سيره حسين بن علي عليه السلام(1)«حسين (ع)»؛ رحمت بي‌دريغ‌ خداوند به بشريت

واضح آرشیو وب فارسی:خبرگزاري قرآني ايران: سيره حسين بن علي عليه السلام(1)«حسين (ع)»؛ رحمت بي‌دريغ‌ خداوند به بشريت
گروه بين‌الملل: وجود پر بركت حسين‌بن‌علي(ع) از جمله رحمت‌هاي بي‌دريغي است كه خداوند عزوجل به بشريت ارزاني داشته؛ وي سرشار از رازهاي سر به مُهري است كه جز اندكي از آن‌ها براي ما آشكار نشده و به دست ما نرسيده و آنچه مسلم است حسين(ع) فراتر از قلم و نگارش است اما:آب دريا را اگر نتوان كشيد هم به قدر تشنگي بايد چشيد.
خبرگزاري قرآني ايران(ايكنا) برآن است تا با آغاز ماه محرم‌الحرام با هدف شناخت و معرفت جايگاه حسين بن علي(ع) طي سلسله‌ ياداشت‌هايي به بررسي زندگي و سيره امام حسين(ع) پرداخته، سپس واقعه عاشورا و مسائل پيرامون آن را مورد كنكاش قراردهد، باشد كه از اين رهگذر رازهايي سر به مُهر از سيره آن امام بزرگوار و آن واقعه عظيم آشكار شود.

سوم شعبان سال چهارم هجري فرزند دوم علي(ع) و فاطمه زهرا(س) ديده به جهان گشود؛ به امر خداوند اين فرزند را «حسين»* نام نهادند، زندگاني اين امام بزرگوار را مي‌توان به چهار دوره تقسيم‌كرد:

1ـ دوران پيامبر(ص)

از 3 شعبان سال 4 هجري(ولادت امام) تا 28 صفر سال 11 هجري(وفات پيامبر(ص)) يعني دوران كودكي آن حضرت كه البته با كودكي برادرش حسن(ع) آميخته بود؛ اين دو بزرگوار در اين دوران در دامان پر مهر و محبت پيامبر(ص)، علي(ع) و فاطمه(س) پرورش يافته و براي جانشيني جدشان رسول خدا(ص) آماده شدند.

در اين دوران دو نكته قابل تأمل است:

الف ـ آيات نازل شده در مدح امام(ع)

از مهم‌ترين وقايع دوران كودكي امام(ع) كه بسان ماه در ميان ستارگان مي‌درخشد، آياتي است كه خداوند در شأن ايشان و خانواده ايشان نازل كرده و از كودكي جايگاه‌شان را بهشت قرارداده است؛ آياتي نظير تطهير(آيه33 سوره مباركه احزاب)، مباهله(آيه 61 سوره مباركه آل عمران)، مودت(آيه 23سوره مباركه شوري) و هل اتي(آيات22-5 سوره مباركه دهر).

ب ـ توجه ويژه پيامبر اكرم(ص) به امام حسين(ع)

از آنجا كه پيامبر اكرم(ص) از وقايع پس از خود به خوبي مطلع بودند لذا همواره در برابر چشم مردم اين دو را بسيار بزرگ مي‌داشتند و با عباراتي چون «من احب الحسن والحسين فقد احبني و من ابغضهما فقد ابغضني»**(هركس حسن(ع) وحسين(ع) را دوست بدارد مرا دوست مي‌دارد و هركس با آنان دشمني داشته باشد با من دشمني كرده است) اين محبت و علاقه را ابراز داشته تا مردم را متوجه اهميت اين دو بزرگوار نزد خود كنند و مقام و منزلت رفيعشان را به مردم نشان دهند.

ايشان همواره مي‌فرمودند«الحسن والحسين سيدا شباب اهل الجنه و ابوهما خير منهما»(حسن و حسين سرور جوانان اهل بهشتند و پدر آنان از ايشان برتراست ـ همان منبع، صفحه262)تا پس از ايشان، آنان كه به‌دنبال هدايتند راه را گم نكنند و پشت سر اين دو و پدر بزرگوارشان حركت كنند، لذا در روز عاشورا مي‌بينيم كه امام حسين(ع) ‌پيوسته به مردم مي‌فرمايند:«اي مردم، مي‌دانيد من كه هستم؟ من پسر علي و فاطمه و فرزند پيامبر شما هستم.» تا شايد اگر كسي در ميان اين مردمان جوياي هدايت است و هنوز آگاه نشده، متوجه حقيقت امر بشود و دست از جنگ با امام زمان خود بكشد.

2ـدوران امامت امام علي(ع) (28 صفر 11 هجري تا 21 رمضان 40 هجري( 6 تا 36 سالگي حسين بن علي(ع)

حسين بن علي(ع) 6 ساله شاهد مرگ جدش رسول خدا(ص) بود، پس از مرگ پيامبر وي شاهد كودتاي سقيفه، به آتش كشيدن درب خانه پدري، دربند كشيدن پدرش علي(ع) و شهادت مادرش زهرا(س) و برادرش محسن بود؛ شاهد دفن شبانه و مخفيانه مادر و غصب ولايت پدر.

حسين(ع) در اين سال‌ها با غم بي‌مادري و خانه‌نشيني پدر همراه بود، و آنگاه كه علي به خلافت رسيد، شاهد مخالفت‌ها، كارشكني‌ها و تهمت‌ها بود، وي در اين دوران مأمور به اطاعت از پدر و امام وقت خويش يعني علي(ع) بوده و به همراه برادرش يار و مددكار ايشان بود؛ سرانجام نيز با پدر متهم به بي‌ديني و بي‌نمازي درحالي وداع كرد كه فرق سرش در محراب عبادت شكافته شده بود.

3ـ دوران امامت امام حسن(ع)(21 رمضان 40 تا 28 صفر 50 هجري(36 تا 46 سالگي حسين(ع)

حسين‌بن‌علي(ع) در اين دوران شاهد غصب خلافت برادرش توسط معاويه بود، ايشان با وجود تبليغات سوء معاويه و خيانت سرداران سپاه برادر، همواره يار و مددكار و غم‌خوار حسن‌بن‌علي(ع) بود، وي كه در اطاعت امام وقتش به سر مي‌برد در كنار برادر تن به صلح با معاويه داد و سكوت اختيار كرد و سرانجام شاهد شهادت برادر به دست معاويه بود.

4ـ دوران امامت امام حسين(ع)(از 28 صفر 50 هجري(شهادت امام حسن(ع) تا 10 محرم 61 هجري( 46 تا 57 سالگي حسين(ع)

در اين 10 سال كه حسين بن علي(ع) امام وقت بود و هدايت امت جدش رسول خدا(ص) را به عهده داشت، به بيان دين و حمايت همه جانبه از آن پرداخت؛ وي در اين دوران خون دل‌ها خورد تا امت پيامبر(ص) را از انحراف و كژي در امان دارد، وي به احترام صلح‌نامه امام حسن(ع)*** در برابر معاويه سكوت اختياركرد اما پس از مرگ آن ملعون و روي كارآمدن يزيد با او بيعت نكرد و براي امر به معروف و نهي از منكر و اصلاح امت جدش رسول خدا(ص) در راه دين و به‌منظور بقاي آن قيام كرد و در ظهر عاشوراي سال 61 هجري به شهادت رسيد.

براي مطالعه بيشتر در زمينه دوران زندگي گهربار امام حسين(ع) مي توان به منابعي چون بحار الانوار؛ نوشته علامه مجلسي(جلد44 )، امام حسن(ع) و امام حسين(ع)؛ نوشته علامه اميني، سقيفه؛ نوشته علامه عسگري، كتاب‌شناسي امام حسين(ع)؛ نوشته محمد اسفندياري، مراجعه كرد.

* «حسين» معرب «شبير» است و شبير نامي است عبراني متعلق به فرزند دوم هارون(ع)، وصي و برادر موسي(ع).

**بحار الانوار، جلد43، صفحه264

*** طبق صلح‌نامه امام حسن(ع) با معاويه، معاويه حق نداشت پس از خود جانشين انتخاب كند، اما وي به عهد خود وفا نكرد.

...ادامه دارد
دوشنبه 16 دي 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: خبرگزاري قرآني ايران]

[مشاهده در: www.iqna.ir]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 184]