به نويسندگان جوان جسارت خلاقيت را بياموزيم

واضح آرشیو وب فارسی:ابرار: به نويسندگان جوان جسارت خلاقيت را بياموزيم
فتح ا... بى نياز با انتقاد از تدريس نشدن داستان نويسى خلاق در دانشگاه ها، كارگاه هاى داستان نويسى را در عين تأثيرگذارى، خالى از آسيب ندانست. اين منتقد ادبى و داستان نويس درباره كارگاه هاى داستان نويسى به ايسنا گفت: «در كشور ما، متأسفانه كارگاه هاى داستان نويسى خلاق در دانشگاه ها برگزار نمى شود؛ از اين رو علاقه مندان به داستان نويسى در محيط بيرون دانشگاه به جست وجوى چهره هاى داستان نويسى براى حضور در كارگاه شان مى پردازند؛ در حالى كه در كشورهاى ديگر، افرادى كه داستان نويسى تدريس مى كنند، چهره هاى معرفى شده ا ى هستند و فرد بر اساس نيازش، استادش را انتخاب مى كند.» او تصريح كرد: «كارگاه هاى داستان نويسى در جامعه ما مى تواند آسيب هاى جدى را هم براى هنرآموز به همراه داشته باشد، كه اين آسيب وجوه مختلفى دارد. درواقع، برخى از هنرجويان تحت تأثير شديد آموزه هاى استاد قرار مى گيرند؛ مثلا استاد مى آيد روى زبان و بازى هاى زبانى در داستان نويسى تأكيد مى كند كه هنرجويان به اين نحو بنويسند يا مثلا بر كار فرماليستى يا صورت گرايانه اصرار مى ورزد؛ از همين رو شاگرد، فردى تك بعدى مى شود كه تنها به يك ساحت داستان نويسى تأكيد مى كند. به اعتقاد من، اين آسيبى جدى براى هنرآموز در آغاز فعاليت هنرى اش است.» بى نياز معتقد است: «استاد كارگاه داستان نويسى ابتدا بايد ساير انواع و اقسام رويكردهاى داستان نويسى را براى هنرجو بيان كند. از سويى، ضرورت دارد كلاس ها از نظر روابط عاطفى بين استاد و هنرجويان و هنرجويان با هم به عنوان الگويى از بهترين روابط انسانى باشد و اگر هم ميسر نيست، دست كم رابطه ها دلنشين باشد. همچنين استاد بايد از رفتارهاى تحقيرآميز و يا ستايش آميز صرف درباره هنرآموز پرهيز كند.» اين نويسنده تك بعدى شدن هنرآموزان را يكى از آسيب هاى كارگاه هاى داستان نويسى دانست و افزود: «يك نويسنده جوان ضرورت دارد جسارت خلاقيت را بياموزد. همچنين لازم است به تجربه هاى زيست فرد اهميت داده شود و اين ها مسائلى است كه استاد بايد به شاگرد منتقل كند.» او انگيزه اقتصادى را عاملى در برپايى كارگاه داستان نويسى ذكر كرد و توضيح داد: «به هر حال، انگيزه هاى مادى و معنوى در برپايى كارگاه داستان نويسى اهميت دارد؛ انگيزه مادى به دليل همين شهريه هايى كه دريافت مى شود و معنوى نيز به دليل آن كه از رهگذر اين امر براى داستان نويس، شهرتى به همراه مى آورد. اين كه عده اى از شاگردان اطراف استاد جمع مى شوند و اين جا و آن جا از او ياد مى كنند، به هر حال، براى او شهرتى را به همراه مى آورد. با وجود اين انگيزه ها، بايد ديد ماحصل و برآيند نهايى كار چيست؟ » بى نياز افزود: «به اعتقاد من، در اين فرآيند، چند نويسنده خوب به جامعه معرفى مى شوند و تعدادى نويسنده در حد متوسط وارد بازار نشر مى شوند، كه اين به اعتلاى ادبيات ما كمك مى كند و ضرورت ندارد به انگيزه هاى اقتصادى كارگاه ها پيله كرد.» او در پايان، بر كاركرد كارگاه هاى داستان نويسى تأكيد كرد و گفت: «كارگاه هاى متعدد هنرى بد نيست و در هيچ جاى دنيا هم نتايج آن بد نبوده است و خيلى از هنرآموزان اين كارگاه ها بعدها به عنوان هنرمند معرفى شدند. ضرورت دارد در اين كارگاه ها، استادان با دانش روز به فعاليت بپردازند. از سويى، هنرجويان بايد يك پتانسيل اوليه داشته باشند و ضرورت دارد كه فرد مستعد باشد. چنانچه فردى به لحاظ قصه گويى ضعيف باشد، اگر تكنيك هم ياد بگيرد، داستان نويس خوبى نمى شود.»
دوشنبه 9 دي 1387

این صفحه را در گوگل محبوب کنید

[ارسال شده از: ابرار]

[مشاهده در: www.abrarnews.com]

[تعداد بازديد از اين مطلب: 70]