلش را گذاشتم توى ساكش، زيپش را بستم، دادم دستش سرش را انداخت پائين گفت: قول بده ناراحت نشوى ژيلا. گفتم: چى شده مگه گفت: ممكن است به اين زودى نتوانم بيايم ببينمتان. گفت: من ازت شرمنده ام. تمام مدت زندگى مشتركمان تو يا خانه پدر خودت بودى يا خانه پدر من. نمى خواهم بعد از من سرگردانى بكشى. به برادرم مى گويم خانه شهرضا را برايتان آماده كند. آخرين بار سه شنبه تماس گرفت ساعت چهار و نيم عصر شانزده اسفند. چند بار گفت: خيلى دلم برات تنگ شده، گفت: مى خواهم ببينمتان. اگر شد كه بيست و چهار ساعته مى آيم مى بينمتان و برمى گردم. اگر نشد يكى را مى فرستم بيايد دنبالتان. مى آييد اهواز اگر بفرستم سختت نيست با دو تا بچه. و من با خوشحالى گفتم: «با تمام سختى هايش به ديدن تو مى ارزد. يك هفته گذشت اما نه ابراهيم تماس گرفت و نه آمد. ساعت ۲بعدازظهر اخبار اعلام كرد، فرمانده لشكر حضرت رسول (ص) شهيد شد. من داخل مينى بوس بودم. آبرودارى را كنار گذاشتم، از ته دل جيغ كشيدم. جلو مسافرهايى كه نمى دانستند چى شده. سرم سنگين شده بود، از جيغ هايى كه مى زدم.‎/‎/‎/ دلم مى خواست ببينمش. كشو را آرام آرام باز كردند. اما آن ابراهيم هميشگى نبود چشم هاى هميشه قشنگش نبود. خنده اش نبود. اصلاً! سرى نبود. هميشه شوخى مى كردم مى گفتم:«اگر بدون ما بروى گوش هايت را مى برم مى گذارم كف دستت». ابراهيم چطور دلت آمد بيايم اين جا چشم هايت را نبينم. خنده هايت را نبينم. سر و صورت هميشه خاكيت را نبينم. حرف هايت را نشنوم. روزهاى آخر يكبار به من گفت: دلم خيلى برايت تنگ مى شود اگر بروم، اگر تنها بروم، و با اين كلامش آتش به جانم زد.
نحوه شهادت حاج ابراهيم
شهيد همت در جريان عمليات خيبر به برادران گفته بود: «بايد مقاومت كرده و مانع از بازپس گيرى مناطق تصرف شده، توسط دشمن شد. يا همه اين جا شهيد مى شويم و يا جزيره مجنون را نگه مى داريم.» رزمندگان لشكر نيز با تمام توان دربرابر دشمن مردانه ايستادگى كردند. حاجى جلو رفته بود تا وضع جبهه توحيد را از نزديك بررسى كند، كه گلوله توپ در نزديكى اش اصابت مى كند و اين سردار دلاور به همراه معاونش، شهيد اكبر زجاجى، دعوت حق را لبيك گفتند و سرانجام در ۲۴ اسفند سال ۶۲ در عمليات خيبر به لقاء خداوند شتافتند.

يکشنبه|ا|18|ا|اسفند|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: واحد مرکزي خبر]

[مشاهده در: www.iribnews.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 238]