اين خاك سجده‌گاه آسماني‌هاست

واضح آرشیو وب فارسی:ايسنا: اين خاك سجده‌گاه آسماني‌هاست

خبرگزاري دانشجويان ايران - تهران
سرويس: نگاهي به وبلاگها

باز نغمه‌خوان، پرستوي دلم پر مي‌كشد، قصه سفر دارد، لحظه‌اي ما را بخوان، اي عشق! زمين... اندكي پناه ما باش! و اي خاك ما را جايي ببر كه آسمان از آنجا شروع مي‌شود، تا دوباره دل به درياي عشق زده و قدم در بيابان‌هاي خشك و سوزان جنوب نهيم...

به گزارش سرويس نگاهي به وبلاگ‌هاي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، در وبلاگي به نشاني http://ghorobe.blogfa.com آمده است: دل را به گوشه چفيه گره بزنيم و در كنج حرمخانه اين خاك‌ها با دل آواره خلوت كنيم...

اينجا كنعان دلدادگي است...

اينجا سرزمين مرداني است كه تا آخر كوچه‌هاي عرفان را با محبت زهرا رفته‌اند.

مرداني كه عاشق شدند و بهاي عشق از جان پرداختند

كه عشق آتشي است كه جان‌هاي بي‌شمار را سوخته است.

و تو شنيده‌اي حكايت شمع و پروانه را، پروانگاني بال و پر سوخته

كه در ره عشق بايد از هر چه تعلق، دست شست؛ حتي اين تن خاكي...

حجاب چهره جان مي‌شود غبار تنم * خوشا دمي‌كه از اين چهره پرده برفكنم

اين سرزمين بوي پيراهن يوسف‌هاي شهيد را براي روز مبادا

در چشمان غم گرفته‌اش به امانت نگه داشته است.

خاك را كه نگاه مي‌كني همه تسبيح است؛ دانه دانه مثل اشك...

راه رفتن روي اين خاك‌ها حس عجيبي دارد، مزه مرگ مي‌دهد حين زندگي!

از گوشه گوشه اين سرزمين، صداي «السلام عليك يا اباعبدالله» مي‌آيد.

طلائيه،... عطش نوشان بزم ظهر عاشورا و بچه‌هاي انتقام سيلي زهرا

ظهر و شيميايي و بوي دود و چه باور كني يا نكني؛

ماسك‌ها به تعداد بچه‌ها نبود و سرفه‌ها كه تمامي‌ندارند...

فكه... همانجايي كه اذن دخولش تشنگي است.

تا چشم‌ها گواهي مي‌دهد رمل است و غربت و مظلوميت.

جايي كه خيلي راحت مي‌شود دست خدا را ديد، آن را گرفت و بالا رفت.

جايي كه روي تمام سنگ‌هايش نوشته‌اند:

يادمان نرود قمقمه‌ها هميشه بوي مشك عباس مي‌دهند.

چقدر در فكه نسيم حسين مي‌وزد!

چقدر آويني مي‌بارد! سيدي كه همين جا پرنده شد.

« چگونه در بند خاك بماند آنكه پرواز آموخته است و راه كربلا مي‌شناسد »

شلمچه رنگ غريبي دارد

نمي‌دانم چه رازي است... اصلاً تا نام شلمچه را مي‌نويسي دستي مي‌آيد

و كلمه‌ها را مي‌برد سمت بي قراري‌ها...

چقدر مظلوميت اينجا پيدا مي‌شود؛

در شلمچه مظلوميت آفتابي ترين مفهومي‌است كه هيچ وقت پشت ابر نمي‌ماند.

و غروبش هنوز در غوغاى غريبى، غم و بغض پرواز مى دهد

هر چقدر كه بيشتر فكر كني بيشتر به اين معنا مي‌رسي كه در شلمچه هميشه حق با سكوت است...

اينجا سكوت كه كني تازه گوش‌هايت مي‌شنوند.

خاكهاي تفتيده شلمچه، تنها اكسيري است كه جان‌هاي مرده را از نو احيا ميكند

به اين خاك كه مي‌رسي، چونان موسي بايد دل به آتش زد

و پاها را به مهماني خارهاي بيابان برد كه اين خاك، سجده‌گاه آسماني‌هاست.

و اروند...آب و آتش....

هر كسي مي‌خواهد به امام زمانش برسد، بايد خودش را به آب و آتش بزند

و آن شب، هم آب بود هم آتش.

يا صاحب الزمان

شايد ما را باوري نيست تا دريابيم شهادت، انگاره وصال توست.

شهدا نيز با تو غايبند، اي كاش ما نيز با تو غايب بوديم

اي كاش ما هم چونان خورشيدهاي درخشان به عيد خون كشيده شويم

تا تو را دريابيم

«اين بقيه الله»...« يا ليتنا كنت معكم »...

انتهاي پيام

دوشنبه|ا|19|ا|اسفند|ا|1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ايسنا]

[مشاهده در: www.isna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 215]